Διονύσης Χριστόπουλος,
Πρόεδρος Σωματείου Μουσικών Φιλαρμονικής Δήμου Αθήνας
Επιτέλους οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που βασανίζουν τον ελληνικό λαό δόθηκαν, οι αιτίες της κρίσης και της βαρβαρότητας είναι πλέον προφανείς. Για όλα φταίει η Αριστερά! Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο ηγέτης της «λαϊκής δεξιάς» Α. Σαμαράς τοποθετούμενος στην ολομέλεια της Βουλής στη συζήτηση του τελευταίου νομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών για συνταξιοδοτικό και εργασιακά.
«Η αριστερά μπορεί να μην κυβέρνησε ποτέ αλλά άσκησε επιρροή, στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης. Στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε.»
Αυτές ήταν μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποίησε ενώ δεν παρέλειψε να καταγγείλει τις «συγκεντρώσεις λίγων εκατοντάδων» που οργανώνει η αριστερά οι οποίες κλείνουν το κέντρο της Αθήνας, διώχνουν επιχειρήσεις από την Ελλάδα και ταλαιπωρούν τους φιλήσυχους Αθηναίους πολίτες.
Τη μέρα λοιπόν που ο κ. Σαμαράς ψήφισε μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμμαχία την περαιτέρω σφαγή μισθών και συντάξεων και οδήγησε ακόμη περισσότερους εργαζόμενους στην εξαθλίωση υπέδειξε στο λαό και τον πραγματικό υπεύθυνο για αυτά που του συμβαίνουν (κατά τη διάρκεια του 1ου μνημονίου το ρόλο αυτό είχαν αναλάβει οι Πάγκαλος-Καρατζαφέρης λέγοντας τότε πως δεν ήταν δυνατόν να παραδώσουν τη χώρα στην αριστερά). Σήμερα τη σκυτάλη παίρνει ο 3ος συνεργάτης της Τρόικας, Α. Σαμαράς.
Ποιες είναι όμως οι πραγματικές ευθύνες της Αριστεράς;
Η έντονη πίεση που δέχεται το αστικό πολιτικό σύστημα από τη δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση και τις κινηματικές αντιδράσεις είναι δεδομένη και οδηγεί τους εκπροσώπους του σε σπασμωδικές κινήσεις και στημένες επιθέσεις σαν αυτή του Σαμαρά.
Δεδομένο όμως δυστυχώς είναι και το ότι η Αριστερά είναι πίσω από τις ανάγκες της εποχής.
Είναι βέβαιο ότι δε θα βρούμε κανέναν στις γραμμές της Αριστεράς που αυτή την περίοδο θα διαφωνήσει με τα κυρίαρχα αιτήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας: να πέσει η κυβέρνηση, να φύγει η Τρόικα να σταματήσει επιτέλους να μας πνίγει μία πολιτική που δεν έχει σκοπό να αφήσει τίποτα όρθιο.
Τελικά όμως ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της Αριστεράς αν δεν μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να δώσει την αγωνιστική ώθηση που χρειάζεται και να οργανώσει ένα κοινό μέτωπο πάλης με συμμάχους τους εργαζόμενους και με στόχο την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και τη σοσιαλιστική προοπτική.
Οι ευθύνες λοιπόν που καταλογίζει ο Σαμαράς είναι σαφές ότι δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας και εκτός αυτού εκφράζονται από κάποιον που πλέον είναι καθαρό ότι θα ακολουθήσει απαρέγκλιτα την ίδια ή και χειρότερη πολιτική. Από την άλλη όμως οι ιστορικές ευθύνες τις Αριστεράς επιβάλουν την συνεργασία της Αριστεράς, κάτω από ένα πρόγραμμα μέσα από το οποίο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα δουν λύσεις στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Ένα πρόγραμμα το οποίο ξεκινά από την αντίσταση στη σημερινή λαίλαπα και που ταυτόχρονα θέτει τις βάσεις και προσφέρει την προοπτική για εναλλακτική κοινωνία, της αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ισότητας στης οποίας το όνομα το σύνολο της αριστεράς αναφέρεται.
