Σχόλιο του «Ξ»
Αποκαλυπτική ήταν για άλλη μια φορά η συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους ο Α. Τσίπρας στις 10 Μάρτη μετά τη λήξη της Συνόδου Κορυφής.[1]
Σχολιάζοντας την πρόοδο των διαπραγματεύσεων ανέφερε μεταξύ άλλων:
«…Νομίζω ότι αυτή η πρόοδος μας κάνει αισιόδοξους […] Άρα, βρισκόμαστε, επαναλαμβάνω, κοντά και χρονικά και πολιτικά σε μια συνολική συμφωνία για το ελληνικό πρόγραμμα, κάτι το οποίο διεκδικούσαμε και ζητάγαμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Υπάρχει βεβαίως καθυστέρηση, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό, είναι γνωστό πού οφείλεται αυτή, αλλά νομίζω ότι πρέπει να δούμε το θετικό, ότι υπάρχει δηλαδή προοπτική διεξόδου, θετικής διεξόδου…»
Αισιόδοξος, λοιπόν, ο πρωθυπουργός… τη στιγμή που
- όχι μόνο έχει για άλλη μια φορά παραβιάσει τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» του, για μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων
- αλλά και οι δανειστές ζητούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα λιτότητας και συντριβή των εργασιακών σχέσεων και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.[2]
Σχολιάζοντας, ειδικά, τις εξελίξεις γύρω από τα εργασιακά, ο πρωθυπουργός ανέφερε
«…Το ΔΝΤ έχει μια τεχνογνωσία και μια εμπειρία που αφορά κυρίως χώρες εκτός του ευρωπαϊκού πλαισίου […] Εντούτοις η Ελλάδα είναι μια χώρα της ΕΕ και δη του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, άρα στην Ελλάδα εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και υποχρέωση για την υπεράσπιση αυτού του κεκτημένου δεν έχει μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Συνεπώς είναι ένα ζήτημα που εκ των πραγμάτων θα λυθεί και έχουν υποχρέωση να το υπερασπίσουν απέναντι στις απόψεις, τις σεβαστές απόψεις του ΔΝΤ, οι εταίροι της Ελλάδας τόσο στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και στο επίπεδο του Συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών…». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Με λίγα λόγια ο πρωθυπουργός ζητά από την ηγεσία της ΕΕ να «μπει μπροστά» για να υπερασπίσει το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» απέναντι στις («σεβαστές»!) διαθέσεις του ΔΝΤ!
Αυτό, λίγες μόνο μέρες μετά το ηχηρό «άδειασμα» του από τον Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ («αληθινό φίλο της Ελλάδας» σύμφωνα με τον Α. Τσίπρα…) που δήλωσε πρόσφατα πως όταν υπάρχει Μνημόνιο δεν υπάρχει ευρωπαϊκό κεκτημένο, ούτε ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.[3]
Στην πραγματικότητα οι ιθύνοντες της ΕΕ δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την διάλυση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που προωθεί το ΔΝΤ. Όσον αφορά δε το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», αυτό έχει γίνει κουρελόχαρτο ακόμα και σε χώρες όπως η Γερμανία[4] πόσο μάλλον η Ελλάδα!
Στη συνέχεια, σχολιάζοντας την επιμονή του ΔΝΤ για ακόμη πιο σκληρά μέτρα, ανέφερε πως
«…Το ΔΝΤ κάνει την δουλειά του, ζητάει αυτά που ξέρει να ζητάει, που έχει μάθει να ζητάει. Επαναλαμβάνω όμως ότι η Ελλάδα είναι χώρα του ευρωπαϊκού πλαισίου, οι αποφάσεις δεν παίρνονται από ένα θεσμό, αλλά από το σύνολο των θεσμών, κάποτε τους ονομάζαμε τρόικα, τώρα είναι κουαρτέτο και βεβαίως υπό την διαρκή επίβλεψη και άλλων θεσμών όπως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO)…». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Εδώ βλέπουμε τον Α.Τσίπρα να ελπίζει (για άλλη μια φορά) πως πρόκειται να «σωθεί» από τις ορέξεις του «κακού» ΔΝΤ με την υποστήριξη των ευρωπαϊκών «θεσμών». Επιπλέον να ελπίζει πως πρόκειται να υπερασπιστούν την Ελλάδα θεσμοί όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (που εκτός του ότι είναι πλήρως ελεγχόμενο από τις πολιτικές δυνάμεις που εφαρμόζουν και προωθούν τη λιτότητα είναι και διακοσμητικό, χωρίς πραγματικές εξουσίες) ή το… Διεθνές Γραφείο Εργασίας του ΟΗΕ… Πρόκειται για παντελή έλλειψη κατανόησης του πως λειτουργούν αυτοί οι θεσμοί ή για απλό πολιτικαντισμό; Δύσκολη η απάντηση…
Σχολιάζοντας τέλος την περίφημη ένταξη της Ελλάδας στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης και την εξειδίκευση των μεσοπρόθεσμων μέτρων, είπε ότι αυτά
«…θα δώσουν το απαραίτητο σήμα στην επενδυτική κοινότητα και στις αγορές ότι η Ελλάδα έφυγε οριστικά από την περίοδο της κρίσης. Είναι το σήμα που αναμένουν οι επενδυτές για να επενδύσουν χωρίς αναστολές στην ελληνική οικονομία…»
Εδώ ο Α. Τσίπρας ξεπερνάει τον εαυτό του. Βλέπει την Ελλάδα εκτός κρίσης μέσα από τη στροφή του κεφαλαίου και δη του ξένου, πολυεθνικού, κεφαλαίου σε μαζικές επενδύσεις, «χωρίς αναστολές»…
Ότι κατάγγελλε η Αριστερά σε όλη την ιστορία της, δηλαδή την εξάρτηση της πορείας της οικονομίας από τις «επενδύσεις» του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου, την εξάρτηση επομένως και την υποταγή στις «ορέξεις» και τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, ο Τσίπρας το εξιδανικεύει!
Ξεχνάει ή αδιαφορεί για το γεγονός ότι για να επενδύσει το κεφάλαιο στη χώρα μας απαραίτητος όρος είναι να διαλυθούν πρώτα πλήρως όλα τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και αφετέρου πως το σύστημα περνάει την μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση εδώ και 80 χρόνια και η διεθνής τάση είναι για μείωση και όχι αύξηση των επενδύσεων. Φαίνεται πως ο Α. Τσίπρας πιστεύει πως αφού περάσει το σκόπελο του ΔΝΤ θα μπορέσει και να αγνοήσει την παγκόσμια οικονομική κρίση!
Στη πραγματικότητα καμιά σοβαρή ανάπτυξη, με διάρκεια και οφέλη για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, δεν πρόκειται να προέλθει από τις ιδιωτικές επενδύσεις (εγχώριες ή ξένες). Το μόνο που θα μπορούσε να αποτελέσει απάντηση στη κρίση και την ανεργία είναι ένα μαζικό πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων – το οποίο όμως για να εφαρμοστεί προϋποθέτει σύγκρουση με τους Θεσμούς και με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
