Ερώτηση πρώτη: τι περιλαμβάνει το νέο νομοσχέδιο του ΥΠΕΠΘ;
Το ν/σ εισάγει για πρώτη φορά στα ελληνικά πανεπιστήμια την ήδη γνωστή και δοκιμασμένη σε άλλες χώρες αξιολόγηση. Δημιουργείται το ΕΣΔΑΠ (Εθνικό Σύστημα Διασφάλισης και Αξιολόγησης Ποιότητας), το οποίο σύμφωνα με το ν/σ αποτελείται από καθηγητές πανεπιστημίων και ΤΕΙ, φοιτητές κ.α., και θα είναι υπεύθυνο για την αξιολόγηση των σχολών. Πίσω από το παραμύθι του εντοπισμού των αδυναμιών και των προβλημάτων των σχολών και της λύσης τους, κρύβονται στην πραγματικότητα εντελώς διαφορετικοί σκοποί.
Ερώτηση δεύτερη: δεν είναι θετικό να αξιολογούνται τα πανεπιστήμια όπως συμβαίνει ήδη σε όλη την Ε.Ε.;
Μία αξιολόγηση που θα αποσκοπούσε στην αναβάθμιση του επιπέδου σπουδών και έρευνας που παράγεται στα πανεπιστήμια, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους (φοιτητές, εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και κοινωνία γενικότερα), θα ήταν όχι απλά θετική αλλά απαραίτητη. Αλλά δεν είναι αυτή η αξιολόγηση που προωθείται, και δεν είναι τόσο αγνοί οι σκοποί της, όπως έχει ήδη δείξει και η πανευρωπαϊκή εμπειρία. Και έτσι περνάμε στους πραγματικούς σκοπούς:
1. Να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση να χρηματοδοτεί τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μεταθέτοντας την ευθύνη στις εταιρίες-χορηγούς, που θα παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο στην αξιολόγηση.
2. Επειδή οι εταιρίες δεν έχουν λόγο να μπουν σε αυτή τη διαδικασία χωρίς ανταλλάγματα, θέλουν να εντοπιστούν οι σχολές που ενδιαφέρουν τις επιχειρήσεις, που είναι "ανταγωνιστικές", που τα προγράμματα σπουδών τους μπορούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες των ερευνητικών προγραμμάτων των εταιρειών που θα αναλαμβάνουν τη χρηματοδότησή τους. Έτσι σε αυτές τις σχολές οι φοιτητές στην ουσία θα δουλεύουν για τους χρηματοδότες των σχολών τους (χωρίς φυσικά να πληρώνονται), ενώ στις υπόλοιπες που δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αγορά (π.χ. η φιλοσοφική), δε θα χρηματοδοτούνται από πουθενά και θα είναι αναγκασμένες να οδηγηθούν είτε στην απόλυτη υποβάθμιση, είτε στην επιβολή διδάκτρων.
Με τον ίδιο τρόπο θα είναι διαφορετικό από σχολή σε σχολή όχι μόνο το επίπεδο και το κόστος των σπουδών για τους φοιτητές, αλλά και τα πτυχία που θα παίρνουν καθώς και τα εργασιακά δικαιώματα που προκύπτουν από αυτά.
Ερώτηση τρίτη: ποιος είναι ο ρόλος των ΙΔΒΕ;
Τα ΙΔΒΕ, είναι εκπαιδευτικά ινστιτούτα που θα ιδρύονται σε κάθε σχολή, με σκοπό σύμφωνα με το νομοσχέδιο "τη διεύρυνση των γνωστικών και επαγγελματικών οριζόντων των πτυχιούχων". Στην πραγματικότητα θα είναι τα ιδρύματα στα οποία θα αναγκάζονται να επιστρέφουν οι πτυχιούχοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα προκειμένου να ανανεώνουν συνεχώς το αυτονόητο: το δικαίωμά τους στην εργασία. Τα ΙΔΒΕ, δεν αποτελούν "διεύρυνση" των επαγγελματικών μας επιλογών, αλλά επί της ουσίας αμφισβήτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που μέχρι πρόσφατα μας παρείχε το πτυχίο μας. Για να έχουμε πλέον τη δυνατότητα να δουλεύουμε, θα πρέπει να "μορφωνόμαστε" συνεχώς με δικά μας έξοδα φυσικά, αφού θα καταβάλλονται δίδακτρα.
Ερώτηση τέταρτη: η αξιολόγηση των καθηγητών από τους φοιτητές δεν είναι μια καλή ιδέα;
Καταρχήν η συμμετοχή των φοιτητών στο ΕΣΔΑΠ όπως ορίζεται από το νομοσχέδιο είναι πραγματικά ανύπαρκτη. Όπως προβλέπεται, οι εκπρόσωποί τους, θα προέρχονται από την ΕΦΕΕ και την ΕΣΕΕ, όργανα που έχουν να λειτουργήσουν αρκετά χρόνια, και ακόμη και όταν λειτουργούσαν, η πλειοψηφία σε αυτά ήταν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, παρατάξεις που δε χάνουν ευκαιρία να στηρίξουν την οποιαδήποτε κυβερνητική επίθεση στην εκπαίδευση. Το μέτρο των ερωτηματολογίων που θα συμπληρώνονται από τους φοιτητές σχετικά με τις ικανότητες, τις γνώσεις και τη μεταδοτικότητα των καθηγητών τους, εκτός του ότι έχει μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα, δημιουργεί τον κίνδυνο της άμεσης εξάρτησης μεταξύ καθηγητών και φοιτητών, ("αξιολόγησέ με θετικά για να περάσεις το μάθημα", ή και το αντίστροφο) ή και καθηγητών με ολόκληρες φοιτητικές παρατάξεις που να δίνουν "γραμμή" για μαύρισμα προοδευτικών καθηγητών.
Ερώτηση Πέμπτη: τι ακριβώς προτείνετε για την αξιολόγηση;
Θεωρούμε, ότι η αξιολόγηση που χρειάζονται τα πανεπιστήμια, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ετοιμάζει σήμερα το υπουργείο παιδείας. Αυτό που θα μπορούσε να δώσει λύσεις και όχι να υποβαθμίσει κι άλλο τη δημόσια παιδεία, θα ήταν μια αξιολόγηση από τους ίδιους τους φορείς της εκπαίδευσης, με πραγματική και ισότιμη συμμετοχή εκλεγμένων και ανακλητών -μέσα από γενικές συνελεύσεις – αντιπροσώπων των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, των επιστημονικών και συνδικαλιστικών φορέων. Μια αξιολόγηση βασισμένη στις ανάγκες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας, και όχι στο κέρδος των επιχειρήσεων σε βάρος των σπουδών, των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων και της μόρφωσης και της παιδείας γενικότερα.
