Του Δημήτρη Πανταζόπουλου, αδιόριστου εκπαιδευτικού
Το υπουργείο Παιδείας προχώρησε εφέτος στο διορισμό μόνο 225 εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Αν σκεφτεί κανείς ότι προ μνημονίων οι διορισμοί εκπαιδευτικών ήταν έξι με εφτά χιλιάδες, και παρόλα αυτά τα κενά ήταν μεγάλα μπορεί να καταλάβει τι θα συμβεί με τους φετινούς διορισμούς. Ταυτόχρονα το υπουργείο αποφάσισε φέτος να μειώσει και τον αριθμό των πιστώσεων που αφορούν τις προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών αφού ανακοίνωσε ότι τα χρήματα που διαθέτει αφορούν πρόσληψη περίπου 12500 αναπληρωτών τακτικού προϋπολογισμού και 4000 μέσω του ΕΣΠΑ. Όλες αυτές οι μειώσεις των προσλήψεων συμβαίνουν σε μια χρονιά που οι αποχωρήσεις εκπαιδευτικών για συνταξιοδότηση, σύμφωνα με τα στοιχεία των ομοσπονδιών, αγγίζουν τις 6000. Τι είδους λοιπόν βελτίωση ενδιαφέρεται να παρέχει το υπουργείο σε ένα σχολείο με λιγότερους εκπαιδευτικούς και με πολλά λειτουργικά κενά;
Υποχρηματοδότηση
Αλλά σαν να μην έφταναν όλα αυτά το υπουργείο μειώνει δραστικά και τις δαπάνες που αφορούν τη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων. Η μείωση αυτή έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο του μειωμένου προϋπολογισμού για την εκπαίδευση. Μάλιστα μετά το περσινό ιστορικό χαμηλό του 2,96% του ΑΕΠ ο προϋπολογισμός του 2013 προβλέπει νέα μείωση στο 2,75% ενώ τα σχέδια της τρόικας απαιτούν ως το 2015 η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης να πέσει στο 2,23%. Αυτό την πράξη σημαίνει ότι οι γονείς θα κληθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να καλύπτουν τις ανάγκες των σχολείων. Ήδη από πέρυσι πολλά σχολεία ήταν χωρίς θέρμανση και δεν μπορούσαν να καλύψουν τις στοιχειώδεις λειτουργικές τους ανάγκες. Φέτος αυτός θα τείνει να είναι ο κανόνας.
Αξιολόγηση εκπαιδευτικών
Το υπουργείο πατώντας πάνω στην πραγματικότητα της πολύ άσχημης κατάστασης της δημόσιας εκπαίδευσης ετοιμάζεται να εφαρμόσει την περιβόητη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Τι είδους όμως αξιολόγηση θα είναι αυτή; Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα ότι το υπουργείο δεν έχει ως στόχο του τη βελτίωση της εκπαίδευσης αλλά την απαξίωση της. Ταυτόχρονα στα πλαίσια της γενικότερης επίθεσης στους δημόσιους υπαλλήλους αφήνεται να εννοηθεί ότι η αξιολόγηση θα έχει σκοπό να τσεκάρει κατά πόσο ο εκπαιδευτικός είναι συνεπής στα καθήκοντα του και δε θα αποτελεί παρέμβαση στο εκπαιδευτικό έργο. Πρόκειται για τεράστιο ψέμα. Ο εκπαιδευτικός όπως και κάθε δημόσιος υπάλληλος υπόκειται στο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα και με βάση αυτόν κρίνεται όσον αφορά τη συνέπεια του σε μια σειρά πράγματα (ωράριο, διοικητικά καθήκοντα κτλ) όποτε δεν υπάρχει ανάγκη για μια διαδικασία αξιολόγησης σε αυτό τον τομέα. Το μόνο λοιπόν που μένει είναι το εκπαιδευτικό έργο και σε αυτό θέλει να παρέμβει το υπουργείο με την επαναφορά του επιθεωρητή – μπαμπούλα. Από την άλλη το ακόμα χειρότερο είναι η σύνδεση της αξιολόγησης, η οποία μάλιστα θα γίνεται με κριτήρια «αποτελεσματικότητας» (επιτυχία σε εξετάσεις,, βαθμοί κτλ) και της χρηματοδότησης που θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατηγοριοποίηση των σχολείων σε καλά και κακά.
Αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα σχέδια για αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση παίζει το χαρτί του «κακού δημόσιου υπαλλήλου». Παρουσιάζει τους εκπαιδευτικούς σαν τεμπέληδες που δουλεύουν λίγο και σε αυτό οφείλονται τα κενά σε εκπαιδευτικούς. Πρόκειται για αστειότητα. Όταν μια κυβέρνηση κάνει 225 διορισμούς όταν υπάρχουν 6000 συνταξιοδοτήσεις και μιλά για μηδενικά κενά τότε τα περί ωραρίου είναι στάχτη στα μάτια της κοινωνίας και προσπάθεια να στραφεί η κοινωνία ενάντια στους εκπαιδευτικούς. Σύμφωνα με τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών τα φετινά λειτουργικά κενά στα σχολεία θα φτάσουν τις 13000 (3000 στη Β/βάθμια και 10000 στη Α/βάθμια) και το υπουργείο ακολουθεί την ίδια πρακτική χρόνων: αντί για μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών επιλέγει να μπαλώνει τα κενά με ελαστικές σχέσεις εργασίας (αναπλήρωση, ωρομισθία). Από την άλλη οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα πριν από τα μνημόνια είχαν μισθούς κατά 50% μικρότερους σε σχέση με την ΕΕ. Σήμερα με τις πολιτικές του μνημονίου οι μειώσεις αγγίζουν ακόμα και το 40%. Οι πρωτοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί σήμερα παίρνουν 700€ και με αυτά πρέπει να τα βγάλουν πέρα στην άλλη άκρη της χώρας. Από την άλλη ο μισθός και οι συμβάσεις των ελαστικά εργαζόμενων συνεχώς χτυπιούνται.
Απέναντι σε όλα αυτά το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να απαντήσει αλλά δεν μπορεί να το κάνει μόνο του, τόσο γιατί το δημόσιο σχολείο πρέπει να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας όσο και γιατί στον καιρό των μνημονίων κανένας κλάδος δε μπορεί να κερδίσει από μόνος του. Χρειάζεται ουσιαστικός συντονισμός των διαφορετικών κλάδων αλλά και ένα σοβαρό σχέδιο κινητοποιήσεων που να δίνει προοπτική αγώνα διάρκειας και νίκης. Αποσπασματικές και σπασμωδικές απεργίες δεν βοηθούν και παίζουν το παιχνίδι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που στόχο έχει να υπονομεύσει τους αγώνες.
