Την 1η Φλεβάρη τέσσερις εργαζόμενοι της Motor Oil του ομίλου Βαρδινογιάννη τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά από πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις των διυλιστηρίων της εταιρείας στην Κόρινθο. Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση επιχείρησης που μπροστά στο κυνήγι της κερδοφορίας βάζει στην άκρη τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας για τους εργαζόμενους, αφού εκπρόσωποί τους μιλάνε για άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις και ανύπαρκτους ελέγχους σε ζητήματα ασφάλειας. Την ώρα που το «Ξ» βρίσκεται στο δρόμο για το τυπογραφείο, οι τραυματισμένοι εργαζόμενοι εξακολουθούν να νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση.
Παρόμοιες εικόνες μεταφέρουν τα συνδικάτα και οι φορείς της περιοχής και για άλλους εργασιακούς χώρους της Πελοποννήσου. Λίγες μέρες πριν στο Ναύπλιο, εργαζόμενος σε εργοτάξιο ανακατασκευής ξενοδοχείου σκοτώθηκε πέφτοντας από σκαλωσιά την ώρα της δουλειάς του. Βέβαια τα μεγάλα ΜΜΕ δεν άκουσαν, δεν είδαν…
Στις 2 Φλεβάρη πέθανε ένας 60χρονος(!) εργάτης από τη Νέα Ιωνία Βόλου στη Χαλυβουργία Βελεστίνου. Ένας άνθρωπος 60 χρόνων, που κατά τα άλλα θεωρείται «λογικό» να εξακολουθεί να κάνει μια τόσο βαριά δουλειά, κατέρρευσε μετά το τέλος της βάρδιας. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση σχεδιάζει νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ενώ τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα παίρνονται πίσω. Σε αυτές τις συνθήκες, η «μαύρη» εργασία ανθεί και ο κίνδυνος να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά αυξάνεται.
Παρόμοια κατάσταση και στον Τύρναβο, όπου εργαζόμενος ηλικίας 50 ετών σε λατομείο τραυματίστηκε θανάσιμα και το σώμα του βρέθηκε μια μέρα αργότερα σε ταινία μεταφοράς υλικών. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, πάντα εκ των υστέρων και αφού έχουν επέμβει οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, οι επιχειρήσεις «υπόσχονται» ότι θα επανεξετάσουν και θα πάρουν μέτρα για την ασφάλεια των εργαζομένων. Όλα αυτά μέχρι το επόμενο θανατηφόρο δυστύχημα, αφού καμία σοβαρή κύρωση δεν επιβάλλεται στους υπευθύνους!
Κι αν σε πολλές περιπτώσεις το κράτος κάνει πως δεν ξέρει ή δε βλέπει, στην περίπτωση της Μανωλάδας ξέρει πάρα πολύ καλά κι ας προσποιείται το αντίθετο! Οι εργασιακές συνθήκες «φεουδαρχίας» είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Πρόσφατα όμως ήρθε στη δημοσιότητα ένα ακόμη περιστατικό που μας τις υπενθυμίζει: Μετανάστης εργάτης από το Μπαγκλαντές που αναζητούνταν για αρκετές ώρες, τελικά βρέθηκε απαγχονισμένος σε εγκαταλελειμμένη αποθήκη. Αν ληφθεί υπόψη το «βρώμικο» ιστορικό της περιοχής, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι τον οδήγησε στην αυτοκτονία!
Όλο και περισσότεροι νεκροί εργάτες, ενώ τα ΜΜΕ «δε βλέπουν»
Κανένα από τα μεγάλα ΜΜΕ που ανήκει σε Έλληνα μεγαλοεπιχειρηματία δε θα μεταφέρει αυτές τις ειδήσεις. Αυτή η πραγματικότητα δε βολεύει να φτάνει στα αυτιά των ανθρώπων της εργατικής τάξης, των ανέργων, των νέων, αυτών που θα μπορούσαν να βρεθούν στη θέση των θυμάτων της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Πρόκειται για μια πραγματικότητα στην οποία μας πλασάρουν το εργατικό ατύχημα σαν κάτι το «κανονικό» όπως, για παράδειγμα, ένα ρίσκο που μπορεί να πάρει ένας επιχειρηματίας και να αποτύχει, ή ένα μηχάνημα που μπορεί στη διάρκεια της παραγωγής να χαλάσει. Έτσι βλέπουν πλέον, τον εργαζόμενο. Σαν έναν ακόμα παραγωγικό συντελεστή που μπροστά στην κερδοφορία τους μπορεί να «χαλάσει»! Εμείς από τη μεριά μας δεν πρέπει να συνηθίσουμε το θάνατο, δεν πρέπει να μπούμε στο «τρυπάκι» τους ότι «έλα μωρέ αυτά συμβαίνουν»! Πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους και να βάλουμε τις ανάγκες και τη ζωή μας πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών, οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, σε εργατικές συλλογικότητες!
