Στις γραμμές της Αριστεράς γενικά κυριαρχεί η άποψη ότι όταν επίκεινται σοβαρές εκλογικές μάχες η κριτική πρέπει να σταματά. Σαν αποτέλεσμα πολύς κόσμος που έδωσε μάχες ενάντια στις γραμμές των ηγεσιών την προηγούμενη περίοδο, αναγκάζεται σήμερα να σωπάσει – και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και να αποχωρήσει.
Εμείς δεν συμφωνούμε με το σιωπητήριο –και μ’ αυτή την έννοια θα συνεχίσουμε να ασκούμε κριτική, όσο και αν στηρίζουμε ενεργά τα κόμματα της Αριστεράς στις ερχόμενες εκλογές, και, ειδικά στην περίπτωση των αυτοδιοικητικών εκλογών, συνεργαζόμαστε με αυτά σε μια σειρά δήμους και περιφέρειες.
Έτσι και αλλιώς, πάντως, η κοινωνία ασκεί κριτική. Έτσι κι αλλιώς στη βάση των κομμάτων της Αριστεράς υπάρχει τεράστιος προβληματισμός. Κι όταν υπάρχει πρέπει να εκφράζεται.
Μια κρίσιμη αναμέτρηση
Αυτή την περίοδο, μπροστά στις εκλογές της 18ης και 25ης Μάη, όπως έχουμε γράψει πάμπολλες φορές στα πρόσφατα κείμενά μας, η αναμέτρηση είναι, χωρίς καμία υπερβολή, κρίσιμη.
Είναι κρίσιμη, γιατί αυτές οι εκλογές θα μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για την πτώση της κυβέρνησης των Τροϊκανών και την ανατροπή των πολιτικών των Μνημονίων.
Σε αντίθετη περίπτωση οι εκλογές θα σημαίνουν νίκη για την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Πράγμα που σημαίνει πως θα μπορούν να βαδίζουν προς τις εθνικές εκλογές (οι οποίες σχεδόν σίγουρα θα γίνουν πρόωρα) με τον αέρα των νικητών. Σ’ αυτή την περίπτωση ο κόσμος της Αριστεράς και ο κόσμος των κινημάτων θα έχει χάσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να τους ανατρέψει.
Γι’ αυτό το λόγο απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή στράτευση του κόσμου της Αριστεράς, των εργαζομένων, της κοινωνίας που χτυπιέται και υποφέρει. Η καταδίκη της Τρόικας και της κυβέρνησης της μπορεί να πάρει μόνο τη μορφή της ψήφου στην Αριστερά.
Όπως εξηγούμε σε άλλα άρθρα και κείμενά μας, ανεξάρτητα από το πώς και το γιατί, η κύρια δύναμη στην Αριστερά είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό για τις ευρωεκλογές απαιτείται η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση η ψήφος μπορεί να είναι πιο «χαλαρή» – όμως πρέπει να κατευθυνθεί αποκλειστικά σε κάποιον από τους συνδυασμούς της Αριστεράς [1].
Μια πραγματικότητα που βοά!
Τα κόμματα της Αριστεράς δεν ανταποκρίνονται σωστά στα ιστορικά καθήκοντα με το οποία είναι αντιμέτωπα. Όσο κι αν αυτή η τοποθέτηση προκαλεί αμυντικές συσπειρώσεις («κομματικό πατριωτισμό») στο εσωτερικό των κομμάτων, η πραγματικότητα βοά!
Το γεγονός πως σε όλες τις δημοσκοπήσεις η αδιευκρίνιστη ψήφος ξεκινάει από το 25% και φτάνει το 40%, τη στιγμή που η κοινωνία διαλύεται από την επίθεση της άρχουσας τάξης και της Τρόικα, αυτό, από μόνο του, αποτελεί δριμύ κατηγορώ για τις πολιτικές των ηγεσιών της Αριστεράς!
Το γεγονός ότι εμφανίζονται τεχνητά κατασκευάσματα, όπως είναι το «Ποτάμι», που μετατρέπονται «εν μια νυκτί» σε τρίτη δύναμη, έχει να κάνει με ένα τεράστιο πολιτικό κενό στην κοινωνία το οποίο η Αριστερά δεν καταφέρνει να καλύψει. Όσο και αν η «επιτυχία» του «Ποταμιού» οφείλεται στο ρόλο και τη στήριξη που του παρέχει η άρχουσα τάξη και τα ΜΜΕ, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι για την Αριστερά, αφού τα ΜΜΕ δεν κάνουν τίποτε άλλο από τη δουλειά τους. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς είναι να κοιτάξουν τις δικές τους ευθύνες!
Αυτή την πραγματικότητα τα κόμματα της Αριστεράς οφείλουν να δουν και να μελετήσουν με πλήρη σοβαρότητα. Αποτελεί αντανάκλαση των δικών τους αδυναμιών/ορίων/ελλειμμάτων.
Αν…
Όπως έχουμε γράψει σε πολλά άρθρα και κείμενά μας, αν η Αριστερά συνεργαζόταν σ’ αυτές τις εκλογές θα είχε σαρώσει.
Την επόμενη μέρα των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση ο χάρτης θα είχε «κοκκινίσει» καθώς όλους σχεδόν τους δήμους και τις περιφέρειες θα τους κέρδιζε η Αριστερά. Την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών οι Τροϊκανοί που κυβερνούν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με βαθιά κρίση γιατί θα ήξεραν ότι μετράνε λίγο χρόνο πριν το γκρέμισμα τους. Γιατί η συνεργασία της Αριστεράς θα αποκτούσε τέτοια κοινωνική δυναμική που η νίκη της θα ήταν τεράστια – και αντίστοιχη θα ήταν η ήττα των Τροϊκανών!
Όμως η Αριστερά αρνείται να συνεργαστεί.
Για τη «συνεργασία» και για το «πρόγραμμα» της Αριστεράς
Το πρόβλημά δεν είναι μόνο το θέμα της συνεργασίας. Είναι και το θέμα του πολιτικού προγράμματος. Το θέμα του προγράμματος δε, αποτελεί και το βασικό θέμα αντιπαράθεσης ανάμεσα στις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς: Επειδή υπάρχουν διαφορές στο πρόγραμμα, θεωρείται αδιανόητο να υπάρξει συνεργασία!
Αυτή η επιχειρηματολογία έχει μια επιφανειακή πειστικότητα. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τραγικό «λάθος»! Η συνεργασία δεν απαιτεί πλήρη ιδεολογική και πολιτική συμφωνία. Αυτή δεν υπάρχει καν σε ενιαία κόμματα. Αυτή δεν υπάρχει ούτε καν στο ΚΚΕ, παρότι εκεί μόλις υπάρξει υποψία διαφωνίας έχουμε διώξεις.
Η συνεργασία μπορεί να υπάρξει διατηρώντας την διαφορετικότητα του καθένα! Άλλο πράγμα η συνεργασία, άλλο πράγμα η ενότητα. Δεν συζητάμε την ενότητα της Αριστεράς σε ένα ενιαίο κόμμα – αυτή δεν είναι πρακτικά εφικτή. Είναι εφικτή όμως η συνεργασία, η οποία επιτρέπει στα κόμματα της Αριστεράς να αθροίζουν τις δυνάμεις τους, να αξιοποιούν την κοινωνική δυναμική που τους προσδίδει αυτή η συνεργασία και την ίδια στιγμή να συνεχίζουν τη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ τους με στόχο να πείσουν την κοινωνία για την ορθότητα των δικών τους προτάσεων, να πείσουν ακόμα και την βάση των άλλων αριστερών κομμάτων για το ίδιο πράγμα.
Αυτό στην πράξη θα σήμαινε ότι τα βασικά κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ (αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρότι μικρότερη σε μέγεθος) θα έπρεπε να κατεβούν σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο και την ίδια στιγμή ο καθένας ξεχωριστά να δίνει τη δική του μάχη για την σταυροδότηση των δικών του υποψήφιων. Να δίνει αυτή τη μάχη ανοιχτά, καθαρά και δημόσια προβάλλοντας τη δική του ιδεολογική και πολιτική πρόταση.
Η ανεξαρτησία, ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική, της καθεμιάς ξεχωριστής δύναμης της Αριστεράς όχι μόνο θα διασφαλιζόταν με αυτό τον τρόπο αλλά θα αποκτούσε πολύ μεγαλύτερα μαζικά ακροατήρια! Γιατί, τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς θα έμπαιναν σε ένα θετικό διάλογο (και όχι σε μια στείρα, αρνητική αντιπαράθεση) μπροστά σε ολόκληρη την κοινωνία, την ίδια στιγμή που θα είχαν και τον αέρα του νικητή!
Σήμερα, η κοινωνία δεν συζητά με ποιο πρόγραμμα θα βγούμε από την κρίση – που είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι. Συζητάει ότι η Αριστερά έχει τα χάλια της, ότι είναι κατακερματισμένη! Τα πλατιά λαϊκά-εργατικά στρώματα, τα οποία αντλούν πολιτικά συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία τους και όχι μέσα από φιλοσοφικές μελέτες, δεν καταλαβαίνουν γιατί η Αριστερά εξακολουθεί να είναι «χίλια κομμάτια» τη στιγμή ο αντίπαλος μας έχει ισοπεδώσει!
Το κλίμα απέναντι στην Αριστερά στην κοινωνία, στην περίπτωση που αυτή κατέβαινε με ενωτικά ψηφοδέλτια όπως περιγράφεται πιο πάνω, θα ήταν σχεδόν πανηγυρικό. Θα προκαλούσε ενθουσιασμό μέσα στα εργατικά στρώματα. Και τότε, με διασφαλισμένη την αίσθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε, ο προβληματισμός της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς, θα στρεφόταν στο θέμα του προγράμματος: ποιο είναι το πρόγραμμα της εξόδου από την κρίση. Σήμερα τα εργατικά στρώματα δεν συζητάνε αυτό το πρόγραμμα. Δεν νιώθουν ότι υπάρχει διέξοδος από την κρίση, ούτε ότι η Αριστερά είναι ικανή να προσφέρει αυτή τη διέξοδο.
Η Αριστερά, δυστυχώς, δεν μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα ότι έχει μια πραγματικά εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Στο θέμα της ανεπάρκειας του πολιτικού προγράμματος οι βασικές ευθύνες βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο θέμα της άρνησης κάθε συνεργασίας οι βασικές ευθύνες βαρύνουν το ΚΚΕ και, σε μικρότερο βαθμό, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το «νέρωμα» του ΣΥΡΙΖΑ
Αν η κοινωνία δε αισθάνεται προοπτική στην Αριστερά, αν δεν εμπνέεται από αυτήν, η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει κατ’ αρχήν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι η ηγεμονική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς. Αυτή είναι μια τοποθέτηση η οποία προκύπτει από την αντικειμενική κατάσταση. Δεν αποτελεί υποκειμενική εκτίμηση κάποιου είδους. Αν υπάρχουν ευθύνες στην Αριστερά αυτές ξεκινάνε αναγκαστικά και πάντα από το μεγαλύτερο κόμμα, ιδιαίτερα αν η απόστασή του από τα υπόλοιπα είναι πολύ μεγάλη – κι αυτό το κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό, όμως, το αποκαλύπτουν και δημοσκοπήσεις ακόμα και των φιλικά διακείμενων προς τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδων και ΜΜΕ. Για παράδειγμα, πρόσφατη δημοσκόπηση της Ελευθεροτυπίας [2] δείχνει ότι το 69% της κοινωνίας πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ασκήσει διαφορετική οικονομική πολιτική από αυτή που εφαρμόζεται σήμερα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι και μέσα στους ίδιους τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, η μεγάλη πλειοψηφία, το 59%, πιστεύει το ίδιο, ότι ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εφαρμόσει διαφορετική οικονομική πολιτική! Αν πάμε δε στους νέους, ηλικίας 18 έως 34 χρόνων το ποσοστό αυτό γίνεται σχεδόν απίστευτα ψηλό – φτάνει το 74%!
Ποιος φταίει γι’ αυτό; Υπάρχει κάποιος τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κατηγορήσει σαν υπεύθυνο, πέρα από την ίδια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκεκριμένη πολιτική γραμμή και τις συγκεκριμένες επιλογές που έχει κάνει; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική, τουλάχιστον για όσους δεν θέλουν να εθελοτυφλούν.
Η απογοήτευση του κόσμου από τον ΣΥΡΙΖΑ, και η απογοήτευση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ από την ηγεσία του, οφείλεται στη μετακίνηση της πολιτικής του γραμμής προς τα δεξιά. Αυτή η μετακίνηση αφορά πάνω απ’ όλα το πρόγραμμα: την αντικατάσταση της καταγγελίας του μνημονίου και της άρνησης αποπληρωμής του χρέους με την «διαπραγμάτευση», την «αναστολή», και ούτω καθεξής· την εγκατάλειψη της θέσης για εθνικοποιήσεις· την εγκατάλειψη της θέσης για κυβέρνηση της Αριστεράς και την αντικατάστασή της από την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»· την πρόσφατη δήλωση Τσίπρα ότι ο σοσιαλισμός «αφορά το απώτερο μέλλον»· την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ χωρίς να αναγνωρίζει ότι μια φιλολαϊκή πολιτική σημαίνει σύγκρουση με την ευρωζώνη και άνοιγμα των διαδικασιών έξω από το κοινό νόμισμα, κλπ, κλπ, κλπ.
Αυτή η «προσαρμογή» των θέσεων οδηγεί σε αντίστοιχη προσαρμογή των συμμαχιών και των συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει πλατιά τις γραμμές του στον κάθε καιροσκόπο, στο κάθε λαμόγιο που πηδάει από το βυθιζόμενο καράβι του ΠΑΣΟΚ για να σώσει το τομάρι του και τα προνόμια που του παρείχαν τα κόμματα εξουσίας όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Έχει την εντύπωση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο κόσμος δεν τα βλέπει αυτά τα πράγματα;
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από την παλιά ασθένεια στις γραμμές της Αριστεράς που όσο πλησιάζει την εξουσία «νερώνει» το πρόγραμμα της, για να ελκύσει δήθεν τα μεσαία στρώματα. Πιο μεγάλη απάτη, πιο τραγικό ψέμα δεν υπάρχει: Το μόνο που πετυχαίνει με αυτή την πολιτική είναι να διώχνει τον αριστερό κόσμο και να απογοητεύει τους αγωνιστές.
Οι ευθύνες της υπόλοιπης Αριστεράς
Αυτά χρησιμοποιεί το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να δικαιολογήσουν την άρνηση τους να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Παραβλέπουν έτσι μια σειρά από πολύ σημαντικά πράγματα.
Πρώτον, οι κλασικoί του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπούργκ κοκ (δεν αναφέρουμε τον Τρότσκι, αφού αυτός αποτελεί «κόκκινο πανί» για το ΚΚΕ και μεγάλα τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αυτοί οι μεγάλοι επαναστάτες των δύο προηγούμενων αιώνων πάντα συνεργάζονταν και πάντα εξηγούσαν την ανάγκη της συνεργασίας της επαναστατικής αριστεράς με την υπόλοιπη, μη επαναστατική Αριστερά. Ερώτημα λοιπόν προς τους συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Τι ξέρουν αυτοί το οποίο δεν ήξερε και δεν είχε ανακαλύψει ποτέ ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Ένγκελς, ούτε ο Λένιν ούτε κανένας από τους κλασικούς του μαρξισμού;
Παραβλέπουν τη βάση
Δεύτερον, κάνουν το λάθος να ταυτίζουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τη λαθεμένη πολιτική της με τον κόσμο και την βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Παραβλέπουν το γεγονός ότι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σημαντικές διεργασίες, με αριστερές συσπειρώσεις στελεχών και με σοβαρή αμφισβήτηση από μεγάλα τμήματα της βάσης. Με αυτό τον κόσμο πρέπει, η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, να βρει τρόπο επικοινωνίας, συνεννόησης, και συντονισμού της πάλης.
Αυτό δεν επιτυγχάνεται με το να «πετάει πέτρες». Επιτυγχάνεται με συνεργασίες και κοινές μάχες, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς και της κοινωνίας που παλεύουν, για να μπορέσουν να πετύχουν νίκες.
Η επαναστατική Αριστερά μπορεί να σημειώσει άλματα στην επιρροή της στη βάση της συμβολής της στη θετική πορεία του κινήματος, ιδιαίτερα όταν αυτή συνοδεύεται από νίκες. Η επαναστατική Αριστερά δεν μπορεί να χτίσει τις δυνάμεις της στη βάση των ηττών του κινήματος.
Πολύ περισσότερο, αν στην κοινωνία επικρατεί διάχυτη εντύπωση ότι ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν ευθύνες για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κινήματα δεν μπόρεσαν να δώσουν από κοινού τις μάχες για να μπορούν να έχουν νίκες.
Δεν βλέπουν τα θετικά σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς
Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προδικάζουν ότι αν εκλεγεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τα κάνει «μαντάρα» – ότι θα αναλάβει να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε κρίση και θα οδηγηθεί τελικά στο να υιοθετήσει πολιτικές λιτότητας.
Αυτή η τοποθέτηση κρίνει το αποτέλεσμα από την λογική που κυριαρχεί στα κεφάλια των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και παραβλέπει εντελώς την κοινωνία, την ταξική πάλη και τις συγκρούσεις που θα προκύψουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όταν η ηγεσία του αναλάβει, ή επιχειρήσει να αναλάβει, το ρόλο του διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος.
Στην πραγματικότητα η δικαίωση και η επιβεβαίωση των θέσεων και προβλέψεων της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζεται στην προοπτική της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Επενδύουν δηλαδή στην αποτυχία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα μεταφραστεί σε νέες ήττες και νέες απογοητεύσεις! Το καταλαβαίνουν αυτό, οι σύντροφοι αυτοί; Αν το καταλαβαίνουν πως είναι δυνατόν να ελπίζουν ότι έχουν να κερδίσουν από κάτι τέτοιο; Τι έχουν κερδίσει από τις ήττες της προηγούμενης περιόδου;
θέλουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς κι ας είναι και κουτσή
Το βασικό ζήτημα δεν είναι το τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά το ποιος θα είναι ο αντίκτυπος της ανάδειξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην κοινωνία και το κίνημα. Μια κοινωνία η οποία αυτή τη στιγμή νοιώθει χτυπημένη, ηττημένη, διαλυμένη, απογοητευμένη. Ένα κίνημα το οποίο νοιώθει πως δεν έχει τρόπο να νικήσει τον εχθρό που του επιφέρει απανωτά χτυπήματα.
Αυτό το κίνημα και αυτή η κοινωνία χρειάζονται μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να ανασάνουν και για να μπορέσουν να ξαναμπούν σε αγώνες. Για να νοιώσουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν πίσω αυτά που χάσανε τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστο ως ένα μέρος.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς την επόμενη περίοδο θα σημαίνει την πιο μεγάλη ενίσχυση της ταξικής πάλης που είναι δυνατόν να υπάρξει στη σημερινή συγκυρία. Σε αντίθετη περίπτωση, αν τα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) καταφέρουν να παραμείνουν πρώτη δύναμη, θα έχουμε μια ήττα η οποία θα σπείρει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση και ηττοπάθεια στην κοινωνία και στο εργατικό κίνημα.
Από τα δύο πιο πάνω σενάρια ποιο είναι το σενάριο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, του κινήματος και της Αριστεράς που θέλει να μιλά στο όνομα του μαρξισμού και της επανάστασης; Η απάντηση είναι προφανής.
Ασφαλώς υπάρχουν κίνδυνοι… δεν υπάρχει αγώνας που να μην έχει κινδύνους
Υπάρχει οποιαδήποτε εξασφάλιση για μια νικηφόρα πορεία; Υπάρχει οποιαδήποτε σιγουριά ότι οι αγώνες που αντικειμενικά θα τείνουν σε μια πρώτη φάση να αναζωογονούνται από την παρουσία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα έχουν θετικό αποτέλεσμα; Υπάρχει οποιαδήποτε εγγύηση ότι η πίεση από τα κάτω, από το εργατικό κίνημα τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ανατρέψει τις πολιτικές που έχει στο μυαλό της η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι: καμία εγγύηση δεν υπάρχει!
Όμως η Αριστερά που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να μπει σ’ αυτή τη μάχη! Γιατί είναι η μόνη δυνατότητα που είναι ανοιχτή. Γιατί είναι το μόνο ενδεχόμενο που αφήνει ανοιχτές τις πιθανότητες μιας νίκης. Όσα κομμάτια της Αριστεράς εμπλακούν δυναμικά σε αυτή τη μάχη θα έχουν την θετική αντιμετώπιση των εκατοντάδων χιλιάδων στην κοινωνία και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ που θα θέλουν να δώσουν αυτή τη μάχη. Όσα κομμάτια της Αριστεράς γυρίσουν την πλάτη τους σε αυτό τον κόσμο και στους αγώνες που δίνει, όσοι επενδύουν στην αποτυχία της «άλλης Αριστεράς» για να κερδίσει δήθεν η «δική τους» Αριστερά, θα χάσουν!
Το αν θα χάσει το ένα ή το άλλο κόμμα της Αριστεράς λίγο απασχολεί την κοινωνία! Το θέμα είναι να μην χάσει η κοινωνία και να μην ηττηθούν οι εργαζόμενοι! Το θέμα είναι να μην έχουμε μια νέα ιστορική απογοήτευση που θα σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά!
_____________________________________
[1] https://xekinima.org/arthra/view/article/ekloges-18-28-mai-oi-dimoi-sta-xeria-tis-aristeras-kat/
https://xekinima.org/arthra/view/article/dimotikes-ekloges-zografoy-to-ksekinima-mazi-me-to-kin/
https://xekinima.org/arthra/view/article/organosi-ks-nionias-symmetexoyme-stirizoyme-enotita/
https://xekinima.org/arthra/view/article/sti-maxi-ton-dimotikon-eklogon-me-tin-anypotakti-petr/
https://xekinima.org/arthra/view/article/organosi-ks-patisia-gia-tin-anatropi-sto-5o-diamerisma/ https://xekinima.org/arthra/view/article/oi-ypopsifioi-toy-ks-gia-tis-topikes-ekloges-sti-thesni/
