——-
Το μεγαλύτερο μέρος του ένθετου που ακολουθεί δημοσιεύτηκε ήδη στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας μας. Αναδημοσιεύουμε όμως τα σχετικά κείμενα λόγω της επικαιρότητας τους και καθώς οι κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται, με χαρακτηριστική τη διαδήλωση στη ΔΕΘ, έχουν σαν αιτία τα μέτρα που περάσανε μέσα στο καλοκαίρι.
——-
Για να κερδίσει τις εκλογές του 2004 η Ν.Δ. είχε υποσχεθεί τα πάντα και δημιούργησε την εντύπωση και προσδοκίες σε πολύ κόσμο ότι έρχονταν καλύτερες μέρες
Αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς άρχισε να μιλά για την ανάγκη μιας «ήπιας προσαρμογής».
Η «ήπια προσαρμογή» στην πράξη αποδείχτηκε μια ολομέτωπη και σκληρή επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα . Από τις αρχές του χρόνου, οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, δεν ξεπερνούν τα όρια του πληθωρισμού. Η δημόσια Υγεία και Παιδεία παραχωρούνται στον ιδιωτικό τομέα . Ξεκινώντας από τον Ο.Τ.Ε. η κυβέρνηση έχει πετύχει την απαρχή της κατάργησης της μονιμότητας για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. Στις τράπεζες η κυβέρνηση επέφερε ένα σοβαρό χτύπημα στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων, και σκανδαλωδώς χάρισε δια νόμου δισεκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες! Προχωρά ταχύτατα στην κατάργηση του ωραρίου για τα καταστήματα και στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του οκταώρου για το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Και «ανοίγει τη συζήτηση» για το ασφαλιστικό το οποίο σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε: μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
***
Η Ν.Δ. υποστηρίζει πως είναι υποχρεωμένη να πάρει μερικά δυσάρεστα μέτρα για να βάλει σε τάξη τα χάλια που προκάλεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ… και ότι μετά τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα, η οικονομία θα πηγαίνει πολύ καλά και θα υπάρχει ευημερία.
Η Ν.Δ. επιμένει να συνεχίζει την παράδοση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να ταΐζει με ψέματα τον κόσμο.
Όταν έπαιρνε την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ μετά τη Ν.Δ. «εξηγούσε» ότι χρειαζόταν μια «φάση προσαρμογής» και μετά θα υπήρχε ανάπτυξη, απασχόληση κ.λπ. Πριν το ευρώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλεγε ότι έπρεπε να «πιεστούμε» για λίγο καιρό για να απολαύσουμε μετά τους καρπούς των κόπων μας… Όλως τυχαίως και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. όταν μιλούν για «περίοδο προσαρμογής» εννοούν πάντα πολιτικές λιτότητας που μειώνουν το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και που ευνοούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής λιτότητα η οποία εφαρμόζεται στην Ελλάδα εδώ και είκοσι χρόνια, η οποία αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια και την ανισότητα, παρά τις διαρκείς περί του αντιθέτου διακηρύξεις των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας!
Μόνο αθεράπευτα αφελείς μπορούν πια να πιστεύουν τα παραμύθια της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
***
Οι πολιτικές αυτές δεν είναι ελληνικής προέλευσης ούτε έμπνευσης. Είναι οι πολιτικές που εφαρμόζει το κεφάλαιο διεθνώς . Αν ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη αυτή την περίοδο θα δούμε αντίστοιχες επιθέσεις παντού. Η πιο σκληρή λιτότητα μάλιστα είναι αυτή που εφαρμόζεται στην πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης, τη Γερμανία. Εκεί, ο “σοσιαλιστής” Σρέντερ έχει καθιερώσει τις “δουλειές του ενός ευρώ” – ο εργαζόμενος πληρώνεται από τον εργοδότη ένα ευρώ την ώρα , δηλαδή 100, 160, η και 200 ευρώ το μήνα, μόνο (!), για 25, 40, ή 50 ώρες δουλειά την βδομάδα, και έτσι παύει να θεωρείται άνεργος!! Το κράτος συμπληρώνει ένα μικρό υπόλοιπο ποσό – επίδομα πρόνοιας. Έτσι εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξαθλίωση.
Ούτε και είναι μόνο ευρωπαϊκές αυτές οι πολιτικές .Είναι διεθνείς και δεν κάνουν εξαιρέσεις.
Και αν χτυπιούνται μια φορά οι εργαζόμενοι στην Αμερική και την Ευρώπη , χτυπιούνται πολλές περισσότερο στη Λατινική Αμερική την Ασία και την Αφρική όπου οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στην απόλυτη εξαθλίωση την πείνα και τον θάνατο!
***
Αυτές οι πολιτικές δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν ανατραπούν μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν πρόκειται ποτέ να δείξουν “κοινωνική ευαισθησία”, δεν πρόκειται να μειώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών για να προσφέρουν καλύτερους μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια, απασχόληση, παιδεία και υγεία. Για το εργατικό κίνημα και το κίνημα της νεολαίας δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος από τον δρόμο του αγώνα.
Από την άλλη, αυτή η πάλη δεν είναι μια πάλη που μπορεί να διεξαχθεί με επιτυχία αν μείνει περιορισμένη σε εθνικό επίπεδο.
Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται διεθνισμός. Χρειάζεται η σύνδεση των αγώνων του ελληνικού εργατικού κινήματος με τους αγώνες του ευρωπαϊκού κινήματος. χρειάζεται να χτιστούν οργανώσεις , συνδικαλιστικές και πολιτικές , της εργατικής τάξης και τη νεολαίας, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, σε διεθνές επίπεδο . Χρειάζεται οι αγώνες μας να μην περιορίζονται στην άμυνα, να μην προσπαθούμε απλά να περιορίσουμε την επίθεση του κεφαλαίου. Χρειάζεται το κίνημα να μπει στην αντεπίθεση έχοντας σαν στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αν όμως περιμένει κανείς από τις σημερινές ηγεσίες των εργαζομένων και της αριστεράς να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο, θα απογοητευτεί. Γιατί τα σημερινά κόμματα και οι σημερινοί συνδικαλιστές έχουν δοκιμασθεί ξανά και ξανά και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για φρούδες ελπίδες. Το χτίσιμο νέων οργανώσεων και νέων ηγεσιών είναι το πιο άμεσο και το πιο μεγάλο καθήκον με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι παράλληλα με τους καθημερινούς αγώνες για την υπεράσπιση των βασικών μας δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας.
Διάσπαση δημόσιων και ιδιωτικών
Η κυβέρνηση ξεκίνησε την επίθεση κτυπώντας τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με το επιχείρημα ότι είναι «ρετιρέ»!
Αυτό δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την προσπάθεια της ΝΔ να διασπάσει το εργατικό κίνημα σε «δημόσιους» και «ιδιωτικούς» για να πετύχει πιο εύκολα τους στόχους της.
Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα αν χάσουν από το εισόδημα και τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι στο δημόσιο. Αντίθετα, η επίθεση της κυβέρνησης θα περάσει από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα με το κίνημα σε πολύ χειρότερη κατάσταση για να μπορέσει να την αντιμετωπίσει.
Η πολιτική της κυβέρνησης είναι μία: μεγαλώνει τη φτώχεια από τη μια και συγκεντρώνει όλο και περισσότερο πλούτο στα χέρια μιας ελάχιστης μειοψηφίας από την άλλη. Είναι η ίδια πολιτική που με χωρίς ουσιαστικές διαφορές εφάρμοζε το ΠΑΣΟΚ. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.
-Η ανεργία παραμένει σταθερά γύρω στο 11% (Εθνική Στατιστική Υπηρεσία – ΕΣΥΕ).
-Το 54% των νέων θέσεων εργασίας είναι μερικής απασχόλησης. (Iνστιτούτο Εργασίας, ΙΝΕ – ΓΣΣΕ).
-Το 45% των μισθωτών παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα (ΙΝΕ – ΓΣΣΕ).
-Το 73% των συνταξιούχων του ΙΚΑ παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ (ΙΝΕ – ΓΣΕΕ)
-Το 33,2% των ελληνικών νοικοκυριών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας που ορίζεται στα 4.741 ευρώ τον χρόνο και επιβιώνουν χάρη σε κοινωνικά επιδόματα (στοιχεία ΕΣΥΕ, Καθημερινή 28.6.05).
-Το 52% των ελληνικών νοικοκυριών δεν έχει την ευχέρεια να πληρώσει μιας βδομάδας διακοπές το χρόνο ενώ το 37% δυσκολεύεται κάθε μήνα να πληρώνει νοίκι, τηλέφωνο, ηλεκτρικό κ.λπ. (στοιχεία ΕΣΥΕ, 26/6/05)
-Με τους νέους νόμους της η κυβέρνηση προχωρά στην οριστική κατάργηση του 8-ωρου (δες συνέχεια ένθετου) – ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να δουλέψει υπερωρίες που δεν θα πληρώνονται, απλά ο εργοδότης θα του «χρωστά» ώρες…
-Με τους νέους νόμους η κυβέρνηση ενισχύει ακόμα περισσότερο την ευχέρεια των εργοδοτών να προσλαμβάνουν και να απολύουν όποτε θέλουν – η περιορισμένη προστασία που είχαν οι εργαζόμενοι από την απόλυση χάνεται.
-Το Ασφαλιστικό δεν «κλείνει» ποτέ! Η κυβέρνηση έχει δηλώσει την πρόθεσή της να επιχειρήσει νέα «έφοδο» στις συντάξεις και στα όρια συνταξιοδότησης.
Τη στιγμή που γίνονται όλα αυτά, 40 οικογένειες έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα 1,3 εκ ευρώ το χρόνο (στοιχεία ΕΣΥΕ για το 2004, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 17/06/2005)! Και οι τράπεζες καταγράψανε κέρδη ύψους 1,5 δις ευρώ συνολικά, αυξημένα κατά 25 – 45% ανάλογα με την τράπεζα, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Όμως η κυβέρνηση, που κόπτεται για να μην υπάρχουν «ρετιρέ» μειώνει τη φορολογία πάνω στα επιχειρηματικά κέρδη από 35% σε 25%!! Και αυξάνει τις επιδοτήσεις και τα κίνητρα (δηλαδή δίνει λεφτά από τη φορολογία των εργαζομένων) στους βιομήχανους, για να μειωθεί υποτίθεται η ανεργία…
Ποιοι είναι τα ρετιρέ;
Η κυβέρνηση για να αιτιολογήσει την επίθεσή της ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο και τους τραπεζοϋπάλληλους τους χαρακτηρίζει «ρετιρέ», και καμώνεται πως προσπαθεί να τους εξομοιώσει με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, στο όνομα δηλαδή της ισότητας και της δικαιοσύνης. Ποιοι όμως είναι τα πραγματικά ρετιρέ;
Αυτοί;
-Ένας τραπεζικός υπάλληλος, μετά από 35 χρόνια δουλειάς συνταξιοδοτείται με 1102 ευρώ το μήνα.
-Ένας απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δουλεύει 20 χρόνια στο δημόσιο παίρνει 1200 ευρώ μηνιάτικο, τη στιγμή που:
-Μία τετραμελής οικογένεια, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Καταναλωτών, ΙΝΚΑ, χρειάζεται κοντά στα 3000 ευρώ για να καλύπτει τις βασικές της ανάγκες (νοίκι, λογαριασμούς, διατροφή, ένδυση, εκπαίδευση παιδιών).
Ή.. αυτοί;
-Ένας βουλευτής παίρνει γύρω στις 5000 ευρώ το μήνα, χωρίς επιδόματα, «έξοδα παραστάσεων», ταξίδια κλπ. (και χωρίς… τυχερά – βλέπε συνέχεια).
-Η Άννα Διαμαντοπούλου, βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε εισόδημα για το 2003, ύψους 272.801 ευρώ.
-Η Μιλένα Αποστολάκη, επίσης του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε εισοδήματα για το 2003, ύψους 1.861.845 ευρώ
-Χρηματιστήριο:
– Ο Αβέρωφ Ι., της ΝΔ, έβγαλε από το χρηματιστήριο, πριν την κατάρρευσή του το 2001, κέρδη ύψους 2.104 εκ. δραχμών (ακριβώς: 2 δις και 104 εκατομμύρια)!!!
– Ο Στέφάνος Μάνος, από τη ΝΔ πήγε στο ΠΑΣΟΚ, κέρδισε 1.918,7 εκ δραχμές (σχεδόν 2 δις)!!
– Αχιλλέας Καραμανλής, χρηματιστηριακά κέρδη, 1.326,2 εκ. δρχ!
– Σηφουνάκης Ν., ΠΑΣΟΚ, κέρδη 1.307,8 εκ. δρχ!
– Νεονάκης Μ., ΠΑΣΟΚ, του Σημίτη, κέρδη 357 εκ δρχ (μόνο)!
Σχόλιο
Οι κ. Αβέρωφ, Μάνος, Καραμανλής, Σιφουνάκης, Νεονάκης, καθώς και οι κυρίες Διαμαντοπούλου και Αποστολάκη, μπορεί να «σκοτώνονται» μεταξύ τους στη βουλή, αλλά όλοι κι όλες μαζί συμφωνούν σε ένα πράγμα: πως οι δημόσιοι υπάλληλοι που παίρνουν 1000 ευρώ το μήνα είναι ρετιρέ!
Οι μισθοί δύο δημοσίων υπαλλήλων (ή εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, τράπεζες κλπ) με δύο παιδιά, με δυσκολία καλύπτουν τις βασικές ανάγκες – γι’ αυτό και πολλοί απ’ αυτούς κάνουν και δεύτερη δουλειά!
Όσο κι αν οι όροι εργασίας των εργαζομένων στο δημόσιο, είναι καλύτεροι απ’ αυτούς του ιδιωτικού τομέα όπου συχνά κυριαρχούν μισθοί πείνας και συντάξεις απόλυτης εξαθλίωσης, είναι αστείο οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο να θεωρούνται «ρετιρέ» και είναι αστείο να θεωρούνται υπεύθυνοι για τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας.
Είναι σκανδαλώδες να θεωρείται λογικό οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να εξισωθούν με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αντί για το αντίθετο, οι μισθοί και τα δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα να εξισωθούν με αυτά στο δημόσιο.
Και είναι δυο φορές σκανδαλώδες όταν αυτά τα λένε οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές, καθώς οι κυβερνώντες που δουλεύουν γι’ αυτούς, οι υπουργοί και οι βουλευτές που στη μεγάλη τους πλειοψηφία ζουν στην πολυτέλεια και τη χλιδή.
ΟΤΕ – ποιος κερδίζει από την κατάργηση της μονιμότητας;
Στις αρχές του Ιούνη που πέρασε η κυβέρνηση πέτυχε την υπογραφή μιας συμφωνίας, ανάμεσα στη διοίκηση του Ο.Τ.Ε. τους συνδικαλιστές του Ο.Τ.Ε. και την ίδια, η οποία προνοούσε την παροχή κινήτρων (χρηματικών) σε 6000 εργαζόμενους (από σύνολο 16.000) ηλικίας 50 ετών και πάνω, για να αποχωρήσουν από την επιχείρηση – μια διαδικασία που ονομάζεται “εθελούσια έξοδος”.
Οι 6000 αυτοί εργαζόμενοι δεν αποχωρούν επειδή δεν τους χρειάζεται η επιχείρηση! Καθόλου! Αποχωρούν έτσι ώστε η διοίκηση να προσλάβει στη θέση τους νέους εργαζόμενους οι οποίοι θα δουλεύουν με το 50% των μισθών των σημερινών εργαζομένων (σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του διοικητή του Ο.Τ.Ε. κ Βουρλούμη!) και οι οποίοι δεν θα είναι μόνιμοι – θα απολύονται όποτε το αποφασίσει η διοίκηση!
Μέχρι σήμερα η μοναδική ελπίδα που είχαν οι Έλληνες εργαζόμενοι για μια μόνιμη απασχόληση και εργασιακή ασφάλεια ήταν να καταφέρουν να μπουν στο δημόσιο. Αυτό πια τελειώνει! Η κατάργηση της μονιμότητας στον Ο.Τ.Ε. είναι η αρχή της κατάργησης της μονιμότητας για το σύνολο του δημόσιου τομέα. Και σαν τέτοια χαιρετίστηκε από τις εφημερίδες της αστικής τάξης (π.χ. Καθημερινή) καθώς και από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Πολιτική της κυβέρνησης είναι να καταργήσει τη μονιμότητα και να εφαρμόσει τη μερική απασχόληση ακόμα και σε τομείς που στον μέσο Έλληνα φαίνονται αδιανόητοι: όπως για παράδειγμα στη δημόσια υγεία και παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του χρόνου επιχείρησαν να προσλάβουν τραυματιοφορείς (!) στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη από ιδιωτικό συνεργείο αλλά τους εμπόδισαν προχωρώντας σε απεργία οι εργαζόμενοι!
Τις πολιτικές της κυβέρνησης στον Ο.Τ.Ε. τα ελληνικά νοικοκυριά τις έχουν έτσι και αλλιώς χρυσοπληρώσει με τους πανάκριβους λογαριασμούς από τον καιρό που ξεκίνησε η μετοχοποίηση /ιδιωτικοποίηση του . Αξίζει να θυμόμαστε ότι “κάποτε” (ως πριν δέκα περίπου χρόνια) το αστικό τηλεφώνημα κόστιζε μόνο μία μονάδα ανεξαρτήτως χρόνου ομιλίας!
Τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ένα επιπλέον κονδύλι. Τα έξοδα των “εθελούσιων εξόδων”. Πρώτον, σαν φορολογούμενοι θα πληρώσουμε τις αποζημιώσεις που ανέλαβε να δώσει στους εργαζόμενους που φεύγουν η κυβέρνηση. Δεύτερον, γιατί με της εθελουσίες αυτές εξόδους τα ασφαλιστικά ταμεία (ΤΑΠ – Ο.Τ.Ε.) τινάζονται στον αέρα, γιατί εισπράττουν λιγότερες εισφορές και πληρώνουν νωρίτερα τις συντάξεις – και αυτά θα φορτωθούν στο Ι.Κ.Α., του οποίου τα ελλείμματα θα μεγαλώνουν και τα οποία στη συνέχεια θα φορτωθούν στους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Η κατάργηση της μονιμότητας στον Ο.Τ.Ε. αποτελεί φυσικό επακόλουθο της διαδικασίας μετοχοποίσης / ιδιωτικοποίησης την οποία ξεκίνησε και έφερε σε πέρας η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στην αρχή η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δήλωσε πώς θα προχωρούσε στη μετοχοποίηση μόνο του 15%. Μετά το 15% έγινε 30%. Μετά είπε 49% απόλυτο όριο για να παραμείνει δήθεν η διοίκηση στα χέρια της κυβέρνησης με το 51% των μετοχών. Μετά βέβαια το 49% έγινε 73%.
Σε όλο αυτό το διάστημα αυτοί οι άθλιοι που είναι επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος στον Ο.Τ.Ε. , καλούσαν τους εργαζόμενους να αγοράζουν μετοχές για να γίνουν γρήγορα πλούσιοι! Έτσι η μετοχοποίηση / ιδιωτικοποίηση του Ο.Τ.Ε. προχώρησε στην ουσία χωρίς σοβαρές αντιστάσεις.
Σήμερα οι εργαζόμενοι πληρώνουν το κόστος. Με εργασιακή ανασφάλεια με χαμηλότερες αποδοχές με εντατικοποίηση και με τρομοκρατία από τη μεριά της διοίκησης. Οι ίδιοι δε συνδικαλιστές, αφού στις αρχές του χρόνου δήλωναν ότι δεν υποχωρούν και δεν παραχωρούν κανένα δικαίωμα των εργαζομένων στον Ο.Τ.Ε. υπογράψανε την παράδοση της πιο σημαντικής κατάκτησης από όλες – τη μονιμότητα των θέσεων εργασίας.
ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ κλπ
Ποιον συμφέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις;
———
Όταν η κυβέρνηση λέει πως το δημόσιο είναι χάλια και πως για να πάει μπροστά η κοινωνία χρειάζεται να αναλάβει τα ηνία ο ιδιωτικός τομέας και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που θα αποκαταστήσουν, υποτίθεται, την εύρυθμη λειτουργία, την ανταγωνιστικότητα, την καλή υγεία, κλπ της οικονομίας,
– προφανώς έχει υπόψη της τις 3500 ελληνικές επιχειρήσεις που στη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων μετακόμισαν (δηλώνοντας οικονομικά αδιέξοδα) από τη βόρεια Ελλάδα στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, και άλλες βαλκανικές χώρες για να εκμεταλλευτούν τα εκεί φτηνά μεροκάματα και
– προφανώς επίσης έχει υπόψη το γεγονός πως από την περίοδο Σεπτέμβρη 2004 με Μάη 2005 ο “αποτελεσματικός” ιδιωτικός τομέας απόλυσε 127 000 εργαζομένους.
——–
Από τον καιρό που οι δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού γίνανε ιδιωτικές στις ΗΠΑ ο μέσος αμερικανός ανακάλυψε τι σημαίνει γενικό μπλακ άουτ.
Από τον καιρό που οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι γίνανε ιδιωτικοί, ο μέσος βρετανός ανακάλυψε τι σημαίνουν δεκάδες νεκροί από “ατυχήματα” στους σιδηρόδρομους και κατά 76% ζητά την επανεθνικοποίησή τους.
Από τον καιρό που ο ελληνικός ΟΤΕ μετοχοποιήθηκε οι λογαριασμοί τηλεφώνου γίνανε πιο ακριβοί παρά ποτέ.
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται “για χάρη της κοινωνίας” (όπως ακούραστα επαναλαμβάνουν οι υποκριτές που μας κυβερνούν). Γίνονται για χάρη των κερδών του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, το οποίο παίρνει σε τιμές ευκαιρίας τις υποδομές που με τα λεφτά τα δικά μας, σαν φορολογούμενοι, χτίστηκαν από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ. Το κόστος το πληρώνουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις επιχειρήσεις, με εντατικοποίηση και χειροτέρευση των όρων εργασίας, αλλά και οι καταναλωτές με χειρότερης ποιότητας και ακριβότερες υπηρεσίες.
Από τη στιγμή που μια δημόσια επιχείρηση έχει μετοχοποιηθεί έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό (μειοψηφία) μετοχών, τότε αναγκαστικά, η επιχείρηση πρέπει να ασχολείται μόνο με το πώς να αυξάνει τα κέρδη της, διαφορετικά η αξία των μετοχών της θα καταρρεύσει και η εταιρεία θα βρεθεί στο γκρεμό.
Αυτό έγινε με τον ΟΤΕ, αυτό θα γίνει με τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ κλπ. Οι τιμές δεν θα μειωθούν, αντίθετα τα τιμολόγια θα αυξάνονται.
Οι εργαζόμενοι δεν θα σιγουρέψουν τις θέσεις εργασίας τους, (επειδή υποτίθεται θα γίνει ανταγωνιστική η επιχείρησή τους) αντίθετα θα αντικαθιστούνται από άτομα με μικρής διάρκειας συμβάσεις και με χαμηλά δικαιώματα – τους “απασχολήσιμους” κατά τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη.
Τι έγινε στις τράπεζες;
Μετά τις “εθελούσιες εξόδους” στον ΟΤΕ, η κυβέρνηση προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση του Ασφαλιστικού των τραπεζών.
Από το 2002, με βάση το νόμο του ΠΑΣΟΚ (γνωστό σαν νόμο Ρέππα) τραπεζοϋπάλληλοι και τραπεζίτες διαπραγματεύονται την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων, αλλά διαφωνούν στους όρους με τους οποίους θα γίνει αυτό.
Οι τραπεζοϋπάλληλοι ζητούσαν απλά να διασφαλιστούν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα που έχουν σήμερα – αυτό ήταν το μόνο που ζητούσαν! Οι τραπεζίτες που χρωστάνε πολλά λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, και μαζί τους η κυβέρνηση, δεν ήταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούν.
Έτσι η κυβέρνηση παρέμβηκε και επέβαλε με νόμο:
-μείωση των συντάξεων των τραπεζοϋπαλλήλων.
-αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που σε μερικές περιπτώσεις πχ χωρισμένες μητέρες με ανήλικο παιδί, επεκτείνονται μέχρι και κατά 17 χρόνια.
-κάλυψη των σημερινών ελλειμμάτων και χρεών των τραπεζών στα ταμεία από το δημόσιο, μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία (κατά περίπου 50%) και χάρισμα των υπαρχόντων χρεών των τραπεζών στα ταμεία.
-μεταφορά των χρεών και των ελλειμμάτων που θα εμφανιστούν στο μέλλον στα ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων στο ΙΚΑ.
Με δυο λόγια για να λύσει το πρόβλημα των τεράστιων χρεών των τραπεζιτών στα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, η κυβέρνηση παρέμβηκε και με νόμο τους τα χάρισε, τα φόρτωσε στους φορολογούμενους γενικά και στους τραπεζοϋπαλλήλους ειδικά, αυξάνοντας την ηλικία συνταξιοδότησής τους και μειώνοντας τις συντάξεις τους.
Πρόκειται για ένα τετραπλό σκάνδαλο.
Γιατί
1.Οι τράπεζες αποτελούν κατά κανόνα, τον πιο κερδοφόρο τομέα της οικονομίας. Πέρυσι, αύξησαν τα κέρδη τους σε σχέση με το 2003 κατά 25-45% (ανάλογα με την τράπεζα) και συνολικά κατά 1,5 δις ευρώ (όλες μαζί). Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση τους χαρίζει τα χρέη που έχουν στα ταμεία και τους μειώνει τις υποχρεώσεις τους στα ταμεία κατά 30 – 40 εκ ευρώ το χρόνο .
2.Υποχρεώνει τους τραπεζοϋπάλληλους να υποστούν μείωση των συντάξεών τους και να δουλεύουν περισσότερα χρόνια, επειδή οι τραπεζίτες δεν καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους στα ασφαλιστικά ταμεία, υποχρεώνει την κοινωνία (τους φορολογούμενους εργαζόμενους) να πληρώνουν αυτά που δεν πληρώνουν οι τραπεζίτες, και φορτώνει τα χρέη στο ΙΚΑ (στο οποίο θα ενταχθούν οι τραπεζοϋπάλληλοι)
3.Οι τραπεζοϋπάλληλοι θα παίρνουν τη βασική τους σύνταξη από το ΙΚΑ και μια επικουρική σύνταξη από ένα κοινό ταμείο εργαζομένων – τραπεζών – κράτους. Το κοινό αυτό ταμείο (επικουρικό) δεν θα είναι όμως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) αλλά δημοσίου (ΝΠΔΔ). Οι τραπεζοϋπάλληλοι ζητούσαν ΝΠΙΔ έτσι ώστε αν οι τραπεζίτες ή το κράτος αθετούσαν τις υποσχέσεις τους, να μπορούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, και να απαιτήσουν να τηρηθεί μια ιδιωτική συμφωνία. Η κυβέρνηση νομοθέτησε ΝΠΔΔ, που σημαίνει πως η λειτουργία του επικουρικού ταμείου καθορίζεται από την ίδια την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, αν αύριο η κυβέρνηση (και βέβαια και οι τραπεζίτες), δεν καταβάλλει τις εισφορές της στο ταμείο, η κυβέρνηση θα μπορεί απλά να τα χαρίσει στον εαυτό της με ένα καινούργιο νόμο…
4.Τα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων είναι αποτέλεσμα συλλογικών συμβάσεων ανάμεσα σ’ αυτούς και τους ιδιοκτήτες των τραπεζών. Το δικαίωμα των συλλογικών συμβάσεων είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο – αποτελεί συμφωνία ανάμεσα σε δύο ανεξάρτητα μέρη, στην οποία κανονικά και τυπικά μιλώντας η κυβέρνηση δεν έχει ούτε λόγο ούτε δικαίωμα παρέμβασης.
Η ανατροπή Συλλογικών Συμβάσεων με νόμο, δεν έχει ξαναγίνει. Η κυβέρνηση καταργεί έτσι την ελευθερία των συλλογικών συμβάσεων καλύπτοντας με νόμο την άρνηση των τραπεζιτών να πληρώσουν τις εισφορές τους!
Του Βαρθολομαίου…
Πρέπει να του ξέφυγε, του προέδρου του ΙΚΑ, διορισμένου από την κυβέρνηση της ΝΔ, όταν είπε, σε επιτροπή της βουλής, πως το έλλειμμα που θα κληροδοτούσαν στο ΙΚΑ οι ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό των τραπεζών, θα ανερχόταν σε 9 δις ευρώ… Μετά έτρεχε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα!
Και ο ίδιος και η κυβέρνηση προσπάθησαν στη συνέχεια να «διαψεύσουν» την πληροφορία. Και τι είπαν; Πως το ΙΚΑ δεν θα επιβαρυνθεί ούτε με ένα ευρώ παραπάνω απ’ όσο θα επιβαρυνόταν με βάση τις ρυθμίσεις του νόμου Ρέππα (ο νόμος του ΠΑΣΟΚ του 2002) τον οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ το μόνο που κάνει είναι να τον εφαρμόζει.
Έτσι επιβεβαίωσαν πως πράγματι, το ΙΚΑ θα επιβαρυνθεί με 9 δις ευρώ! (τουλάχιστον)
Σύμφωνα με μελέτη που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Αλαβάνος, η συνολική επιβάρυνση στο ΙΚΑ από τις διευθετήσεις στο ασφαλιστικό των τραπεζών και από τις «εθελούσιες» εξόδους στον ΟΤΕ, θα ανέλθει στα 22 δις ευρώ.
Είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση ξέρει πως αυτά τα μέτρα που η ίδια παίρνει οδηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων πιο βαθιά στον γκρεμό. Αλλά λίγο την ενδιαφέρει. Μόλις περάσει αυτή τη δέσμη μέτρων, θα ανακαλύψει πως τα ταμεία έχουν ελλείμματα και θα προτείνει μέτρα – γνωστά πια σε όλους.
Ασφαλιστικό: γιατί υπάρχουν ελλείμματα και ποιος φταίει;
Η κυβέρνηση, αυτή όπως και η προηγούμενη, λένε πως «ο πληθυσμός γερνά» και γι αυτό τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ελλείμματα, και η λύση είναι να αυξήσουν τις εισφορές τους οι εργαζόμενοι, να μειωθούν οι συντάξεις τους και να συνταξιοδοτούνται σε μεγαλύτερη ηλικία (στα 67, λένε, γιατί όχι και στα 70!).
Ποια είναι η πραγματικότητα;
-Όταν η ανεργία είναι στο 10 – 11%, το ΙΚΑ χάνει κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Η ύπαρξη ανέργων επιβαρύνει περαιτέρω τον κρατικό προϋπολογισμό, με την πληρωμή ανεργιακών και άλλων επιδομάτων. Λέξη δεν λένε για την ανεργία σαν βασική αιτία της ύπαρξης ελλειμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία.
-Όταν γίνονται κάθε χρόνο χιλιάδες απολύσεις με τη μορφή των «εθελούσιων εξόδων» η κυβέρνηση βάζει βόμβα στα θεμέλια των ασφαλιστικών ταμείων – γιατί από τη μια χάνουν τεράστια ποσά από τις χαμένες εισφορές, κι από την άλλη γιατί ξοδεύουν άλλα τόσα για πρόωρες συντάξεις.
-Πχ τα ταμεία της Εθνικής έχουν γίνει ελλειμματικά, λόγω των μαζικών «εθελούσιων εξόδων» σε προηγούμενα χρόνια. Ή, η συμφωνία για τις εθελούσιες στον ΟΤΕ, αποτελεί και το τελικό κτύπημα στο ΤΑΠ – ΟΤΕ, το οποίο τελικά θα φορτωθεί στις πλάτες των υπόλοιπων εργαζομένων. Ή η νομοθετική ρύθμιση του ασφαλιστικού των τραπεζών φορτώνει το ΙΚΑ με νέα χρέη (22 δις ευρώ, μαζί με τις εθελούσιες στον ΟΤΕ, σύμφωνα με ανεξάρτητες μελέτες – δες άλλες στήλες).
-Το 25 – 30% των εργοδοτών δεν πληρώνει τις εισφορές του στο ΙΚΑ. Η κυβέρνηση δεν τους συλλαμβάνει, δεν τους φυλακίζει, δεν τους κατάσχει τις περιουσίες τους.
-Ο πιο ασυνεπής «πελάτης» του ΙΚΑ είναι το ίδιο το κράτος το οποίο δεν πληρώνει τα χρέη του! – χρωστάει στο ΙΚΑ 4,1 δις ευρώ.
-Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 το κράτος παραχωρούσε τα λεφτά των ταμείων στους βιομήχανους, «για να αναπτύξουν την ελληνική οικονομία» (υποτίθεται) με μηδέν επιτόκια, όταν ο πληθωρισμός έτρεχε με 20 – 25% το χρόνο. Αποτέλεσμα ήταν να εξανεμιστούν τα αποθεματικά των ταμείων, που διαφορετικά θα ήταν σήμερα γύρω στα 30 τρις δρχ (σχεδόν 100 δις ευρώ).
Θα περίμενε κανείς την κυβέρνηση, είτε αυτή είτε την προηγούμενη, να παραδεχτεί πως ο λόγος που τα ταμεία είναι μείον, είναι γιατί τα φάγανε οι βιομήχανοι στους οποίους τα δώρισαν οι κυβερνώντες και γιατί τα δημιουργεί η ανεργία, οι απολύσεις, οι «εθελούσιες έξοδοι» και η εισφοροδιαφυγή;
Ότι δηλαδή φταίνε αυτοί, οι ίδιοι οι κυβερνώντες και το κεφάλαιο για τα ελλείμματα; Θα περίμενε κανείς απ’ αυτούς τους ληστές να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους;
Για ποιο δημόσιο μιλάμε;
Όλα όσα λέμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων που δουλεύουν στο δημόσιο δεν σημαίνει με τίποτα υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στο δημόσιο. Κακές υπηρεσίες, χάλια στην Υγεία, χάλια στην Παιδεία, χάος στην Ολυμπιακή, ατέλειωτες ουρές στα ΕΛΤΑ, κλπ κλπ
Το θέμα είναι ποιος φταίει γι’ αυτά.
Ο στόχος της κυβέρνησης, για το σύνολο του δημόσιου τομέα είναι η επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το στόχο, ακολουθεί μια πολιτική συνειδητής υποχρηματοδότησης, υποβάθμισης και απαξίωσης των υπηρεσιών του δημοσίου, έτσι ώστε ο κόσμος, αγανακτισμένος, να στραφεί εναντίον των δημόσιων επιχειρήσεων και υπέρ των ιδιωτικών.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι βέβαια η δημόσια Υγεία, η οποία συνειδητά υποσκάπτεται για να στρέφει τον κόσμο στα ιδιωτικά συμφέροντα. Χαρακτηριστική είναι επίσης η κατάσταση με τα ΕΛΤΑ, των οποίων οι υπηρεσίες γίνονται τρισχειρότερες, κάθε χρόνο που περνά.
Ένας άλλος παράγοντας, της κακοδαιμονίας του δημοσίου είναι βέβαια το ρουσφέτι που δίνει και παίρνει. Ούτε όμως και γι’ αυτό φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλά τα κόμματα της εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που στηρίζουν την εκλογική τους δύναμη σε αυτές τις μεθόδους, που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, τους διαπαιδαγωγούν στην υποταγή και το γλείψιμο και τελικά τους κατηγορούν κι από πάνω, καθιστώντας τους υπεύθυνους για τα χάλια που οι ίδιοι δημιουργούν!
Ας μην υπάρχει καμία αυταπάτη ότι θα λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ αν αυτά περάσουν στα χέρια των ιδιωτών. Γιατί τότε απλά θα μπουν στην υπηρεσία του κέρδους, που καμία σχέση δεν έχει με τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ας μην ξεχνάμε πως τις συγκοινωνίες στην Ελλάδα τις κρατικοποίησε πρώτος ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, στη δεκαετία του 70, γιατί στα χέρια των ιδιωτών ήταν ένας εφιάλτης. Κι ας βγάλουμε συμπεράσματα από τις πρόσφατες ιδιωτικοποιήσεις σε χώρες όπως η Βρετανία, η «πρώτη διδάξασα», στην οποία τώρα η κοινή γνώμη έχει μαζικά μεταστραφεί, ενάντια στον ιδιωτικό τομέα και υπέρ των επανεθνικοποιήσεων των ιδιωτικοποιημένων πρώην δημόσιων επιχειρήσεων.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος οι δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιος τομέας να μπουν στην υπηρεσία της κοινωνίας. Κι αυτός είναι η διεύθυνσή τους, ο συντονισμός και ο έλεγχός τους, να φύγουν από τα χέρια των διορισμένων από τις κυβερνήσεις γραφειοκρατών και περάσουν στην κοινωνία. Δηλαδή, σε επιτροπές εκλεγμένες από τους ίδιους τους εργαζόμενους, την τοπική κοινωνία και κοινωνικούς φορείς, χωρίς προνόμια, και κάτω συνθήκες πλήρους διαφάνειας και διαρκούς ελέγχου από τους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι να μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους ανακαλούν και να εκλέγουν άλλους στη θέση τους.
Αυτό, ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να το αποδεχτεί, πόσο μάλλον να το εφαρμόσει, ποτέ. Γι’ αυτό και ο αγώνας για ένα δημόσιο τομέα στην υπηρεσία της κοινωνίας πάει χέρι-χέρι με τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Τελικό κτύπημα στο 8ωρο και το 40ωρο
Στα τέλη του Ιούλη η κυβέρνηση πέρασε το νόμο για τα “εργασιακά”. Το νομοσχέδιο φέρει τον προκλητικό τίτλο “Ρυθμίσεις για την προώθηση της απασχόλησης, την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και άλλες διατάξεις”. Στην πραγματικότητα είναι ένα νομοσχέδιο που δεν αφήνει τίποτα ‘‘όρθιο’’ – ιδιαίτερα την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή τις διαλύει. Η ουσία του νομοσχεδίου αυτού είναι η κατάργηση της 8ωρης ημερήσιας και 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας, οδηγώντας στην εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων και στη δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου εκατοντάδων χιλιάδων εργατικών οικογενειών.
Βασικά σημεία
Με βάση τις κύριες πρόνοιες αυτού του νομοσχεδίου
-Ο εργαζόμενος θα μπορεί να δουλεύει νόμιμα μέχρι και 12 ώρες την ημέρα, τις οποίες δε θα αμείβεται σαν υπερωρία, αλλά θα θεωρούνται “υπερεργασία”.
-Αν πάρουμε για παράδειγμα ένα εργαζόμενο ο οποίος παίρνει 30 € για το οκτάωρο, με το προηγούμενο καθεστώς, στο οποίο πληρώνονταν υπερωρίες στο 50% της κανονικής αμοιβής του, θα έπαιρνε για το 12ωρο που δούλεψε, 30 + 15 + 7,5, σύνολο δηλαδή 52,5 €.
-Με το νέο καθεστώς, το 4ωρο του θα θεωρείται υπερεργασία, γι’ αυτό δεν θα πληρώνεται, αλλά ο εργοδότης θα του χρωστάει ώρες, η δε επιπλέον αμοιβή του θα είναι στο 25% της κανονικής.
-Αυτό σημαίνει πως ο ίδιος εργαζόμενος αντί να πληρωθεί 52,5 €, θα πληρωθεί 33,7 €. Ο εργοδότης θα του χρωστά 4 ώρες εργασίας τις οποίες να του δώσει σε ρεπό, η μειωμένο ωράριο εργασίας σε μια άλλη περίοδο που δε θα έχει πολλή δουλειά.
-Ο εργαζόμενος δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί. Μέχρι 48 ώρες τη βδομάδα είναι υποχρεωμένος να υπακούει στα ωράρια που επιβάλλει ο εργοδότης και αν αρνηθεί (χωρίς να έχει ικανοποιητικό λόγο) απολύεται χωρίς αποζημίωση!
-Από τις 48 ώρες και πάνω ο εργοδότης πρέπει να ζητήσει τη σύμφωνη γνώμη του σωματείου των εργαζομένων. Πόσοι όμως εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν σωματείο;
-Ακόμα όμως και αν υπάρχει σωματείο, κι ακόμα κι αν αυτό το σωματείο αντισταθεί και διαφωνήσει με τον εργοδότη, τότε ο εργοδότης μπορεί να μαζέψει υπογραφές από τους εργαζόμενους που να αναιρούν τη γνώμη του σωματείου. Κι αν και οι εργαζόμενοι «τολμήσουν» να αρνηθούν να υπογράψουν τότε η διαφωνία παραπέμπεται σε “ειδική επιτροπή” που θα υπάρχει σε κάθε νομό. Αυτή θα αποτελείται από δύο εκπροσώπους των εργοδοτών, ένα της κυβέρνησης και δύο συνδικαλιστές. Αμφιβάλλει κανείς το τι απόφαση θα πάρει αυτή η “διαιτητική επιτροπή”;
Τι σημαίνει για τους εργαζόμενους;
Οι πρώτες εκτιμήσεις από τη ΓΣΕΕ μιλούν για μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, μέσο όρο, κατά 10% και μεταφορά του αντίστοιχου ποσού στις τσέπες των εργοδοτών! Πρόκειται, πιθανά για την πιο μαζική μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους στους καπιταλιστές, από τους φτωχούς στους πλούσιους, με μια κίνηση.
Ο εργοδότης από τη στιγμή που θα έχει μετατρέψει τον εργαζόμενο σε λάστιχο, θα μπορεί να τον υποχρεώνει να δουλεύει ατέλειωτες ώρες στην διάρκεια του χρόνου, θα μπορεί να τον προσαρμόζει απόλυτα στις ανάγκες της επιχείρησής του, και χωρίς αυτό να του κοστίζει καθόλου πολλά λεφτά, δε θα έχει ασφαλώς κανένα κίνητρο να προχωρεί σε προσλήψεις. Όχι μόνο δε θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα, θα ενταθεί.
Ο εργαζόμενος, με το νέο νομοσχέδιο, “διαλύεται”, χωρίς υπερβολή. Το εισόδημά του μειώνεται δραστικά, γίνεται πιο δύσκολο το να ασκήσει δεύτερο επάγγελμα αφού τα ωράρια του είναι χαοτικά, η προσωπική και οικογενειακή του ζωή καταστρέφονται, η εντατικοποίηση στη δουλειά γίνεται εξοντωτική, οδηγείται στην εξαθλίωση.
Προκλητικός εμπαιγμός
«Ανατέλλει μία νέα εποχή για την απασχόληση» δήλωσε ο υπουργός Oικονομίας Γ. Aλογοσκούφης αμέσως μετά την απόφαση της κυβέρνησης. «…με τις νέες ρυθμίσεις δίδεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, να αντιμετωπίσουν την ανεργία, να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις» . «H κυβέρνηση», συμπλήρωσε «κινείται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον των πολιτών που θέλουν περισσότερες δουλειές»…
Ο δε υπουργός ανάπτυξης Δ. Σιούφας: «με το νομοσχέδιο αντιμετωπίζονται με τρόπο αποτελεσματικό θέματα που αφορούν την ενίσχυση της απασχόλησης, και την προστασία των εργαζομένων από την εκμετάλλευση που υφίστανται». (Καθημερινή, 16/7/2005).
Είναι αδύνατο να βρει κανείς λέξεις για να σχολιάσει τέτοιου είδους τοποθετήσεις! Αυτοί οι κύριοι φαίνεται πως υποτιμούν πραγματικά τη νοημοσύνη τον εργαζόμενων! Όταν λένε πως με τέτοια μέτρα θα “αντιμετωπίσουν την ανεργία” δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, ότι “υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον” και “προστατεύουν τους εργαζομένους από την εκμετάλλευση”, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους! Στην πραγματικότητα αυτό που λένε στους εργαζόμενους είναι: θα πεθάνετε στη δουλειά, θα πεθάνετε στην πείνα, αλλά μην ανησυχείτε, είναι για το καλό σας!
Έβερτ και Πουπάκης
Όταν ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. Μιλτιάδης Έβερτ έφτασε στο σημείο να ζητήσει δημόσια αλλά και στη διάρκεια συνάντησης του με τον Υπουργό Εργασίας Παναγιωτόπουλο (8/7/2005) «αυτά που θα κερδίσουν οι εργοδότες από τις αλλαγές το κόστος των υπερωριών να τα δώσουν σε αυξήσεις» τότε γίνεται ξεκάθαρο πως: οι μισθοί που παίρνουν οι εργαζόμενοι είναι τόσο χαμηλοί και τα κέρδη των καπιταλιστικών τόσο προκλητικά που ακόμα και παραδοσιακοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της δεξιάς αγανακτούν όταν μεταφέρεται το εισόδημα των εργαζομένων στις τσέπες των καπιταλιστών.
Χαρακτηριστικές επίσης είναι οι δηλώσεις του Κ. Πουπάκη, ηγετικού συνδικαλιστή της ΝΔ (προέδρου της ΔΑΚΕ και γενικού γραμματέα της ΓΣΕΕ) ο οποίος μιλώντας για την ρύθμιση της κυβέρνησης είπε πως,
«… θα πλήξει καίρια τα συμφέροντα των απλών εργαζομένων… Όταν ήδη στην αγορά εργασίας επικρατεί ζούγκλα και οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί φυτοζωούν, το πρώτο πράγμα που θα χρειαζόταν, είναι ρυθμίσεις για όλα όσα σήμερα αφήνουν περιθώρια για μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, υπερωρίες που πραγματοποιούνται και δεν πληρώνονται…» (καθημερινή 12/7).
«…το νομοσχέδιο παρέχει μεγαλύτερο δικαίωμα αυθαιρεσίας στους εργοδότες και οδηγεί σε αύξηση των κερδών τους, με μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων… δικαίωμα στους εργοδότες να κάνουν ανεξέλεγκτα όσες παράνομες υπερωρίες θέλουν» (Ελευθεροτυπία 16.7.05)
Σαν αποτέλεσμα, η ΔΑΚΕ, που εκπροσωπεί την Ν.Δ. στο συνδικαλιστικό κίνημα , για πρώτη φορά από την άνοδο της Ν.Δ. στην κυβέρνηση, συντάσσεται με την ΠΑΣΚΕ (του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και από κοινού καλούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση!
Η ΓΣΕΕ
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος “αντέκρουσε” την επιθετικότητα της κυβέρνησης με το ακόλουθο επιχείρημα:
«…η οργάνωση του χρόνου εργασίας να μην αφεθεί αποκλειστικά στους εργοδότες αλλά να ρυθμίζεται με διαπραγματεύσεις από τους κοινωνικούς εταίρους, ώστε στις συλλογικές συμβάσεις να περιλαμβάνονται και “αντισταθμιστικά οφέλη” για τους εργαζόμενους – πχ μείωση του συμβατικού ωραρίου». (Ελευθεροτυπία 19/7/05)
Με άλλα λόγια, η ηγεσία της ΓΣΕΕ , δεν διαφωνεί με την ελαστικοποίηση της εργασίας, δεν διαφωνεί με την κατάργηση του οκταώρου, αντίθετα, τα αποδέχεται, προφανώς σαν αναγκαιότητα και απλά ζητά ” αντισταθμιστικά οφέλη”!!
Πώς είναι δυνατόν να πάει μπροστά το κίνημα όταν οι ηγεσίες του έχουν τέτοιες αντιλήψεις;
Δε θα μπορούσε βέβαια κανείς να περιμένει διαφορετική στάση από την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το οκτάωρο το κατάργησε πρώτο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., η κυβέρνηση Σημίτη, με σχετικούς νόμους το 1998 και το 2000. Ο νόμος Γιαννίτση του 2000 προνοούσε “υπερεργασία” 3 ωρών την εβδομάδα. Στην πράξη βέβαια, στον ιδιωτικό τομέα όπου δεν υπάρχουν δυνατά σωματεία, οι εργοδότες μετατρέπανε τις 3 ώρες σε 13 η ακόμα και 23, χωρίς να τις πληρώνουνε και χωρίς βέβαια να τους ελέγχει κανένας. Η ελεγχόμενη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν ανέπτυξε ποτέ σοβαρή δράση ενάντια στην ” μαύρη εργασία” και τις απλήρωτες υπερωρίες.
Τώρα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζει το έργο του ΠΑ.ΣΟ.Κ…
Οι… “κοινωνικοί εταίροι”
Για να αντιμετωπίσει τις κυβερνητικές πιέσεις, τι έκανε η ΓΣΕΕ;
Ζήτησε συνάντηση με το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) στις 14 Ιουλίου! Προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με το ΣΕΒ, δηλαδή, για να τη χρησιμοποιήσει ενάντια στην κυβέρνηση! Ούτε πέρασε από το μυαλό της ηγεσίας της ΓΣΕΕ ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. απλά εφαρμόζει την πολιτική που θέλει ο ΣΕΒ!
Αίτημα (μοναδικό!!) της ΓΣΕΕ στη συνάντηση με το ΣΕΒ ήταν να μην υπάρχει “διευθυντικό δικαίωμα” (το δικαίωμα των εργοδοτών να αποφασίζουν για το ωράριο εργασίας χωρίς οι εργαζόμενοι να μπορούν να αρνηθούν). Ο ΣΕΒ βέβαια διαφώνησε κάθετα και αμέσως μετά ο πρόεδρός του, Ο. Κυριακόπουλος, δήλωσε: «οι κοινωνικοί εταίροι συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν…» και έκανε ξεκάθαρο ότι: «στο πλαίσιο της διευθέτησης μπορεί να υπάρχει και 12ωρο ως ημερήσιος χρόνος εργασίας » (Ελευθεροτυπία 15/7)
Όλα τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου
-Επαναφέρεται (ίσχυε μέχρι το 1976) ο θεσμός της υπερεργασίας που σημαίνει πως ο εργαζόμενος δουλεύει περισσότερες ώρες τις οποίες όμως δεν πληρώνεται αλλά παίρνει πίσω σε άλλη περίοδο, με τη μορφή είτε ρεπό, είτε μειωμένων ωρών (πχ 6ωρη απασχόληση).
-Σε επιχειρήσεις με 5μερη βδομάδα εργασίας ο εργαζόμενος υποχρεώνεται σε υπερεργασία πέντε ωρών. Για όσους εργαζόμενους ισχύει σύστημα έξι εργάσιμων ημερών την εβδομάδα, η υπερεργασία ανέρχεται στις 8 ώρες την εβδομάδα.
-Η απόφαση για την υπερεργασία ανήκει στον εργοδότη (το λεγόμενο ‘‘διευθυντικό δικαίωμα’’) ο οποίος δεν έχει καμία υποχρέωση να ‘‘συμβουλευτεί’’ κανένα φορέα. Αν ο εργαζόμενος αρνηθεί, χωρίς εύλογη δικαιολογία (αδυναμία, ‘καλή τη πίστη’) απολύεται χωρίς αποζημίωση.
-Η υπερεργασία αμοίβεται με 25% του ημερομησθίου. (Μέχρι σήμεραμειβόταν με 50% συν το ωρομίσθιο, δηλαδή 150%).
-Από την 45η ή 48η ώρα εβδομαδιαίας εργασίας και μετά η εργασία θεωρείται υπερωρία και αμείβεται με το 50% (από 100%) μέχρι και τη συμπλήρωση 120 ωρών ετησίως και με το 75% (από 150%) για πέραν των 120 ωρών.
-Για τη διευθέτηση των υπερωριών, δηλαδή των ωρών πέραν της υπερεργασίας, χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη ενός αντιπροσωπευτικού οργάνου των εργαζομένων. Αν αυτό (πχ το σωματείο, αν υπάρχει) διαφωνήσει, η απόφαση λαμβάνεται από Eπιτροπές που θα υπάρχουν για αυτό το σκοπό σε κάθε νομό.
-Αυτές οι επιτροπές θα αποτελούνται από δύο εκπροσώπους της εργοδοσίας, δύο εκπροσώπους του τοπικού Εργατικού Κέντρου και έναν εκπρόσωπο του υπουργείου.
-Στη διάρκεια ενός χρόνου θα μπορούν να διευθετηθούν μέχρι 256 ώρες (έναντι των 138 που ίσχυαν μέχρι σήμερα) και έως 32 εβδομάδες. Αυτό σημαίνει πως για τους 8 μήνες του χρόνου ο εργαζόμενος θα μπορεί να δουλεύει 48 ώρες τη βδομάδα και για τους υπόλοιπους 4 μήνες, να δουλεύει 4, ή 6, μαζί με κάποια ρεπό.
-Αν όμως για κάποιο ειδικό λόγο η επιχείρηση χρειάζεται την εργα-σία των εργαζομένων της (αν πχ είναι ‘εντάσεως εργασίας’- όπως είναι η πλειοψηφία στην Ελλάδα) τότε ο εργοδότης θα μπορεί να την επιβάλει, ακόμα και πέραν των 256 ωρών και των 32 βδομάδων, την περίοδο δηλαδή που ο εργαζόμενος θα δούλευε λιγότερο, πληρώνοντας για τις υπερωρίες 30%.
Ωράριο καταστημάτων
Παράλληλα με το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, η κυβέρνηση πέρασε ακόμα ένα νομοσχέδιο, για την επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων, κατά 1 ώρα κάθε μέρα (μέχρι τις 9.00 μμ) και κατά 2 ώρες (μέχρι τις 8.00 μμ)το Σάββατο.
Και αυτό το μέτρο το έκανε, λέει, για το καλό της κοινωνίας για το όφελος των καταναλωτών. Όταν, λέει, τα καταστήματα είναι περισσότερες ώρες ανοικτά, τότε ο κόσμος θα ψωνίζει περισσότερο και θα γίνουν νέες προσλήψεις για να αντιμετωπιστεί η επιπλέον ζήτηση, κι έτσι θα καταπολεμηθεί η ανεργία. «Η κοινωνία θέλει τις μεταρρυθμίσεις, γι’ αυτό μας ψήφισε, κι αυτό θα κάνουμε» λέει η ΝΔ.
Όμως λιγάκι αν ενδιαφερόταν για την κοινωνία, η κυβέρνηση της ΝΔ, θα πρόσεχε πως οι δημοσκοπήσεις (οι καταναλωτές δηλαδή) δίνουνε 52% ενάντια στην επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων. Το ποσοστό όσων υποστηρίζουν την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ έχει μειωθεί δραστικά σε σχέση με πριν μερικούς μόνο μήνες, και σήμερα είναι στο 49%. Ακόμα πιο σημαντικό, σε ποσοστά που κυμαίνονται στο 65 – 75 % η κοινωνία λέει όχι στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και όχι στις απολύσεις στις ΔΕΚΟ! Ενώ, την πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα των τραπεζών την υποστηρίζει μόνο το 32%.
Το παραμύθι λοιπόν ότι η ΝΔ έχει τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης έχει φάει τα ψωμιά του.
Τώρα, για να βρει κανείς πώς τα μέτρα για το ωράριο των καταστημάτων θα λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας κλπ χρειάζεται μια γερή δόση όχι φαντασίας τόσο, όσο προσβολής της κοινής λογικής.
Κατ αρχήν αν η κυβέρνηση νομίζει πως ο λόγος που ο κόσμος δεν ψωνίζει είναι γιατί την ώρα που αυτός θέλει να ψωνίσει τα καταστήματα είναι… κλειστά, τότε σημαίνει πως ζουν σε άλλο πλανήτη. Ο κόσμος δεν ψωνίζει γιατί δεν έχει λεφτά. Και με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση που κτυπάνε το εργατικό εισόδημα, ο κόσμος θα ψωνίζει ακόμα λιγότερο ακόμα κι αν τα καταστήματα δεν κλείνουν ποτέ.
Κατά δεύτερον, υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις του ενός ατόμου, στην καλύτερη περίπτωση με κάποια βοήθεια απ’ την οικογένεια, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κρατάνε ανοικτό ένα μαγαζί για 12 συνεχόμενες ώρες χωρίς διακοπή. Αυτές θα κλείσουν στην πλειοψηφία τους. Πώς, τώρα, όταν όλος αυτός ο κόσμος χάνει τη δουλειά του η ανεργία… μειώνεται, χρειάζεται πολλή φαντασία για να το πιάσει κανείς.
Μόνο ο Στ. Μάνος ήταν ειλικρινής. Εκλέχτηκε σαν συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, ο κύριος, αλλά πάνω απ’ όλα έχει τις επιχειρήσεις του. «24 ώρες το 24ωρο 7 μέρες τη βδομάδα, έτσι πρέπει να δουλεύει η αγορά», λέει ο κ. Μάνος. Και συμπληρώνει: «Μα και βέβαια θα κλείσουν τα μικρά μαγαζάκια. Γιατί λέτε ψέματα στον κόσμο ότι δήθεν με τέτοια μέτρα θα μειωθεί η ανεργία»;
Τάδε έφη Στέφανος Μάνος – και αυτοί που τον βάλανε στις λίστες του ΠΑΣΟΚ ψάχνανε να βρούνε το λάθος… Μόνο που αυτός έλεγε την αλήθεια, γιατί δεν είχε πολιτικά συμφέροντα να την κρύψει.
Το κίνημα μπορεί – οι ηγεσίες δε θέλουν !
Οι εργαζόμενοι έχουν δείξει πως όποτε κατέβουν σε μεγάλους αγώνες οι κυβερνήσεις υποχωρούν.
Το πιο σημαντικό πρόσφατο παράδειγμα είναι οι μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό που γίνανε το 2001 και που ανάγκασαν το Σημίτη σε υποχώρηση. Oι εργαζόμενοι έχουν επίσης αποδείξει πως είναι διατεθειμένοι να κατέβουν σε μεγάλους αγώνες, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, φτάνει να νιώθουν πως o αγώνας τους έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.
Βρισκόμαστε σήμερα σε μια φάση στην οποία η ταξική πάλη βρίσκεται σε άνοδο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Χώρες, που θεωρούνταν πρότυπα σταθερότητας και “κοινωνικής ειρήνης”, όπως η Ολλανδία και η Φιλανδία βρίσκονται αυτή την εποχή σε φάση έντονων ταξικών αναμετρήσεων. Η χώρα-μοντέλο “κοινωνικής συναίνεσης”, η Γερμανία, περνά την τελευταία διετία πρωτοφανείς, στη μεταπολεμική ιστορία της, ταξικές συγκρούσεις. Οι εργαζόμενοι στη Γαλλία και στην Ολλανδία στείλανε το ευρωσύνταγμα των ευρωπαίων καπιταλιστικών στα σκουπίδια παρά την τεράστια προπαγάνδα και τη συσπείρωση των αστών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για να το περάσουν.
Όλα αυτά ενισχύουν το ηθικό και την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, και θα μπορούσαν και στην Ελλάδα. Οι Έλληνες εργαζόμενοι στον Ο.Τ.Ε., στις τράπεζες, και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, κλπ έχουν αναμφίβολα τη δύναμη να εμποδίσουν και να ανατρέψουν τις πολιτικές που στρέφονται εναντίον τους, ιδιαίτερα άμα έχουν τη συμπαράσταση της υπόλοιπης κοινωνίας. Το πρόβλημα όμως είναι αυτοί που βρίσκονται επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ξεπούλημα στον ΟΤΕ
Στον Ο.Τ.Ε. οι συνδικαλιστές, που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην ΠΑΣΚΕ (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ξεπουλήσανε ωμά και κυνικά την μονιμότητα τον δημόσιο τομέα. Είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές που όταν ξεκινούσε το ξεπούλημα μετοχών του Ο.Τ.Ε. παρότρυναν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Πολυζωγόπουλος, παρακολουθούσε από κοντά την πορεία των διαπραγματεύσεων στον Ο.Τ.Ε. σύμφωνα με τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ στον Ο.Τ.Ε. τα ήξερε όλα και δεν διαφώνησε πουθενά με την τελική συμφωνία. Μετά όμως την κατακραυγή που προκάλεσε η συμφωνία, και αφού περάσανε 3 μέρες ο Πολυζωγόπουλος δήλωσε την διαφωνία του και είπε πως… «δεν ήξερε»!
ΟΤΟΕ – Πίσω από τις ανάγκες
Κάτω από την σκληρή επίθεση της κυβέρνησης της Ν.Δ. οι συνδικαλιστές των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ) κατέβηκαν σε απεργία που κράτησε σχεδόν ένα μήνα . Ο αγώνας αυτός δεν μπόρεσε να νικήσει. Η βασική αιτία γι’ αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε να γενικευθεί, να αγκαλιάσει ευρύτερα στρώματα του δημόσιου τομέα, και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει πρώτα απ’ όλα την ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Έχουν όμως και οι συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές, που ανήκοντας στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν αντιστάθηκαν στην επιβολή του νόμου Ρέππα , το 2002, τον οποίο χρησιμοποίησε η Ν.Δ. για να χτυπήσει τα δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η απεργία στις τράπεζες μια ηγεσία που ήθελε πραγματικά να δώσει τη μάχη αποφασιστικά και μέχρι τέλους, όφειλε να ξεκινήσει μια μαζική, δραστήρια και αποφασιστική εκστρατεία μέσα στην κοινωνία: σε κάθε εργατικό χώρο, δημόσιο και ιδιωτικό, για να ενημερώσει τους εργαζόμενους πλατιά, να τους πείσει για τα δίκαια αιτήματα των τραπεζοϋπαλλήλων, να τους εξηγήσει ότι η επίθεση αφορά και αυτούς, να απαντήσει στα ψέματα και τη μαύρη προπαγάνδα της κυβέρνησης και να ζητήσει τη συμπαράσταση τους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε.
γενικές απεργίες
Από τη στιγμή που έγιναν ξεκάθαρα τα σχέδια της κυβέρνησης για επίθεση στον Ο.Τ.Ε., στις τράπεζες, στο ωράριο, στις εργασιακές σχέσεις, με τελική κατάληξη, ξανά, το ασφαλιστικό, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δηλαδή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχε υποχρέωση να επεξεργαστεί ένα συνολικό σχέδιο δράσης για να αντιμετωπίσει την επίθεση. Αυτό, ούτε καν πέρασε απ’ το μυαλό τους!
Ένα τέτοιο σχέδιο απαιτούσε τη συνολική κινητοποίηση των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας στη βάση γενικών απεργιών και ευρύτερου συντονισμού και κλιμάκωσης. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Όταν η ΓΣΕΕ αποφάσισε τελικά να καλέσει 24-ωρη απεργία συμπαράστασης στους τραπεζοϋπαλλήλους, στις 24 Ιουνίου, η απεργία έκλεινε ήδη τρεις βδομάδας και η κούραση ήταν εμφανής. Δεν ήταν μια απεργία ενταγμένη σ’ ένα σχέδιο για την ανατροπή της επίθεσης της ΝΔ – η ηγεσία της ΓΣΕΕ σύρθηκε σ’ αυτήν, κάτω από την πίεση της απεργίας των τραπεζοϋπαλλήλων. Γι’ αυτό ήταν και εντελώς ανοργάνωτη. Δύο μέρες πριν οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν πως θα γινόταν γενική απεργία – το μάθανε απ’ την τηλεόραση. Η ηγεσία της ομοσπονδίας των εργαζομένων στο δημόσιο, βέβαια, η ΑΔΕΔΥ, δεν έκανε καν αυτό που έκανε η ΓΣΕΕ. Κάλεσε απλά μια 3ωρη στάση!
Με αφορμή την απεργία για την Πρωτομαγιά στις 11 Μαΐου, η ηγεσία των συνδικάτων είχε εξαγγείλει “κλιμάκωση”. Τέτοια κλιμάκωση δεν υπήρξε ποτέ. Η “απειλή” ξεχάστηκε. Από λόγια οι συνδικαλιστές είναι πρώτοι…
Αυτό που πραγματικά χρειαζόταν ήταν η εξαγγελία 24ωρης γενικής απεργίας από τις αρχές του Ιουνίου και ο ταυτόχρονος ορισμός συγκεκριμένων ημερομηνιών για επόμενη και μεθεπόμενη γενική απεργία είτε 24ωρη είτε 48ωρη. Μόνο έτσι θα καταλάβαινε η κυβέρνηση ότι «κινδυνεύει να τα χάσει όλα». Και μόνο έτσι η μάζα των εργαζομένων θα καταλάβαινε ότι “εδώ πάμε για σοβαρό αγώνα” και θα ανταποκρινόταν ανάλογα.
Κατάλληλη προετοιμασία και οργάνωση
Το κάλεσμα γενικών απεργιών από μόνο του δεν φτάνει. Πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα για να έχουν επιτυχία. Και αυτό σημαίνει μαζικές εκστρατείες ενημέρωσης γενικές συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο εκατοντάδες χιλιάδες ενημερωτικών φυλλαδίων σε κάθε πόλη, και οργάνωση σε κάθε λεπτομέρεια της επιτυχίας της απεργίας και των συλλαλητηρίων.
Οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται για γενικές απεργίες μέσα από διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ! Ούτε είναι δυνατόν να πετύχουν τα συλλαλητήρια όταν δεν οργανώνεται η κάθοδος του κόσμου τη στιγμή που οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούν! Αυτά είναι τόσο απλά και τόσο στοιχειώδη πράγματα που το γεγονός πως δεν γίνονται δείχνει το βαθμό του εκφυλισμού των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα.
Ποιες ηγεσίες;
Η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι απογοητευμένοι από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. έχουν μετατρέψει τον συνδικαλισμό σε καριέρα. Οι δύο προηγούμενοι πρόεδροι της ΓΣΕΕ (Κανελλόπουλος και Πρωτόπαπας) από εκπρόσωποι των εργαζομένων, γίνανε βουλευτές και υπουργοί για να επιβάλουν τις αντεργατικές πολιτικές του Σημίτη!
Στον ίδιο δρόμο προφανώς έχει μπει και ο σημερινός πρόεδρος, Πολυζωγόπουλος.
Ο ρόλος της Βάσης
Έτσι, μόνο κάτω από την πίεση της βάσης του κινήματος μπορεί να περιμένουμε την υιοθέτηση μαχητικών δράσεων από τη μεριά των συνδικάτων. Μόνο με παρέμβαση από τη βάση, μπορεί να διασφαλιστεί η πορεία των αγώνων του κινήματος. Και αυτό, στην πράξη, για κάθε μαχητικό, ανιδιοτελή αγωνιστή σημαίνει:
-Να θέτουμε το ζήτημα της αναγκαιότητας ενός μαχητικού προγράμματος δράσης, καλά σχεδιασμένου και οργανωμένου, σαν η μόνη απάντηση στην επιθετικότητα του κεφαλαίου στους χώρους που κινούμαστε.
-Σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων χρειάζονται αποφάσεις που να θέτουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προ των ευθυνών τους.
-Το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα στο κίνημα και του ελέγχου της ηγεσίας από τη βάση είναι πρωταρχικής σημασίας. «Εν λευκώ επιταγές» το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να δίνει σε κανένα.
-Αυτό σημαίνει, τακτικές γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων έτσι ώστε η βάση να έχει πλήρη συμμετοχή στις αποφάσεις για την πορεία του αγώνα.
-Σημαίνει εκλογή απεργιακών επιτροπών ή συντονιστικών επιτροπών, σε επίπεδο χώρων, ομοσπονδιών ή πόλεων, οι οποίες να είναι επιφορτισμένες με το συντονισμό του αγώνα και να είναι υπόλογες στους εργαζόμενους και ανακλητές ανά πάσα στιγμή.
-Οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων να έχουν τον τελικό λόγο για την πορεία του αγώνα και την κατάληξή του.
Για το ρόλο της αριστεράς
Η επίθεση που δέχεται το ελληνικό εργατικό κίνημα στη διάρκεια των τελευταίων μηνών θέτει μια σειρά από καίρια ερωτήματα.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αφαίρεση κατακτήσεων που έχει γίνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα εδώ και είκοσι πέντε τουλάχιστον χρόνια. Μέσα σε μερικούς μόνο μήνες η κυβέρνηση
– άνοιξε το δρόμο για την κατάργηση της μονιμότητας των εργαζομένων στο δημόσιο (με πιλότο τον Ο.Τ.Ε.)
– πετσόκοψε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων,
– μείωσε τα εισοδήματα των εργαζομένων, με αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό,
– αύξησε τους φόρους που πληρώνουν βασικά οι εργαζόμενοι (πχ άνοδος ΦΠΑ σε 19%),
– μειώνει σταδιακά τη φορολογία των επιχειρήσεων (από 35 % σε 25%),
– καταργεί το 8ωρο και το 40ωρο και υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν ατελείωτες ώρες χωρίς να πληρώνονται.
Σε προηγούμενες ιστορικές εποχές το ελληνικό εργατικό κίνημα θα απαντούσε σε μια τέτοια επίθεση με μαζικότατες κινητοποιήσεις, που θα είχαν όλα τα στοιχεία μιας κοινωνικής έκρηξης.
Σήμερα αυτό δε συμβαίνει. Το εργατικό κίνημα εμφανίζεται “παραλυμένο”. Η Ν.Δ. χρησιμοποιεί αυτό το γεγονός για να πει πως έχει την υποστήριξη της κοινωνίας. Αυτό όμως είναι αστείο! Μόνο αν είχαν τρελαθεί εντελώς οι εργαζόμενοι θα υποστήριζαν τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας τους, την αφαίρεση δικαιωμάτων που χρειαστήκανε δεκαετίες για να κατακτήσουν στο παρελθόν!
Προετοιμάζουν κοινωνικές εκρήξεις
Η Ν.Δ. μπορεί να είναι σίγουρη πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν χάσει τα λογικά τους!
Αυτό που συμβαίνει, απλά, είναι πως οι εργαζόμενοι δε βλέπουν πώς μπορούν να αντισταθούν, πώς να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές.
Η Ν.Δ. μπορεί επίσης να είναι σίγουρη πως οι πολιτικές της οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, σε κοινωνική έκρηξη…
Η ευθύνη για την αδυναμία του κινήματος να ανατρέψει τις πολιτικές της Ν.Δ. βαραίνει αποκλειστικά τις ηγεσίες του κινήματος, των συνδικαλιστών από τη μια, που ελέγχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., και της αριστεράς ( Κ.Κ.Ε., ΣΥΝ) από την άλλη.
Φταίει το σύστημα
Πρώτον γιατί οι ηγεσίες του κινήματος δεν έχουν πολιτική απάντηση και αντιπρόταση στις πολιτικές της Ν.Δ.
Η επίθεση αυτή, όπως έχουμε γράψει και προηγουμένως, είναι πανευρωπαϊκή και διεθνής. Εφαρμόζεται από όλα τα κόμματα, είτε είναι “δεξιά”, είτε είναι “σοσιαλιστικά”, είτε είναι “πράσινα” κ.λπ., εφόσον βρίσκονται στην κυβέρνηση. Αυτό δείχνει πως αυτές οι πολιτικές αποτελούν οργανικό στοιχείο του καπιταλισμού στη σημερινή εποχή.
Η έλλειψη “κοινωνικής ευαισθησίας” δεν αποτελεί τυχαίο χαρακτηριστικό των κυβερνώντων, αλλά αναγκαιότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Από τη στιγμή που αποδέχεται κάποιος στο καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί τους νόμους λειτουργίας του. Στη σημερινή εποχή η ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστικών δυνάμεων είναι οξυμένη σε υπέρτατο βαθμό. Αυτό ισχύει σε επίπεδο περιφερειακών μπλοκ, κυρία δηλαδή ανάμεσα στην βόρεια Αμερική την νοτιανατολική Ασία και την Ε.Ε., αλλά και ανάμεσα στα κράτη. Καμία καπιταλιστική χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό τον κανόνα, είτε ανήκει σε μπλοκ (όπως η Ελλάδα στην Ε.Ε.) είτε δεν ανήκει (όπως χώρες της Αφρικής, της λατινικής Αμερικής, η των Βαλκανίων).
Η «επιβίωση» στα πλαίσια του καπιταλιστικού κόσμου μεταφράζεται σε μάχη για την ανταγωνιστικότητα. Και η ανταγωνιστικότητα μεταφράζεται σε μια διαρκή συμπίεση του εργατικού εισοδήματος και μια διαρκή ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτός είναι ο “νόμος της εξαθλίωσης” των εργαζομένων μέσα στον καπιταλισμό τον οποίο είχε περιγράψει με ακρίβεια ο Μαρξ εδώ και πάνω από 150 χρόνια. Οι αντίπαλοι του, οι καπιταλιστές και οι κονδυλοφόροι τους, επιμένουν ότι ο Μαρξ έλεγε ανοησίες. Αυτοί όμως είναι εξ επαγγέλματος ψεύτες. Δε θα ήταν ποτέ δυνατό αυτοί να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα.
Χρεοκοπία συνδικαλιστικής ηγεσίας
Επομένως για να μπορέσει να αντισταθεί κανείς αποτελεσματικά στην επίθεση των καπιταλιστών πρέπει να είναι έτοιμος να παλέψει για την ανατροπή της εξουσίας τους, για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αν όχι, τότε είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί τη λογική τους.
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, όντας μη διατεθειμένη να συγκρουστεί με το σύστημα, αποδέχεται τη λογική της “ανταγωνιστικότητας” και απλά προσπαθεί να περιορίσει την έκταση της επίθεσης. Αυτό όμως είναι αδύνατον. Κι έτσι καταλήγουν να μην έχουν θέσεις, να μην έχουν αντιπροτάσεις στην κυβέρνηση και προτάσεις αντίστασης και δράσης στην κοινωνία.
Έτσι ο Πολυζωγόπουλος κατάληξε να παζαρεύει το οκτάωρο για “30 αργύρια” τα οποία ονομάζει “αντισταθμιστικά οφέλη” και άλλα κουραφέξαλα… Όμως οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους ούτε αυτά δεν του δώσανε…
Αποτυχία της αριστεράς
Σ’ αυτές τις συνθήκες η Αριστερά έχει ιστορική ευθύνη να προσφέρει διέξοδο. Σ’ αυτό το ρόλο και ο ΣΥΝ και το Κ.Κ.Ε. αποτυγχάνουν ολοκληρωτικά.
Ο ΣΥΝ πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει κοινωνική ευαισθησία μέσα στον καπιταλισμό! Αρνείται έτσι να συνδέσει την αντίσταση στις συγκεκριμένες πολιτικές λιτότητας με την πάλη για την ανατροπή του συστήματος. Οι προτάσεις πάλης που κάνει είναι περιορισμένης εμβέλειας. Πολύ συχνά είναι κοινές ή ταυτόσημες με την ΠΑΣΚΕ. Το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό στην πολιτική του ΣΥΝ είναι η άρνηση του να καταγγείλει την ηγεσία της ΓΣΕΕ και την ΠΑΣΚΕ σαν υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση, σαν δούρειους ίππους μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος.
Αυτό βέβαια το εκμεταλλεύεται το Κ.Κ.Ε. στο έπακρο για να παρουσιάζεται σαν η μόνη αριστερή δύναμη που παλεύει ενάντια στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ενάντια στον καπιταλισμό. Και πάνω σε αυτή τη βάση στηρίζει την εγκληματική τακτική του απομονωτισμού. Στο όνομα της “καθαρότητας”, οργανώνει τις δικές του συγκεντρώσεις πορείες και κινητοποιήσεις με μοναδικό ενδιαφέρον τα μικροκομματικά του συμφέροντα.
Όταν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες είναι σε απεργία για ένα ολόκληρο μήνα αλλά το Κ.Κ.Ε. αρνείται να συμμετέχει στις συγκεντρώσεις τους και καλεί σε ανταγωνιστικές πορείες, σε διαφορετική ώρα και χώρο, τότε η στάση του συνιστά πλήγμα στην ενότητα του κινήματος και στη δυνατότητά του να αναπτύξει δυναμική. Λειτουργεί δηλαδή υπέρ των συμφερόντων των τραπεζιτών και της κυβέρνησης.
Όταν η κυβέρνηση καταργεί το οκτάωρο, με το τελευταίο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, και το Κ.Κ.Ε. / ΠΑΜΕ καλούν δική τους συγκέντρωση χωρίς καθόλου να ενδιαφέρονται για συνολική κινητοποίηση ολόκληρου του εργατικού κινήματος, τότε υποσκάπτουν τις πιθανότητες να αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα που να φρενάρει την επίθεση της ΝΔ.
Η δικαιολογία που συχνά προβάλει η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. είναι ότι η ΓΣΕΕ δεν υιοθετεί τις προτάσεις της για κινητοποιήσεις. Πολύ συχνά, η διαφωνία τους στο επίπεδο της πρακτικής δράσης επικεντρώνεται στην… ημερομηνία της κινητοποίησης! Γελοιότητες! Το ΚΚΕ, έχει αναγάγει σε τόσο καθοριστικής σημασίας ζήτημα το να μη συνυπάρχει με “τους προδότες” στην ίδια συγκέντρωση που ακόμα και αν η ΓΣΕΕ υιοθετούσε την πρόταση του Κ.Κ.Ε., το Κ.Κ.Ε. θα έβρισκε τρόπο να καλέσει ξεχωριστή συγκέντρωση!!
Την ίδια στιγμή αυτή του η ‘‘αρχή’’ είναι και υποκριτική. Το Κ.Κ.Ε. δεν έχει πρόβλημα να συμμετέχει στις απεργιακές κινητοποιήσεις που καλεί η ΓΣΕΕ, έχει όμως πρόβλημα να συμμετέχει στις πορείες και τις κοινές συγκεντρώσεις. Αν αυτό δεν είναι υποκρισία τι είναι;
Η διάσπαση της αριστεράς, η αδυναμία των κομμάτων της να συνεννοηθούν ακόμα και για τα πιο απλά ζητήματα, οι ξεχωριστές πορείες και συγκεντρώσεις, απογοητεύουν τον κόσμο, στρέφουν τους εργαζόμενους την αδιαφορία. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν και τα δύο κόμματα της αριστεράς. Το Κ.Κ.Ε. είναι υπεύθυνο με άμεσο τρόπο επειδή επιδιώκει συνειδητά τη διάσπαση. Ο ΣΥΝ είναι υπεύθυνος γιατί αρνείται να στραφεί προς τα αριστερά (στο βαθμό που χρειάζεται – τα μερικά κλικ προς τα αριστερά του Αλαβάνου δεν επαρκούν) και να καλέσει το Κ.Κ.Ε. σε συνεργασία πάνω σε μια ταξική βάση ώστε να αφαιρέσει από το Κ.Κ.Ε. τα άλλοθι για τη διασπαστική τακτική που εφαρμόζει.
Η αριστερά πρέπει να κτιστεί ξανά!
Είναι λάθος να περιμένει κανείς από τα σημερινά κόμματα της αριστεράς να μεταμορφωθούν! Είναι μάταιο! Ο σταλινισμός που εκπροσωπεί το Κ.Κ.Ε. έχει δοκιμαστεί ιστορικά και έχει καταρρεύσει έχοντας προηγουμένως οδηγήσει σε προδοσίες και τραγωδίες. Ο ρεφορμισμός που εκπροσωπεί ο ΣΥΝ έχει επίσης δοκιμαστεί και αποτύχει οδηγώντας σε ξεπουλήματα. Ας μην ξεχνάμε πως όταν ξεκίνησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν πολύ πιο αριστερό απ’ ό,τι είναι σήμερα ο ΣΥΝ και πως η σημερινή του κατάληξη δεν είναι τυχαία.
Η Αριστερά πρέπει να χτιστεί ξανά. Από «άλλους ανθρώπους» με άλλες ιδέες.
Ο μαρξισμός είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Ο διεθνισμός επίσης. Οι ιδέες της κοινωνικής επανάστασης για την ανατροπή του σάπιου, βαρβάρου, απάνθρωπου, καπιταλιστικού συστήματος αποτελούν αναγκαιότητα, σήμερα πια κραυγαλέα.
Χρειαζόμαστε μια νέα μαζική Αριστερά που να συνδυάζει αυτές τις ιδέες με την καθημερινή πάλη για τα καθημερινά προβλήματα ενάντια στη διαρκή επίθεση που δέχεται η κοινωνία από το κεφάλαιο.
Χρειαζόμαστε μια νέα Αριστερά πραγματικά δημοκρατική στο εσωτερικό της. Που οραματίζεται μια κοινωνία σοσιαλιστική, στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία, δηλαδή την ελευθερία έκφρασης διαφωνίας και οργάνωσης. Αυτή η αριστερά είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε και να αναγεννήσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα.
Αυτή η Αριστερά θα χτιστεί γιατί την έχει ανάγκη η κοινωνία. Τα χάλια της σημερινής αριστεράς απογοητεύουν τον κόσμο και τον οδηγούν στην απάθεια. Την ίδια στιγμή όμως θέτουν τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί μια εναλλακτική, μαζική, επαναστατική αριστερά. Πάνω σ’ αυτό πρέπει να επενδύσουν οι μαρξιστές. Πάνω σ΄ αυτό κτίζει το Ξεκίνημα και οι οργανώσεις και τα κόμματα που μαζί αποτελούν την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, τη CWI, σε 41 χώρες σήμερα και στις 5 ηπείρους.
Το αφιέρωμα έγραψε ο Ανδρέας Παγιάτσος
