Η ανακοίνωση σε pdf εδώ
Το μεγαλειώδες κίνημα συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΡΤ μετάτρεψε την κυβέρνηση του μέχρι χτες «σκληρού» και «ανυποχώρητου» Σαμαρά σε ένα ασταθές και σάπιο συνονθύλευμα.
Ο Σαμαράς υποτίμησε τα αποθέματα αντίστασης των Ελλήνων εργαζομένων μετά τις απανωτές επιστρατεύσεις, οι οποίες πέρασαν χωρίς μεγάλες αντιστάσεις από τη μεριά των συνδικάτων και χωρίς η Αριστερά να σταθεί ικανή να στήσει ένα σοβαρό μέτωπο μαζικής αντίστασης. Το μαζικό κίνημα μετρά μια σειρά από ήττες. Κι αυτό επιτρέπει στην άρχουσα τάξη και την Τρόικα να αποθρασύνονται.
Η ΕΡΤ απέδειξε πως ο τσαμπουκάς του Σαμαρά ήταν μια φούσκα. Αυτό όμως δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο από χτες. Το ΣτΕ με τις αποφάσεις του στην ουσία του είπε πως πρέπει να είναι πιο προσεκτικός στα βήματά που κάνει για να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Όσοι εργαζόμενοι ήλπιζαν πως τα δικαστήρια θα τους έδιναν δίκαιο σε ένα αγώνα που είναι καθαρά θέμα ταξικής πάλης, μπορεί να έχουν απογοητευτεί, χρειάζεται όμως να βγάλουν συμπεράσματα: μόνο μέσα από αγώνα μέχρι τέλους μπορούν να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές. Χωρίς αγώνες μαζικούς και μαχητικούς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπορούν να κυβερνήσουν για καιρό ακόμη ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τους σταματήσουμε – κι αυτός είναι να ανατραπούν μέσα από τους αγώνες μας.
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος αρνείται να σχεδιάσει ένα τέτοιο αγώνα εδώ και τριάμισι χρόνια, απ’ όταν ήρθε η Τρόικα. Αρνήθηκε και τις προηγούμενες μέρες, όταν μετά από ένα 4ήμερο εκπληκτικών λαϊκών κινητοποιήσεων, το απεργιακό μέτωπο στα ΜΜΕ έκλεισε και η 24ωρη γεν. απεργία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν είχε καμία συνέχεια.
Κι όμως μετά τον πανικό στον οποίο βρέθηκε η κυβέρνηση από το τέλος της προηγούμενης βδομάδας, αυτή η βδομάδα έπρεπε να είναι βδομάδα κλιμάκωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ όφειλαν μετά την 24ωρη της προηγούμενης βδομάδας να καλέσουν 48ωρη γενική απεργία γι’ αυτή τη βδομάδα. Η 3ήμερη απεργία των ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ και των άλλων σωματείων στο χώρο των ΜΜΕ έπρεπε να είχε ακολουθηθεί από 5ήμερη αυτή τη βδομάδα (κι ας είχε εκλογές η ΕΣΗΕΑ). Το απεργιακό κίνημα έκλεισε («αναστάληκε» σύμφωνα με τους συνδικαλιστές, όμως στις απεργίες δεν υπάρχει «αναστολή» – είτε κλιμακώνεις είτε κλείνεις) και γι’ αυτό υπάρχει ακόμα αυτή η κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά το κίνημα σημείωσε μια σειρά περιορισμένων επιτυχιών. Η έξοδος της ΔΗΜΑΡ απ’ την κυβέρνηση και η συνεπακόλουθη αστάθεια της «δικομματικής» είναι αποτέλεσμα του κινήματος. Η μεσοβέζικη, έστω, απόφαση του ΣτΕ είναι επίσης αποτέλεσμα του κινήματος. Όμως οι απολύσεις στην ΕΡΤ θα είναι απολύσεις και το κλείσιμο της ΕΡΤ θα είναι γεγονός… Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν!
Όμως δεν θα πέσουν από μόνοι τους! Πρέπει να τους ρίξουμε! Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας! Κι αυτό σημαίνει πρωτοβουλίες από τα κάτω στο συνδικαλιστικό κίνημα, σημαίνει ευθύνες για την Αριστερά.
Οι μαχητικοί κλάδοι στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συναντηθούν, να συζητήσουν και να συντονίσουν το βηματισμό τους με στόχο και προοπτική επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες.
Η Αριστερά οφείλει να θέσει ξεκάθαρα το στόχο της πτώσης της κυβέρνησης και της αντικατάστασής της από μια κυβέρνηση της Αριστεράς με ένα πρόγραμμα που αντικειμενικά οδηγεί έξω από τα όρια του καπιταλισμού: ανατροπή και μονομερής κατάργηση των Μνημονίων, άρνηση αποπληρωμής του χρέους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κοινωνικός και εργατικός έλεγχος και διαχείριση για να κτυπηθεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση, μαζικές δημόσιες επενδύσεις και σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες της κοινωνίας, σοσιαλιστικές δομές και οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας στηριγμένες σε δημοκρατικές επιτροπές βάσης και συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά.
Η σύγκρουση με τους νέους αποικιοκράτες πρέπει να είναι «μετωπική» – περιθώρια διαπραγματεύσεων δεν υπάρχουν. Μέρκελ, Λαγκάρντ και σία, έδειξαν ότι ούτε το δικαίωμα της προσφυγής σε εκλογές δεν αναγνωρίζουν, αφού απείλησαν ευθέως ότι αν γίνουν εκλογές θα κόψουν τη χρηματοδότηση! Το ελληνικό εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει: μπορούμε και χωρίς αυτούς, μπορούμε και χωρίς το ευρώ μπορούμε και χωρίς την ΕΕ των καπιταλιστών και των νέο-αποικιοκρατών! Όμως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες στη δραχμή. Ούτε σε «μοναχικούς» δρόμους που οδηγούν σε «εθνικούς παραδείσους». Χρειαζόμαστε την κοινή πάλη με τα κινήματα του Νότου και της υπόλοιπης Ευρώπης, χρειαζόμαστε το συντονισμό των αγώνων μαζί τους, με στόχο τις μεγάλες ρήξεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για την Ευρώπη και τον κόσμο των εργαζομένων και του σοσιαλισμού.
