Από την τραμπούκικη επίθεση της ΑΡΑΣ εναντίον αναρχικών, την πρώτη ημέρα του τριήμερου εορτασμού του Πολυτεχενίου στην Αθήνα, υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις στον χώρο της Αριστεράς. Σχεδόν όλες οι οργανώσεις του χώρου καταδίκασαν την επίθεση με σαφή τρόπο. Ο μόνος χώρος που έχει υποστηρίξει/συγκαλύψει την επίθεση αυτή είναι η ΛΑΕ (στην οποία η ΑΡΑΣ είναι η μεγαλύτερη δύναμη – η άλλη είναι το Αριστερό Ρεύμα). Αυτή η απόφαση βέβαια δεν ήταν “αναίμακτη”, καθώς γι’ αυτόν τον λόγο υπήρξαν αποχωρήσεις στελεχών της, όπως η Μάνια Μπαρσέφσκι, πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και ο Γιώργος Μπουκουβάλας, πρώην μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, συντονιστής Αθήνας.
Αυτή η ομόθυμη στάση της Αριστεράς να διαχωρίσει την θέση της από τραμπούκικες πρακτικές ενδοκινηματικής βίας είναι πολύ σημαντική. Αυτό δεν ήταν καθόλου δεδομένο στο παρελθόν και με αυτήν την έννοια αποτελεί προχώρημα για το κίνημα.
Θα περίμενε/ήλπιζε κανείς οι παραπάνω εξελίξεις, που σόκαραν και επηρέασαν όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς και τα μέλη τους, να έχουν αντίκτυπό και στην ίδια την ΑΡΑΣ – να την οδηγήσουν σε έναν αναστοχασμό και μια αυτοκριτική στάση. Δυστυχώς συνέβη το αντίθετο. Οι διεργασίες στην «Πόλη Ανάποδα» στην Θεσσαλονίκη είναι χαρακτηριστικές της αμετανόητης στάσης της ηγεσίας της, που φτάνει σε σημείο να βγαίνει και «από πάνω», κατηγορώντας δήθεν για καταπάτηση δημοκρατικών διαδικασιών!
Τι έγινε πριν και στη Συνέλευση της Πόλης Ανάποδα
Η συνέλευση της Πόλης Ανάποδα, που πήρε απόφαση για διακοπή σχέσεων με την ΑΡΑΣ, ήταν από αρκετό καιρό πριν προγραμματισμένη για τις 22/11 – μια εβδομάδα μετά την επίθεση. Ασφαλώς στη συζήτηση κυριάρχησε το ζήτημα της επίθεσης και η στάση του σχήματος απέναντι στις εξελίξεις, καθώς η ΑΡΑΣ ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες δυνάμεις στην ΠΑ και δεν θα μπορούσε το σχήμα να μην πάρει θέση. Για την προετοιμασία της Συνέλευσης, την προηγούμενη εβδομάδα καλέστηκε σύσκεψη του Συντονιστικού, όπως γίνεται πάντα. Σε αυτό η ΑΡΑΣ είχε από άκαμπτη έως και επιθετική στάση απέναντι στους υπόλοιπους. Η υπερασπιστική της γραμμή ήταν αυτή η οποία βγαίνει και από την ανακοίνωση που εξέδωσε στις 19/11: ότι εάν δεν υπήρχε η δράση τους, δεν θα γίνονταν ο τριήμερος εορτασμός γιατί είχαν πληροφορίες ότι οι αναρχικοί θα τα έκαναν όλα μπάχαλο. Στην ίδια τη συνέλευση αντιθέτως, επειδή μιλούσε σε ένα μαζικότερο ακροατήριο και προσπαθούσε να κερδίσει τις εντυπώσεις όσων ήταν προβληματισμένοι/ες, κράτησε μια πιο μετριοπαθή στάση. Μοίρασε μια δική της πρόταση απόφασης, βασισμένη λεκτικά στην εισήγηση της πλειοψηφίας του Συντονιστικού, αλλά ουδετεροποιημένη σε τέτοιον βαθμό που δεν έλεγε τίποτα, ούτε ποιος προκάλεσε ούτε ποιος ευθύνεται για το ξύλο. Αυτό σε συνδυασμό με τις τοποθετήσεις των στελεχών της, όπου για τους τύπους ανέφεραν τη φράση «να κάνουμε την αυτοκριτική μας» αλλά στη συνέχεια όλη η υπόλοιπη τοποθέτηση δικαιολογούσε την τραμπούκικη επίθεσή της, τελικά εξόργισε όσους περίμεναν κάτι διαφορετικό. Ήταν στην ουσία μια υποκριτική στάση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην μείνει πλήρως απομονωμένη από την υπόλοιπη Αριστερά.
Τελικά, υπερψηφίστηκε η πρόταση του Συντονιστικού με 217 υπέρ, έναντι 101 που ψήφισαν την πρόταση της ΑΡΑΣ (μέλη και φοιτητές των ΕΑΑΚ που κινητοποίησε) – πλειοψηφία άνω των 2/3 που προβλέπει και το καταστατικό της ΠΑ [υπήρχε και μια “3η πρόταση” που πήρε 6 ψήφους και 1 λευκό].
Κωδικά, όπως αναφέρει η απόφαση:
- Ως Πόλη Ανάποδα καταδικάζουμε απερίφραστα αυτή την ενέργεια.
- Δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με τέτοιου είδους πρακτικές και με όσες πολιτικές δυνάμεις τις υποστηρίζουν.
- Δεν μπορούμε να είμαστε στο ίδιο σχήμα με οργανώσεις και άτομα που μεταχειρίζονται τέτοιες πρακτικές ωμής βίας εχθρικές προς το κίνημα.
- Επομένως, μέλη της ΑΡΑΣ που υποστηρίζουν τέτοιες επιθέσεις δεν μπορούν να εκπροσωπούν το σχήμα ούτε δημόσια ούτε στα εκλεγμένα όργανα του σχήματος.
Παρ’ όλα αυτά, μετά το τέλος της συνέλευσης και τις επόμενες ημέρες η ΑΡΑΣ συνέχισε την «καραμέλα» της καταστρατήγησης των δημοκρατικών διαδικασιών.
Οι κατηγορίες της ΑΡΑΣ
Έτσι, ηγετικό στέλεχος της ΑΡΑΣ στην πόλη έκανε δημόσια ανάρτηση μακροσκελούς κειμένου αναφερόμενη στις διαδικασίες της Συνέλευσης.
Πέρα απ’ το ότι παρομοιάζει την Πόλη Ανάποδα με «μοντέλα Κασσελάκη», «εξωραϊστικό σύλλογο», «γκρουπούσκουλα» και «πορτιέρηδες της Αριστεράς», επιχειρεί να δημιουργήσει μια εικόνα καταπάτησης του καταστατικού. Πρόκειται για πλήρη διαστρέβλωση των γεγονότων!
Η Συνέλευση της 22/11 ήταν η πιο μαζική συνέλευση στην ιστορία του σχήματος, με πάνω από 320 άτομα να συμμετέχουν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ΑΡΑΣ δόθηκαν όλα τα δικαιώματα υποστήριξης μιας μειοψηφικής άποψης και με το παραπάνω: είχε δικαίωμα αντι-εισήγησης (που τελικά διήρκησε περισσότερο κι απ’ την εισήγηση της πλειοψηφίας), και έκανε περισσότερες τοποθετήσεις από κάθε άλλη οργάνωση.
Το βασικό σημείο που θέτει η ΑΡΑΣ για τη συγκεκριμένη συνέλευση είναι ότι γράφτηκαν δεκάδες νέα μέλη, τα οποία στη συνέχεια είχαν αποφασιστικό ρόλο. Η εγγραφή μελών κατά την διάρκεια των συνελεύσεων είναι μια πρακτική σε όλες τις συνελεύσεις της ΠΑ απ’ την ίδρυσή της το 2019 μέχρι σήμερα που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την ΑΡΑΣ. Τουναντίον, η ΑΡΑΣ έγραφε κατά κόρον μέλη που ψήφιζαν στις συνελεύσεις τις προτάσεις της. Αναφέρει επίσης ότι οι εγγραφές νέων μελών δεν εγκρίθηκαν από το σώμα. Αυτή η πρακτική ομως δεν υπήρξε μέχρι τώρα στην ΠΑ – τα άτομα που γράφονταν στο μητρώο μελών δεν έμπαιναν στην έγκριση της συνέλευσης. Αν η ΑΡΑΣ είχε ενστάσεις γιατί δεν έθεσε το ζήτημα ανοιχτά;
Για το ζήτημα της ψήφου, τυπικά, αυτό που προβλέπει το καταστατικό της ΠΑ για τα μέλη που γράφονται σε μια συνέλευση, είναι ότι δεν μπορούν να έχουν αποφασιστική ψήφο μόνο εάν την ίδια μέρα υπάρχουν αρχαιρεσίες (δηλ εκλογή Συντονιστικού, εκπροσώπησης σε εκλογές κλπ). Ως «Ξ» έχουμε τοποθετηθεί ξανά για το ζήτημα, διαφωνώντας με την κινητοποίηση «τρένων» με σκοπό τη δημιουργία πλειοψηφιών από μέλη που δεν έχουν εμπλοκή στην παρέμβαση και τη ζωή του σχήματος. Το να θέτει όμως η ΑΡΑΣ αυτό το ζήτημα είναι υποκριτικό και εξοργιστικό!
Ακόμα, μιλάει για άτομα που έγιναν μέλη από άλλες πόλεις. Ως «Ξ» δεν έχουμε καμία τέτοια πληροφόρηση, αλλά ούτε και η ΑΡΑΣ έθεσε αυτό το θέμα στην ίδια τη συνέλευση. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι εάν άτομα που δεν είναι πολίτες Θ/ης ή δεν κατοικούν σε αυτή ψήφισαν, είναι προφανώς κατακριτέο.
Η αναφορά σε «μονοπαραταξιακό» προεδρείο γίνεται επίσης για να θολώσει τα νερά. Η πρόταση για προεδρείο γίνεται απ’ το Συντονιστικό (ήταν άτομα από διαφορετικές οργανώσεις) και εγκρίνεται από τη συνέλευση, όπως και έγινε. Η ΑΡΑΣ δεν έθεσε ούτε αυτό το θέμα στη συνέλευση.
Τέλος, η αποπομπή μιας οργάνωσης που συμμετείχε στην ΠΑ, όντως δεν προβλέπεται τυπικά από το καταστατικό. Το καταστατικό προβλέπει μόνο διαγραφή μελών (με πλειοψηφία 2/3, η οποία υπήρχε). Δυστυχώς ένα καταστατικό δεν μπορεί να προβλέψει κάθε πιθανή εξέλιξη και σίγουρα δεν μπορούσε να περάσει απ’ το μυαλό μας ότι θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός… Η πολιτική ουσία όμως δεν βρίσκεται στα τυπικά του καταστατικού, αλλά ότι η μεγάλη πλειοψηφία του σχήματος ήθελε να διακόψει τις σχέσεις με την ΑΡΑΣ.
Έχοντας αναφερθεί στα παραπάνω, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ότι είναι εξοργιστικό να θέτει η ΑΡΑΣ ζητήματα δημοκρατικής ευαισθησίας, όταν η τραμπούκικη επίθεση της 15ης Νοέμβρη στην Αθήνα έγινε στο όνομα των «Φοιτητικών Συλλόγων», ενώ καμία συνέλευση κανενός ΦΣ δεν αποφάσισε κάτι τέτοιο. Η ΑΡΑΣ έκανε πανελλαδική κινητοποίηση μελών και φίλων της για να εξαπολύσει την επίθεσή της, καπηλευόμενη το μαζικό κίνημα και στη συνέχεια έχει το θράσος να μιλάει για δημοκρατία!
Η Αριστερά να πάρει διαζύγιο με την ενδοκινηματική βία
Ασφαλώς οι αντιδημοκρατικές πρακτικές της ΑΡΑΣ δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουν ανάλογη απάντηση. Ίσα-ίσα, όπως περιγράφηκε παραπάνω, είχαν όλα τα δικαιώματα που προβλέπονται και ως «Ξ» επιμείναμε σε αυτό.
Η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι υπόλοιπες οργανώσεις που συμμετέχουν στην ΠΑ πλην ΑΡΑΣ, δηλαδή Αναμέτρηση, ΔΕΑ, Δίκτυο, Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Μέρα25, Μετάβαση, Ξεκίνημα, Παρέμβαση καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των ανένταχτων μελών, είχαν μια καταδικαστική στάση απέναντι στην επίθεση της ΑΡΑΣ – μια επίθεση που ξεπέρασε κάθε όριο και που δεν θα μπορούσε να επιτρέπει συνύπαρξη σε κοινό σχήμα. Αυτό αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας με πλειοψηφία 2/3.
Απέναντι σε τέτοιας έκτασης επιθέσεις, που λειτουργούν ενάντια στο κίνημα, απλές καταγγελίες που μένουν στα λόγια δεν αρκούν. Χρειάζονται πρακτικά βήματα πολιτικής απομόνωσης. Γι’ αυτό ανάλογες αποφάσεις χρειάζεται να πάρουν αντίστοιχα σχήματα και παρατάξεις σε άλλες πόλεις και χώρους.
Κατά τη γνώμη μας, αυτή η καταγγελτική στάση δεν πρέπει να αφορά μόνο την ΑΡΑΣ και τα πρόσφατα περιστατικά. Αντίθετα, θεωρούμε ότι η Αριστερά πρέπει να απομονώσει απόλυτα κάθε τραμπούκικη πρακτική ενδοκινηματικής βίας, αν θέλει να είναι πειστική όταν προτάσσει το όραμα για την ανατροπή του συστήματος της καταπίεσης και μια εναλλακτική, σοσιαλιστική κοινωνία.
