Λίγα εκλογικά αποτελέσματα θα μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοια αντιπαράθεση όση αυτά των πρόσφατων ευρωεκλογών. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για μεγάλη νίκη, οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για ήττα.
Μέσα στα λαϊκά στρώματα τα αισθήματα είναι ανάμικτα. Υπάρχουν περιοχές στις οποίες ο κόσμος πανηγυρίζει – και με το δίκιο του. Στους Δήμους της Ν. Φιλαδέλφειας και του Χαλανδρίου, για παράδειγμα, όπου έχουμε την εκλογή αριστερών, ριζοσπαστών δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ το ηθικό είναι πολύ ψηλό. Στην Αττική, όπου πήρε την περιφέρεια ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλη ικανοποίηση. Στην περιφέρεια Ιόνιων νήσων κάτι παρόμοιο.
Όμως δεν είναι αυτή η εικόνα παντού. Από τις 13 περιφέρειες μόνο 2 πέρασαν στον ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιπες πέρασαν σε ανθρώπους του Μνημονίου. Στους Δήμους η Αριστερά δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένη – μόνο μια μικρή μειοψηφία πέρασε στα χέρια της.
Στις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτη δύναμη, πράγμα που ανοίγει το δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς την επόμενη περίοδο. Αυτό του επιτρέπει να μιλά με τον αέρα του νικητή. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν βγήκε πρώτος με τέτοια διαφορά ώστε να προκαλέσει κρίση στις γραμμές της συγκυβέρνησης και να ανοίξει το δρόμο για την πτώση της. Ο Σαμαράς μπορεί έτσι να παριστάνει το νικητή γιατί δεν έχει πέσει, κρατιέται στην κυβέρνηση κι έχει ακόμα κάποιο χρόνο για να δει πως μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.
Το αποτέλεσμα των εκλογών επομένως δεν προσφέρεται για μια ευθεία ανάλυση. Ας δούμε τα αποτελέσματα κάπως πιο συγκεκριμένα.
Πρέπει να είναι ευχαριστημένα τα κόμματα της Αριστεράς;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος στις ευρωεκλογές όμως μείωσε την απήχησή του σε σχέση με τον Ιούνη του 2012. Είναι αυτό λογικό ή αποδεκτό, στις συνθήκες αυτής της τρομακτικής κρίσης;
Τον Ιούνη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 1.655.000 ψήφους[1] και 26,9%. Το Μάη του 2014, πήρε 1.505.500 ψήφους και 26,6%.
Έχασε δηλαδή 150.000 ψήφους.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε αντί να εκτινάξει παραπέρα τα ποσοστά του, μέσα σε μια διετία που οι κυβερνώντες ισοπεδώνουν καθημερινά τα πάντα; Γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τοποθετείται πάνω σ’ αυτό;
Ας δούμε την υπόλοιπη Αριστερά.
Το ΚΚΕ από 277.227 ψήφους και 4,5% τον Ιούνη του 2012 ανέβηκε στις 345.027 και στο 6,09%. Δηλαδή είχε άνοδο 1,59% και 67.800 ψήφων. Αυτό είναι πιο κάτω από το 8,48% και τις 536.105 ψήφους το Μάη του 2012.
Σε σχέση δηλαδή με το Μάη του 2012 έχει χάσει: 191.078 ψήφους!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε 0,72% και 40.801 ψήφους σε σχέση με 0,33% και 20.416 ψήφους τον Ιούνη του ’12 – είχε δηλαδή μια άνοδο 0,39% και 20.385 ψήφους.
Το Μάη του 2012 όμως είχε πάρει 1,19% και 75.416 ψήφους. Δηλαδή: έχασε 34.615 ψήφους.
Ας μη μιλήσουμε για το τραγικό αποτέλεσμα αξιόλογων προσωπικοτήτων της Αριστεράς, όπως ο Αλέκος Αλαβάνος που επιλέγοντας την πορεία που έχει επιλέξει, κατάληξε σε ένα 0,2% θέτοντας τον εαυτό του εκτός μάχης.
Τα «γιατί;»
Η Αριστερά που δεν στέκεται απέναντι σε αυτά τα αποτελέσματα με προβληματισμό είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Το βασικό θέμα δεν είναι αν το ένα ή το άλλο κόμμα της Αριστεράς είχε μια μικρή αύξηση τα τελευταία δύο χρόνια, ή πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα και μ’ αυτή την έννοια πρέπει να είναι ευχαριστημένο. Το θέμα είναι ότι εδώ είχαμε μια κρίση πρωτοφανών διαστάσεων, η οποία καλεί την Αριστερά να αναλάβει ένα ιστορικό ρόλο.
Αντί γι’ αυτό έχουμε από τη μια ένα ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει στην καλύτερη περίπτωση στάσιμος τα τελευταία δύο χρόνια. Αν δε κάνουμε συγκρίσεις των εκλογών του Μάη του ‘14 με τον Ιούνη του ‘12, για τις εργατικές περιοχές των μεγάλων πόλεων, θα δούμε ότι η πτώση είναι καθαρή και είναι στα επίπεδα του 4% περίπου (βλέπε πίνακα). Η κοινωνία, πριν από δύο χρόνια έδωσε τη σκυτάλη στο ΣΥΡΙΖΑ για να επιφέρει τις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές που απαιτούνται – γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να κρατήσει και να μεγεθύνει αυτή τη δυναμική;
Κι έχουμε από την άλλη το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αγωνίζονται στην πραγματικότητα να περιορίσουν τις απώλειές τους.
Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούν στο όνομα της επαναστατικής αριστεράς. Αν σ’ αυτές τις συνθήκες της απερίγραπτης κρίσης η «επαναστατική αριστερά» δεν καταφέρνει να προχωρήσει με άλματα, πότε θα τα καταφέρει;
Αποτελέσματα ΣΥΡΙΖΑ σε εργατικές συνοικίες – συγκρίσεις Μάη 2014 με Ιούνη 2012
Μπροστά στα ελλείμματα αυτά της Αριστεράς, εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή, η οποία όχι απλά κερδίζει έδαφος, αλλά το «καταφέρνει» παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας της είναι στη φυλακή και παρά το ότι είναι αποδεδειγμένα πια μια συμμορία δολοφόνων!
Ποιος φταίει;
Τα πιο πάνω κατά τη γνώμη μας δεν είναι γρίφος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στάσιμος εδώ και δύο χρόνια, επειδή, μετά το άλμα στο 27% που του έδωσε η κοινωνία, μετακινείται διαρκώς προς τα δεξιά σε μια προσπάθεια να πείσει την άρχουσα τάξη ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για την εξουσία της, και ειδικά ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Αυτή η θέση αποτελεί μια από τις τραγικές αντιφάσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία πιστεύει (;) ότι μπορεί να εφαρμόσει μια φιλολαϊκή πολιτική στον αντίποδα των πολιτικών της Τρόικα, και την ίδια στιγμή να παραμένει στην Ευρωζώνη.
Ενώ το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδυνατούν να σημειώσουν οποιοδήποτε άλμα στην επιρροή τους επειδή, πρώτα και κύρια, αρνούνται την ιδέα της συνεργασίας και του πλατιού κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή των πολιτικών που εφαρμόζονται καθώς και των ίδιων των κυβερνώντων.
Όπως έχουμε εξηγήσει σε πολλά άλλα άρθρα μας, η συνεργασία της Αριστεράς, ακόμα και η εκλογική, δεν περιορίζει καθόλου την ανεξαρτησία των διαφορετικών οργανώσεων και κομμάτων που συνιστούν αυτή τη συνεργασία.
Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσαν να συνεργαστούν κατεβαίνοντας σε κοινά ψηφοδέλτια, για να πετύχει μια ιστορική νίκη η Αριστερά, και στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές, ψηφίζοντας το κάθε κόμμα τους δικούς του υποψηφίους, κάνοντας τη δική του καμπάνια και τη δική του σταυροδοσία, προβάλλοντας τις δικές του θέσεις και ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Ποιο είναι το πρόβλημα με αυτή τη θέση; Για την Αριστερά κανένα! Για την άρχουσα τάξη τεράστιο!
Ξανά για τις θετικές δυνατότητες που υπάρχουν
Η εικόνα που περιγράφουμε αφορά τις ηγεσίες. Όμως, σε χιλιάδες στελέχη και ιδιαίτερα στη βάση των κομμάτων της Αριστεράς, ιδιαίτερα στα εργατικά στρώματα επικρατεί όχι απλά προβληματισμός, αλλά αναβρασμός!
Η σύγκρουση της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή και ταξική του βάση εντείνεται. Μια σειρά επιλογές της ηγεσίας στις αυτοδιοικητικές εκλογές αποξένωσαν σημαντικά τμήματα της βάσης.
Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η Νίκαια όπου η δεξιά πτέρυγα του κόμματος υπόσκαψε με ανοικτό και ξεδιάντροπο τρόπο τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για να ψηφίσει τον εκλεκτό της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ Ιωακειμίδη (δείτε την σχετική ανακοίνωση του "Ξ" Νίκαιας εδώ). Στη Ν. Ιωνία ο συνδυασμός του Γκότση που έγινε δήμαρχος λόγω της στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει κατακλυστεί από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που σήμερα καταλαμβάνουν ως «καλοί» καρεκλοκένταυροι τις θέσεις τους στο δημοτικό συμβούλιο. Όλα αυτά προκαλούν οργή και απογοήτευση στη βάση.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει ανοικτή σύγκρουση καθώς σημαντικά τμήματα της αρχίζουν να κατανοούν ότι δεν πάει άλλο με το σεκταρισμό της – με αντιλήψεις του είδους «μόνοι εμείς, οι μόνοι καθαροί, καμία συνεργασία με κανένα».
Στο ΚΚΕ οι διεργασίες είναι πάντα υπόγειες λόγω της «άκρας του τάφου σιωπής» που επιβάλλει η ηγεσία.
Ακόμα, έξω από τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς, υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που βλέπουν και κατανοούν αυτά τα προβλήματα και γι’ αυτό επιλέγουν να παραμείνουν ανένταχτοι.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχουν οι δυνάμεις που αν συναντηθούν, πέρα κι έξω από τους σχεδιασμούς και τις διαθέσεις των ηγεσιών, μπορούν να αποτελέσουν μια σημαντική δύναμη που να επιφέρει ανατροπές στην Αριστερά συνολικά και σε κάθε κόμμα ξεχωριστά. Οι υποψήφιοι του «Ξ» είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν αυτές τις θέσεις μέσα στο κίνημα, κατεβαίνοντας στις αυτοδιοικητικές εκλογές και συνεργαζόμενοι με όλα τα κόμματα της Αριστεράς, όσο και αν αυτά αρνούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους: και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με το ΚΚΕ.
Τα ικανοποιητικά αποτελέσματα σε επίπεδο ψήφων και σταυρών είναι ένα από τα δείγματα που επιβεβαιώνουν αυτό που λέμε, ιδιαίτερα καθώς η δράση που αναπτύξαμε σαν «Ξ» ήταν εντελώς ανεξάρτητη, με κριτική προς τις ηγεσίες όλων των σχηματισμών της Αριστεράς. Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν τη «μαγιά» στην οποία αναφερόμαστε υπάρχουν. Το θέμα είναι να γίνουν όλα τα απαραίτητα βήματα για να συναντηθούν και να συντονίσουν το βηματισμό τους.
Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα που προκύπτει μετά τις εκλογές. Για να προετοιμαστούμε για την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, για να παλέψουμε από κοινού για αυτή την προοπτική, η οποία θα δώσει μια ανάσα στο κίνημα και θα το βοηθήσει να μπει σε διεκδικητικούς αγώνες. Την ίδια στιγμή βέβαια, να ασκούμε όλη την απαραίτητη κριτική στις κορυφές, πιέζοντας και παλεύοντας μαζί με τα κινήματα «από τα κάτω».
