Παρότι από την τελευταία απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου (ΠΣ) της ΛΑΕ (18-3-18) έχει περάσει κάτι περισσότερο από ένας μήνας αυτή εξακολουθεί να διατηρεί την επικαιρότητά της και επομένως οι επισημάνσεις έχουν την αξία τους έστω και με κάποια καθυστέρηση.
Η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο παλιός, μέχρι τη μετάλλαξή του, ΣΥΡΙΖΑ, σαν μετωπικά σχήματα οργανώσεων με λειτουργία κόμματος αποτελούν μια κατάκτηση του κινήματος προς την κατεύθυνση της ενότητας/συνεργασίας της Αριστεράς και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό είναι κάτι που επιτρέπει τη συντροφική συζήτηση ανάμεσα σε οργανώσεις και συντρόφους με διαφορετική πολιτική θεώρηση και απόψεις. Ωστόσο…
Χωρίς θέσεις…
Η απόφαση του ΠΣ της ΛΑΕ ανέδειξε τα όρια και τις αδυναμίες του εγχειρήματος, καθώς δεν κατάφερε να πάρει θέση σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα της επικαιρότητας, όπως για το θέμα της πΓΔΜ, για τον κλιμακούμενο Ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και την πιθανότητα πολεμικού επεισοδίου απρόβλεπτης διάρκειας και εξέλιξης, καθώς και στο θέμα της Συρίας. Αυτή την αδυναμία η απόφαση του ΠΣ προσπαθεί να καλύψει με γενικές αναφορές.
Πρέπει λοιπόν καθαρά να πούμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Όχι τόσο γιατί η απόφαση πήρε 18 λευκά… Αλλά επειδή τα προαναφερόμενα ελλείμματα μειώνουν την αξιοπιστία του εγχειρήματος στα μάτια των λαϊκών μαζών και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας. Ακόμα γιατί δίνουν χώρο στον εθνικισμό, δεξιό και αριστερό, αντί να τον αντιμετωπίζουν όπως υποστηρίζει η απόφαση. Η αδυναμία αυτή αποκαλύπτει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μείζονες διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες, που θέτουν σε επισφάλεια το όλο εγχείρημα.
Ο κόσμος ρωτάει: Θα γίνει πόλεμος; Δεν υπάρχει απάντηση! Ρωτάει: Αν γίνει ποια είναι η θέση της ΛΑΕ; Πάλι δεν υπάρχει απάντηση. Η κάθε συνιστώσα λέει τα δικά της.
Και επειδή στην ηγεσία της ΛΑΕ κυριαρχούν τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος (ΑΡ) οι δηλώσεις του εκλαμβάνονται σαν θέσεις της ΛΑΕ, πράγμα που συγχύζει τις λαϊκές μάζες και επιτείνει την αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε σιωπηρές ή ηχηρές αποχωρήσεις.
Για την ειρήνη
Η απόφαση διακηρύχνει ότι:
«Αγωνιζόμαστε για μια ειρηνική Βαλκανική Χερσόνησο χωρίς πολεμικές αντιπαραθέσεις».
Αγωνιζόμαστε σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, να έχεις πάρει θέση για το πρόβλημα με την πΓΔΜ. Σημαίνει να έχεις θέση για τα Ελληνοτουρκικά, ειδικά στο βασικό σκέλος το πώς θα καταφέρουμε να χτίσουμε την φιλία και συνεργασία των λαών, συγκεκριμένα και όχι με γενικές αναφορές, γιατί είναι το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί να γίνει πραγματικότητα η
«καταπολέμηση κάθε μορφής εθνικισμού, αλυτρωτικών ή επεκτατικών βλέψεων, καχυποψιών και ηγεμονισμού στα Βαλκάνια και την αποτίναξη των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και επεμβάσεων».
(Απόφαση ΠΣ)
Ελλάδα και ΠΓΔΜ
Η φιλία των λαών ΠΓΔΜ και Ελλάδας μπορεί να οικοδομηθεί υιοθετώντας την θέση για μια σύνθετη ονομασία πράγμα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αποδέχεται η πλειοψηφία του γειτονικού μας λαού και θα μπορούσε να αποδεχτεί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού καθώς υποστηρίζεται ήδη από ένα 35% περίπου.
Δεν μπορεί να οικοδομηθεί με τις πολιτικά αφελείς και υπερβολικές φωνές που ζητούν διαγραφή των αλυτρωτισμών από βιβλία και συντάγματα. Γιατί τα Συντάγματα και τα βιβλία ξεγράφονται για να ξαναγραφτούν. Και γιατί ο αλυτρωτισμός και οι επεκτατικές βλέψεις είναι στο DNA του κεφαλαίου και δεν εξαλείφονται με το να αφαιρεθούν κάποιες παράγραφοι από τα συντάγματα και τα βιβλία. Την εξάλειψη του εθνικισμού του αλυτρωτισμού και των επεκτατικών βλέψεων μπορεί να φέρει μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού. Η φιλία των λαών είναι ένα απαραίτητο και καταλυτικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, την κατεύθυνση της ανατροπής.
Επίσης η φιλία των λαών ΠΓΔΜ-Ελλάδας δεν μπορεί να οικοδομηθεί με τη θέση του «επαναστατικού ρομαντισμού» για αυτοπροσδιορισμό, που διατηρεί την υπάρχουσα κατάσταση, που νομιμοποιεί τον εθνικισμό του Γκουέρφσκι (της ηγεσίας του εθνικιστικού VMRO-DPMNE) και στέλνει στις αγκάλες του ελληνικού εθνικισμού τις λαϊκές μάζες!
Έχουμε την κληρονομιά του Λένιν
Μα η ΛΑΕ είναι μέτωπο οργανώσεων με διαφορετικές θεωρητικές καταβολές, υποστηρίζουν ορισμένοι σύντροφοι, δεν μπορεί να συμφωνήσουμε σε όλα! Άλλωστε τα «εθνικά» θέματα (εξωτερικής πολιτικής θα ήταν το πιο σωστό) και του πολέμου, είναι, ήταν και θα είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο για την Αριστερά!
Σωστό, αλλά έχουμε για να λύσουμε το πρόβλημα ένα πλούσιο οπλοστάσιο, έχουμε την πλούσια κληρονομιά του Λένιν, ας τον μελετήσουμε προσεχτικά, ας τον ερμηνεύσουμε σωστά. Γιατί μπορεί με βάση το ημερολόγιο να είμαστε σε άλλη εποχή, όμως ο μηχανισμός της λειτουργίας του κεφαλαίου που γεννά τον πόλεμο παραμένει αμετάβλητος, κάνοντας τις θέσεις του Λένιν εξαιρετικά επίκαιρες.
Τα κενά που υπάρχουν στις προτάσεις της Αριστεράς χρειάζεται να καλυφθούν και μάλιστα γρήγορα, διαφορετικά θα καλυφθούν από τον εθνικισμό ή τη σύγχυση που προκαλεί η πανσπερμία θέσεων μέσα στις γραμμές της Αριστεράς γενικά και της ΛΑΕ πιο ειδικά!
Αταξική λογική και Θεωρία των Σταδίων
Οι γενικόλογες θέσεις που αναπτύσσονται στην απόφαση του Π.Σ., για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία, διαπερνιούνται από μια αταξική λογική και αποκαλύπτουν την καταστροφική λογική των «Σταδίων». Πρόκειται για μια τραγική αδυναμία ενός από τα πλέον σοβαρά εγχειρήματα της Αριστεράς στη χώρα μας, γιατί καλλιεργεί αυταπάτες και αποπροσανατολίζει το κίνημα!
Συγκεκριμένα η απόφαση γράφει:
«Η χώρα μας, αντί να παίζει στην περιοχή το ρόλο του βραχίονα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της νεοφιλελεύθερης Γερμανικής ΕΕ οφείλει να πρωταγωνιστήσει για μια διαφορετική πορεία και ένα προοδευτικό σχέδιο ειρήνης, συνεργασίας και συνανάπτυξης στα Βαλκάνια».
Αυτή η πρόταση όμως έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την προηγούμενη παράγραφο η οποία διαπιστώνει ότι στη χώρα μας:
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συντάσσεται πλήρως με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή επιχειρώντας να εξυπηρετήσει με αυτό τον τρόπο τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου».
Το ερώτημα είναι: Είναι δυνατόν να καλλιεργείς αυταπάτες ότι η χώρα μας κάτω από την κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου, που επιδιώκει την εξυπηρέτησή τους μέσα από την ενεργή συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, «να πρωταγωνιστήσει για μια διαφορετική πορεία …ειρήνης, συνεργασίας και συνανάπτυξης στα Βαλκάνια»;
Αν, σύντροφοι, έχετε στο μυαλό σας ότι αυτό είναι έργο μια φιλολαϊκής κυβέρνησης στα πλαίσια του συστήματος –πράγμα που θα σήμαινε καραμπινάτη αποδοχή της «Θεωρίας των Σταδίων»– να είστε σίγουροι ότι τέτοια κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μέσα στα πλαίσια της εξουσίας του κεφαλαίου – αν κάποια στιγμή υπάρξει η ζωή της θα είναι πολύ σύντομη γιατί ή θα ενσωματωθεί ή θα ανατραπεί.
Το «νέο προοδευτικό σχέδιο ειρήνης κλπ» δεν είναι έργο «της χώρας» είναι έργο της Αριστεράς που είναι διεθνιστική και αντικαπιταλιστική – η οποία θα φέρει κοντά τους λαούς σαν ένα αποφασιστικό βήμα για την ανατροπή του κεφαλαίου. Αυτή είναι η μόνη προοπτική που μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη! Γιατί στην εποχή του ιμπεριαλισμού (και όχι μόνο) η ειρήνη αποτελεί την περίοδο προετοιμασίας για τον επόμενο πόλεμο!
Το σοβαρό αυτό λάθος επαναλαμβάνεται όταν παρακάτω η απόφαση θεωρεί ότι:
«Η Ελλάδα μπορεί να προβάλει ένα νέο όραμα ειρήνης, ελπίδας, συνεργασίας και προοπτικής στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή μας μόνο εάν εφαρμόσει μια νέα ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».
Στη χώρα μας, σύντροφοι, συμβαίνει να ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, όπου η πολιτική καθορίζεται από τα συμφέροντα της εξουσίας του κεφαλαίου. Το ξέρουμε θα πείτε! Ε, αφού το ξέρετε γιατί αποπροσανατολίζεται τον κόσμο με αυτές τις αταξικές γενικόλογες εκφράσεις!
Μπορεί η Ελλάδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η Ελλάδα του επιθετικού άξονα (όπως αναφέρεται στην απόφαση) να προβάλλει «ένα νέο όραμα ειρήνης, ελπίδας συνεργασίας στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή μας…»; Όχι βέβαια! Αυτό είναι έργο της διεθνιστικής Αριστεράς! Αυτό είναι έργο του εργατικού-λαϊκού κινήματος της Ελλάδας!
Επιμένουμε πάνω σ’ αυτό: Η Ελλάδα των Μνημονίων, η Ελλάδα που επιτίθεται στις κατακτήσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος δεν «μπορεί να προβάλει ένα νέο όραμα ειρήνης, ελπίδας, συνεργασίας και προοπτικής στα Βαλκάνια….». Δεν μπορεί να «εφαρμόσει μια νέα ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».
Γιατί η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής! «Ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν υπάρχει παρά μόνο σαν αντιδραστική ουτοπία. Γιατί η εξωτερική πολιτική είναι ταυτισμένη και απορρέει είτε από τα συμφέροντα του κεφαλαίου είτε από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αν και όταν αυτή έχει καταλάβει την εξουσία.
Για ποια Ελλάδα;
Σε ποια χώρα και σε ποια Ελλάδα αναφέρεται η απόφαση; Είναι φανερό με τη φράση «Ελλάδα» υπονοεί την ύπαρξη μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για αυταπάτη – μια αυταπάτη που είναι ουτοπική και αντιδραστική. Επαναλαμβάνουμε: φιλολαϊκή κυβέρνηση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, του βυθισμένου σε βαθιά κρίση, δεν μπορεί να επιβιώσει – αν υπάρξει θα είναι μόνο για πολύ λίγο, ή θα ενσωματωθεί ή θα ανατραπεί.
Η παραπάνω αταξική ανάλυση που υποκρύπτει τη λογική των Σταδίων και που εμπεριέχεται στη φράση «να ανοίξουμε τον δρόμο για το σοσιαλισμό» η «με σοσιαλιστικό ορίζοντα» εμποδίζουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα να βρει το δρόμο του για την εξουσία και απομακρύνουν την πρωτοπορία και ιδιαίτερα τη νεολαία από τη ΛΑΕ.
Και ασφαλώς δυσκολεύει την κατανόηση της παρακάτω σωστής ανάλυσης και θέσης ότι:
«Σήμερα, απέναντι στους υπαρκτούς κινδύνους για την ειρήνη στην περιοχή, που γεννούν τόσο η όξυνση των ανταγωνισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα όσο και η επιθετική πολιτική των κυρίαρχων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, είναι όσο ποτέ αναγκαία η πιο πλατιά συσπείρωση και κοινή δράση όλων των αντιιμπεριαλιστικών φιλειρηνικών δυνάμεων της Ελλάδας και της Τουρκίας και των χωρών της περιοχής μας για να αντιπαρατεθούμε στον πόλεμο…».
Σωστή είναι επίσης η θέση ότι:
«…η ΛΑΕ θα συμβάλει στην αναγέννηση ενός πλατιού, μαζικού και ενωτικού, φιλειρηνικού-αντιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας και θα πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση, όπως για την συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού πολιτικού μετώπου».
Όμως ένα τέτοιο μέτωπο δεν πρέπει να στοχεύει απλά στην αποτροπή του πολέμου, χρειάζεται να στοχεύει και στην ανατροπή του καπιταλισμού γιατί μόνο έτσι μπορεί να κατακτηθεί η ειρήνη.
Μέτωπο – Συμμαχίες – Πρόγραμμα
Είναι, επίσης, σωστή η θέση:
«…ότι σήμερα η διαμόρφωση ενός αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι αναγκαία συνθήκη όχι μόνο για την αποτελεσματική παρέμβαση στις εκλογές και για την ύπαρξη επιτέλους ξανά μιας αντιπολίτευσης από τα αριστερά στη Βουλή, αλλά και για να μπορέσει να βγει ξανά μπροστά η εργατική τάξη, η νεολαία, ο λαός και να ορίσουν την πορεία της χώρας».
Είναι σωστή η αναφορά ότι το μέτωπο χρειάζεται να έχει: «στόχο την είσοδό του στη βουλή». Και ότι:
«Η ΛΑΕ θα διαμορφώσει ένα καινοτόμο προεκλογικό πρόγραμμα που θα….συμβάλει στην ανάκτηση της αξιοπιστίας της Αριστεράς.[….] Ένα πρόγραμμα που θα συμβάλει στην επανίδρυση και επαναθεμελίωση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Αλλά πριν «ο κόκορας λαλήσει τρεις», αμέσως παρακάτω, τα τινάζει όλα στον αέρα (και το «καινοτόμο πρόγραμμα» γίνεται «κενό-τόμο») όταν μας εξηγεί ότι:
«Βασική επιδίωξη μας είναι το πρόγραμμα της ΛΑΕ να εξυπηρετεί και να διαπερνιέται ολόκληρο από τα θεμελιώδη προτάγματα της δημοκρατίας (σημ: ποιας δημοκρατίας; Της αστικής προφανώς!) της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανεξαρτησίας σε αντιπαράθεση και ρήξη με τα μνημόνια και τον ευρωμονόδρομο».
Εδώ έχουμε τη λογική των σταδίων σ’ όλο της το μεγαλείο! Ούτε λέξη για σοσιαλισμό!
Σύντροφοι, μόνο στη βάση του σοσιαλιστικού προγράμματος μπορεί η Αριστερά «να ανακτήσει την αξιοπιστία της» μόνο πάνω στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί η «επανίδρυση και επαναθεμελίωση μιας σύγχρονης Αριστεράς».
Και αποτελεί πλήρη άρνηση του μετώπου της ριζοσπαστικής Αριστεράς η συμμαχία (όπως προτείνουν οι θέσεις του ΠΣ) με
«δημοκρατικές, πατριωτικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις και συλλογικότητες, που έχουν να επιδείξουν δημοκρατική προσήλωση και αντιμνημονιακή συνέπεια, δεν αντιπαρατίθενται σε βασικές αρχές και αξίες μας, δεν αναπαράγουν εθνικιστικές αντιλήψεις και δεν υιοθετούν επικίνδυνες αντιπροσφυγικές απόψεις».
Γιατί τέτοιες δυνάμεις διαπνέονται από φιλοκαπιταλιστικές απόψεις και κάνουν και καμιά βόλτα από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια!
Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις: ή Μέτωπο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πάνω σε σοσιαλιστικό πρόγραμμα ή μέτωπο με τους προαναφερθέντες πατριώτες κλπ πάνω στη βάση ενός καπιταλιστικού-κεϊνσιανού (στην καλύτερη περίπτωση) προγράμματος.
