Του Βαγγέλη Κολτσίδη
Προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στη CYTA – Hellas
Ζούμε στην εποχή των αντιφάσεων, συνειδητών και ασυνείδητων αντιφάσεων. Αντιφάσεων που γεμίζουν το συναισθηματικό μας κενό και μας υποδεικνύουν την πραγματική ανθρώπινη κοινωνική – πολιτική μας υπόσταση και ολοκλήρωση. Και εξηγούμε: Σε αντίθεση με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους που αναδεικνύουν την ατομικότητα (ή τον ατομικισμό) έναντι της συλλογικότητας, την επιδίωξη του κέρδους και της απόκτησης υλικών αγαθών (δεν αναφερόμαστε στα απαραίτητα για την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου) ως πρωταρχικό στόχο των ανθρώπων, της στρέβλωσης της πραγματικότητας παρουσιάζοντας τους εχθρούς μας σαν φίλους μας και τους φίλους μας σαν εχθρούς, υπάρχει ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Όταν λέμε ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους εννοούμε:
Α) τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία αποτελούν ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματιών και προωθούν σκόπιμα τα συμφέροντά τους, μέσω της χειραγώγησης της κοινής γνώμης και της επιβολής των θεμάτων επικαιρότητας.
Β) τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους, με εξαίρεση αυτούς των μαζικών επαναστατικών κομμάτων (οι οποίοι παρουσιάζουν έλλειψη στην χώρα μας) δηλαδή τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης (βιομηχάνων, εφοπλιστών, μεγάλων επιχειρηματιών) και όχι της πλειοψηφίας των πολιτών και των λαϊκών στρωμάτων.
Γ) την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση (δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια) που διδάσκει την αστική οπτική της ιστορίας επιλεκτικά και μονομερώς. Που εμφυτεύει τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων και προωθεί τη γνώση μόνο ως εργαλείο για την εξεύρεση της καλύτερης δυνατής δουλειάς, βάσει αποδοχών και όχι ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση της ελευθερίας του ανθρώπου μέσω προσωπικών, συνειδητών επιλογών διευρύνοντας τους πνευματικούς του ορίζοντες.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι τα εξής:
Από τη μια μεριά άνθρωποι οι οποίοι ευαισθητοποιούνται, αναγνωρίζοντας το δράμα της προσφυγιάς και σπεύδουν να βοηθήσουν παρέχοντας τρόφιμα, ρούχα ακόμη και χρήματα και τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και ευχαριστίες.
Από την άλλη μεριά μόλις επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους να γίνονται οι ίδιοι αρωγοί της προσπάθειας των πλουσίων να πλουτίζουν συνεχώς εις βάρος των φτωχών.
Με ποιόν τρόπο;
1) Απέχοντας από τα κοινά, περιχαρακώνοντας τις επιδιώξεις τους σε προσωπικές, το πολύ οικογενειακές, επιτεύξεις.
2) Επιλέγοντας τη λογική της «ανάθεσης», τρέφοντας αυταπάτες ότι το σύστημα είναι δίκαιο και οι αρμόδιοι φορείς γνωρίζουν καλύτερα και λειτουργούν με γνώμονα το δίκαιο και όχι το προσωπικό τους συμφέρον.
3) Συντηρώντας τον ελιτισμό των αρχουσών τάξεων να ορίζουν οι ίδιοι τους νόμους που διέπουν την κοινωνία (προς ίδιον όφελος) και της ζωής μας.
4) Ασκώντας κριτική στις δομές αλληλεγγύης ότι πρέπει να προσέξουν πρώτα τους ομοεθνείς μας και μετά τους ξένους, ενστερνιζόμενοι ρατσιστικές επιβεβλημένες απόψεις των συντηρητών του συστήματος. (Οι δομές αλληλεγγύης δεν βάζουν εθνικό πρόσημο αλλά ταξικό μόνο, στεκούμενες δίπλα σε κάθε εξαθλιωμένο συνάνθρωπο).
Και γιατί είναι κακό οι πλούσιοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο και πρέπει να το κάνουν εις βάρος των φτωχών;
Αν οι πλούσιοι απλώς πλούτιζαν περισσότερο χωρίς να επηρεάζουν τις ζωές των φτωχών το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Το θέμα όμως είναι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γιατί για να γίνουν πλούσιοι έχουν εκμεταλλευτεί τον κόπο και τον παραγόμενο πλούτο εργατών – με την μορφή μίσθωσης υπαλλήλων, με την εξασφάλιση δανείων με ευνοϊκούς όρους (αλλά και κρατικών επιχορηγήσεων) και ταυτόχρονα της διασφάλισης της προσωπικής τους περιουσίας σε περίπτωση χρεοκοπίας της εταιρείας.
Σε περίπτωση που απλός μισθωτός – εργάτης δεν έχει τη δυνατότητα αποπληρωμής δανείου (ποσότητας πολύ μικρότερης των εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων ευρώ που λαμβάνει κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας) υπάρχει δυνατότητα κατάσχεσης της κατοικίας του ή του οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου έχει υποθηκεύσει.
Σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής δανείου μεγαλοεπιχειρηματία, στη χειρότερη περίπτωση κατάσχεται η εταιρεία του, που έτσι και αλλιώς δεν έχει βάλει φράγκο από την τσέπη του για να την στήσει.
Διαβάζουμε καθημερινά (όχι στα κυρίαρχα ΜΜΕ – γιατί άραγε;) για τις τακτικές που ακολουθούν οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες προκειμένου να έχουν χαμηλό κόστος παραγωγής και ανταγωνιστικής τιμής διάθεσης των προϊόντων τους.
Εκμεταλλεύονται παιδική εργασία στις υπανάπτυκτες χώρες, με εξαντλητικά ωράρια, σε άθλιες συνθήκες των εργαζομένων. Έτσι διατηρείται ο «πολιτισμός» και η «ανάπτυξη» στο δυτικό κόσμο, εκμεταλλευόμενος τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών που δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθούν στις αναπτυγμένες, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής δεν λειτουργεί χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.
Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να γεννηθούμε στο δυτικό αυτό κόσμο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται τα απολύτως αναγκαία – δηλαδή πρόσβαση σε πόσιμο νερό, τροφή, στέγη, εκπαίδευση, ελευθερία.
Σύμφωνα με στοιχεία της Unicef (το 2012) κάθε 1 λεπτό πεθαίνουν 15 παιδιά κάτω των 5 ετών από ασθένειες που θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί και σχεδόν κάθε 1 δευτερόλεπτο κάποιος συνάνθρωπος μας από την πείνα.
Συνεχίζοντας τις ζωές μας αδιάφορα για την καταδίκη, της υπόλοιπης ανθρωπότητας, διαιωνίζεται η αδικία και η ανισονομία που επικρατεί στον πλανήτη σε σημείο που αγγίζει πλέον και τις δικές μας κοινωνίες. Η διαφορετικότητα του χρώματος, του φύλου, του θρησκεύματος, της γλώσσας δεν κατατάσσει εκ προοιμίου κάποιους ανθρώπους σε εγκληματίες. Το μόνο «έγκλημα» που έχουν διαπράξει είναι ότι έχουν γεννηθεί στη Συρία, στη Σομαλία, στο Αφγανιστάν, στη Νιγηρία, στη Βραζιλία και στις υπόλοιπες χώρες της Μ. Ανατολής, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής ή της Ασίας.
Δεν είναι τυχαία η τελευταία έρευνα της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam σύμφωνα με την οποία την τελευταία πενταετία η περιουσία των πλουσιότερων 62 ανθρώπων ανά τον κόσμο αυξήθηκε κατά 44% την ίδια ώρα που το βιοτικό επίπεδο 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων φτωχοποιήθηκε κατά 41%.
Έτσι έχουμε φτάσει το έτος 2016, 62 άνθρωποι να κατέχουν πλούτο ίσο με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αν αυτό είναι αποτέλεσμα του δικαιότερου συστήματος οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας πρέπει να αναθεωρήσουμε και να δουλέψουμε εξαρχής για μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που θα έχει ως προτεραιότητα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Για μια σοσιαλιστική κοινωνία με την πραγματική της υπόσταση και όχι με το εκφυλισμένο της είδωλο των Σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων και Σταλινικών καθεστώτων του παρελθόντος.
Παρακάτω παρατίθενται τέσσερα άρθρα σχετικά με το προσφυγικό, μεταναστευτικό που παρέχουν διευκρινίσεις και θέσεις αναλύοντας τα πραγματικά αίτια και την ρίζα του προβλήματος, προτείνοντας τις ανάλογες λύσεις.
Η υποκρισία της Ε.Ε. για το προσφυγικό
https://xekinima.org/arthra/view/article/i-ypokrisia-tis-ee-gia-to-prosfygiko/
Οι πόλεμοι γεννούν την προσφυγιά και τρέφουν τους τζιχαντιστές
https://xekinima.org/arthra/view/article/oi-polemoi-gennoyn-tin-prosfygia-kai-trefoyn-toys-tzix/
Πρόσφυγες ή μετανάστες; Υποκρισία και ψέματα από την ΕΕ!
https://xekinima.org/arthra/view/article/prosfyges-i-metanastes-ypokrisia-kai-psemata-apo-tin-e/
Οι πρόσφυγες, ο ISIS, το κίνημα αλληλεγγύης και η Αριστερά
https://xekinima.org/arthra/view/article/oi-prosfyges-o-isis-to-kinima-allileggyis-kai-i-arister/
