Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Μόλις έφτασε αυτό το σημείωμα στον πρωινό καφέ της Ιπποκράτους έπεσε άκρα του τάφου σιωπή. Όλοι σκέφτηκαν από μέσα τους
«ωχ τώρα βρήκε; Να έχουμε τίποτα γεγονότα τύπου Τυνησίας παραμονές εκλογών και να τρέχουμε και να μη φτάνουμε;»
Ο Πάγκαλος αναφώνησε:
«κι αυτός δεν μπορούσε να πάει κάπου να πεθάνει με την ησυχία του; Άκου συνταξιούχος από το 1994 δηλαδή 59 χρονών… Από τότε τα τρώγαμε μαζί.. Και ήθελε να ζήσει αξιοπρεπής στα 77 του. Σαν δεν ντρέπεται το ρετιρέ…
Ο Π. Μπεγλίτης συμπλήρωσε βάζοντας το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων:
«Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Το αν είχε χρέη, αν δεν είχε χρέη το αν τα ‘φαγαν τα παιδιά του ή αν τα ‘φαγε ο ίδιος»
Ευάγγελος Βενιζέλος:
« Η αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα προκάλεσε παράταιρα και φθηνά σχόλια γιατί κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα τα πράγματα δεν είναι ίδια και γιατί κάποιοι δεν διακατέχονται από τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας».
«Τι θέλει να πει ο ποιητής;» αναρωτήθηκε η Φώφη Γεννηματά.
«Ρε παιδιά εμένα θα μου πει κάποιος ποιος είναι ο Τσολάκογλου;»
πετάχτηκε ο Χρυσοχοίδης που ποτέ δεν διάβαζε…
Ο Παπαδήμος βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
«Είναι τραγικό ένας συνάνθρωπος μας να δίνει τέλος στη ζωή του. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την κοινωνία μας πρέπει όλοι πολιτεία και πολίτες να στηρίξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας που βρίσκονται σε απόγνωση»
«Τότε γιατί λύσσαξες να περάσουν τα μνημόνια» πετάγεται ο αγνώμων καφετζής της Ιπποκράτους προκαλώντας τα υποτιμητικά βλέμματα του πολυεκατομμυριούχου Βενιζέλου και του τραπεζίτη Παπαδήμου.
Όσο περνούσε η ώρα η ανησυχία μεγάλωνε. Τα καλέσματα για συγκεντρώσεις μέσω του διαδικτύου έδιναν και έπαιρναν. Ο Πάγκαλος σαν «μεγάλος τραγουδιστής» από τον καιρό του Οτσαλάν είπε:
«μην ανησυχείτε θα πάω μεταμφιεσμένος στο Σύνταγμα να δω τι παίζει»
«Θα μου πείτε επιτέλους ποιος είναι ο Τσολάκογλου;» επιμένει ο Χρυσοχοΐδης εισπράττοντας μια σβουριχτή φάπα από τον Σκανδαλίδη, που αμέσως μετά σιγοψιθυρίζει στον Μπένυ «μα είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχετος;»
«Αυτό δεν είναι τίποτα» του απαντάει ο πρόεδρος. «Αν ήταν εδώ ο Μανώλης Καψής θα ρώταγε ποιος είναι ο Μουσολίνι».
Κατά το σούρουπο καταφτάνει ο Πάγκαλος μεταμφιεσμένος σε αθλητή του σούμο.
«Έχω νέα. Δεν ήταν πολλοί στο Σύνταγμα. Μερικές χιλιάδες οι γνωστοί διαδηλωσάκηδες που έλεγε και ο Πολύδωρας. Τους ρίξαμε το χημικό μας και εντάξει».
«Ουφ» αναφώνησαν όλοι μαζί στην Ιπποκράτους.
«Την σκαπουλάραμε και σήμερα. Όπως στις 5 Μάη, στις 15 Ιούνη, στις 19 Οκτώβρη και στις 12 Φλεβάρη που παραλίγο να μη μας προλάβαιναν ούτε τα ελικόπτερα…» λέει η Άννα.
Την ευτυχή ομήγυρη αναστάτωσε για μια ακόμη φορά ο επίμονος και ύποπτος καφετζής.
«Έχουμε 1727 αυτοκτονίες από το 2009 ως σήμερα. 2 αυτοκτονίες και μία απόπειρα μόνο σήμερα σε Σύνταγμα, Ιεράπετρα και Χίο συν 1 αυτοκτονία στην Ιταλία και 1 αυτοκτονία στην Κύπρο για τους ίδιους λόγους. Άρα;».
«Άρα τι;» τον ρωτάνε με την ίδια επιμονή και λαχτάρα οι συνδαιτυμόνες του Μπένυ και του Παπαδήμου.
«Τι δείχνουν οι αυτοκτονίες;» επιμένει στο ρητορικό του ερώτημα ο καφετζής.
«Ερωτική απογοήτευση;» πετάγεται ο Χρυσοχοίδης τρώγοντας μια ακόμη φάπα από τον Σκανδαλίδη.
«Ότι θα τους ξεπαστρέψουμε όλους σιγά-σιγά;» λέει ο Μπεγλίτης τρομάζοντας με τον κυνισμό του ακόμα και τον Πάγκαλο που γύρισε και τον κοίταξε με φοβισμένο βλέμμα.
« Απελπισία και αδιέξοδο» λέει ο Μπένυ.
«Μπράβο» του λέει ο καφετζής. «Και τι έλεγε εκείνος ο παλιός με τα γένια που τον είχε φωτογραφία ο πρόεδρος και όλες οι ΤΟ του ΠΑΣΟΚ (πριν ο πρόεδρος τα ξεπουλήσει όλα);»
«Ας τρέμει η κυρίαρχη τάξη… Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Και έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» απαντάει ο Ανδρουλάκης γνωστό ξεφτέρι στα μαρξιστικά από τα νιάτα του.
«Μπλιαχ τι ξύλινη γλώσσα» λέει αμέσως η Άννα.
Δεν ξέρω αν είναι ξύλινη ή όχι, αυτό που ξέρω είναι ότι όταν τα είπε αυτά ο γενειοφόρος κύριος στην αρχή τον κοίταγαν διάφοροι σαν και του λόγου σου υποτιμητικά. Όμως τα είδαμε να γίνονται πράξη στην μια χώρα μετά την άλλη στην Ευρώπη και μετά έγιναν σε μια σειρά χώρες αυτό που όλοι σας εδώ μέσα τρέμετε: εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Γιατί η απελπισία είναι οργή χωρίς διέξοδο. Όταν η οργή βρει διέξοδο και ο κόσμος είναι αποφασισμένος να πεθάνει για τα δίκια του δεν σας σώζει τίποτα εσάς, τους πάτρονές σας και τη φάρα σας.
Και τότε όλοι άρχισαν να ξαναδιαβάζουν το γράμμα του συνταξιούχου αυτόχειρα ειδικά στα σημεία που έλεγε:
«Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου…. Κάποια μέρα οι νέοι χωρίς μέλλον θα πάρουν τα όπλα».
