Κύπρος: Το φυσικό αέριο θα φέρει ευημερία ή δυστυχία;

Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία είδαν τον εντοπισμό υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ Κύπρου με ελπίδες. Ελπίδες ότι θα μπορέσουν να αποτρέψουν την επερχόμενη οικονομική κρίση και θα συνεχίσουν την ανοδική πορεία του βιοτικού τους επιπέδου.

Οι ελπίδες αυτές όμως είναι ανεδαφικές. Ακόμα κι αν φέρουν κάποια ανάσα στα δημόσια οικονομικά της Κύπρου αυτή δεν θα είναι παρά μόνο προσωρινή. Η σημερινή κρίση του καπιταλισμού δεν οφείλεται στην έλλειψη πλουτοπαραγωγικών πόρων αλλά στο ότι ο πλούτος έχει περάσει στα χέρια μιας δράκας κεφαλαιοκρατών που αποτελούν τις λεγόμενες «αγορές» και ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία  μέσα από τα χρηματιστήρια, τις τράπεζες, τους οίκους αξιολόγησης και παρόμοιους μηχανισμούς.

Το παράδειγμα των ΗΠΑ, της μητρόπολης του καπιταλισμού, δείχνει ξεκάθαρα ότι η ύπαρξη και η εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πόρων δεν σημαίνει ευημερία και ανάπτυξη αφού τα τελευταία χρόνια είδαμε στις ΗΠΑ μια βαθιά οικονομική κρίση, που προκάλεσε τη χρεοκοπία τραπεζών, την ύφεση, το πρόβλημα ρευστότητας και την αύξηση  την ανεργίας. Ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 15% του πληθυσμού ή περίπου ένας στους έξι κάτοικους ζουν μέσω συστήματος κουπονιών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι άρχουσες τάξεις της περιοχής μας βρέθηκαν σε αντιπαράθεση για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που εντοπίσθηκαν αλλά και άλλων που φαίνεται να υπάρχουν στην περιοχή.

Έτσι Κύπρος και Ισραήλ φαίνεται να στοχεύουν στην εξόρυξη και μεταφορά στην Κύπρο μέσω αγωγού των κοιτασμάτων που εντοπίσθηκαν μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Ενώ σε δεύτερο στάδιο στοχεύουν στην μεταφορά του αερίου στην Ευρώπη με επέκταση του αγωγού μέσω Ελλάδας. Για την υλοποίηση των πιο πάνω στόχων συνεργάζονται με αμερικανικές και ρωσικές εταιρείες. 

Από την άλλη  η τούρκικη άρχουσα τάξη βλέποντας να εμφανίζεται ένας ανταγωνιστής στον δικό της αγωγό αερίου «Ναμπούκο» και διεκδικώντας ταυτόχρονα ρόλο τοπικού ηγεμόνα αντέδρασε έντονα. 

Η ελληνοκυπριακή και ισραηλινή άρχουσα τάξη στηρίζουν τις ενέργειες τους στην «διεθνή νομιμότητα» και στην στρατιωτική ικανότητα του Ισραήλ αλλά και των Αμερικάνων. Από την άλλη η τουρκική άρχουσα τάξη εμφανίζεται ως προστάτης των Τουρκοκυπρίων και των… Παλαιστινίων, απειλεί με στρατιωτικές κινήσεις και κάνει «ανοίγματα» στον αραβικό κόσμο. 

Με αυτό τον τρόπο το αέριο κινδυνεύει να μετατραπεί από «πηγή ευημερίας» σε πηγή τοπικών συγκρούσεων και δυστυχίας.

Ο πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ στριμωγμένοι από τις συνέπειες της έκρηξης στο Μαρί πιάστηκαν από το αέριο με σκοπό να αναστηλώσουν την δημοτικότητα τους. Σε συνδυασμό με την πάγια πολιτική του ΑΚΕΛ για λύση του Κυπριακού μέσα στα πλαίσια της «εθνικής ενότητας» σε συνεργασία δηλαδή με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, τους έχει οδηγήσει σε μια κατρακύλα θέσεων και αρχών χωρίς προηγούμενο. 

Έτσι βλέπουμε την κυβέρνηση Χριστοφια να πρωταγωνιστεί στην συνεργασία με το Ισραήλ και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους καπιταλίστες, ενώ την ίδια στιγμή, για χάρη αυτής της συνεργασίας εγκαταλείπει τα συμφέροντα των Παλαιστίνιων των Τ/κυπριων αλλά, σε τελευταία ανάλυση, και των Ε/κυπριων. 

Σ’ ότι αφορά τους τελευταίους τονίζουμε, κατ’ αρχήν, ότι κανένας δεν έχει γνώση για το τι είδους συμφωνίες έχουν υπογραφεί! 

Ακόμα, αφήνει τους Ε/κυπριους εργαζόμενους εκτεθειμένους στην προπαγάνδα των εθνικιστών που άρπαξαν την ευκαιρία και προπαγανδίζουν πως «με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους μαζί μας, είναι η ώρα να νικήσουμε τους Τούρκους» – δημιουργώντας ένα πολεμικό κλίμα και μια επιθετικότητα που δεν υπήρχε παλιά. 

Αντί ο Χριστόφιας  και το ΑΚΕΛ να δουν το αέριο σαν μια πραγματική ευκαιρία για συνεργασία ανάμεσα στις δυο κοινότητες της Κύπρου, κάτι που θα τις έφερνε πιο κοντά μαζί με την δυνατότητα λύσης, χρησιμοποιεί το αέριο σαν όπλο πίεσης της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης πάνω στην τ/κυπριακή θέτοντας το θέμα «πρώτα λύση και μετά οποιαδήποτε ωφέλεια για τους Τ/Κυπριους». 

Με αυτό τον τρόπο στέλλει για ακόμα μια φορά τους Τ/Κυπριους στην αγκαλιά της Άγκυρας, τους Ε/κυπριους στην αγκαλιά του εθνικισμού και τσιμεντωνει την διχοτόμηση.

Φαίνεται ότι εκ των υστέρων και λόγω των αδιέξοδων  της πρώτης του τοποθέτησης ο Χιστόφιας πρόσθεσε και την θέση πως ακόμα κι αν δεν βρεθεί λύση θα βρεθούν τρόποι να επωφεληθούν και οι τ/κυπριοι από οποία τυχόν έσοδα λόγω αερίου. Η θέση αυτή αν και βελτιώνει την πρώτη τοποθέτηση είναι πολύ μακριά από το να φέρει τις αριστερές δυνάμεις των Ε/κυπριων και Τ/κυπριων σε κοινή πορεία όσον αφορά την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.

Η για χρόνια συνεργασία του ΑΚΕΛ με την λεγόμενη (και ανύπαρκτη) "εθνική" αστική τάξη δεν μπόρεσε να αποτρέψει ούτε την πορεία προς την διχοτόμηση ούτε να αντιμετωπίσει τις εθνικιστικές εξάρσεις. Σήμερα συνεχίζεται η ίδια πορεία με την μόνη διάφορα ότι στην εξουσία βρίσκεται το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση του κάνει, στο θέμα του Κυπριακού και της εξωτερικής πολιτικής, ότι θα έκανε και η οποιαδήποτε κυβέρνηση της άρχουσας τάξης. 

Τέλος, οι έρευνες για εντοπισμό υδρογονανθράκων είχαν ακόμα μία «παράπλευρη απώλεια»: έχουν αναβάλει το πρόγραμμα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών. Η Αριστερά και σ’ αυτό το σημείο έχει κάνει πίσω, όσον αφορά τους στόχους της για προώθηση των εναλλακτικών, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι αντί να μπουν οι βάσεις για αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας, μπαίνουν οι βάσεις για να μετατραπεί η Μεσόγειος, στις ερχόμενες δεκαετίες, σε θάλασσα  εξόρυξης αερίου – μιας ρυπογόνου και επικίνδυνης (παρότι όχι τόσο όσο το πετρέλαιο) μορφής ενέργειας.

1. Να δημοσιοποιήσει όλα τα στοιχεία και συμφωνίες που θα γίνουν γύρω από το φυσικό αέριο ώστε να είναι γνωστό ποιος θα καρπωθεί τι.   

2. Να διακηρύξει ότι οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της Μεσογείου ανήκουν στους λαούς της περιοχής οι οποίοι και πρέπει να καρπωθούν αυτοί όλα τα οφέλη, κι όχι οι πολυεθνικές της ενέργειας. Να ξεκαθαρίσει ότι η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην περίπτωση της Κύπρου αφορά και τις δύο κοινότητες, Ε/κ και Τ/κ και να ξεκαθαρίσει ότι η πολιτική της είναι η από κοινού εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. 

3. Να χτίσει γέφυρες συνεργασίας ανάμεσα στους Ε/κ και Τ/κ εργαζόμενους, πάνω σε ταξική βάση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, ενάντια στις ντόπιες άρχουσες τάξεις των Ε/κ και Τ/κ

4. Η Αριστερά οφείλει να έχει μια διεθνιστική προσέγγιση, να μπει στο δρόμο της κοινής πάλης με τους λαούς και τα εργατικά κινήματα της περιοχής, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο του σοσιαλισμού στην περιοχή. 

5. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δοθεί τέλος στην οικονομική κρίση και τη φτώχεια αλλά και στα άλυτα εθνικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τις δυο κοινότητες της Κύπρου και τους λαούς της Ελλάδας και Τουρκίας εδώ και πολλές δεκαετίες.