Άρθρο του Παναγιώτη Σολωμού
από το κυπριακό τμήμα της CWI
Τα νέα μέτρα περικοπών που προωθεί η κυβέρνηση Χριστοφια είναι απαίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ντόπιας αστικής τάξης.
Με την απειλή «πάρτε τα μέτρα η μπαίνετε σε μηχανισμό» έχουν σπρώξει την κυβέρνηση να καταθέσει προτάσεις περικοπών με συνοπτικές διαδικασίες. Επιστρατεύουν όλα τα όπλα για να πείσουν τόσο την κοινή γνώμη: την ενότητα που η κυβέρνηση Χριστόφια επικαλούνταν και του γύρισε μπούμερανγκ με την συνάντηση Αναστασιαδη–Νεοφύτου, ακόμα και τον πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου ο οποίος «διαβεβαιώνει ότι οι περικοπές είναι απαραίτητες».
Η Κύπρος έχει πάρει ήδη τον δρόμο της Ελλάδας της Πορτογαλίας της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, γενικά των χωρών της περιφέρειας της Ευρώπης.
Όσοι πιστεύουν ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία και θα λύσουν το πρόβλημα είτε στρουθοκαμηλίζουν είτε παίζουν το παιχνίδι των τραπεζιτών και χρηματιστών. Των σύγχρονων δηλαδή τοκογλύφων και τζογαδόρων.
Σε καμία από αυτές τις χώρες οι περικοπές δεν έχουν ανακόψει την πορεία προς την χρεοκοπία! Όσες έχουν μπει στο μηχανισμό ήδη, με κάθε αποδέσμευση δόσης καλούνται να προχωρήσουν και σε άλλες περικοπές! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, τα ελλείμματα και το χρέος να αυξάνονται συνεχώς και οι εργαζόμενοι να ζούνε σε συνθήκες πείνας!
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι για την κρίση δεν ευθύνονται ούτε οι ξένοι εργάτες (όπως προπαγανδίζει η ακροδεξιά) ούτε οι Έλληνες εργαζόμενοι ούτε οι («ψηλοί») μισθοί του δημόσιου τομέα. Για την κρίση ευθύνονται οι ντόπιοι και διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι που για να διατηρήσουν τα ψηλά ποσοστά κέρδους τους επιβάλλουν μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχουν πολιτικές λιτότητας.
Τα κόμματα της δεξιάς, στην Κύπρο, σαν φορείς της λογικής του κεφαλαίου, είναι σήμερα στην πρώτη γραμμή ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις. Από την άλλη όμως το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση του, έχοντας εγκαταλείψει την ταξική ανάλυση της κοινωνίας, έχοντας εγκαταλείψει κάθε προοπτική στήριξης σε μαζικές-λαϊκές κινητοποιήσεις, βουτηγμένο στην λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού, κυριολεκτικά σέρνεται από την αστική τάξη στις επιλογές της.
Το εργατικό κίνημα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις βρίσκονται σήμερα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και δέχονται πιέσεις τόσο από την ντόπια όσο και διεθνή αστική τάξη μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης Έχουν δε εναντίον τους το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι δυναμικές κινητοποιήσεις είναι η μόνη διέξοδος μέσα από την οποία μπορούν οι εργαζόμενοι
- να σταματήσουν τον οδοστρωτήρα των περικοπών. Αν περάσουν έστω και αυτές τις περικοπές που προτείνεται τώρα, δεν θα αργήσουν να έρθουν κι άλλες, βαθύτερες, όπως γίνεται στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία.
- να ξεσκεπάσουν τον ρόλο του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου και να ξεκαθαρίσουν πως κάθε ευρώ περικοπής φεύγει από την αγορά και γίνεται κέρδος στα ταμεία του διεθνούς κεφαλαίου και κατ επέκταση οξύνει την κρίση αντί να την αντιμετωπίζει
- να σφυρηλατήσουν την ενότητα του εργατικού κινήματος, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Οι περικοπές ξεκίνησαν στον δημόσιο τομέα και τα ΜΜΕ και τα κόμματα κατάφεραν ως ένα βαθμό να πείσουν την κοινή γνώμη ότι αυτοί φταίνε για την κρίση. Τα μέτρα που παίρνουν τώρα είναι ξεκάθαρο ότι, ό,τι μείωση θα γίνει στο δημόσιο θα γίνει και στον ιδιωτικό τομέα. Για αυτό και απαιτείται η ενότητα του εργατικού κινήματος, ιδιωτικού και δημοσίου.
- να φέρουν και το εργατικό κίνημα της Κύπρου σε κοινή πορεία με τα ευρωπαϊκά κινήματα. Οι επιθέσεις είναι διεθνείς. Οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη δίνουν πολύ δυναμικές μάχες για να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση των καπιταλιστών Για να σταματήσει η επίθεση πρέπει να συντονιστούμε κι εμείς σαν εργαζόμενοι σε διεθνές επίπεδο.
Σαν κυπριακό τμήμα της CWI θεωρούμε ότι τα μέτρα που προτείνουν δεν είναι μονόδρομος. Είναι μονόδρομος μόνο αν θέλουν να ικανοποιήσουν την απληστία του κεφαλαίου. Για τους εργαζόμενους όμως υπάρχει λύση: να μην πληρώσουν αυτοί.
Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο!
Για να γίνει αυτό απαιτούνται μια σειρά από μέτρα:
- Καμία περικοπή στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, στις κοινωνικές παροχές και στους μισθούς.
- Αν θέλουν να βρεθούν άμεσα χρήματα τώρα για τον προϋπολογισμό μπορούν να εισπράξουν:
-168 εκατ ευρώ από τους φόρους που χρωστά ως το 2008 η εκκλησία
– 300 εκατ ευρώ από φόρους ως το 2008 και τόκους φόρων που τελικά διέγραψαν την Πέμπτη 24 Νοέμβρη.
– 10% μόνο να φορολογηθεί ο ανενεργός πλούτος, των 15 πιο πλούσιων Κύπριων, μπορούμε να συγκεντρώσουμε άμεσα 300 εκατ ευρώ
- Κι αυτά είναι μόνο κάποια από τα μέτρα που μπορούν να φέρουν έσοδα. Αν γίνει σοβαρή εξέταση για την πάταξη της φοροδιαφυγής, την φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και την εκκλησιαστική περιουσία τότε μπορεί να καλυφθεί άμεσα στο πρόβλημα του ελλείμματος.
Για να αποφύγουμε όμως το πρόβλημα στο σύνολό του χρειαζόμαστε:
- Κρατικοποίηση τραπεζών στο σύνολό τους όχι μόνο τις ζημιές, κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση από τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
- Κρατικοποίηση της εμπορίας καυσίμων γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μέσα από τη εμπορία καυσίμων γίνεται ίσως η πιο μεγάλη απομύζηση πλούτου από την κοινωνία
- Κρατικοποίηση και των κυρίων τομέων της οικονομίας – και οι ημικρατικοί να γίνουν κρατικοί. Έτσι αφού το κράτος φροντίζει για τις ζημιές τους να επωφελείται από όλα τα έσοδά τους. Αποζημίωση να δίνεται μόνο σε μικρομετόχους και μετά από απόδειξη ανάγκης.
- Κρατικοποίηση και των επιχειρήσεων που χρεοκοπούν ή είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας Την προηγούμενη περίοδο το κράτος χάρισε 2,4 δις € σε επιχειρήσεις στον ξενοδοχειακό τομέα για να ανακάμψουν. Τώρα καλούμαστε να το πληρώσουμε εμείς το τίμημα. Γιατί να στηρίζουμε τα κέρδη αυτών που τελικά απολύουν για να πάρουν φτηνό εργατικό δυναμικό ή για να μην χάσουν τα κέρδη τους;
- Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση για πραγματικό εκδημοκρατισμό του δημοσίου τομέα και των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων για πάταξη της διαφθοράς
- Επενδύσεις σε δουλειές, στην εκπαίδευση στην υγεία στις κοινωνικές παροχές. Όχι στους ιδιώτες οι οποίοι τελικά τρώνε τις επενδύσεις και δεν κάνουν τίποτα.
- Να πούμε ένα μεγάλο όχι στην Ευρώπη των αγορών και των αφεντικών! Να πούμε ένα μεγάλο όχι στις συνθήκες Λισαβόνας, Μάαστριχτ που μας δεσμεύουν για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι της κοινωνίας.
- Χτίσιμο μιας σχεδιασμένης οικονομίας για τις ανάγκες των εργαζόμενων και όχι του μεγάλου κεφαλαίου. Πάλη για μια ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη, σε εθελοντική και ισότιμη βάση, σε αντιδιαστολή με την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου.
