Του Ρολάνδου Παύλου
Στα μέσα Μάρτη το Κόσσοβο έζησε τις μεγαλύτερες σε έκταση και ένταση συγκρούσεις Αλβανών και Σέρβων των τελευταίων 5 χρόνων, από τότε δηλαδή που επιβλήθηκε η διοίκηση του από δυνάμεις του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ το 1999.
31 νεκροί, 600 τραυματίες και περισσότεροι από 3.000 ξεσπιτωμένοι Σέρβοι και Τσιγγάνοι είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός. Οι Σερβικοί θύλακες στο Κόσσοβο εκκενώθηκαν και οι Σέρβοι αναγκάζονται να ψάξουν καταφύγιο στη Σερβία ή στις βόρειες σερβικές περιοχές του Κοσόβου.
Η κατάσταση αυτή δεν άργησε να οδηγήσει σε διαδηλώσεις στο Βελιγράδι και τη Νις, όπου εθνικιστικές-φασιστικές ομάδες έκαψαν τζαμιά, ενώ τα σερβικά ΜΜΕ έριχναν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού, με πηχυαίους τίτλους του στυλ "Σερβία όρθωσε το ανάστημα σου!".
Ενίσχυση εθνικιστών
Αυτή η κατάσταση ενισχύει αναπόφευκτα τους εθνικιστές ακροδεξιούς και των δύο πλευρών. Από τη μια, οι Αλβανοί Κοσσοβάροι κατηγορούν τους μετριοπαθείς, με πρώτο τον Ρουγκόβα, για συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές και τη KFOR, που αρνούνται να τους παραχωρήσουν ανεξαρτησία. Στρέφονται όλο και περισσότερο στους εθνικιστές, που υποστηρίζουν πιο δυναμικές λύσεις. Από την άλλη, η εμπειρία των Σέρβων από τις φιλοαμερικανικές πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα μετά την ανατροπή του Μιλόσεβιτς τους έχει οδηγήσει στην απογοήτευση που, ελλείψει άλλης εναλλακτικής λύσης, τείνει να καρπωθεί το ακροδεξιό Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα.
Έτσι, ενισχύονται οι διαχωριστικές τάσεις, τα πογκρόμ κι από τις δυό πλευρές κι η αίσθηση πως ο χάρτης του Κοσσόβου έχει πιά αλλάξει οριστικά…
Ιστορία ταραχών
Το Κόσσοβο υπήρξε πάντα στο μάτι του κυκλώνα των ταραγμένων Βαλκανίων. Ο ίδιος ο Μιλόσεβιτς ανέβηκε στην εξουσία κατηγορώντας τους προκατόχους του ότι δεν υπεράσπισαν τα δικαιώματα των Σέρβων του Κοσσόβου, που οι Σέρβοι εθνικιστές παραδοσιακά θεωρούσαν "λίκνο του Σερβικού έθνους".
Τον Ιούνη 1999, μετά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς τόσο του Βελιγραδίου όσο και σερβικών θέσεων στο Κόσοβο, αποσύρθηκαν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις και τερματίστηκε ο άμεσος έλεγχος του Κοσσόβου από την πρώην Γιουγκοσλαβία. Διακηρυγμένος στόχος της νατοϊκής επιδρομής ήταν τάχα ο τερματισμός της καταπίεσης των Αλβανοφώνων του Κοσσόβου, που αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού του, από το σερβικό καθεστώς. Παρόλο που το καθεστώς του Μιλόσεβιτς ακολουθούσε πραγματικά μια πολιτική εθνοκάθαρσης των αλβανοφώνων, τα κίνητρα των ιμπεριαλιστών δεν ήταν ανθρωπιστικά. Επεμβήκανε φοβούμενοι τις συνέπειες μιας γενικότερης αναταραχής στην περιοχή, εξαιτίας της πολιτικής του Μιλόσεβιτς, ενώ ταυτόχρονα επεδίωκαν τον έλεγχο της.
Μετά την εγκατάσταση της KFOR, 800.000 αλβανόφωνοι πρόσφυγες επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Όμως, η ενίσχυση του Αλβανικού πληθυσμού του Κοσσόβου, οδήγησε σε αντίποινα με πογκρόμ από παραστρατιωτικές ομάδες που οδήγησαν 200.000 Σέρβους στην προσφυγιά. Οι νατοϊκές δυνάμεις ουσιαστικά κλείσανε τα μάτια σε αυτό τον νέο κύκλο εθνοκάθαρσης, Έτσι, πριν την τωρινή νέα κρίση είχαν απομείνει 100.000 Σέρβοι σε θύλακες κυρίως στο βόρειο Κόσσοβο.
Από την άλλη, όμως, οι Αλβανόφωνοι του Κοσσόβου, που πανηγύριζαν το 1999 για την αποχώρηση των σερβικών στρατιωτικών δυνάμεων, είδαν την πατρίδα τους, που συνέχισε να αποτελεί τυπικά επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, να μετατρέπεται στην πράξη σε ένα νατοϊκό, αποικιοκρατικό "προτεκτοράτο"και άντρο μαφιόζικων συμμοριών.
Πρόσφατα, μπρός στην πολύχρονη πιά ντέ φάκτο απόσχιση του Κοσσόβου από την Σερβία, ο σέρβος πρωθυπουργός Κοστούνιτσα πρότεινε την καντονοποίηση των βόρειων περιοχών του, όπου κυριαρχούν οι σέρβοι, με απώτερη βέβαια βλέψη την προσάρτηση τους στην Σερβία. Οι Νατοϊκοί όμως φοβούνται πως μια τέτοια "λύση" μπορεί να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας στην περιοχή, με παρόμοιες απαιτήσεις από άλλες μειονότητες και οι Αλβανοί εθνικιστές είναι βέβαια εντελώς αντίθετοι, προτιμώντας την εθνική κάθαρση του Κόσσοβο από τους Σέρβους.
Χρεοκοπία των ιμπεριαλιστών
17.500 στρατιώτες της νατοϊκής δύναμης KFOR κοιτούσαν τις πρόσφατες κοινοτικές συγκρούσεις ανήμποροι να επέμβουν και προσπάθησαν μάταια να εμποδίσουν τα οργισμένα πλήθη.
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι συνεργάτες τους προέβαλλαν μέχρι τώρα το Κόσσοβο σαν μοντέλο πετυχημένης "ειρηνευτικής" επέμβασης τους, που έδειχνε, υποτίθεται, το δρόμο για το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Τώρα, το ξέσπασμα των συγκρούσεων αποκάλυψε την πλήρη χρεοκοπία τους, που παίρνει τη θέση της δίπλα στις καταστροφές που έχουν προκαλέσει στη Βοσνία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή, την Ιρλανδία κλπ.
Υπάρχει διέξοδος;
Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ και η CWI, υποστηρίζουν από την αρχή το δικαίωμα των Αλβανών του Κοσσόβου γιά αυτοδιάθεση, να αποφασίσουν δηλαδή δημοκρατικά αν θέλουν να ανεξαρτοποιηθούν εντελώς από την Σερβία.
Παράλληλα, όμως, υποστηρίζουμε ότι η ανεξαρτησία του Κοσσόβου μ’ αυτή την πολιτική ηγεσία και μέσα στα πλαίσια της αγοράς και του καπιταλισμού δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα καυτά προβλήματα του λαού του (φτώχεια, ανεργία, καταπίεση, εγκληματικότητα), όπως δείχνει το ίδιο το παράδειγμα της ανεξάρτητης Αλβανίας. Την ίδια ώρα, μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες, ένα τέτοιο βήμα πάνω σε μιά εθνικιστική βάση, θα ανοίξει αναπόφευχτα τον δρόμο γιά νέες αιματηρές συγκρούσεις και πολέμους με πολύ άσχημες συνέπειες για όλους τους λαούς της περιοχής.
Η διέξοδος απ’ αυτή την εφιαλτική προοπτική είναι να καταλάβει το εργατικό κίνημα και η νεολαία σε κάθε χώρα, ότι τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο μέσα σ’ ένα πλαίσιο συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις και στους ντόπιους διεφθαρμένους καπιταλιστές και πολιτικούς.
Να συνειδητοποιήσει ότι την ευημερία, την δημοκρατία και την ειρήνη μπορεί να την εγγυηθεί πραγματικά μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία. Όπου όλοι οι λαοί της περιοχής θα μπορούν να αποφασίσουν εθελοντικά και ειρηνικά την δημιουργία μιάς Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των Βαλκανίων, με πλήρη ισοτιμία των μελών της και με εξασφαλισμένες εγγυήσεις για τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων.
