Μέσα στο καλοκαίρι είδαμε να αναπτύσσεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ένα νέο κίνημα, που διεκδικούσε ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες της χώρας. Όλα τα τελευταία χρόνια χτίζεται μια κατάσταση όπου οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες των beach bars εξαπλώνονται όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην υπάρχει ελεύθερος χώρος για τον κόσμο που θέλει να πάει σε μια παραλία με τις δικές τους ομπρέλες, καρεκλάκια κλπ.
Σε συνδυασμό με την εκτίναξη των τιμών σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις εστίασης αλλά ακόμα και βασικών ειδών, ειδικά στους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αγανάκτησης για τους ντόπιους αλλά και για τουρίστες που ένιωθαν πως δεν τους «χωράει ο τόπος».
Έτσι, ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες, αρχικά στην Πάρο, ένα από τα πιο τουριστικά νησιά εδώ και δεκαετίες, όπου τα τελευταία χρόνια έχει να αντιμετωπίσει όλο και πιο έντονα επιχειρηματίες που λειτουργούν σαν «αρπακτικά». Είναι ενδεικτικό ότι πολλοί κάνουν λόγο για τον κίνδυνο το νησί να γίνει «δεύτερη Μύκονος», δηλαδή πανάκριβο και «απλησίαστο» για τους ανθρώπους της εργασίας που αναζητούν καλοκαιρινούς προορισμούς για διακοπές. Αλλά και για τους ντόπιους, οι οποίοι «εκδιώκονται» από τις παραλίες και το ίδιο τους το νησί, αφού πολλές από αυτές είναι κατειλημμένες εξ ολοκλήρου από ομπρέλες και ξαπλώστρες, που όσοι/ες θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν πρέπει να τις χρυσοπληρώσουν.
Οργανώθηκαν διαμαρτυρίες στις ίδιες τις παραλίες του νησιού, με τους κατοίκους να κρατάνε στα χέρια πετσέτες, πανό και πλακάτ, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ελεύθερες παραλίες για όλους μας». Εκατοντάδες ήταν εκείνοι που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, ενώ γύρω στα 400 άτομα διαδήλωσαν στο κέντρο της Παροικιάς, ανάμεσα τους και τουρίστες που αναγνωρίζουν πως η κατάσταση αυτή δεν σέβεται ούτε τη φύση, ούτε τους κατοίκους του νησιού αλλά ούτε και τους ίδιους τους επισκέπτες.
Σύντομα, το κίνημα πέτυχε την πρώτη του νίκη, αναγκάζοντας τους επιχειρηματίες να αφαιρέσουν τις επιπλέον ομπρέλες για τις οποίες δεν είχαν άδεια και να απελευθερώσουν τη μισή έκταση στις παραλία Μικρή Σάντα Μαρία.
Από τη μία η αγανάκτηση του κόσμου για την κατάσταση που επικρατεί, από την άλλη η πρώτη αυτή νίκη, έδωσαν ώθηση στο κίνημα το οποίο σύντομα πέρασε από την Πάρο σε άλλα νησιά των Κυκλάδων αλλά και σε πολλές ακόμα περιοχές και παραλίες, όπως στη Θάσο, τη Χαλκιδική κ.α. Σε όλες αυτές τις περιοχές οργανώθηκαν διαμαρτυρίες ενάντια στην καταπάτηση των παραλιών από επιχειρήσεις, ενώ άνοιξε η συζήτηση και συνολικότερα για την έλλειψη ελεύθερων χώρων στις πόλεις και τις γειτονιές μας. Παράλληλα και αναπόφευκτα αναδείχτηκε και η ταξικότητα του θέματος, αφού αυτοί που εκτοπίστηκαν από τις παραλίες ήταν κατά βάση αυτοί που δεν μπορούσαν να διαθέτουν υπέρογκα ποσά για μια ξαπλώστρα και έναν καφέ.
Την ίδια ώρα αναδείχτηκε κάτι ακόμα: πως όσο και αν η κοινωνία κατηγορείται πως είναι «λαός του καναπέ», οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες και τα φτωχότερα στρώματα δεν σταματούν με κάθε ευκαιρία να διαψεύδουν αυτές τις κατηγορίες. Πλατιά στρώματα αναζητούν καθημερινά τρόπους για να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, αναζητούν τρόπους αγώνα και όταν η «κεντρική πολιτική σκηνή» φαντάζει αήττητη, στρέφονται σε τοπικά κινήματα, τα οποία πολύ συχνά σημειώνουν και νίκες.
Το κίνημα για ελεύθερες παραλίες έκανε για μια ακόμα φορά καθαρό πως ο μόνος τρόπος να νικήσουμε έστω και στα πιο απλά και καθημερινά ζητήματα, είναι η οργάνωση κι ο αγώνας, απέναντι σε όλα εκείνα που καταστρέφουν την καθημερινότητα μας και το περιβάλλον, απέναντι στην εκμετάλλευση των πολλών για να γεμίζουν οι τσέπες των λίγων, «αρπακτικών» επιχειρηματιών.
