του Θανάση Μαρίνη,
αναπλ. μέλους στο ΔΣ του ΣΥΕΤΕ (Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας)
Καθαρά κέρδη € 344 εκ. παρουσίασε η Εθνική Τράπεζα το 2ο εξάμηνο του 2013[1]. Αντίστοιχα η Alpha Bank (€ 126,7 εκ.) και η Euro Bank (€ 45εκ.)[2] ενώ η Τράπεζα Πειραιώς μετά την απόκτηση της Αγροτικής και μιας σειράς ακόμα τραπεζικών ιδρυμάτων σημείωσε κερδοφορία € 3,5 δισ.![3]
Ενώ η οικονομία καταρρέει, οι εργαζόμενοι συντρίβονται, το κοινωνικό κράτος συνθλίβεται, η ανεργία καλπάζει και το ένα λουκέτο διαδέχεται το άλλο οι Έλληνες τραπεζίτες συνεχίζουν το πάρτι τους στις πλάτες της κοινωνίας!
Οι τραπεζίτες από το 2008 έχουν λάβει εκατοντάδες δισ. από το Δημόσιο (δηλ. από όλους εμάς) προκειμένου να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους και να «ισοφαρίσουν» τη ζημιά που είχαν λόγω των ολοένα αυξανόμενων «κόκκινων δανείων». Η τραγική κατάσταση του «θωρακισμένου» (εδώ γελάμε) ελληνικού τραπεζικού συστήματος είναι αποτέλεσμα της ακόρεστης δίψας για κέρδος που οδήγησε σε «τοξικές» επενδύσεις, αλλά και των μέτρων λιτότητας που οδηγούν στην αδυναμία αποπληρωμής των ιδιωτικών χρεών.
Τα δημόσια πακέτα στήριξης του τραπεζικού συστήματος ήταν επί της ουσίας «δανεικά και αγύριστα» καθώς δεν συνοδεύονται ούτε από αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς ούτε από υποχρέωση των τραπεζών να ρίξουν χρήμα στην οικονομία προκειμένου να την αναθερμάνουν.
Με λίγα λόγια οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι αναλάβαμε το κόστος διάσωσης των τραπεζών και φορτωθήκαμε τις ζημίες αλλά τα κέρδη παραμένουν στις τσέπες των ιδιωτών μετόχων, οι οποίοι αρνούνται να κάνουν μαζικές επενδύσεις ή ακόμα και δανεισμό.
Αν και όλο αυτό το σκηνικό φαίνεται εντελώς παρανοϊκό έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός παγκόσμια. «Γη και ύδωρ» στους τραπεζίτες φτώχεια και εξαθλίωση στην κοινωνία.
Είναι λοιπόν φανερό ότι τα δισ. που διαχειρίζονται οι τραπεζίτες δεν τους ανήκουν. Είναι δημόσιος πλούτος και ως τέτοιος θα πρέπει να επιστραφεί στην κοινωνία. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Εθνικοποίηση των τραπεζών με αποζημίωση μόνο των ασφαλιστικών ταμείων και όχι των μεγαλομετόχων ιδιωτών (αρκετά φάγανε αυτοί).
Για να μην λειτουργήσουν όμως οι τράπεζες όπως το διεφθαρμένο Δημόσιο του ‘80 και του ‘90 πρέπει να επιβληθεί καθεστώς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου με διοικήσεις που θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται από τους εργαζόμενους και θα είναι υπόλογες στους κοινωνικούς φορείς και προφανώς χωρίς χρυσοπληρωμένους ειδικούς συμβούλους και golden boys.
Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος δεν είναι ένα ιδεολογικό κόλλημα αλλά αντίθετα η μόνη πρακτική λύση αν θέλουμε ο πλούτος που συσσωρεύουν οι τράπεζες να μην χρησιμοποιείται για να φουσκώνει τους τραπεζικούς λογαριασμούς μιας χούφτας καπιταλιστών αλλά να αξιοποιηθεί προς όφελος της κοινωνίας με μαζικές και προσεκτικά σχεδιασμένες επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (Υγεία, Παιδεία, ενέργεια, συγκοινωνίες, τουρισμός, αγροτική παραγωγή, κ.α.)
