Τελικά είχε ενδιαφέρον η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο 15-16 Φλεβάρη. Ίσως όχι για τους εργαζόμενους, την κοινωνία και τις καθημερινές τους αγωνίες, αλλά για την πολιτική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Αφορμή για την αντιπαράθεση στάθηκαν τα νέα μέλη του κόμματος, που πλέον εγγράφονται ηλεκτρονικά χωρίς να χρειάζεται να έχουν συμμετάσχει σε κάποια διαδικασία, το νέο όνομα του διευρυμένου ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια η αδιαμφισβήτητη ηγεμονία του αρχηγού Τσίπρα.
Πέρα από τις επιμέρους μικροδιαφωνίες, η ουσία βρίσκεται στην κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την επιβεβαίωση ότι η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο κατεστημένο δεν ήταν ένα πρόσκαιρο φαινόμενο, κάποιου είδους «μνημονιακή παρένθεση σε μια -κατά τα άλλα- αριστερή πορεία» αλλά ήρθε για να μείνει, συνεπώς «το κόμμα πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα».
«Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»
Μετά την ενσωμάτωση κάθε πιθανού και απίθανου συμμάχου στα ψηφοδέλτια ευρωεκλογών και βουλευτικών εκλογών (βλέπε Αλέξη Γεωργούλη, Πέτρο Κόκκαλη, βουλευτές ΑΝΕΛ, Κατερίνα Παπακώστα από ΝΔ, πρώην Υπουργούς και στελέχη του ΠΑΣΟΚ κλπ), πλέον ο Τσίπρας στοχεύει σε ενιαίο κόμμα με όλους τους παραπάνω και μια «πλαδαρή» κομματική βάση. Γι’ αυτό το σκοπό όρισε τον Νοέμβρη του 2019 την «Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης», αποτελούμενη από 695 μέλη εκ των οποίων πάνω από 250 προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και στην οποία ασφαλώς συμμετέχουν και διάφορες «προσωπικότητες» τύπου Απόστολου Γκλέτσου.
Είναι η ίδια λογική που υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ και πριν εκλεγεί στην κυβέρνηση, σύμφωνα με την οποία ο τρόπος για «κερδίσει» τους τότε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ήταν να «στραφεί» πιο κεντροαριστερά ο λόγος και το πρόγραμμά του. Η κατάληξη αυτής της «λογικής» είναι η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μόρφωμα που καθόλου δε θυμίζει κάτι απ’ το αριστερό παρελθόν του, αντίθετα ενσωματώνεται από το σύστημα με γοργούς ρυθμούς.
Και για όσους θεωρούσαν ότι «έπιασε πάτο, δεν μπορεί να έχει παρακάτω», έρχεται η Μαρίνα Χρυσοβελώνη, πρώην βουλευτής των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και υφυπουργός του Τσίπρα, να τους διαψεύσει δηλώνοντας ότι:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον πρεσβεύει τα ίδια μ’ εμάς που προερχόμαστε από την καραμανλική Δεξιά!»
Αφορμή για τις παραπάνω δηλώσεις είναι η συγκρότηση δεξιάς τάσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θέλει να εκφράζει τα μέλη που προέρχονται απ’ τους ΑΝΕΛ. Άλλωστε, χίλιοι καλοί χωράνε…
Δημοκρατία και «κόμμα του συστήματος» δεν συμβαδίζουν
Στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ένα από τα ζητήματα ήταν και η αλλαγή του ονόματος, έτσι ώστε το «αριστερά» να παραπέμπει στο παρελθόν και να ανταποκρίνεται καλύτερα στο «άνοιγμα» προς το ΠΑΣΟΚ και την κεντροδεξιά. Για τις διάφορες προτάσεις που ακούστηκαν δεν υπήρξε συμφωνία, έτσι, με πρόταση Τσίπρα, η τελική απόφαση θα παρθεί από την Κ.Ε. Ανασυγκρότησης, παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο τα εκλεγμένα όργανα του κόμματος. Αυτή η «παράκαμψη» δεν προκαλεί φυσικά κανενός είδους έκπληξη, καθώς ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα το 2015 υπέγραφαν μνημόνια χωρίς να τους απασχολεί η εσωκομματική δημοκρατία όπως και το 2016 στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που όταν καταψηφίστηκε μια εισηγητική του πρόταση ζήτησε απ’ τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν, προχωρώντας σε επαναληπτική ψηφοφορία την οποία και κέρδισε.
Το επόμενο βήμα για την πλήρη αποδέσμευση της ηγετικής ομάδας από τη βάση είναι το χαλάρωμα των δομών, δίνοντας πλήρη δικαιώματα στα μέλη που εγγράφονται μέσω της πλατφόρμας iSYRIZA. Αυτή η εξέλιξη βρήκε «απέναντι» παλιά στελέχη όπως Σκουρλέτης, Βούτσης, Τσακαλώτος, Φίλης κλπ και τελικά πέρασε με οριακή πλειοψηφία 55-50 και 5 λευκά. Έτσι πλέον ο «οποιοσδήποτε» θα μπορεί να γίνει μέλος, χωρίς να τον έχει δει κάποιος, να συμμετέχει στις εσωκομματικές διαδικασίες, στις πολιτικές συζητήσεις (όποιες κι αν είναι αυτές, όποτε κι αν γίνονται) κλπ αλλά θα έχει και δικαίωμα να ψηφίσει στο επικείμενο «συνέδριο ανασυγκρότησης».
Το παραπάνω μπορεί να παρουσιάζεται με «δημοκρατικό» περιτύλιγμα, στην πραγματικότητα όμως είναι μια ακόμα αντιδημοκρατική κατρακύλα. «Δημοκρατία» (γενικά, όχι μόνο σε ένα κόμμα) δεν σημαίνει απλά το δικαίωμα στην ψήφο, αλλά ουσιαστική συμμετοχή και λόγος στις εξελίξεις, εφαρμογή των απόψεων της πλειοψηφίας με σεβασμό στη μειοψηφία, έλεγχος των αποφάσεων, ανακλητότητα κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει «διαζύγιο» εδώ και χρόνια από αυτές τις διαδικασίες. Στην πραγματικότητα οι αλλαγές αυτές αποσκοπούν στο να μπορεί το κάθε «στέλεχος» να φέρνει στις ψηφοφορίες κάθε συγγενή, φίλο ή άνθρωπο που του έχει τάξει κάτι. Ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακριβώς δημοκρατικό κόμμα των μελών, αλλά με αυτή την εξέλιξη μετατρέπεται ακόμα περισσότερο σε ένα φορέα που στόχο έχει την εξουσία, αποτελείται από καριερίστες και γραφειοκράτες που έχουν «κουβαλητούς» και τους κινητοποιούν όταν χρειάζεται.
Το «μικρότερο κακό» και η αριστερά που χρειαζόμαστε
Βέβαια, υπάρχει ένα στρώμα στην κοινωνία που μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση της ΝΔ (βλέπε καταστολή, δικαιώματα, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις κλπ), βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τη «λιγότερο κακή» επιλογή. Και ο Τσίπρας διαθέτει την πονηριά να ελίσσεται πολιτικά και να εμφανίζεται ανά φάσεις με ένα προοδευτικό προσωπείο. Στα πλαίσια βέβαια της γνωστής από παλιά δικομματικής λογικής των επικοινωνιακών αντιπαραθέσεων μεταξύ «προόδου» και «συντήρησης».
Κάτι τέτοιο συνέβη και πριν λίγες ημέρες όπου οι ευρωβουλευτές Δ. Παπαδημούλης και Κ. Αρβανίτης φωτογραφήθηκαν με παλαιστινιακές μαντήλες, εκφράζοντας στα λόγια τη «στήριξή τους στον παλαιστινιακό λαό ενάντια στα σχέδια του Τραμπ και των ΗΠΑ στην περιοχή». Μια κίνηση βέβαια ξεκάθαρα υποκριτική.
Γιατί είναι τουλάχιστον υποκρισία να δηλώνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -ως αντιπολίτευση- «συμπαραστάτες» του παλαιστινιακού λαού, ενώ όταν το κόμμα τους ήταν στην κυβέρνηση αποτελούσε τον πιο πιστό σύμμαχο των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή! Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και ως κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε καμία από τις βασικές πολιτικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου. Έκανε μόνο κάποιες διακοσμητικές αλλαγές, διατηρώντας την βάση του πολιτικού συστήματος.
Στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δεν έχει να προσφέρει τίποτα η λογική του «μικρότερου κακού». Το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί την ίδια άρρωστη κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο. Άλλωστε εδώ και δεκαετίες -ελλείψει αριστερής εναλλακτικής- η ελληνική κοινωνία κινούνταν μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη βάση της παραπάνω σκέψης. Αυτό που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι το χτίσιμο μιας μαζικής, μαχητικής και ανυποχώρητης Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που, έχοντας βγάλει τα συμπεράσματα από τις ήττες και τις προδοσίες του παρελθόντος, να είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί και να πάει τον αγώνα μέχρι τέλους. Δεν είναι η εύκολη επιλογή, είναι όμως ο μόνος δρόμος για να απαλλαγούμε από το σύστημα που προκαλεί τις κρίσεις, τους πολέμους, τη φτώχεια και την καταστροφή του πλανήτη.
