Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης έχουν αποφασίσει από την Γ.Σ των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ στις 11 Οκτώβρη και με 56 ΕΛΜΕ υπέρ – 14 κατά και 12 λευκό, 48ωρη απεργία στις 3 και 4 Νοέμβρη και κλιμάκωση με επαναλαμβανόμενες απεργίες από τις 18 Νοέμβρη. Η συγκεκριμένη μορφή των επαναλαμβανόμενων απεργιών θα καθοριστεί από νέα γενική συνέλευση των προέδρων μέχρι τις 15 Νοέμβρη.
Παράλληλα εκτός από την κοινή πορεία με την ΠΟΣΔΕΠ και τη ΔΟΕ έγινε συνάντηση συντονισμού με τις ομοσπονδίες των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ και ΕΙΝΑΠ) που απεργούν επίσης, όπου αποφασίστηκε η συγκρότηση ενός κοινού πλαισίου διεκδίκησης στόχων που συνδέονται άμεσα με το δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας και της Υγείας.
Η συνέχιση του απεργιακού αγώνα των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ενδεχόμενη απεργία διαρκείας σε συντονισμό με την Υγεία που επίσης υπάρχει αναβρασμός (δες και σχετικά άρθρα σε διπλανή στήλη), θα αποτελούσαν μια πολύ σημαντική εξέλιξη για το σύνολο των απεργιακών μετώπων που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση.
Το κλειδί είναι η επιτυχία της 48ωρης και του συλλαλητηρίου στις 3 Νοέμβρη καθώς και η ένταση της πίεσης των τοπικών ΕΛΜΕ γιατί οι αποφάσεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ στηρίζονται στους ψήφους της ΔΑΚΕ (ΝΔ) -που έχει και τον πρόεδρο – και με αυτή την έννοια ο συσχετισμός υπέρ της απεργίας μοιάζει αρκετά εύθραυστος.
Ωστόσο πέρα από τις αναγκαίες συνεννοήσεις με τις ηγεσίες των ομοσπονδιών χρειάζεται το άπλωμα της κινητοποίησης στους γονείς, τους μαθητές και γενικότερα την κοινωνία, για να κερδηθεί η υποστήριξη και η συμμετοχή τους, καθώς είναι ζήτημα χρόνου η συντονισμένη επίθεση της κυβέρνησης στους απεργούς μέσω των ΜΜΕ και των δικαστηρίων, όπως το έκανε ήδη με τους γιατρούς του ΙΚΑ και τους εργαζόμενους στους δήμους.
