Δημοσιεύουμε ανακοίνωση της Επαναστατικής Αριστεράς – Esquerra Revolucionària (CWI στην Καταλονία), σχετικά με τις νέες κινητοποιήσεις στην Καταλονία και την άγρια καταστολή από το ισπανικό κράτος.
Άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων! Πάλη για μια Καταλανική Δημοκρατία των εργαζομένων και της νεολαίας!
Το αυταρχικό «καθεστώς του 1978» (όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το καθεστώς κουτσής δημοκρατίας που προέκυψε από την ομαλή μετάβαση μετά τη δικτατορία του Φράνκο), ο κρατικός του μηχανισμός και τα κόμματα που το στηρίζουν (το Λαϊκό Κόμμα-PP, οι «Πολίτες»-Ciudadanos και η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος-PSOE) προχώρησαν σε ένα νέο πραξικόπημα ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες στην Καταλονία.
Έχουν εξαπολύσει μια ακόμα άγρια επίθεση ενάντια στο καταλανικό κίνημα ανεξαρτησίας, θυμίζοντας όσα έκανε η δικτατορία του Φράνκο κατά της «Δημοκρατίας και του Κομμουνισμού». Έχουν καταργήσει την αυτονομία της Καταλονίας, συνέλαβαν τον Καταλανό πρόεδρο Κάρλες Πουτζδεμόντ και έχουν προσάψει κατηγορίες σε 25 ηγετικές προσωπικότητες του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας, πολλοί εκ των οποίων έχουν φυλακιστεί χωρίς δίκη.
Δεν αναγνωρίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μοναρχικό ισπανικό εθνικιστικό μπλοκ εξουσίας αρνείται να αποδεχθεί το αποτέλεσμα των καταλανικών εκλογών της 21ης Δεκέμβρη και είναι διατεθειμένο να συντρίψει, με κάθε κόστος, τις προσδοκίες του καταλανικού λαού και το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας. Η Καταλονία βρίσκεται υπό «φρανκικό» καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, τα συνδικάτα και η Αριστερά, όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας που δεν έχουν σχέση με αυτό το αυταρχικό καθεστώς, πρέπει να καλέσουν μαζικές, δυναμικές και ενωτικές κινητοποιήσεις. Κανείς δεν πρέπει να αδιαφορήσει. Οι δηλώσεις και οι ανακοινώσεις δεν αρκούν, ενώ είναι πλέον καθαρό ότι αυτή η κυβέρνηση που θέλει να μας σύρει πίσω στη δικτατορία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με οποιοδήποτε «διάλογο».
Πρέπει να καλεστεί άμεσα Γενική Απεργία, για να απαιτήσουμε την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων και τον τερματισμό της ισχύος του άρθρου 155 (που αναστέλλει την αυτονομία της Καταλονίας), και την ανακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στο υπόλοιπο ισπανικό κράτος πρέπει να στηρίξουν αυτό τον αγώνα, και από κοινού να ενώσουμε δυνάμεις για να ρίξουμε την κυβέρνηση του Ραχόι μια και καλή.
Η Καταλονία υπό ημι-δικτατορικό καθεστώς
Η νεολαία και η εργατική τάξη της Καταλονίας αντέδρασαν δυναμικά στις προκλήσεις του κράτους και του δικαστή Γιαρένα (ο οποίος προεδρεύει της υπόθεσης κατά των ηγετών της καταλανικής κυβέρνησης). Αμέσως μετά την είδηση της φυλάκισης του Τζόρντι Τουρούλ –του τελευταίου υποψηφίου για την προεδρεία της Καταλονίας– και της Κάρμε Φορκαντέλ, την εξορία της Μάρτα Ροβίρα και τη σύλληψη του Κάρλες Πουτζδεμόντ στη Γερμανία, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, μετά το κάλεσμα των Επιτροπών για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (CDR). Παρά τη βία των «Mossos» (καταλανική αστυνομία) που επιτέθηκε αδιάκριτα στο πλήθος, οι διαδηλωτές ενήργησαν με υποδειγματικό τρόπο. Τα συνθήματα «Ελευθερώστε τους πολιτικούς κρατούμενους!» και «Γενική Απεργία τώρα!» ηχούσαν δυνατά και με πάθος.
Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος και ο κρατικός μηχανισμός έχουν αποφασίσει να επιβάλουν μέτρα καταστολής, προσπαθώντας να φιμώσουν έναν ολόκληρο λαό. Ο Ραχόι, κάτω από την έντονη πίεση των μαζικών κινητοποιήσεων για την υπεράσπιση των συντάξεων και της μαζικής φεμινιστικής απεργίας της 8ης Μάρτη, παλεύει με όλο και μεγαλύτερη αγωνία για να ελέγξει τις αντιδράσεις και να προλάβει μια νέα κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον, με τις δημοσκοπήσεις να προβλέπουν το χειρότερο πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα για το Λαϊκό Κόμμα, προσπαθεί να ανακόψει με κάθε κόστος την πίεση που δέχεται από τους Ciudadanos. Ο τρόπος με τον οποίον προσπαθεί να ανακτήσει την εκλογική του επιρροή, είναι μέσω νέων χτυπημάτων στο λαό της Καταλονίας και παίζοντας το χαρτί του ισπανικού εθνικισμού. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ.
Δικαστική καταστολή
Η δικαστική φάρσα ενάντια στην καταλανική κυβέρνηση και το κίνημα της ανεξαρτησίας, που σχεδιάστηκε από τον κρατικό μηχανισμό και το Λαϊκό Κόμμα, χρησιμοποιείται για να συντρίψει τη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη (με πάνω από 2,1 εκατομμύρια ψήφους υπέρ μιας Καταλανικής Δημοκρατίας, περισσότερους απ’ όσους ψήφισαν για το αυτόνομο καταλανικό σύνταγμα στο δημοψήφισμα του 2006). Στοχεύει επίσης στο να ακυρώσει το αποτέλεσμα των καταλανικών εκλογών της 21ης Δεκέμβρη, οι οποίες αποτέλεσαν μια νέα ήττα για το Λαϊκό Κόμμα, δίνοντας στα κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας -συνολικά- την πλειοψηφία.
Αυτή η δικαστική καταστολή ξεκίνησε στις 30 Οκτώβρη, με τον Γενικό Εισαγγελέα να καταθέτει καταγγελία η οποία χαρακτήριζε τη δημοκρατική κινητοποίηση της 1ης Οκτώβρη και τη Γενική Απεργία που παρέλυσε την Καταλονία στις 3 Οκτώβρη ως «βίαιη εξέγερση», προκειμένου να δικαιολογήσει τις κατηγορίες για «στάση και ανταρσία». Ο Γενικός Εισαγγελέας, η δικαστής Λαμέλα και τώρα ο δικαστής Γιαρένα, έφτασαν στο ακραίο σημείο να συγκρίνουν το μαζικό κίνημα του καταλανικού λαού με το φασιστικό πραξικόπημα που οργανώθηκε ενάντιαστο ισπανικό κοινοβούλιο στις 23 Φεβρουαρίου του 1981, με τρομοκρατικές επιθέσεις και μαφιόζικες δολοφονίες. Αυτή ήταν η νομική βάση για τη φυλάκιση των «Τζόρντις» (Jordi Sanchez και Jordi Cuitxart- ηγετών του κινήματος για ανεξαρτησία), και τη δίωξη των υπουργών της καταλανικής κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένου του Πουτζδεμόντ. Είναι επίσης η νομική βάση της άρνησης του δικαιώματος των εκλεγμένων βουλευτών να συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή να προτείνονται για Πρόεδροι. Η λαϊκή κυριαρχία του καταλανικού λαού έχει συρρικνωθεί από τις παραπάνω ενέργειες.
Καταγγελία ακόμα και από τη Διεθνή Αμνηστία
Τα επιχειρήματα του δικαστή Γιαρένα για να διατάξει τις φυλακίσεις ήταν τόσο σκανδαλώδη, που ακόμη και οργανισμοί όπως η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και η Διεθνής Αμνηστία αναγκάστηκαν να τις καταγγείλουν. Ποιος ήταν αυτός που χρησιμοποίησε τα όπλα και άσκησε βία στην Καταλονία; Όλοι γνωρίζουν την απάντηση: η κυβέρνηση και το κράτος, που έστειλαν πάνω από 10.000 αστυνομικούς και στρατιωτική αστυνομία για να χτυπήσουν άγρια τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που άσκησαν ειρηνικά το εκλογικό τους δικαίωμα.
Αυτή η επιθετικότητα δεν κατευθύνεται μόνο ενάντια στην Καταλονία. Οι επιθέσεις ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου έχουν επεκταθεί και στο υπόλοιπο ισπανικό κράτος. Έχουμε δει πρόσφατα τη φυλάκιση ράπερ, καλλιτεχνών και χρηστών του τουίτερ, για κριτική στο βασιλιά, την κατάσχεση και τη λογοκρισία έργων τέχνης, βιβλίων και περιοδικών, την βάναυση καταστολή εναντίον διαδηλωτών στη Μούρθια που ζητούσαν την υπογειοποίηση του τρένου υψηλής ταχύτητας AVE, τις κατηγορίες εναντίον δεκάδων ακτιβιστών, ακόμη και με το πρόσχημα των νόμων περί «εγκλήματος μίσους». Εν τω μεταξύ, η φασιστική και η σεξιστική βία, οι δολοφονίες εκατοντάδων γυναικών και η διαφθορά του Λαϊκού Κόμματος και άλλων καθεστωτικών κομμάτων, συνεχίζονται ατιμώρητα.
Οι ευθύνες των ηγεσιών της Ενωμένης Αριστεράς, των Ποδέμος και των συνδικάτων
Οι ηγεσίες των CCOO και UGT (των δύο βασικών εργατικών συνομοσπονδιών) στην Καταλονία και σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος, δεν έχουν οργανώσει κινητοποιήσεις για να σταματήσουν αυτή την αυταρχική επίθεση, και έχουν δώσει πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος. Έτσι, στην πράξη, ενέκριναν την εφαρμογή του άρθρου 155. Οι εργαζόμενοι της Καταλονίας και της Ισπανίας, όπως είναι λογικό, δεν περιμένουν τίποτα καλό από το Λαϊκό Κόμμα. Ωστόσο, η σημερινή ισπανική εθνικιστική εκστρατεία κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση, πρωτίστως επειδή οι ηγέτες του PSOE συμμετείχαν σε αυτήν. Το ίδιο έκαναν και πολλοί που στο παρελθόν αυτοαποκαλούνταν «Κομμουνιστές», όπως ο Πάκο Φρούτος, πρώην Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, που σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν παθιασμένο ρήτορα του ισπανικού εθνικισμού.
Η ηγεσία της Ενωμένης Αριστεράς (Izquierda Unida) και των Ποδέμος κράτησαν επίσης λανθασμένη στάση, η οποία τροφοδότησε τη σύγχυση και άφησε χώρο στη δεξιά. Ο Αλμπέρτο Γκαρθόν (ηγέτης της Ενωμένης Αριστεράς) συνέκρινε το κράτος και το άρθρο 155 με το μαζικό κίνημα για μια καταλανική δημοκρατία. Αρνείται σκανδαλωδώς να αναγνωρίσει την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων και αποκαλεί το μαζικό κίνημα «ελιγμό» της καταλανικής οικονομικής ελίτ. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που οι καταλανοί καπιταλιστές συνεργάστηκαν άψογα με την ισπανική αστική τάξη, για να τσακίσουν το κίνημα. Ο Γκαρθόν έχει πλήρως εγκαταλείψει τις επαναστατικές μαρξιστικές θέσεις.
***
Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας επίσης αρνήθηκε να στηρίξει το κίνημα για αυτοδιάθεση. Κατηγόρησε το λαό της Καταλονίας ότι με τον αγώνα του «ξυπνάει το πνεύμα του φασισμού» και συνεχίζει να επιμένει ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία με το κράτος και το Λαϊκό Κόμμα για ένα δημοψήφισμα. Δεν αντιλαμβάνεται ο Ιγκλέσιας ότι η σημερινή επίθεση του κράτους από μόνη της αποτελεί σαφή άρνηση διαλόγου; Οι διαρκείς του εκκλήσεις στο PSOE να σπάσει τους δεσμούς του με το αντιδραστικό μπλοκ, έχουν πέσει στο κενό. Στην πράξη, ο Πέδρο Σάντσεθ, ηγέτης του PSOE και οι συνεργάτες του, παραμένουν προσκολλημένοι στην εθνικιστική πολιτική του Λαϊκού Κόμματος.
Η ηγεσία των «Ενωμένοι Μπορούμε» (εκλογική συμμαχία μεταξύ Ποδέμος και Ενωμένης Αριστεράς) οφείλει να κάνει στροφή 180 μοιρών και να τερματίσει την πολιτική αποχή από αυτή τη μάχη. Έχουν την υποχρέωση να μην εγκαταλείψουν το λαό της Καταλονίας, τους εργαζόμενους και τη νεολαία που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμο ότι το ίδιο πρόσχημα που χρησιμοποιείται σήμερα για «στάση και ανταρσία» απ’ το αντιδραστικό μπλοκ και τα ΜΜΕ για να δικαιολογήσει την καταστολή στην Καταλονία, μπορεί να χρησιμεύσει αύριο για να κατηγορηθούν συνταξιούχοι διαδηλωτές, απεργίες όπως αυτή της 8ης Μάρτη και τοπικά κινήματα, όπως το πρόσφατο κίνημα στη Lavapies ενάντια στο ρατσισμό και την αστυνομική βία.
Να σταματήσει το φρανκικό πραξικόπημα! Γενική Απεργία τώρα!
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι επιθέσεις πραγματοποιούνται τους μήνες που οι ηγέτες του ERC και του Junts per Catalunya (τα βασικά κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας) ανέστειλαν τον αγώνα στους δρόμους και επικεντρώθηκαν στο «χτίσιμο γεφυρών» με το Λαϊκό Κόμμα και το ισπανικό κράτος. Αφού νίκησαν το αντιδραστικό μπλοκ στις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη, εκατομμύρια άνθρωποι ήλπισαν ότι θα τους παρουσιάσουν ένα σαφές σχέδιο προς μια Δημοκρατία της Καταλονίας, ένα σχέδιο που θα πατούσε πάνω στην κινητοποίηση της κοινωνίας. Αντίθετα, οι αστοί και μικροαστοί πολιτικοί που ηγούνται αυτών των κομμάτων, απλώς ανέφεραν ότι η διακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας ήταν μόνο «συμβολική», ότι αποδέχονται το άρθρο 155 και ότι δεν έπρεπε να προκαλούν το κράτος. Κι όλα αυτά στο όνομα της «αποκατάστασης των θεσμών».
Στην ταξική πάλη, η αδυναμία πάντα προκαλεί επιθετικότητα. Η ισπανική και καταλανική αστική τάξη έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που συνέβη στην Καταλονία είναι μια πραγματική επαναστατική κρίση και προσπάθησαν να την ανακόψουν, τόσο με δικαστήρια και φυλακίσεις, όσο και μέσω των εκλογών που κάλεσαν το Δεκέμβρη του ’17, με στόχο να πάρουν την πλειοψηφία. Αλλά η βούληση και η αποφασιστικότητα του λαού της Καταλονίας έχει μπει εμπόδιο στα σχέδιά τους. Τώρα επιστρέφουν ξανά στη βίαιη καταστολή εναντίον των ηγετών του κινήματος της ανεξαρτησίας. Ρίχνουν όλες τις δυνάμεις τους για να συντρίψουν το κίνημα και να στείλουν ένα μήνυμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία του υπόλοιπου ισπανικού κράτους. Αλλά έχουν υπερβεί τα όρια.
Χρειάζεται αλλαγή ηγεσίας
Το απόγευμα της 25ης Μαρτίου, ακούγοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να φωνάζουν για γενική απεργία στους δρόμους, ο πρόεδρος της καταλανικής βουλής, Ρότζερ Τορέντ, απηύθυνε κάλεσμα για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα με βάση το οποίο θα μιλήσει με όλα τα κόμματα που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας, τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα, για να σχεδιάσουν μια ισχυρή ενωτική απάντηση.
Είναι σαφές ότι, πέρα απ’ τα λόγια του, το κάλεσμα του Τορέντ, όπως και οι ανακοινώσεις των ηγετών του ERC, έχουν στόχο το σχηματισμό μιας νέας καταλανικής κυβέρνησης για να «σταθεροποιήσουν» την κατάσταση και να σταματήσει ο αγώνας στους δρόμους. Δεν μπορούμε να υποταχθούμε πολιτικά σε όσους έχουν δείξει πλήρη παθητικότητα εδώ και μήνες, επιθυμώντας να αποκαταστήσουν τα συμφέροντά τους με τα κόμματα του κατεστημένου, με κόστος να θυσιαστεί ο αγώνας για μια Καταλανική Δημοκρατία. Ήρθε η ώρα να μπουν επικεφαλής του κινήματος της απελευθέρωσης της Καταλονίας τα λαϊκά στρώματα που αγωνίζονται στους δρόμους, η νεολαία και τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια του εργατικού κινήματος.
Φυσικά, πρέπει να χτιστεί ένα ενιαίο μέτωπο από τις Επιτροπές για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (CDR), το αριστερό κόμμα CUP, τη μαχητική βάση του ANC του Omnium (μαζικοί φορείς υπέρ της ανεξαρτησίας), την Catalunya en Comú (η καταλανική συμμαχία των Ποδέμος με την ΕΑ και άλλους) και όλα τα μαχητικά συνδικάτα, τις αριστερές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα, για να καλεστεί άμεσα μια 24ωρη γενική απεργία στην Καταλονία, με μαζικές συγκεντρώσεις. Αυτή η γενική απεργία θα πρέπει να μας ενώσει όλους στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, απ’ το φεμινιστικό κίνημα και τους συνταξιούχους, μέχρι το φοιτητικό-μαθητικό κίνημα. Πρέπει να απαιτήσουμε την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων, τον τερματισμό όλων των δικαστικών διώξεων, του άρθρου 155 και την ανατροπή της κυβέρνησης του Ραχόι. Μια γενική απεργία που να απαιτεί απ’ τα συνδικάτα CCOO και UGT και τη συμμαχία Ποδέμος και Ενωμένης Αριστεράς να τη στηρίξουν σε κάθε μεριά του ισπανικού κράτους, οργανώνοντας κινητοποιήσεις αλληλεγγύης με το λαό της Καταλονίας και ενάντια στην αντιδημοκρατική στροφή της κυβέρνησης.
Προετοιμασία για επέκταση του αγώνα
Προφανώς, μια γενική απεργία θα αποτελέσει ένα καθοριστικό βήμα, αλλά στη συνέχεια ο αγώνας θα πρέπει να επεκταθεί, να διευρυνθεί και να συνεχιστεί με νέες απεργίες και κινητοποιήσεις μέχρι να ηττηθεί η καταστολή, να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι και να αποκατασταθούν όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Καταλονία, συμπεριλαμβανομένης της υλοποίησης της δημοκρατικής απόφασης του λαού της Καταλονίας για μια Καταλανική Δημοκρατία.
Σαν Επαναστατική Αριστερά επιμένουμε ακόμα, ότι το κίνημα αυτοδιάθεσης πρέπει να κερδίσει στις γραμμές του όλη την εργατική τάξη, τόσο της Καταλονίας, όσο και του υπόλοιπου ισπανικού κράτους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργαζομένων απορρίπτει τη διαφθορά και τις περικοπές του Λαϊκού Κόμματος, ενώ χιλιάδες συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της 1ης και 3ης Οκτώβρη ενάντια στην καταστολή. Ωστόσο, αρκετοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τη «διαδικασία» με δυσπιστία, εξ’ αιτίας του ρόλου που παίζουν οι αστοί ηγέτες του PDeCAT (κεντρώο κόμμα υπέρ της ανεξαρτησίας) και τις περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις που εφάρμοσαν μαζί με το ERC ως καταλανική κυβέρνηση.
Αυτά τα τμήματα της καταλανικής εργατικής τάξης μπορούν να κερδηθούν στον αγώνα για μια Καταλανική Δημοκρατία και να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο ενάντια στο άρθρο 155. Ωστόσο, για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να νιώσουν ότι πρόκειται για έναν αγώνα με στόχο μια εργατική δημοκρατία, όχι για μια δημοκρατία των αφεντικών και της καταλανικής ολιγαρχίας. Αν ο αγώνας για μια Καταλανική Δημοκρατία συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αιτημάτων που απαντάει στα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά, ένα πρόγραμμα που κινείται έξω από τη λογική του καπιταλισμού και διασφαλίζει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και το μέλλον της νεολαίας, τότε μπορούμε να εξουδετερώσουμε την ισπανική εθνικιστική δημαγωγία και να νικήσουμε την εκστρατεία του φόβου. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τη νίκη.
Να προετοιμαστούμε άμεσα για μια Γενική Απεργία!
#Καταλονία
