Δυο περιστατικά με κοινό παρονομαστή την ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική ατζέντα του ακροδεξιού υπουργού Εσωτερικών και επικεφαλής της Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι, έχουν κυριαρχήσει τις τελευταίες μέρες στην Ιταλία.
Από τη μία τα κλειστά λιμάνια προκειμένου να μην μπορέσουν να εισέλθουν στη χώρα 49 πρόσφυγες που διασώθηκαν στη Μεσόγειο και από την άλλη ο νέος «αντιμεταναστευτικός νόμος». Και τα δύο μας υπενθυμίζουν ότι η κατά μέτωπο επίθεση απέναντι στους πρόσφυγες, δεν λέει να σταματήσει.
Κλειστά λιμάνια για πρόσφυγες
Η είδηση με τους 49 πρόσφυγες που διασώθηκαν από τη θάλασσα της Μεσογείου και βρίσκονταν στα πλοία Sea Watch και Sea Eye από τις 22 Δεκεμβρίου και για πάνω από 2 εβδομάδες, προκαλεί οργή.
Μιλάμε για 49 πρόσφυγες (ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά) που κυριολεκτικά σώθηκαν στο παρά πέντε από τη παγωμένη θάλασσα της Μεσογείου και αντί η ιταλική κυβέρνηση να φροντίσει να τους φιλοξενήσει και να τους περιθάλψει, αποφάσισε να παίξει «παιχνίδια» στις πλάτες τους με την γειτονική Μάλτα, σχετικά με το ποια από τις δυο χώρες θα δεχθεί τους συγκεκριμένους πρόσφυγες.
Η «ευαισθητοποιημένη» Ε.Ε.
Και μάλιστα, επειδή η κόντρα ανάμεσα σε Ιταλία και Μάλτα είχε ενταθεί, χρειάστηκαν 4 μέρες διαβουλεύσεων της Ε.Ε. προκειμένου να δουν πως και σε ποιες χώρες μπορούν να μοιραστούν 49 πρόσφυγες. Την ίδια ώρα που οι ίδιοι οι πρόσφυγες είτε προχωρούσαν σε απεργία πείνας προκειμένου να ασκήσουν πίεση στην «ευαισθητοποιημένη» Ε.Ε., είτε βουτούσαν στη θάλασσα με στόχο να φτάσουν κολυμπώντας στη Μάλτα, μέσα από την πλήρη απόγνωσή τους.
Και έπρεπε να φτάσουν σε αυτό το σημείο προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στην τραγωδία αυτών των ανθρώπων και να κατανεμηθούν μέσα σε οκτώ χώρες, ανάμεσα στη Γερμανία, την Γαλλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ρουμανία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και την Ιταλία.
Ο «αντιμεταναστευτικός νόμος»
Το δεύτερο μέτωπο του Σαλβίνι εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο της ακροδεξιάς και ξενοφοβικής ατζέντας που εντείνει ο ίδιος ολοένα και περισσότερο. Με την έγκριση του «αντιμεταναστευτικού νόμου» που πέρασε από την ιταλική Βουλή τον περασμένο Νοέμβρη, δίνεται το δικαίωμα στον Σαλβίνι να σκληρύνει τη διαδικασία χορήγησης ασύλου.
Αντικαθιστά τις άδειες παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, που διαρκούν μέχρι 2 χρόνια, με πιο σύντομες άδεις, όπως αυτή της «ειδικής προστασίας» που διαρκεί ένα χρόνο ή την άδεια για «φυσική καταστροφή στη χώρα καταγωγής», διάρκειας έξι μηνών. Ενώ, για όσους αιτούντες άσυλο χαρακτηριστούν ως «επικίνδυνοι» από τις αρχές, προβλέπονται κατεπείγουσες διαδικασίες απέλασης. Ήδη η νέα νομοθεσία έχει αφήσει άστεγους εκατοντάδες πρόσφυγες, καθώς αναγκάστηκαν να εκδιωχθούν από τα κέντρα υποδοχής προσφύγων της Ιταλίας.
Στο κομμάτι της ασφάλειας, ο νόμος προβλέπει τη χρήση όπλων που προκαλούν ηλεκτροσόκ, αλλά και εκκενώσεις κατειλημμένων κτιρίων.
Η ιταλική κοινωνία απέναντι στην ξενοφοβία του Σαλβίνι
Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μια σειρά αντιδράσεων από μεγάλα κομμάτια της ιταλικής κοινωνίας.
Απέναντι στην τακτική του Σαλβίνι «κλειστά λιμάνια για τους πρόσφυγες», βρέθηκαν εκατοντάδες αλληλέγγυοι στα λιμάνια της Νάπολη και του Παλέρμο, απαιτώντας να δοθεί ένα τέλος στην ταλαιπωρία των προσφύγων προσφέροντάς τους ένας ασφαλές λιμάνι.
Οι Ιταλοί ιερείς άνοιξαν τις πόρτες των εκκλησιών για να προσφέρουν ένα προσωρινό καταφύγιο στους εκδιωκόμενου πρόσφυγες από τα κέντρα υποδοχής.
Με αφορμή τον «αντιμεταναστευτικό νόμο», μια σειρά δήμαρχοι της χώρας, βρέθηκαν απέναντι στον Σαλβίνι, δηλώνοντας ότι θα υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των αιτούντων ασύλου. Πολύ χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση του δημάρχου του Παλέρμο, Λεολούκα Ορλάντο: «μόνο οι δικτατορίες θεωρούν την ασφάλεια πιο σημαντική από τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη απέναντι στον «αντιμεταναστευτικό νόμο», είναι μια πρώτη απάντηση. Στη Ρώμη, χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των προσφύγων με συνθήματα «Κάτω ο Ρατσισμός» και «Όχι στον Σαλβίνι».
Γίνεται όλο και πιο καθαρό πλέον ότι πολλά στρώματα της Ιταλίας, αντιδρούν σε αυτά τα ρατσιστικά σχέδια, με χαρακτηριστικές τις μαθητικές κινητοποιήσεις του «No Salvini Day». Αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν την άλλη όψη της Ιταλίας που αντιστέκεται και πάνω σ’ αυτές πρέπει να επενδύσει το ιταλικό κίνημα για να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά ρητορική.
