Του Νίκου Κοκκάλη
Ο Ley Mordaza, ή επί το ελληνικότερο, «Νόμος Φίμωτρο», ψηφίστηκε από το Ισπανικό κοινοβούλιο στις 11 Δεκέμβρη, την επόμενη της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα! Πρόκειται για έναν άκρως αυταρχικό νόμο, που στην ουσία ποινικοποιεί τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, ακόμη και τις συνελεύσεις σε δημόσιους χώρους.
Ο νέος νόμος βρίθει απαγορεύσεων για τους πολίτες, ενώ τα μόνα «επιτρέπεται» που περιλαμβάνει, αφορούν επιδρομές, εξακριβώσεις στοιχείων και σωματικούς ελέγχους από την αστυνομία, ανάλογα με την «κρίση» των μελών της.
Προβλέπει επίσης την απαγόρευση διαδηλώσεων από την κυβέρνηση και την αστυνομία όπου και όποτε το «κρίνουν απαραίτητο». Ταυτόχρονα νομιμοποιείται η κατάρτιση «μαύρης λίστας» διαδηλωτών, δημοσιογράφων και ακτιβιστών από την αστυνομία για κάθε χρήση.
Την ίδια στιγμή θα απαγορεύονται οι καταλήψεις τραπεζών, η παρουσία σε κατειλημμένους χώρους, η φωτογράφηση ή ηχογράφηση αστυνομικών κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, οι διαδηλώσεις έξω από κτίρια και υπηρεσίες υψίστης σημασίας που θα εμποδίζουν την λειτουργία τους (ότι και να σημαίνει αυτό) οι συγκεντρώσεις μπροστά από την βουλή, η παρεμπόδιση εξώσεων, η παθητική αντίσταση κατά της αρχής, ακόμα και οι συνελεύσεις σε δημόσιους χώρους χωρίς επίσημη άδεια!
Ο νόμος καταψηφίστηκε από όλα τα κόμματα πλην του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, πέρασε ωστόσο, λόγω της ισχυρής πλειοψηφίας του στη βουλή. Όσο για τις ποινές, μπορεί να μην περιλαμβάνουν φυλάκιση, αλλά τα πρόστιμα που προβλέπονται για τους «διασαλευτές της τάξης» είναι τόσο εξοντωτικά, που ισοδυναμούν με πλήρη απαγόρευση κάθε μορφής διαμαρτυρίας! Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της «παθητικής αντίστασης κατά της αρχής», ή της «παρεμπόδισης έξωσης», που μπορούν να τιμωρηθούν με την επιβολή προστίμου από 600 ως 30.000 ευρώ!
Όσο για τη δυνατότητα να κάνει κανείς έφεση, φυσικά υπάρχει! Μόνο που θα πρέπει να πληρώσει όλα τα δικαστικά έξοδα, το ύψος των οποίων εξαρτάται από το ύψος του προστίμου!
Την ίδια στιγμή βέβαια, καταχραστές και υπόδικοι για σκάνδαλα εκατομμυρίων πέφτουν στα μαλακά ή αποφυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες, όπως π.χ. ο Μιγκέλ Αντόνιο Πόσο, που καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλάκιση για οικονομικές ατασθαλίες και αποφυλακίστηκε μέσα σε 9 μήνες[1].
Είναι προφανές, ότι η κυβέρνηση είναι τρομοκρατημένη από το ενδεχόμενο να προκύψουν το επόμενο διάστημα σημαντικοί αγώνες ενάντια στη σκληρή λιτότητα που εφαρμόζει τα τελευταία χρόνια. Έτσι, προσπαθεί να καθησυχάσει τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο, ότι θα καταφέρει να πατάξει κάθε αντίδραση πριν καν γεννηθεί. Ωστόσο, τέτοιου είδους αυταρχικά μέτρα, αποτελούν συνήθως τη σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Η ισπανική κοινωνία, έχει αποδείξει πολλές φορές στην ιστορία της, ότι δε δέχεται «φίμωτρα» χωρίς αντίσταση!
