Άρθρο της Katia Hancke
Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI, Ιρλανδία
Το μαζικό κίνημα ενάντια στην επιβολή του φόρου κατανάλωσης νερού[1] και η μαζική άρνηση πληρωμής των λογαριασμών για το νερό[2], ανάγκασαν τα κόμματα του κατεστημένου να υποχωρήσουν.
«Αυτό που αποφασίζει το Κοινοβούλιο, μπορεί να το πάρει πίσω ο κόσμος που αγωνίζεται». Με αυτά τα λόγια ο Mick Barry (Μικ Μπάρι) βουλευτής και μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI, αδερφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ιρλανδία, περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο τον βασικό λόγο που τα κόμματα της άρχουσας τάξης αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν: το μαζικό κίνημα που αναπτύχθηκε τα τελευταία δύο χρόνια.
Επί δύο χρόνια ο φόρος στο νερό μονοπωλούσε το πολιτικό ενδιαφέρον στην χώρα. Τώρα, τα συστημικά κόμματα, σε μία κίνηση αναδίπλωσης, ανέθεσαν τη συζήτηση σε επιτροπές της Βουλής που στη συνέχεια θα παρουσιάσουν στη Βουλή μία αναφορά με προτάσεις για το νόμο. Στη συνέχεια κάθε πρόταση θα πρέπει να ψηφιστεί από το σύνολο του κοινοβουλίου. Όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από μήνες μέχρι και χρόνια!
Αν και δεν πρόκειται για οριστική νίκη, σίγουρα αποτελεί μια τεράστια επιτυχία και την καλύτερη απόδειξη ότι η μαζική άρνηση πληρωμής και οι πορείες ενάντια στον φόρο κόλλησαν με την πλάτη στον τοίχο τα κόμματα του κατεστημένου!
Για τον κόσμο που συμμετείχε στο κίνημα ενάντια στο φόρο πρέπει να είναι ξεκάθαρο: αν δοθεί η ευκαιρία στα αστικά κόμματα αυτά θα επαναφέρουνε τον φόρο «στο λεπτό» ενώ σίγουρα κάποιοι απ’ αυτούς, τρέφουν ελπίδες ότι με την μακρόχρονη διαδικασία που θα ακολουθηθεί, θα καταφέρουν τελικά να τον επιβάλουν.
Για αυτόν τον λόγο το κίνημα πρέπει να στείλει ξεκάθαρα το μήνυμα πως είναι έτοιμο να δώσει και άλλες μάχες αν προσπαθήσουν να επαναφέρουν τον φόρο. Μάχες όπως αυτήν που δόθηκε επί δύο χρόνια, με την πλειοψηφία του κόσμου να αρνείται να πληρώσει τον φόρο, με τις γυναίκες και τους άντρες να οργανώνονται σε επιτροπές στις περιοχές τους ενάντια στην εταιρία ύδρευσης «Irish Water», με εκατοντάδες χιλιάδες να συμμετέχουν σε πορείες.
Το μαζικό αυτό κίνημα πρέπει να συνεχίσει την πίεση, διεκδικώντας την κατάργηση όλων των χρεώσεων της «Irish Waters», την επιστροφή των χρημάτων σε όλους όσοι τελικά πλήρωσαν τον φόρο μετά από εκφοβισμούς της εταιρίας και της κυβέρνησης, την απόσυρση όλων των κατηγοριών εναντίον των διαδηλωτών, επενδύσεις στις υποδομές της ύδρευσης. Αυτού του είδους την ολοκληρωτική νίκη πρέπει να διεκδικήσει το κίνημα.
Για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης το 2008, η κοινωνία κατάφερε μία νίκη ενάντια στα συνεχή μέτρα λιτότητας και μπορεί να αποτελέσει «οδηγό» για επόμενες νίκες σε κρίσιμα θέματα όπως της στέγασης, της Υγείας, της Παιδείας και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Συμμαχία Ενάντια στη Λιτότητα (πλατύ μετωπικό σχήμα στο οποίο συμμετέχει το ΣΚ) συμμετείχαν δυναμικά σε όλες τις κινητοποιήσεις και παράλληλα ανέδειξαν το θέμα τόσο μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων τους στη Βουλή, όσο και μέσω εκστρατειών, μαζικοποιώντας το κίνημα της άρνηση πληρωμής του φόρου.
Ο ρόλος που έπαιξε το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI φαίνεται ξεκάθαρα από τα σχόλια των ίδιων των συντακτών των αστικών εφημερίδων. Όπως γράφουν οι Irish Times (30 Απριλίου 2016):
«Στην πραγματικότητα ο Πολ Μέρφι (βουλευτής του ΣΚ) και τα υπόλοιπα μέλη της εκλογικής συμμαχίας “Συμμαχία Ενάντια στη Λιτότητα – Οι Άνθρωποι Πάνω από τα Κέρδη” και κάποιοι από τους ανεξάρτητους βουλευτές είναι οι μόνοι πολιτικοί που ενεπλάκησαν με συνέπεια στο κίνημα ενάντια στην “Irish Waters”, ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει κάποιος για την εκστρατεία τους. Η νίκη είναι δική τους».
