Της Μαριάννας Τσακίρη
Σχεδόν τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο της Σαβίτα Χαλαπαναβάρ από σηψαιμία, καθώς οι γιατροί είχαν αρνηθεί να της κάνουν άμβλωση μέχρι το έμβρυο να σταματήσει να έχει καρδιακό παλμό. Το γεγονός είχε κατεβάσει χιλιάδες κόσμο στους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων της Ιρλανδίας. Άλλα 20 χρόνια έχουν περάσει από την υπόθεση Χ (έφηβη θύμα βιασμού επιχείρησε να πάει στην Αγγλία για να τερματίσει την εγκυμοσύνη της και οι αρχές της απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα). Σήμερα, οι γυναίκες της Ιρλανδίας συνεχίζουν να αγωνίζονται για το δικαίωμα στην άμβλωση, για το δικαίωμα να έχουν τον έλεγχο του σώματος τους.
Η άμβλωση απαγορεύεται στην Ιρλανδία με βάση το άρθρο 8 του Συντάγματος, με εξαίρεση (μετά την υπόθεση της Σαβίτα) την περίπτωση στην οποία κινδυνεύει η ζωή της γυναίκας καθώς και περιπτώσεις γυναικών με τάσεις αυτοκτονίας, οι οποίες όμως πρέπει να πείσουν μια επιτροπή «ειδικών» που δεν είναι καν ψυχολόγοι, αλλά γιατροί τις περισσότερες φορές, πως πράγματι έχουν αυτοκτονικές τάσεις.
Και πάλι όμως, η πιο πρόσφατη περίπτωση μιας έφηβης μετανάστριας, η οποία αιτούνταν άσυλο, δε γνώριζε Αγγλικά, ήταν θύμα βιασμού και ζητούσε να κάνει έκτρωση κάνοντας παράλληλα απεργία πείνας και δίψας είναι ενδεικτική της κατάστασης.
Εφαρμόζοντας το μεσαιωνικό νόμο για τις αμβλώσεις, οι γιατροί καθυστερούσαν την επέμβαση μέχρι να φτάσει σε εβδομάδα κύησης τέτοια που να μπορεί να γίνει καισαρική! Το περιστατικό αυτό δείχνει ότι μόνο με μια οριστική αλλαγή του άρθρου 8 του ιρλανδικού Συντάγματος, κάτι που απαιτεί συνεχείς και επίμονους αγώνες από το γυναικείο κίνημα, μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.
Στην Ιρλανδία, 12 γυναίκες την ημέρα καταφεύγουν είτε στη Βρετανία, προκειμένου να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους, είτε παίρνουν παράνομα «το χάπι της άμβλωσης», το οποίο αν και σε γενικές γραμμές θεωρείται ασφαλές, δεν είναι πάντα αποτελεσματικό και βέβαια απαιτεί ιατρική παρακολούθηση.
Έτσι, παίρνοντάς το παράνομα, βρισκόμενες μακριά από ένα προστατευτικό και υποστηρικτικό περιβάλλον, οι γυναίκες αυτές βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους. Για γυναίκες φτωχές, ή που έχουν ήδη παιδιά, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη καθώς μπορεί να μην έχουν καν τα χρήματα που απαιτεί η επέμβαση και το ταξίδι ή απλά να μην έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους.
Η εκστρατεία του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» και της «ROSA»
Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI» (αδερφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία) και η εκλογική συνεργασία των αντικαπιταλιστών οργανώσεων «Συμμαχία Ενάντια στη Λιτότητα» και «Οι Άνθρωποι πάνω από τα Κέρδη», στην οποία συμμετέχει, κατέθεσαν στο ιρλανδικό κοινοβούλιο πρόταση για δημοψήφισμα με στόχο την άρση του άρθρου 8 του Συντάγματος. Το θέμα θα συζητηθεί στην ιρλανδική βουλή τον Οκτώβρη.
Το τελευταίο δημοψήφισμα με ξεκάθαρο ερώτημα «Ναι ή Όχι» στην άμβλωση έγινε το 1983, δηλαδή πριν από 33 χρόνια, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι καμία γυναίκα που βρίσκεται σήμερα σε αναπαραγωγική ηλικία δεν είχε ψηφίσει.
Ταυτόχρονα, συντρόφισσες του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» δημιούργησαν την πρωτοβουλία «ROSA», μια μαχητική καμπάνια, ανοιχτή για κάθε γυναίκα που θέλει να συμμετέχει, με εντατικές καθημερινές εκστρατείες για τα γυναικεία δικαιώματα σε όλη τη χώρα.
Το 75-80% των γυναικών που συναντά η «ROSA», προπαγανδίζοντας το δημοψήφισμα, το υποστηρίζουν, την ώρα βέβαια που η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ το πολεμάνε, αφού βρίσκονται έτη φωτός πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και διεκδικήσεις των γυναικών της χώρας.
Η κατάσταση αυτή πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Οι γυναίκες πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται σαν δοχεία μεταφοράς παιδιών, σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και να αποκτήσουν δικαίωμα πάνω στο ίδιο τους το σώμα.
Η Ιρλανδία έκανε πρόσφατα ένα βήμα πιο κοντά στην ισότητα με την αναγνώριση του γάμου των ομοφυλοφίλων. Όλα δείχνουν ότι μπορεί να γίνει και το βήμα του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση. Χιλιάδες γυναίκες αγωνίζονται για το δικαίωμα της επιλογής και αναμένουν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας της 10ης Οκτώβρη. Ας διαδώσουμε τον αγώνα τους.
