Η καινούρια χρονιά βρίσκει το Ιράν μπροστά σε επαναστατικές διαδικασίες. Ο διεθνής Τύπος μιλά για μια “επανάσταση σε αργή κίνηση” και όλα δείχνουν ότι για κάτι τέτοιο πρόκειται. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούνη, όταν ο ηττημένος Μουσαβί αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα καταγγέλλοντας για νοθεία την κυβέρνηση Αχμαντινετζάντ, άνοιξαν το δρόμο για ένα κίνημα το οποίο μπορεί να ανατρέψει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και ολόκληρο το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.
Τους τελευταίους 6 μήνες έχουν γίνει οι μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις των τελευταίων 30 χρόνων.
Ξεκίνησαν τον Ιούνη με αφορμή την εκλογική νοθεία του προέδρου Αχμαντινετζάντ, συνεχίστηκαν το Νοέμβρη όταν εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίοι διαδήλωσαν στην Τεχεράνη με σύνθημα ?κάτω η δικτατορία? και κορυφώθηκαν στο τέλος του χρόνου όταν εκατομμύρια Ιρανών διαδήλωσαν σε πολλές πόλεις ενάντια στο καθεστώς. Η 26η και ιδιαίτερα η 27η Δεκεμβρίου ήταν μια επίδειξη δύναμης του ιρανικού λαού ενάντια στο καθεστώς. Εκατομμύρια ιρανοί όχι μόνο διαδήλωσαν αλλά ήρθαν και σε σύγκρουση με το ίδιο το καθεστώς. Οδοφράγματα στήθηκαν στην Τεχεράνη, το Ισφαχάν και σε πολλές άλλες πόλεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν οι διαδηλωτές τις δυνάμεις καταστολής. Βίντεο και ανταποκρίσεις ξένων πρακτορείων δείχνουν αστυνομικούς να αρνούνται να χτυπήσουν διαδηλωτές και να περνούν με το μέρος τους. Η αντιπολιτευόμενη ιστοσελίδα Jaras αναφέρει ότι
“αστυνομικοί δεν υπακούουν στις διαταγές των ανωτέρων τους να πυροβολήσουν διαδηλωτές στο κέντρο της Τεχεράνης. Ορισμένοι από αυτούς προσπαθούν να πυροβολούν στον αέρα όταν πιέζονται από τους ανωτέρους τους”. Όλα δείχνουν πως η ιρανική εξέγερση έχει προκαλέσει ρήγματα και στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό.
Αυτό δείχνει και η στάση της κυβέρνησης η οποία πλέον παίζει το χαρτί της σκληρής καταστολής. Οι διαδηλώσεις του Δεκέμβρη καταπνίγηκαν από την ιρανική αστυνομία και το στρατό οι οποίοι άνοιξαν πυρ στους διαδηλωτές σκοτώνοντας τουλάχιστον 8 από αυτούς και πραγματοποιώντας πάνω από 500 συλλήψεις.
Όμως η ιρανική επανάσταση δεν πρόκειται να σταματήσει από την καταστολή. Η κρίση έχει χτυπήσει εδώ και χρόνια την ιρανική κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία η ανεργία είναι στο 20% και ο πληθωρισμός τρέχει με 30%. Η καταπίεση μαζί με τη φτώχεια είναι που έβγαλαν χιλιάδες ιρανούς στους δρόμους. Οι τελευταίες διαδηλώσεις μάλιστα δείχνουν μια μεγαλύτερη πολιτικοποίηση. Συνθήματα που αναφέρονται στο διάδοχο του Χομεϊνί ως «νέο Σάχη» δείχνουν όχι απλά μια αντικυβερνητική αλλά μια αντικαθεστωτική διάθεση. Τα ρήγματα στον σκληρό ιρανικό κρατικό μηχανισμό επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια «επανάσταση σε αργή κίνηση». Σε αυτή την επανάσταση οι νέοι άνεργοι οι οποίοι γίνονται όλο και περισσότεροι, η νεολαία που αποτελεί το 66% του πληθυσμού και η εργατική τάξη παίζουν τον καθοριστικό ρόλο. Και κυρίως οι εργαζόμενες γυναίκες του Ιράν που έχουν αναδειχθεί στο πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της επανάστασης.
Το σημερινό κίνημα μπορεί, παράλληλα με το στόχο της εκδημοκρατικοποίησης και της ανατροπής του αντιδραστικού ισλαμικού καθεστώτος, να βοηθήσει για να ξαναχτιστεί η ιρανική αριστερά σε σωστές βάσεις. Μια αριστερά που να παλέψει για ένα κίνημα ανεξάρτητο και από ψευτο-αντιιμπεριαλιστές όπως ο Αχμαντινεντζάντ και από φιλοδυτικούς καπιταλιστές ηγέτες όπως ο Μουσαβί.
Ο Ιρανικός λαός ξέρει τι σημαίνει κυβέρνηση υποταγμένη στους ιμπεριαλιστές (όπως ήταν του Σάχη που ανατράπηκε από την επανάσταση του 1979) 30 χρόνια τώρα έχει μάθει και τι σημαίνει θεοκρατική κυβέρνηση. Μόνο η αριστερά θα μπορούσε πραγματικά:
– να συντονίσει το εργατικό κίνημα, τα κινήματα για δημοκρατία, για κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, το κίνημα των γυναικών ενάντια στην τριπλή τους καταπίεση, το φοιτητικό κίνημα και τις καταπιεσμένες μειονότητες,
– σε κοινό αγώνα που να ξεκινάει από τη διεκδίκηση των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων,
– της ισότητας των φύλων,
– των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων
– και να προχωράει στον αγώνα για ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού και για μια δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία, στηριγμένη στην εργατική και λαϊκή εξουσία, την εργατική διαχείριση και την εργατική δημοκρατία, στο Ιράν και τη Μέση Ανατολή!
Κυριάκος Χάλαρης
____________
