Τα τελευταία χρόνια στην Ιαπωνία, η ομάδα «Noaseps» (No to all sexist public speeches – Όχι σε κάθε σεξιστική δημόσια ομιλία) που αποτελείται από ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές και έχει σαν στόχο να καταγγείλει τις σεξιστικές διακρίσεις, διοργανώνει ψηφοφορία για να βρει την πιο σεξιστική δήλωση της χρονιάς.
Φέτος η χρονιά ήταν δύσκολη, με πολλούς «άξιους» ανταγωνιστές για το βραβείο. Φαβορί ήταν ο πρώην πρόεδρος των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων, Γιοσίρο Μόρι, μετά τη δημόσια δήλωσή του πως «οι γυναίκες ανταγωνίζονται για το ποια μιλάει περισσότερο», δήλωση που τον οδήγησε σε παραίτηση. Δεν ήταν όμως ο μόνος άξιος υποψήφιος. Ο Masateru Shiraishi, μέλος του κυβερνητικού «Δημοκρατικού Φιλελεύθερου Κόμματος», τον Σεπτέμβρη του 2020 δήλωσε πως αν οι λεσβίες και οι ομοφυλόφιλοι «εξαπλωθούν» τότε η κοινότητα θα αφανιστεί, καθώς δε θα γεννιούνται πλέον παιδιά.
Τελικά όμως, σε μία ειρωνεία της ζωής, οι δύο αυτοί άντρες ηττήθηκαν και ήρθαν στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, αφού πρώτη αναδείχτηκε μία γυναίκα βουλευτίνα του κυβερνώντος κόμματος, η Mio Sugita!
Η Sugita κέρδισε επάξια την πρώτη θέση μετά από την ψηφοφορία, αφού τον περασμένο Σεπτέμβρη, σε μία συνάντηση με νομοθέτες του κόμματός της δήλωσε ότι «οι γυναίκες μπορούν να λένε όσα ψέματα θέλουν όταν μιλούν για περιστατικά σεξουαλικής βίας»!
Ένα «βραβείο» που διεκδικεί εδώ και καιρό
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Sugita βρέθηκε υποψήφια για τη χειρότερη σεξιστική δήλωση της χρονιάς. Το 2018 σε άρθρο της αλλά και σε μία τηλεοπτική συνέντευξη, είχε εναντιωθεί στο δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται, καθώς «[οι ομοφυλόφιλοι/ες] δεν παράγουν παιδιά. Με άλλα λόγια, στερούνται παραγωγικότητας και, ως εκ τούτου, δεν συμβάλλουν στην ευημερία του έθνους». Τότε, είχε έρθει δεύτερη σε ψήφους για την πιο σεξιστική δήλωση.
Ενώ σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, σχολιάζοντας την καταγγελία μίας δημοσιογράφου για βιασμό από έναν άλλον δημοσιογράφο, είπε πως
«στη δική της περίπτωση, υπάρχουν λάθη από τη δική της πλευρά ως γυναίκα – αφού ήπιε τόσο πολύ μπροστά σε έναν άντρα και δε θυμάται τι συνέβη». Και συνέχισε: «Αν είσαι εργαζόμενη γυναίκα στην κοινωνία, θα σε πλησιάσουν διάφοροι άνθρωποι που δε σου αρέσουν. Το να μπορείς με σωστό τρόπο να τους απορρίψεις, πρέπει να είναι μία από τις δεξιότητές σου.»
Επίσης, η Sugita ισχυρίζεται πως δεν υπήρξαν ποτέ οι λεγόμενες «comfort women», περίπου 200.000 γυναίκες-σκλάβες του σεξ, κυρίως από την Κορέα που εξαναγκάστηκαν να δουλεύουν σε ιαπωνικούς οίκους ανοχής πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη γνώμη της αυτό αποτελεί «κορεάτικη προπαγάνδα».
Μάλιστα, σε βιβλίο της το 2016 προέτρεπε την κοινωνία να κατεδαφίσει όσα μνημεία έχουν χτιστεί στις ΗΠΑ ως φόρος τιμής προς τις γυναίκες αυτές.
Γυναίκα με την πιο σεξιστική δήλωση της χρονιάς – γιατί δεν μας εκπλήσσει;
Η είδηση πως μία γυναίκα έκανε την πιο σεξιστική δήλωση της χρονιάς, ίσως σε πρώτη ανάγνωση να φαίνεται αντιφατική ή «παράξενη». Η ιστορία όμως μας έχει αποδείξει πως στο σύστημα που ζούμε, πρώτο και κυρίαρχο ρόλο δεν παίζει το φύλο αλλά η κοινωνική τάξη και η ιδεολογία που εκπροσωπεί ο καθένας και η καθεμία.
Εξάλλου, τα παραδείγματα ανθρώπων που ενώ ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όταν ήρθαν σε θέση εξουσίας γύρισαν την πλάτη στις ομάδες αυτές είναι πάρα πολλά. Η Θάτσερ, ο Ομπάμα πιο πρόσφατα, η Χίλαρι Κλίντον, αποτελούν από τα πιο «κλασικά» παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων. Ένα από τα πιο πρόσφατα όμως, είναι αυτό της Ana Brnabic, πρωθυπουργού της Σερβίας και «ανοιχτά» λεσβίας, η οποία μάλιστα έχει αποκτήσει παιδί με τη σύντροφό της μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. Και όμως, τον Αύγουστο του 2019, ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησής της, προφανώς σε συνεννόηση μαζί της, επέβαλε νόμο που απαγορεύει στα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά με ακριβώς την ίδια διαδικασία!
Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν η «βράβευση» της Sugita, αφού, όπως ο σεξισμός και οι ανισότητες είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το καπιταλιστικό σύστημα, με τον ίδιο τρόπο οι εκπρόσωποί του δεν μπορούν παρά να τα αναπαράγουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, με μικρότερο ή μεγαλύτερο –όπως στην περίπτωση της Sugita– ζήλο.
Τελικά, τα παραδείγματα όπως αυτό της Sugita, βοηθούν στο να ξεκαθαρίσει το τοπίο για τα όρια των πολιτικών της άρχουσας τάξης. Κάνουν φανερό πως ο αγώνας ενάντια στον σεξισμό, δεν δίνεται από «όλες τις γυναίκες», αλλά από τις γυναίκες –και τους άντρες – που αναγνωρίζουν τη σημερινή καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες, τις ανισότητες και τις διακρίσεις και παράλληλα βιώνουν την καταπίεση και τις ανισότητες που γεννά και αναπαράγει συνολικά το σύστημα.
Αυτός ο αγώνας για να στεφθεί τελικά με επιτυχία, πέρα από τις συγκεκριμένες και σημαντικές νίκες που μπορεί να πετύχει μέσα από τα κινήματα, πρέπει να θέσει και σε αμφισβήτηση την πηγή των ανισοτήτων και των διακρίσεων, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
