Τα αλλεπάλληλα νομοθετήματα ενάντια στους εργαζόμενους/ες, η προσπάθεια καταστολής των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, αλλά και η ασυλία που λαμβάνουν όλο και πιο απλόχερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν προσδώσει αυτοπεποίθηση στην εργοδοσία, η οποία επιχειρεί συντονισμένα να επιφέρει πλήγματα στα εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας.
Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Αρνητικό ρεκόρ 10ετίας στην εξέλιξη της ανεργίας για τον Δεκέμβριο, κατέγραψε ο ΟΑΕΔ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού, οι άνεργοι τον Δεκέμβριο ανήλθαν στους 1.128.421, αυξημένοι κατά 129.000 (14%) σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2018. Έξι στους δέκα ανέργους είναι γυναίκες. Την ίδια στιγμή ρεκόρ 18ετίας έχουν καταγράψει οι απολύσεις.
«Μα τι να κάνουμε, θα πρέπει η οικονομία να γίνει πιο ανταγωνιστική», θα σπεύσουν να μας πουν οι «γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού. Η πραγματικότητα κι εδώ είναι αμείλικτη. Πτώση κατά 8,1% σημείωσε ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής τον Νοέμβρη του 2019 σε σύγκριση με έναν χρόνο πριν, ενώ το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων βρίσκεται σε χαμηλό 20ετίας. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Παρά την προπαγάνδα των κυρίαρχων ελίτ, οι μεγάλες θυσίες της ελληνικής κοινωνίας αντί να «επαναφέρουν την ανάπτυξη» όπως μας υπόσχονταν, βασικά αποτέλεσαν μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους στους καπιταλιστές. Η κρίση του συστήματος είναι τόσο βαθιά που οδηγεί σε συνεχή καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, και μέσα σε αυτές είναι οι άνθρωποι της εργασίας.
Επίθεση στα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα
Στο στόχαστρο της Κυβέρνησης και των εργοδοτών βρίσκονται το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή και ρυθμισμένη με συλλογικές συμβάσεις εργασία, καθώς και το δικαίωμα στη συνδικαλιστική οργάνωση (λειτουργία σωματείων, προκήρυξη απεργιών, κ.α.).
Ένας από τους κλάδους που έχουν μπει στο στόχαστρο είναι και αυτός των τραπεζοϋπαλλήλων, ο οποίος χαρακτηρίζεται από ισχυρές συνδικαλιστικές παραδόσεις αλλά ταυτόχρονα στο τιμόνι των συνδικάτων βρίσκονται καριερίστες συνδικαλιστές, πλήρως αποκομμένοι από τα πραγματικά προβλήματα και ανάγκες των εργαζομένων.
Οι εύσχημες λέξεις που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες όπως μετασχηματισμός, ψηφιοποίηση, νέα εποχή, κ.α. δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Χιλιάδες εργαζόμενοι/ες πετιούνται εκτός εργασίας υπό καθεστώς τρομοκρατίας και εκβιασμών με αποχωρήσεις που μετά βαφτίζονται εθελούσιες, ενώ οι πιο «τυχεροί» μεταφέρονται σε τρίτες εταιρείες (τα περίφημα funds διαχείρισης κόκκινων δανείων) όπου χάνουν την ιδιότητα του τραπεζοϋπαλλήλου. Την ίδια στιγμή τα μεγαλοστελέχη κάνουν «πάρτι» με αμοιβές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε ένα περιβάλλον πλήρους αδιαφάνειας και ασυδοσίας. Αυτή την κατάσταση ενισχύει ο νέος ποινικός κώδικας που ψήφισε η ΝΔ που επί της ουσίας αφήνει στο απυρόβλητο τις διοικήσεις των τραπεζών παραγράφοντας τα τεράστια σκάνδαλα των προηγούμενων ετών.
Και στο βάθος κοινωνικός πόλεμος…
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές 4 εργαζόμενοι της Motor Oil (συμφερόντων Βαρδινογιάννη) στην Κόρινθο βρίσκονται βαριά τραυματισμένοι στην εντατική. Η έκρηξη που οδήγησε στον τραυματισμό τους συνέβη τις μέρες συντήρησης των εγκαταστάσεων. Είναι εκείνη η περίοδος που οι εργοδότες δεν έχουν κέρδη οπότε πιέζουν ασφυκτικά τους εργαζόμενους. Και όλα αυτά χωρίς να τηρούνται στο ελάχιστο οι προβλεπόμενοι κανόνες ασφαλείας, ενώ οι έλεγχοι από τους αρμόδιους φορείς είναι ανύπαρκτοι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί. Η επέλασή τους από τη μια βασίζεται στην ξεκάθαρα ταξική ατζέντα της ΝΔ, από την άλλη στην απουσία σοβαρού αντιπάλου. Οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων είναι απούσες από τη μάχη, μοιάζουν να τα έχουν εντελώς χαμένα, ενώ η αριστερά, μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο κατεστημένο, δεν έχει κατορθώσει να ορθώσει ανάστημα.
Το προηγούμενο διάστημα αρκετοί χώροι επιχείρησαν να απαντήσουν (τραπεζοϋπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στο δημόσιο μέσω προγραμμάτων ΟΑΕΔ, κ.α.). Η σημαντικότερη μάχη ήταν η απεργία μεγάλης διάρκειας των εργαζομένων στον ΟΤΕ που βρήκε συμπαράσταση σε αρκετά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Το βασικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτές οι μάχες δεν συντονίζονται. Κάθε χώρος βγαίνει μόνος του στον αγώνα χωρίς σχέδιο και χωρίς προοπτική νίκης. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία άμεσα. Οι αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε εργασιακούς χώρους, τα μαχητικά σωματεία αλλά και όλοι οι αγωνιστές και αγωνίστριες της βάσης οφείλουν να συντονίσουν τον βηματισμό τους για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους αντιπάλους και να παλέψουμε με αξιώσεις.
