Προκήρυξη που μοιράζουν οι «Μαχητικές & Ελεύθερες» εν όψει της 25ης Νοέμβρη, Παγκόσμιας Ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Όλες/οι στις πορείες ενάντια στη βία κατά των γυναικών!
- Αθήνα 6.30 Ομόνοια
- Θεσσαλονίκη 7.00 Άγαλμα Βενιζέλου
- Βόλος 6.00 Πλ. Αγίου Νικολάου
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα μαζικό φαινόμενο στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην Ελλάδα:
Διαπράττονται 5.000 βιασμοί κάθε χρόνο. Μόνο όμως 150 από αυτούς καταγγέλλονται, ενώ ακόμα λιγότεροι είναι οι δράστες που τελικά καταδικάζονται. (Στοιχεία από την Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρία)
1 στις 4 γυναίκες κακοποιείται σωματικά ή/και σεξουαλικά τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της. Για πολλές γυναίκες η κακοποίηση είναι συστηματική, κομμάτι της οικογενειακής τους καθημερινότητας.
20.000 γυναίκες είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Ανάμεσα τους τουλάχιστον 1000 κορίτσια ηλικίας 13-15 ετών.
Το φεμινιστικό κίνημα φούντωσε ξανά στην Ελλάδα την τελευταία 5ετία κάνοντας πολύ πιο ορατές τις πολλές μορφές βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Την ίδια στιγμή, με τους αγώνες του, έδωσε δύναμη σε πολλές γυναίκες να αντιδράσουν, να παλέψουν και πολλές φορές να καταγγείλουν στις Αρχές την κακοποίησή τους.
Σήμερα οι αγώνες μας πρέπει να πάνε μερικά βήματα παραπέρα. Να διεκδικήσουμε άμεσα μέτρα πρόληψης και προστασίας των γυναικών από τη σεξιστική βία.
Η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα είναι μέρος του προβλήματος
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει είναι το πού μπορεί να καταγγείλει μια γυναίκα ότι κακοποιείται και να δεχτεί βοήθεια.
Η αστυνομία πολλές φορές αδιαφορεί ή αποτρέπει τις κακοποιημένες γυναίκες να προχωρήσουν σε επίσημη καταγγελία «για να μην μπλέξουν», ενώ άλλες φορές καλύπτει τους κακοποιητές όπως έγινε για παράδειγμα στην περίπτωση της Γ. Μπίκα στη Θεσσαλονίκη, ή της 19χρονης φοιτήτριας από την Κάλυμνο που αναγκάστηκε να ταξιδέψει στην Αθήνα για να προχωρήσει σε καταγγελία.
Επιπλέον, η αστυνομία δεν παρέχει ποτέ προστασία στα θύματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η 40χρονη γυναίκα από τη Ζάκυνθο η οποία δολοφονήθηκε τον Αύγουστο από τον άντρα της, μόλις επέστρεψε στο σπίτι της από το αστυνομικό τμήμα όπου είχε πάει για να τον καταγγείλει για ακόμη έναν ξυλοδαρμό.
Και δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που αστυνομικοί εμπλέκονται σε υποθέσεις βιασμών και σωματεμπορίας. Ο πρόσφατος βιασμός της κοπέλας στο ΑΤ Ομόνοιας, η εμπλοκή αστυνομικών στο βιασμό και την εκπόρνευση του 12χρονου παιδιού στον Κολωνό, η εκπόρνευση της 19χρονης κοπέλας από τον αστυνομικό Δ. Μπουγιούκο στην Ηλιούπολη το καλοκαίρι του 2021 είναι μερικά μόνο από τα πιο πρόσφατα περιστατικά που έχουν δημοσιευτεί.
Γι’ αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε
- Να υπάρχουν ειδικές δομές στους δήμους όπου να μπορούν να απευθυνθούν τα θύματα σεξιστικής βίας. Οι δομές αυτές να παρέχουν ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και νομικούς συμβούλους που να συνοδεύουν και να βοηθούν τα θύματα να καταγγείλουν την κακοποίησή τους στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, να προστατεύουν και να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του θύματος απέναντι σε μια αδιάφορη ή/και εχθρική αστυνομική Αρχή.
- Να προσληφθούν άμεσα ιατροδικαστές, έτσι ώστε να υπάρχει επαρκής αριθμός, σε 24ωρη βάση, σε όλη την Ελλάδα, καθώς πολλές φορές τα θύματα σεξιστικής βίας πρέπει να περιμένουν μέρες ή/και να ταξιδέψουν σε άλλο νομό για εξεταστούν από ιατροδικαστή.
- Να απολύονται οι αστυνομικοί που αποτρέπουν τα θύματα σεξιστικής βίας να καταγγείλουν την κακοποίησή τους, καλύπτουν τους κακοποιητές ή καταδικάζονται για κακοποίηση.
Παράλληλα χρειάζεται να ασκήσουμε μεγαλύτερες πιέσεις στο δικαστικό σύστημα, το οποίο συχνά προστατεύει και ρίχνει τους θύτες σεξιστικής βίας στα μαλακά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι αστυνομικοί που βίασαν την 19χρονη κοπέλα στο ΑΤ Ομόνοιας και ο Δ. Λιγνάδης. Οι πρώτοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους μέχρι τη δίκη, ενώ ο δεύτερος παρότι καταδικάστηκε για δυο βιασμούς αφέθηκε ελεύθερος μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του.
Πραγματική στήριξη στα θύματα κακοποίησης
Πολλές γυναίκες θύματα κακοποίησης διστάζουν να φύγουν από το σπίτι γιατί δεν έχουν πού να πάνε. Είτε δεν έχουν κάποιο φιλικό ή συγγενικό σπίτι να μείνουν, είτε δεν θέλουν να εκθέσουν φίλους και συγγενείς σε κίνδυνο. Ακόμα, πολλές φορές φοβούνται ότι αν φύγουν ο κακοποιητής τους θα τις βρει, θα γίνει ακόμα πιο βίαιος ή δεν θα διστάσει ακόμα και να τις δολοφονήσει. Αυτοί οι φόβοι δεν είναι αβάσιμοι. Ένας μεγάλος αριθμός αν όχι η πλειοψηφία των γυναικοκτονιών των τελευταίων χρόνων έγινε όταν η γυναίκα αποφάσισε να χωρίσει.
Διεκδικούμε:
- Να αυξηθούν δραστικά οι ξενώνες φιλοξενίας για τις κακοποιημένες γυναίκες (και τα παιδιά τους), καθώς αυτοί που υπάρχουν σήμερα (συνολικά 400 κρεβάτια) είναι πολύ λιγότεροι από τις πραγματικές ανάγκες.
- Η πρόσβαση στους ξενώνες φιλοξενίας να μπορεί να γίνει κατ’ αρχήν με ένα τηλεφώνημα ή μήνυμα, χωρίς να απαιτείται η κατάθεση εγγράφων που δεν έχουν όλες οι κακοποιημένες γυναίκες τη δυνατότητα να συγκεντρώσουν πριν φύγουν από το σπίτι.
- Να υπάρξει πρόγραμμα υποστηριζόμενης διαμονής και εκτός ξενώνων, σε ανεξάρτητες κατοικίες, όπως και υποστήριξη των κακοποιημένων γυναικών στην ανεύρεση θέσης εργασίας, μέχρι τα θύματα να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
- Παράλληλα πρέπει να παρέχεται δωρεάν πρόσβαση σε ψυχολόγους στις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους όπως και δωρεάν ή μειωμένου κόστους νομική βοήθεια.
Τίποτα δεν αλλάζει χωρίς αγώνες
Οι κυβερνώντες υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για τα θύματα σεξιστικής βίας. Ωστόσο δεν παίρνουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για να στηρίξουν τις κακοποιημένες γυναίκες, ούτε σχεδιάζουν πολιτικές πρόληψης (όπως π.χ. αντισεξιστικά μαθήματα στα σχολεία, επιμόρφωση στους χώρους εργασίας κ.α.). Η μόνη δύναμη που μπορεί να τους αναγκάσει είναι η δική μας, η δύναμη των αγώνων μας. Κανένα από τα δικαιώματα των γυναικών, και συνολικά των αδυνάτων, δεν χαρίστηκε από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Όλα κατακτήθηκαν μέσα τους αγώνες. Αυτό τον δρόμο πρέπει να βαδίσουμε και σήμερα.
