Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία… ιστορικές γενικές απεργίες, κινητοποιήσεις που έχουμε να δούμε πολλά χρόνια ή και δεκαετίες! Κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη! Ηρωική αντίσταση των Γάλλων εργατών στα διυλιστήρια και την Παιδεία. Ιστορικής σημασίας η κινητοποίηση του Συνδικάτου Μετάλλου στην Ιταλία (FIOM) με μια διαδήλωση που ξεπέρασε τις 500.000 στη Ρώμη, την ώρα που οι απαράδεκτες ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς αναζητούν «κόλπα» (χωρίς να τους απασχολούν ούτε αρχές ούτε ιδέες ούτε πολιτικό πρόγραμμα) για να ξαναμπούν στη βουλή. Πρωτόγνωρη κινητικότητα στο εργατικό κίνημα της Βρετανίας το πιο «τσακισμένο» από το Θατσερισμό και τον Μπλερισμό, με το συνδικάτο των σιδηροδρομικών (RMT) και των πυροσβεστών (FBU) να μπαίνουν μπροστά για να δώσουν στην ουσία πολιτικές προοπτικές στο εργατικό κίνημα. Στη «συντηρητική» Γερμανία βλέπουμε πρωτοφανείς συγκρούσεις, τη στιγμή που το 85% του λαού υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί δεν έχουν ιδέα της πραγματικότητας στην κοινωνία και το 94 % (!) υποστηρίζουν τις διαδηλώσεις σαν την μόνη λύση. Στην Ιρλανδία 40.000 φοιτητές και μαθητές στους δρόμους – οι πιο μαζικές κινητοποιήσεις νεολαίας που είδε ποτέ η χώρα…
Η Ευρώπη βρίσκεται σε αναβρασμό! Ξεχειλίζει η οργή από τη διάλυση μισθών, συντάξεων, δημοσίων υπηρεσιών, δικαιωμάτων, κλπ – μια επίθεση που δεν έχει προηγούμενο από την εποχή του μεσοπολέμου!
Κοινός ο αγώνας,πανευρωπαϊκά
Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα παρακολουθούν τους αγώνες των συναδέλφων τους στις γειτονικές χώρες με την ελπίδα ότι θα φανούν οι πρώτες νίκες. Η αίσθηση του κοινού αγώνα, του συντονισμού, της ανάγκης των πανευρωπαϊκών κινητοποιήσεων, του διεθνισμού, δεν ήταν ποτέ περισσότερο έντονη από σήμερα.
Είναι η ώρα του πανευρωπαϊκού συντονισμού! Ενός συντονισμού που αν γινόταν πραγματικότητα θα έφερνε τα πάνω κάτω σε όλη την ήπειρο
Γιατί δεν υπάρχει αυτός ο συντονισμός; Για ένα λόγο: αρνούνται να τον προχωρήσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα μαζικά κόμματα της αριστεράς δεν παίρνουν καμία ουσιαστική πρωτοβουλία.
Παναγόπουλος
Το γελοίο υποκείμενο που παριστάνει τον πρόεδρο των Ελλήνων εργαζομένων, πριν από το καλοκαίρι έκανε «τουρ» στην Ευρώπη για να «διαπιστώσει», σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ότι «δεν υπάρχει διάθεση για συντονισμένους πανευρωπαϊκούς αγώνες».
Μόλις όμως εμφανίζεται κύμα αγώνων στην ήπειρο, ο κύριος αυτός μετατρέπεται σε πάπια. Αρνείται, μαζί με τους όμοιούς του, να καλέσει οποιαδήποτε κινητοποίηση μέσα στο Φθινόπωρο και έφτασε στο βαθμό να δηλώσει στα ξένα ΜΜΕ ότι αρκετές απεργίες κάναμε δεν χρειάζονται άλλες… (τελικά κάλεσε απεργία 10 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, όταν η νέα δέσμη μέτρων θα έχει ήδη κριθεί). Είχε προηγηθεί η τοποθέτησή του, στις αρχές του 2010, ότι κάνουμε απεργίες για να… βοηθήσουμε την κυβέρνηση!
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Όλες οι ΔΕΚΟ δέχονται αυτή τη στιγμή επίθεση. Γιατί δεν επιχειρούν ένα στοιχειώδη συντονισμό; Ο ΟΣΕ χτυπήθηκε στη διάρκεια των προηγούμενων εβδομάδων, αλλά ούτε καν με τα συνδικάτα των υπολοίπων συγκοινωνιών έγινε ουσιαστικός συντονισμός.
Η σκυτάλη στη βάση…
Κανείς δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από ηγεσίες όπως της ΓΣΕΕ.
Η σκυτάλη είναι στην βάση και μόνο στην βάση του κινήματος. Οι αγωνιστές της βάσης χρειάζεται να πάρουν πρωτοβουλίες για συντονισμό από τα κάτω. Την ίδια στιγμή έχουν ευθύνη να πιέζουν, για να σύρουν, τις ομοσπονδίες και τις συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) σε απεργιακές κινητοποιήσεις – γιατί το κίνημα χρειάζεται γενικές απεργίες και απεργίες σημαντικών ομοσπονδιών (έστω κι αν η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι ότι επικεφαλής τους είναι ηγεσίες ανάξιες εμπιστοσύνης).
…και στις μαχητικές ομοσπονδίες
Τα μαχητικά συνδικάτα, σωματεία και ομοσπονδίες χρειάζεται να δουν το θέμα του συντονισμού μεταξύ τους. Το ίδιο πρέπει να γίνει και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Οι ηγεσίες της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων δεν πρόκειται να πάρουν τις πρωτοβουλίες που χρειάζεται.
Συνδικάτα όπως είναι η FIOM στην Ιταλία, οι εργάτες δήμου στη Λισαβόνα, το FBU και το RMT στη Βρετανία, οι εργάτες στα διυλιστήρια και οι εκπαιδευτικοί στη Γαλλία, κ.λπ., μαζί με τα νεολαιίστικα κινήματα των φοιτητών και των μαθητών, χρειάζεται να δουν το θέμα της επαφής, των γεφυρών επικοινωνίας, των κοινών πρωτοβουλιών, του συντονισμού.
Η CWI σε ζωντανή σχέση με αυτούς τους χώρους και με πολλούς άλλους, σε όλη την ήπειρο, θα κάνει ότι περνά από το χέρι της σ’ αυτή την κατεύθυνση. Με αισιοδοξία και με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Γιατί το εργατικό κίνημα έχτισε τις οργανώσεις του στο παρελθόν – συνδικαλιστικές και πολιτικές – κάτω από άπειρα πιο δύσκολες συνθήκες από τις σημερινές! Γι’ αυτό η προσπάθεια των καπιταλιστών να σπάσουν τη ραχοκοκαλιά του κινήματος, να σπάσουν τη δυνατότητά του να αντισταθεί, θα καταρρεύσει!
Όσο και αν με την απαράδεκτη στάση τους οι ηγεσίες της αριστεράς, λειτουργούν σαν εμπόδιο και σαν φρένο σ’ αυτή την πορεία και αυτή την προοπτική, το εργατικό κίνημα, θα βρει τις δυνάμεις, θα βρει τον τρόπο, θα βρει τον δρόμο, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και να αλλάξει τη φυσιογνωμία των οργανώσεων του, συνδικαλιστικών και πολιτικών, έτσι ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του, στην προοπτική πάντα της ανατροπής του σάπιου, βάρβαρου καπιταλισμού.
