Διαβάσαμε το άρθρο «Η μαλθακοποίηση των αγοριών» στο themermaidtavern.gr ώστε να μη χρειαστεί να το κάνετε εσείς. Ο ίδιος ο τίτλος του δεν προδιαθέτει για τίποτα θετικό. Πρόκειται για ένα ακόμα άρθρο-βάιραλ, από εκείνα που γεμίζουν τις ιστοσελίδες «ποικίλης ύλης» και κοινοποιούνται αθρόα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η νοσταλγία και η ωραιοποίηση του παρελθόντος…
«Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα…»
αλλά και η επίκληση στον πατριωτισμό και την αυθεντία
«...για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας…»
επιστρατεύονται σε αυτό το άρθρο-τρικυμία εν κρανίω, προκειμένου να αναπαραχθούν με τον πλέον αντιδραστικό τρόπο οι αξίες της πατριαρχίας, οι οποίες κατά την άποψη του συντάκτη, λείπουν από την ανατροφή των σημερινών αγοριών.
Δε διστάζει μάλιστα, να φτάσει στο σημείο να υπονοήσει ότι η σωστή κοινωνικοποίηση για ένα μικρό αγόρι είναι η βία και η επιθετικότητα:
«Τα παιδιά έγιναν πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη».
«Αξίες» όπως η «σκληραγωγία» (ή ό,τι χαρακτηρίζει ο συντάκτης ως τέτοια) μπαίνουν –σκόπιμα, φυσικά– στην ίδια ζυγαριά με «το θάρρος, την ακεραιότητα και την τιμή», οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «αντρικές αρετές».
Στον αντίποδα βρίσκονται οι κατακριτέες (για τον συντάκτη) «θηλυκές» αρετές, δηλαδή «η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα» ή, όπως επισημαίνει παρακάτω, ακόμη και ο διάλογος μεταξύ γονιών και παιδιών!
Ο συντάκτης του άρθρου διαπιστώνει με φρίκη ότι
«Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους»
Σύμφωνα με τη γνώμη του, λοιπόν, το αγόρι πρέπει να μεγαλώνει όχι απλώς για να γίνει «σκληρό», αλλά και… πειθήνιο απέναντι σε φορείς εξουσίας. Κατά την άποψή του, τα σημερινά αγόρια μεγαλώνουν
«Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλύτερους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν»
Θεωρεί ότι το αγόρι οφείλει να είναι ανταγωνιστικό και επιθετικό προς τους διπλανούς του:
«Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε».
Για ακόμη μία φορά βλέπουμε την ευγένεια, τη λεπτότητα και τους χαμηλούς τόνους να αντιμετωπίζονται ως κάτι αρνητικό, αφού μάλιστα συνδεθούν με τη θηλυπρέπεια – πράγμα που υποβαθμίζει εν τέλει το ίδιο το γυναικείο φύλο. Σωστός και άξιος άντρας, υποστηρίζει το άρθρο, είναι μόνο ο βίαιος και επιθετικός, αφού μοναδική αποδεκτή ιδιότητα είναι η αρρενωπότητα! Οτιδήποτε διαφέρει, είναι απεχθές και προσβλητικό!
Για όλα τα παραπάνω, φυσικά, ο αρθρογράφος διαπιστώνει ότι ευθύνεται ο… φεμινισμός, αφού, όπως υποστηρίζει
«η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος».
Τι αντιτείνει σε αυτό; Την αδιαφορία για την υπόλοιπη κοινωνία και τον ακραίο ατομικισμό/εγωκεντρισμό μαζί με γερές δόσεις κυνισμού:
«Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο».
Τα παραπάνω επιχειρήματα θυμίζουν, επιπλέον, τις θέσεις της Χρυσής Αυγής και του Μετώπου Γυναικών, που δρα στους κόλπους της, για την οικογένεια και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, όπου επίσης γίνεται λόγος για «πολτοποίηση των δύο φύλων, χωρίς ταυτότητα» και ο σύγχρονος Έλληνας κατακρίνεται, ως ένας «κακομαθημένος Μπούλης, ένα βουτυρόπαιδο που τρέχει στην ποδιά της μαμάς του να βρει το δίκιο του»! Τι μπορεί όμως να αποδειχθεί πιο χρήσιμο για το σύστημα, από έναν άντρα ο οποίος έχει μεγαλώσει μέσα στην καταπίεση, με ασφυκτικά πρότυπα αρρενωπότητας να του υπαγορεύουν πώς θα συμπεριφέρεται κάθε στιγμή της ζωής του; Ο οποίος, επιπλέον, θα είναι υποταγμένος σε φορείς εξουσίας, και φυσικά θα έχει ως υπέρτατη αξία την ατομική του επιβίωση, ακόμη και διά της βίας;
Σε άρθρα όπως το παραπάνω, συμπυκνώνονται οι πιο αντιδραστικές αντιλήψεις σε σχέση με το πως πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί, με βάση «αντρικές» και «γυναικείες» αρετές, αναπαράγοντας δηλαδή τα στερεότυπα τα οποία ευθύνονται για τις ανισότητες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Απέναντι σ αυτές τις αντιλήψεις, βέβαια, όλο και περισσότερος κόσμος αντιτείνει την πιο απλή και υγιή πραγματικότητα: μπορούμε να μαθαίνουμε στα παιδιά να δείχνουν αλληλεγγύη, να σέβονται το διαφορετικό και να μη διακρίνουν τους ανθρώπους ούτε ως προς το φύλο τους, ούτε ως προς τη σωματική τους διάπλαση. Να βοηθούν και να υπερασπίζονται τους πιο αδύναμους, να είναι δυνατά και ταυτόχρονα ευαίσθητα, τόσο τα αγόρια, όσο και τα κορίτσια. Ιδιαίτερα στα μικρά αγόρια, είναι σημαντικό να επισημαίνεται από νωρίς η καταπίεση που υφίστανται τα κορίτσια και οι γυναίκες και να διδάσκεται ο σεβασμός απέναντί σε αυτό που η πατριαρχία αποκαλεί «αδύναμο φύλο». Να διδάσκονται δηλαδή αξίες οι οποίες, την εποχή της κρίσης, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίες, την ίδια στιγμή που το σύστημα προάγει τον ανταγωνισμό και την ατομική επιβίωση σε βάρος του συνόλου.
