Το κείμενο σε pdf εδώ
Ι. ΠΑΣΟΚ: προκλητικά και ασύδοτα μέτρα στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου
Τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ «για την αντιμετώπιση της κρίσης» κτυπούν με βαρβαρότητα και κυνισμό ότι έχει απομείνει απ’ το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα μας.
Μπροστά στον κόσμο που ψήφισε ΠΑΣΟΚ τίθεται αδήριτο το ερώτημα: έλεγε ψέματα ο Γιώργος Παπανδρέου, πριν τις εκλογές, σαν ένας κοινός πολιτικός απατεώνας, ή, δεν είχε ιδέα για την περιβόητη «κατάσταση της οικονομίας», την οποία σαν κάποιος εντελώς άσχετος με την πραγματικότητα, ανακάλυψε εκ των υστέρων;
Όποια απάντηση και να θέλει να δώσει κανείς, το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του πρέπει να καταδικαστούν αμετάκλητα στη συνείδηση των εργαζομένων!
Πριν τις εκλογές ο Γ. Παπανδρέου έλεγε πως θα έδινε αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τώρα προχωράει σε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο και σε μαζική μείωση των επιδομάτων. Αυτή η πολιτική θα αντανακλαστεί και στον ιδιωτικό τομέα.
Είπε θα βάλει τάξη στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας και στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά διατηρεί αναλλοίωτο το υπάρχον καθεστώς.
Έλεγε πως θα επιβάλει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα κι αντί γι’ αυτό έχουμε μαζική επιδρομή στο εργατικό εισόδημα αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους στα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα.
Τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, όμως, των τραπεζών, των εφοπλιστών και των πολυεθνικών, παραμένουν στο απυρόβλητο! Ο Σημίτης και μετά απ’ αυτόν ο Καραμανλής μείωσαν τον ανώτατο συντελεστή φορολογίας των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου από το 45% στο 25% αλλά η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν συζητάει την επιστροφή στα προηγούμενα επίπεδα.
Για το ασφαλιστικό ο Γ. Παπανδρέου είχε πει πριν τις εκλογές τρία «δεν»: δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αυξηθούν οι εισφορές.
Τρία ψέματα!
Το Ασφαλιστικό αποκαλύπτει, πάνω απ? όλα, τον κυνισμό του κεφαλαίου, της ΕΕ αλλά και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ: πιέζουν για αύξηση γενική των ορίων ηλικίας στα 67 τη στιγμή που όλες οι μελέτες αποδείχνουν πως κάτι τέτοιο θα «λύσει» το πρόβλημα των ελλειμμάτων των ταμείων κατά μερικούς μόνο μήνες!! Για πολλές γυναίκες αυτό το μέτρο θα σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας μέχρι και 17 χρόνια! Κι αυτό, το προτείνουν στο όνομα της ισότητας (!) η ισότητα τους μάρανε τους υποκριτές!
Είναι η χειρότερη λιτότητα από το 1974, όπως παραδέχονται ακόμα και ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Είναι χειρότερη κι απ? αυτή του Μητσοτάκη το 90 – 93, που άφησε ιστορία για το μίσος με το οποίο κτύπησε τα εργατικά εισοδήματα και κατακτήσεις. Καθόλου τυχαία ο βρικόλακας αυτός έσπευσε να συμφωνήσει με τα μέτρα της κυβέρνησης. Κι αμέσως μετά ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δασκαλόπουλος. Η δε ΝΔ και το ΛΑΟΣ προσφέρουν «κριτική υποστήριξη».
Το μέτωπο των κομμάτων και εκπροσώπων του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό κίνημα και τα λαϊκά στρώματα έχει συγκροτηθεί: ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΕΒ. Το μέτωπο του εργατικού κινήματος για να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση όμως έχει πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να συγκροτηθεί και να γίνει αποτελεσματικό. Όμως πρέπει! Χωρίς αυτό, χωρίς τη μαζική κι αποφασιστική αντίσταση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι οδηγούν την κοινωνία στην βαρβαρότητα – χωρίς εισαγωγικά.
ΙΙ. γενική απεργία!
Ο συντονισμός, η κλιμάκωση και η οργάνωση μιας σειράς γενικών απεργιών αποτελούν μονόδρομο για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του διευθυντηρίου της ΕΕ, του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Η Αριστερά είναι αντιμέτωπη με ιστορικά καθήκοντα.
Οι «καλύτερες μέρες» που περίμεναν οι εργαζόμενοι από το ΠΑΣΟΚ είναι στην πραγματικότητα ο χειρότερος εφιάλτης. Πολλοί εργαζόμενοι προσπαθούν να διατηρήσουν κάποια αμυδρή ελπίδα: μήπως υπάρχει πιθανότητα η νέα αυτή λιτότητα να φέρει σταθεροποίηση, οικονομική ανάπτυξη και ευημερία; Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Εξάλλου αυτό το παραμύθι οι εργαζόμενοι το έχουν ακούσει πια πολλές φορές! Όταν αναλαμβάνει την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εφαρμόζει λιτότητα «για να βάλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά», καταγγέλλοντας την Ν.Δ. ότι της «άφησε καμένη γη». Όταν επιστρέψει η Ν.Δ. στην κυβέρνηση καταγγέλλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για «καμένη γη» και εφαρμόζει μια νέα περίοδο λιτότητας «για να εξυγιάνει την οικονομία». Μετά επιστρέφει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επιβάλλει νέα λιτότητα, «επειδή η Ν.Δ. άφησε καμένη γη». Αυτό το παραμύθι κρατάει τώρα εικοσιπέντε χρόνια! Η «ασθενής οικονομία» έχει πάντα μόνο μία γιατρειά: τη λιτότητα! Πρέπει πάντα να πληρώσουν αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα χάλια της οικονομίας – οι εργαζόμενοι! Το μεγάλο κεφάλαιο που είναι τελικά υπαίτιο για την κρίση συνεχίζει εντωμεταξύ να συσσωρεύει κέρδη και αλαζονικά να απαιτεί όλο και περισσότερα … Και μετά από κάθε λιτότητα ο «ασθενής» είναι ακόμα χειρότερα, και χρειάζεται κι άλλη λιτότητα!
Μέχρι πού θα πάει αυτή η κοροϊδία;
Μέχρι που το κίνημα να προβάλει επαρκείς αντιστάσεις! Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι δεν έχουν κανένα όριο στο μέχρι που μπορούν να φτάσουν! Τα όρια θα τα βάλει το μαζικό κίνημα παλεύοντας για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.
Μ’ αυτή την έννοια η επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν εξαγγελθεί αποτελεί το πιο σημαντικό έργο των ημερών που έρχονται. Όταν τα συνδικάτα του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος, που είναι ότι πιο δεξιό έχει να παρουσιάσει το συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και δεκαετίες, προχωρούν σε γενικές απεργίες ενάντια στην φρεσκοεκλεγμένη κυβέρνησή τους, αυτό σημαίνει πως στην κοινωνία επικρατεί αναβρασμός.
Οι κυβερνώντες και η ΕΕ ανησυχούν ότι επίκεινται κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε για τον κίνδυνο η Ελλάδα να ακολουθήσει το δρόμο της Αργεντινής του 2001 όταν ένα εκρηκτικό μαζικό κίνημα έριξε 5 κυβερνήσεις μέσα σε δύο μήνες. Ας κάνουμε τη χάρη σ’ αυτούς τους κυρίους να επαληθεύσουμε τους φόβους τους.
Μόνο που για κάτι τέτοιο δεν φτάνουν δυο μεγάλες απεργίες – μια στο δημόσιο και μια γενική. Απαιτείται κλιμάκωση! Μέσα στον Μάρτη χρειάζεται το κάλεσμα νέων γενικών απεργιών, κοινών της ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ, κι όχι μόνο 24ωρων, αλλά 48ωρων.
Η ΓΣΕΕ έχει ευθύνη στις σημερινές συνθήκες να απευθυνθεί στα εργατικά κινήματα (κι όχι στις κυβερνήσεις!) της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, που βρίσκονται σε παρόμοια δεινή με το δικό μας εργατικό κίνημα σαν πρώτο βήμα για το χτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο στις σημερινές συνθήκες να θυμηθεί τις μεγάλες αγωνιστικές του παραδόσεις. Τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις εργατικών χώρων που κράτησαν βδομάδες. Τις μαζικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε όλες τις ελληνικές πόλεις. Τις χρονιές που οι γενικές απεργίες έφτασαν διψήφιους αριθμούς. Τις μαζικές γενικές απεργίες για το ασφαλιστικό στα χρόνια που πέρασαν.
Λέγοντας αυτά δεν μπορούμε να μην τονίζουμε ότι στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη. Ότι κάνουν το κάνουν κάτω από την πίεση της κοινωνίας. Γι’ αυτό η πίεση είναι απαραίτητη – και την πίεση αυτή μπορεί να την ασκήσει μόνο η βάση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.
Σ’ αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα της αριστεράς είναι ιστορικά. Το πρώτο καθήκον είναι η κοινή, ενωτική δράση. Ο κατακερματισμός, οι ασυντόνιστες κινητοποιήσεις, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πρέπει να τελειώνουν. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά οφείλουν να ανταποκριθούν στην ανάγκη του κινήματος να παλέψει και να βαδίσει ενιαία ενάντια στην επίθεση που δέχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει εδώ και καιρό ενωτικά καλέσματα. Κάποια βήματα συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχουν ήδη δρομολογηθεί. Η βασική ευθύνη για τον κατακερματισμό βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ!
Το δεύτερο καθήκον είναι το να δώσει η αριστερά απαντήσεις, πολιτικές απαντήσεις, στην κρίση που μαστίζει την κοινωνία και την οικονομία. Γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα του κέρδους, τον καπιταλισμό, που στο αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους θυσιάζει τους ανθρώπους και οδηγεί τις κοινωνίες σε μαζική φτώχεια κι εξαθλίωση, σε ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση και στο χάος.
ΙΙΙ. Ποιοι είναι οι κερδοσκόποι και τι να κάνουμε μ’ αυτούς;
Οι κερδοσκόποι είναι εκείνο το κακό «ζώο» που αναγκάζει την καλή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πάρει τόσο άσχημα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους (ενάντια στη θέλησή της) και υποχρεώνουν τον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει γαργάρα όλες τις υποσχέσεις που έδινε πριν τις εκλογές και να μεταμορφωθεί σ’ ένα «ψυχρό και χαμογελαστό δολοφόνο»…
Ποιοι είναι όμως αυτοί; Ποιες είναι αυτές οι αγορές που λύνουν και δένουν χωρίς να ρωτούν κανένα; Που καταποντίζουν, αν το επιλέξουν, ολόκληρες οικονομίες και στέλνουν εκατομμύρια «ανυπάκουους» και «κακούς» στον καιάδα; Δεν έχουν όνομα;
Έχουν – και «όνομα και επώνυμο». Είναι οι τράπεζες και οι χρηματιστές. Σ? αυτούς η ελληνική κυβέρνηση χρωστάει σχεδόν 350 δις ευρώ. Για να ξοφλήσει τις δόσεις και τους τόκους που τους χρωστάει, πρέπει να δανειστεί κι άλλα! Από ποιους; Μα απ’ αυτούς, τους ίδιους!
Υπάρχει απάντηση στους κερδοσκόπους; Είναι τόσο ισχυροί όσο παρουσιάζονται; Όχι, δεν είναι! Απάντηση υπάρχει!
Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της κερδοσκοπίας είναι η εθνικοποίηση των ντόπιων κερδοσκόπων – δηλαδή των ελληνικών τραπεζών και των χρηματιστηριακών εταιρειών (Εθνική, Άλφα, Ακρόπολις, κοκ).
Και αν η απάντηση των ξένων «οίκων» ( … ) είναι η άνοδος των επιτοκίων και η άρνηση στην ουσία δανεισμού του ελληνικού δημοσίου για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του (δηλαδή να τους ξοφλήσει αυτά που τους χρωστάει) τότε η απάντηση είναι: να σταματήσει να τους ξεπληρώνει τις δόσεις και τους τόκους απ’ το χρέος!
Ας μην πετάγονται οι πάνσοφοι οικονομολόγοι υποτακτικοί των τραπεζιτών και των βιομηχάνων (αυτοί που προκάλεσαν την πιο βαθιά κρίση μετά το 1929 και που τώρα… δίνουν και μαθήματα από πάνω …) να πουν πως "αυτά είναι αδιανόητα". Είναι αδιανόητα για τα δικά τους συμφέροντα! Εξάλλου στη συνέχεια παραθέτουμε παραδείγματα που δείχνουν πως αυτά τα «αδιανόητα» συμβαίνουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή σε άλλα μέρη του πλανήτη.
Είναι όμως ταυτόχρονα καθαρό πως το ΠΑΣΟΚ, σαν κόμμα του κεφαλαίου, δεν πρόκειται να υιοθετήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μόνο η αριστερά μπορεί να υιοθετήσει και να παλέψει για τέτοια αιτήματα. Δυστυχώς όμως η ελληνική (μαζική) αριστερά, δεν υιοθετεί αυτές τις θέσεις. Δεν θα δούμε ούτε το ΚΚΕ ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ να παλεύουν και να προβάλλουν τέτοια αιτήματα. Και γι αυτό η πάλη για μια μαζική αριστερά της ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα και της ανατροπής, έχει ακόμα δρόμο μπροστά της.
IV. Φταιει το Δημόσιο ή οι καπιταλιστές;
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στα ΜΜΕ δεν χάνουν στιγμή ή ευκαιρία για να καταγγείλουν τον «σπάταλο δημόσιο τομέα» και τους "τεμπέληδες" δημόσιους υπαλλήλους. Αυτό είναι, κατ’ αυτούς, το βασικό μας πρόβλημα μας, η πηγή του κακού για τα μεγάλα ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό και στα ασφαλιστικά ταμεία.
Αυτοί βέβαια εκτελούν τον συνήθη ρόλο τους. Ας δούμε τώρα ποια είναι η αλήθεια.
Ο πρώτος λόγος για τον οποίο εμφανίζονται ελλείμματα στο δημόσιο είναι το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δίνουν τεράστια ποσά σαν επιδοτήσεις στο κεφάλαιο (για επενδύσεις που ποτέ δεν γίνονται και για καταπολέμηση της ανεργίας που ποτέ δεν καταπολεμείται) την ίδια στιγμή που μειώνουν την φορολογία των κερδών από το 45% στο 25% (στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας).
Ο δεύτερος λόγος είναι η διείσδυση των πολυεθνικών στο δημόσιο, όπως είναι η Siemens, μέσα από «δικούς» τους ανθρώπους, την πούληση των δικών τους προϊόντων, σε τιμές δυσανάλογα ψηλές και ασύμφορες. Οι διεφθαρμένοι συνεργάτες των πολυεθνικών δεν είναι γενικά «οι δημόσιοι υπάλληλοι» αλλά επίλεκτα στελέχη των κομμάτων εξουσίας, δεξί χέρι υπουργών, δηλαδή, στην ουσία «υπάλληλοι» του μεγάλου κεφαλαίου.
Χαρακτηριστική είναι η ληστεία του δημόσιου στο χώρο της Υγείας, από τις πολυεθνικές του φαρμάκου οι οποίες λυμαίνονται τον χώρο, μέσα από τα κυκλώματα που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα. Φταινε οι «δημόσιοι υπάλληλοι» (γενικά κι αόριστα) γι’ αυτό ή οι μέθοδοι εξαγοράς συνειδήσεων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που αναπόφευκτα πάντα θα βρίσκουν κάποιους υψηλά ιστάμενους στο δημόσιο να κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους;
Σε ότι αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το σκάνδαλο. Η ληστεία των ταμείων επί δεκαετίες, με τις άτοκες καταθέσεις στις τράπεζες (για να προσφέρονται θαλασσοδάνεια στους βιομηχάνους) εκτιμάται πως αντιστοιχεί σε περισσότερα από 100 δις ευρώ. Ούτε 1 ευρώ δεν επιστράφηκε.
Οι εθελούσιες αποχωρήσεις που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις για να ιδιωτικοποιήσουν τον ΟΤΕ, την ΟΑ, τα λιμάνια κ.α, φόρτωσαν με δεκάδες δις τα ελλείμματα, μόνο για την ΟΑ το κόστος έφτασε τα 800 εκ. ευρώ.
4.6 δις χρωστούν Δημόσιο και ιδιώτες στο ΙΚΑ. 13 δις είναι οι συσσωρευμένες οφειλές του δημοσίου στα Ταμεία. 8 δις χάνουν κάθε χρόνο τα Ταμεία από την εισφοροδιαφυγή. Αυτά τα ποσά φτάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν τα 2.47 δις ελλείμματος του ΙΚΑ.
Τέλος σε ότι αφορά το 1 εκατ. των «τεμπέληδων» του δημοσίου, ρωτάμε: οι εργαζόμενοι στην Υγεία είναι τεμπέληδες, όταν για παράδειγμα, όπως έγραψε τις προάλλες ο καθημερινός τύπος, στον Ευαγγελισμό 1 νοσηλεύτρια είναι υπεύθυνη για 50 ασθενείς (ενώ δεν πρέπει να ξεπερνά τους 3-4); Είναι οι καθηγητές των λυκείων και οι δάσκαλοι τεμπέληδες; Είναι τεμπέληδες οι οδοκαθαριστές των δήμων, οι οδηγοί των δημοσίων συγκοινωνιών ή οι πυροσβέστες; Είναι οι εργαζόμενοι στα ΚΕΠ και στο ΙΚΑ, είναι οι δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι και stagiers που το ΠΑΣΟΚ -πριν τους απολύσει- προεκλογικά χαρακτήριζε τις συνθήκες εργασίας τους «εργασιακό μεσαίωνα» – είναι μήπως όλοι αυτοί τεμπέληδες;
Όχι βέβαια. Αυτοί, όμως, κύριοι των ΜΜΕ, για τους οποίους δεν μπορείτε να πείτε κουβέντα, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Εσείς όμως δεν επιλέγετε να παρουσιάσετε αυτούς, οι οποίοι ζουν ένα καθημερινό Γολγοθά από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ σας. Επιλέγεται να προβάλλεται κάποιες περιπτώσεις βολεμένων σε κάποιους χώρους, συχνά «υμέτερους» των διάφορων υπουργών, βουλευτών και διευθυντών. Αυτοί, όντως υπάρχουν. Αποτελούν όμως μια μικρή μειοψηφία. Εσείς όμως τους προβάλλετε επιλεκτικά για να συκοφαντήσετε στην κοινή γνώμη καθετί που έχει σχέση με το δημόσιο. Χωρίς αιδώ. Σαν κοινοί φιλισταίοι και υποκριτές!
V. Η κρίση και η Αριστερά
Η οικονομική κρίση προκαλεί αναπόφευκτα τεράστια όξυνση της ταξικής πάλης. Όσες αυταπάτες υπήρχαν στο ΠΑΣΟΚ καταρρέουν ή θα καταρρεύσουν γρήγορα. Η νέα λιτότητα (Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης ? ΠΣΑ) δεν πρόκειται να φέρει ούτε σταθερότητα, ούτε ανάπτυξη. Θα φέρει αγώνες και κοινωνικές εκρήξεις.
Λέγοντας αυτό όμως χρειάζεται προσοχή ώστε να μην ερμηνευθεί σαν μια αυτόματη και μαζική έφοδος των εργαζομένων ενάντια στους καπιταλιστές και το σύστημα τους. Η κρίση λειτουργεί με έντονα αντιφατικό τρόπο στη συνείδηση των μαζικών στρωμάτων. Ένα κομμάτι της κοινωνίας, οργίζεται και εξεγείρεται – αυτό αφορά ιδιαίτερα τη νεολαία. Ένα άλλο κομμάτι όμως παγώνει, καθηλώνεται από την άνοδο της ανεργίας και τις απολύσεις. Οι αντιστάσεις κάποτε είναι απότομες και εκρηκτικές, κάτω από άλλες συνθήκες χτίζονται σταδιακά. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η διάθεση/συνείδηση του κόσμου μπερδεύεται κι από το γεγονός ότι βομβαρδίζεται από σημαντικό τμήμα των ΜΜΕ ότι βασικά φταιει η Ν.Δ. κι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε τελικά επιλογή ότι μας πιέζουν οι «αγορές», ότι φταινε οι «κερδοσκόποι», η ΕΕ κλπ και τελικά «τι να κάνουμε;». Μ’ αυτή την έννοια αν στην κυβέρνηση παρέμενε η ΝΔ, η οργή της κοινωνίας είναι πιθανό να έπαιρνε πιο εκρηκτικές διαστάσεις, ενώ με το ΠΑΣΟΚ οι εξελίξεις μπορεί να είναι πιο παρατεταμένες ή αντιφατικές. Το χρέος της αριστεράς είναι να δει τον δικό της ρόλο στο πως να επιταχύνει, πώς να δώσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική στις διεργασίες αυτές.
Το μαζικό κίνημα και η αριστερά
Για να αντιδράσει μαζικά και αποφασιστικά το κίνημα χρειάζεται πολιτική προοπτική και κατεύθυνση. Εδώ είναι ο ρόλος της αριστεράς: να δώσει πολιτικό περιεχόμενο και στόχο στην κίνηση των λαϊκών στρωμάτων. Αν δεν υπάρχει αυτός ο παράγοντας η μαζική αντίδραση της κοινωνίας στην επίθεση που δέχεται είναι πιθανό, πρώτο να αργήσει και δεύτερο να είναι συγκεχυμένη.
Αργά ή γρήγορα βέβαια το μαζικό κίνημα θα αντιδράσει και θα το κάνει μαζικά κι αποφασιστικά. Το θέμα όμως δεν είναι απλά να υπάρξει κίνημα. Το θέμα είναι το κίνημα αυτό να νικήσει! Πιο πάνω αναφερόμαστε στο παράδειγμα της Αργεντινής όπου το κίνημα έριξε μέσα σε 2 μήνες 5 κυβερνήσεις, μετά την κρίση που κτύπησε τη χώρα το 2000-1. Όμως, τελικά, αυτό το καταπληκτικό κίνημα έχασε (όσο κι αν άφησε ασφαλώς πολύτιμες παραδόσεις για το μέλλον). Γιατί έχασε; Γιατί δεν υπήρχε μπροστά σ’ αυτό το κίνημα μια μαζική Αριστερά, η οποία να είναι ικανή να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος για να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτήν, δηλαδή το κεφάλαιο.
Που είναι η αριστερά;
Που είναι και τι ακριβώς προτείνει λοιπόν η αριστερά σήμερα;
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: οι εργαζόμενοι δεν νοιώθουν ότι η Αριστερά έχει ολοκληρωμένη αντιπρόταση! Και δεν έχουν άδικο! Γιατί, δεν φτάνει να λεει η αριστερά, απλά, «χρειάζεται αντίσταση» στις επιθέσεις.
Αν θέλει να δώσει προοπτική αντίστασης και μάχης, η αριστερά πρέπει να εξηγήσει πώς μέσα απ’ τους αγώνες θα δοθεί λύση στα κεντρικά προβλήματα: λύση στο πρόβλημα της κρίσης, λύση στο πρόβλημα των ελλειμμάτων, λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχειας και της απο-ανάπτυξης. Δεν φτάνει να μιλά η αριστερά υπέρ της υπεράσπισης του βιοτικού επιπέδου κλπ, αλλά πρέπει να εξηγεί πώς οι δικές της προτάσεις για την οικονομία μπορούν να διασφαλίσουν το βιοτικό επίπεδο, τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις κοκ.
Απαντήσεις σ’ αυτά τα καίρια ερωτήματα, που καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την έκταση και την προοπτική των κινημάτων, υπάρχουν! Αν τα λαϊκά στρώματα «δεν τις ξέρουν», αν δεν τις έχουν υιοθετήσει, είναι γιατί η Αριστερά, με την έννοια των μαζικών κομμάτων που έχουν ισχύ και «δυνατή» φωνή ώστε ν? ακουστούν, δεν τις έχει προτείνει (το «γιατί» είναι μια άλλη, «πονεμένη», ιστορία). Κι αυτό ισχύει και για τους δύο μαζικούς (και μ’ αυτή την έννοια πιο σημαντικούς) σχηματισμούς της αριστεράς στην Ελλάδα: το Κ.Κ.Ε. από τη μια και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη.
Ποια στρατηγική;
Αυτή η κρίση και αυτό το αδιέξοδο θα έπρεπε να ξεκαθαρίζουν ένα πράγμα με σαφήνεια: μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι αδύνατο να υπάρξει άλλη πολιτική από αυτήν που φορτώνει την κρίση στους εργαζόμενους.
Επομένως, οποιαδήποτε πολιτική επιχειρεί να δώσει λύσεις στην βαθιά οικονομική κρίση διασφαλίζοντας ταυτόχρονα το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι υποχρεωτικό ότι πρέπει να συγκρουστεί μετωπικά με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Και μ’ αυτή την έννοια να θέσει θέμα αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος, ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού, προτείνοντας ταυτόχρονα στη θέση του και περιγράφοντας μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Καμία τέτοια στρατηγική πρόταση δεν μπαίνει μπροστά στο εργατικό κίνημα με συγκεκριμένο τρόπο ούτε από τη μεριά του ΚΚΕ ούτε απ’ τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιες θέσεις για την αριστερά
Ρήξη και ανατροπή βέβαια, για τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να είναι κάποιου είδους φιλοσοφική αναζήτηση, ή κάποια γενικόλογη πρόταση.
Μπορεί μόνο να έχει νόημα αν αποτελεί ένα «πακέτο» πρακτικών αιτημάτων του μαζικού κινήματος, αιτημάτων που ξεκινούν από τα άμεσα προβλήματα, προτείνουν λύσεις στα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η κρίση και μέσα απ’ αυτό το δρόμο θέτουν τις βάσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Σήμερα, όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία, για να διασφαλιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, στο βιοτικό επίπεδο, στη δουλειά, στη σύνταξη, στην παιδεία και την υγεία, είναι απαραίτητες προτάσεις όπως:
Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν – εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι τράπεζες το κερδοσκοπικό παιγνίδι τους που τόσο ακριβά πληρώνουμε οι εργαζόμενοι και για να περάσουν τα κέρδη τους ? που συνεχίζουν να είναι τεράστια παρά την κρίση ? στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εγγυήθηκε 28 δις στους τραπεζίτες τα οποία αυτοί «αξιοποίησαν» και αντί να τα χρησιμοποιήσουν για να αναθερμάνουν την οικονομία, όπως υποτίθεται θα έκαναν, δίνοντας χαμηλότοκα δάνεια σε επιχειρήσεις ή καταναλωτές, τα χρησιμοποίησαν για κερδοσκοπικούς σκοπούς, δανείζοντας μάλιστα το ελληνικό δημόσιο με πανάκριβα επιτόκια (αυτό αποτελεί και δημόσια καταγγελία της υπουργού Λ. Κατσέλλη)!
Βαριά φορολογία στο κεφάλαιο:
Επιστροφή στο 45% επί των κερδών που ίσχυε την προηγούμενη δεκαετία αντί του 25% που ισχύει σήμερα, μετά τις μειώσεις που επέφεραν η κυβέρνηση Σημίτη (ΠΑΣΟΚ) και Καραμανλή (ΝΔ).
Κοινωνικοποιήσεις.
Να περάσουν στην κοινωνία (εθνικοποίηση, χωρίς αποζημιώσεις στους μεγαλομετόχους παρά μόνο στους μικρομετόχους) όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τις περασμένες δύο δεκαετίες, καθώς και όλες οι επιχειρήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία της οικονομίας και που ενώ ξεζουμίζουν το δημόσιο, χτυπούν τα δικαιώματα, απολύουν μαζικά και φυγαδεύουν κεφάλαια στο εξωτερικό. Όσες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο ή προχωρούν σε μαζικές απολύσεις να περνούν στα χέρια των εργαζομένων και των τοπικών κοινωνιών.
Οι κονδυλοφόροι του συστήματος, θα πουν πως αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα, ότι «δεν είναι εποχές για εθνικοποιήσεις» κλπ. Η πραγματικότητα είναι όμως πως εθνικοποιήσεις γίνονται αυτή τη στιγμή σε χώρες όπως τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, όχι μόνο εθνικών επιχειρήσεων αλλά και πολυεθνικών – αμερικανικών και ευρωπαϊκών. Ο τρόπος που γίνονται οι εθνικοποιήσεις σ’ αυτές στις χώρες της Λ. Αμερικής, χωρίς εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, μας βρίσκει ριζικά αντίθετους, αλλά αυτό είναι η κριτική που κάνουμε στα καθεστώτα αυτά από μια αριστερή σκοπιά. Το ότι κάποιες αριστερές κυβερνήσεις τολμούν σήμερα τέτοια μέτρα δείχνει όχι μόνο ότι είναι δυνατά, αλλά κι ότι οι ιμπεριαλιστές παρά τη δύναμη τους και παρά τη λύσσα τους ενάντια σε τέτοιες πολιτικές δεν μπορούν να τα εμποδίσουν.
Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση.
Η διοίκηση των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων πρέπει να ασκείται από διοικητικά συμβούλια στα οποία οι εκπρόσωποι των εργαζομένων αποτελούν πλειοψηφία – οι εκπρόσωποι αυτοί πρέπει να ελέγχονται σε διαρκή βάση και να είναι άμεσα ανακλητοί από τους εργαζόμενους που τους εκλέγουν. Μόνο έτσι οι ΔΕΚΟ, οι στρατηγικές επιχειρήσεις, οι τράπεζες κλπ, μπορούν να λειτουργούν με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι της κερδοσκοπίας.
Χωρίς εργατικό έλεγχο και διαχείριση στο δημόσιο τομέα είναι αναπόφευκτο να αναπτυχθούν φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης (είναι χαρακτηριστικό το τι έγινε με τις εθνικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’80 καθώς και με το δημόσιο τομέα γενικά).
Στο τραπεζικό σύστημα ο εργατικός έλεγχος και διαχείριση είναι απαραίτητα για ένα επιπλέον λόγο: για να μπορούν να ελέγχονται οι ροές κερδοσκοπικών κεφαλαίων μέσα κι έξω από τη χώρα. Ενδεικτικά, μέσα σε μερικές βδομάδες «εξαφανίστηκαν» (σε τράπεζες στο εξωτερικό) κοντά στα 10 δις. ευρώ.
Επιτροπές ελέγχου, δημοκρατικά εκλεγμένες και άμεσα ανακλητές, στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν το μοναδικό τρόπο να ελεγχθεί αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή οι κομπίνες κοκ των καπιταλιστών.
Παύση πληρωμών στους τοκογλύφους-τραπεζίτες.
Το ελληνικό κράτος είναι πραγματικά υπερχρεωμένο – που σημαίνει πως χρωστάει τεράστια ποσά στους πιστωτές του που δεν είναι άλλοι από τους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες-τοκογλύφους. Οι τραπεζίτες υποχρεώνουν το ελληνικό δημόσιο να πληρώνει όλο και πιο ακριβά επιτόκια για να πάρει δάνεια απ’ αυτούς ώστε να ξεπληρώσει τις δόσεις που χρωστάει στους ίδιους αυτούς!! Το ελληνικό κράτος χτυπά αλύπητα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων για να βρει τα λεφτά που ζητούν οι τραπεζίτες.
Η απάντηση της αριστεράς σ’ αυτό πρέπει να είναι: αρκετά κέρδη έχουν βγάλει οι τραπεζίτες και αρκετή ζημιά έχουν προκαλέσει. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δώσουν ούτε ένα σεντ παραπάνω. Αγωνιζόμαστε για να επιβάλουμε παύση πληρωμών των δόσεων του χρέους.
Θα βρεθούν βέβαια πολλοί «ειδήμονες» που θα μας πουν πως «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» κοκ … Κι εμείς θα απαντήσουμε πως αυτό είναι η προπαγάνδα των κονδυλοφόρων του συστήματος. Θα τους παραπέμψουμε στο τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ισλανδία όπου κάτω από την πίεση ενός μαζικού κινήματος, τον προηγούμενο μήνα, ο πρόεδρος της χώρας αρνήθηκε να υπογράψει απόφαση της βουλής για πληρωμή ποσών που απαιτούν η Βρετανική και Ολλανδική κυβέρνηση και το θέμα πάει σε δημοψήφισμα στις αρχές Μάρτη. Ο πρόεδρος της Ισλανδίας, παρεμπιπτόντως δεν είναι κάποιος μαρξιστής επαναστάτης… Υπενθυμίζουμε ακόμα πως μετά την κρίση του 2001 η Αργεντινή προχώρησε σε παύση πληρωμών στους ιμπεριαλιστές πιστωτές της. Ούτε και στην Αργεντινή είχαμε καμιά επαναστατική κυβέρνηση στην εξουσία …
Όταν οι ίδιοι οι αστοί προχωρούν σε τέτοια μέτρα, τι εμποδίζει την αριστερά να παλέψει γι’ αυτό;
Σοσιαλιστικός σχεδιασμός:
Πάνω στη βάση όλων των πιο πάνω μπορούν να εξοικονομηθούν τεράστιοι πόροι που μπορούν να αξιοποιηθούν παραγωγικά για την ανάπτυξη της οικονομίας. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση η αριστερά οφείλει να προτείνει το δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, των εργαζομένων και της νεολαίας, κι όχι του κέρδους των καπιταλιστών.
Σύγκρουση με την ΕΕ
Μια τέτοια πολιτική αναμφίβολα θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση με την Ε.Ε. … κι αυτό, κατά τους «ειδήμονες» είναι κάτι που «δεν μπορούμε να αντέξουμε» …
Ποιοι «δεν μπορούν να το αντέξουν»; Μήπως σύγκρουση δεν είναι αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή με την ΕΕ; Μήπως δεν απειλούν με αποπομπή από το ευρώ; Μήπως δεν έρχονται στην Ελλάδα σαν νέοι αποικιοκράτες να χλευάσουν και να κουνήσουν το δάκτυλό τους απειλητικά;
Αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν την σύγκρουση με την ΕΕ είναι οι Έλληνες καπιταλιστές! Οι Έλληνες εργαζόμενοι μπορούν να την αντέξουν, και με το παραπάνω. Γιατί στο τέλος-τέλος δεν έχουν πια και πολλά να χάσουν.
Μήπως όταν η Ελλάδα έμπαινε στην ΕΕ και στο ευρώ είχαν πει ποτέ αυτοί οι κύριοι ότι το μέλλον θα ήταν αυτό που ζούμε σήμερα; Υποσχόντουσαν ανάπτυξη, ευημερία και απασχόληση και αυτό που έχουμε είναι κρίση, φτώχεια και 20% ανεργία (επιτέλους είπαν και μια αλήθεια – για την ανεργία)!
Σύγκρουση με το κεφάλαιο – ξένο και ντόπιο
«Αν πάρουμε τέτοια μέτρα, θα φύγει το ξένο κεφάλαιο και … » απειλούν οι ειδήμονες …
Το ξένο κεφάλαιο έχει ήδη φύγει, κι όχι μόνο το ξένο αλλά και το ελληνικό! Η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει, λεει, τον επαναπατρισμό (από Ελβετικές και άλλες τράπεζες) ελληνικών κεφαλαίων ύψους σχεδόν 50 δις ευρώ … Χαιρετίσματα …
Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα για τον Έλληνα εργαζόμενο δεν είναι τα κεφάλαια σε «ρευστό» ή σε μετοχές που είναι αέρας και όσο εύκολα μπαίνουν σε μια οικονομία τόσο εύκολα φεύγουν και την οδηγούν σε κατάρρευση. Πάνω απ’ όλα μετράει ο παραγωγικός ιστός – δηλαδή τα μέσα, τα εργαλεία, οι μηχανές παραγωγής και αυτοί που τα θέτουν σε λειτουργία, οι εργαζόμενοι.
Που σημαίνει πως δεν πρέπει ποτέ και με τίποτα να υποστηρίζουμε το να παίρνει πχ ο διαβόητος Λαναράς 30 εκατ. ευρώ θαλασσοδάνεια (από τις τσέπες των φορολογουμένων). Γιατί και πάλι κλείνει την επιχείρησή του και απολύει τους εργαζόμενους – γιατί δεν τον συμφέρει να την λειτουργεί αλλά τον συμφέρει να διοχετεύει τα κεφάλαιά του στην Βουλγαρία ή την Ελβετία. Μας ενδιαφέρει να φύγει κι αυτός, να μείνει η βιομηχανία στα χέρια των εργαζομένων οι οποίοι θέλουν και μπορούν να θέσουν τις μηχανές σε λειτουργία, να προχωρήσουν στην παραγωγή χρήσιμων για την κοινωνία αγαθών. Κι αυτή η γενική προσέγγιση ισχύει για το σύνολο της οικονομίας
Διεθνισμός – κοινός αγώνας με τους εργαζόμενους κι όχι τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη!
Ερχόμενο σε σύγκρουση με το διευθυντήριο της ΕΕ, το ελληνικό εργατικό κίνημα θα ανακαλύψει ένα μεγάλο δυνητικά σύμμαχο: τους Ισπανούς εργαζόμενους που ήδη έχουν φτάσει στο 20% ανεργία, τους Πορτογάλους οι οποίοι αντιμετωπίζουν ανάλογη λαίλαπα, τους Ιρλανδούς των οποίων οι μισθοί μειώθηκαν μέσα στο 2009 κατά 13%, τους Λετονούς που τους κλείσανε τα μισά νοσοκομεία μέσα στο 2009, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, κοκ …
Όλο το εργατικό κίνημα, όλης της Ευρώπης, στενάζει κάτω από τη λιτότητα που επιβάλλουν οι αδίστακτοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, είτε «σοσιαλ-ληστές» είτε δεξιοί.
Ο διεθνισμός είναι σήμερα εκ των ουκ άνευ για κάθε αριστερό που θέλει να είναι συνεπής με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του εργατικού κινήματος. Διεθνισμός, όχι στα λόγια, στην πράξη.
Στόχος μας δεν πρέπει να είναι η «συμμετοχή στην Ευρώπη», γενικά και αφηρημένα, γιατί, στην ουσία, υπάρχουν δύο Ευρώπες: αυτή των καπιταλιστών από τη μια και η «άλλη Ευρώπη», των εργαζομένων και του σοσιαλισμού, από την άλλη. Η «δεύτερη» αξίζει να αποτελέσει το όραμα των Ελλήνων και όλων των Eυρωπαίων εργαζομένων. Για να γίνει πραγματικότητα όμως απαιτείται η σύγκρουση με την Ευρώπη των καπιταλιστών, με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και τους Έλληνες καπιταλιστές που αποτελούν τμήμα, εξάρτημα και στήριγμα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Η αριστερά που χρειαζόμαστε
Υπάρχει μια προϋπόθεση για να δρομολογηθούν όλα τα πιο πάνω: να τα προτείνει η αριστερά, να τα θέσει μπροστά στους εργαζόμενους, να δημιουργήσει σταδιακά τις προϋποθέσεις για να υιοθετηθούν αυτά τα αιτήματα από το μαζικό κίνημα, να αναπτυχθεί η πάλη γι’ αυτούς τους στόχους σε μαζική έκταση, να αποκτήσει μαχητικές μορφές, απεργίες και γενικές απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, με πλατύ συντονισμό, με ενωτική προσέγγιση σε όλα τα τμήματα της αριστεράς, με σεβασμό στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος, με δημοκρατία και χωρίς καπελώματα.
Τα σημερινά μαζικά κόμματα της αριστεράς δεν ανταποκρίνονται επαρκώς σ’ αυτά τα καθήκοντα. Το έργο μας είναι χτίσουμε την αριστερά που θα ανταποκριθεί σ’ αυτό το έργο. Να θέσουμε τέρμα στην αριστερά των συμβιβασμών και των νερωμένων προγραμμάτων. Να χτίσουμε μια αριστερά διεθνιστική – στην πράξη κι όχι στα λόγια.
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα για τους πιο προχωρημένους εργαζόμενους σήμερα είναι το να μπουν μπροστά στην πάλη για το χτίσιμο μιας τέτοιας, μαζικής, επαναστατικής αριστεράς. Είναι η πιο κρίσιμη προϋπόθεση για να μπορέσει η κοινωνία να ξεφύγει από τη θανάσιμη μέγγενη του καπιταλισμού. Είναι το πιο σημαντικό καθήκον της εποχής μας. Είναι η μάχη που δίνει το «Ξ» μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, τη CWI, στην Ελλάδα, την Ευρώπη κι όλο τον πλανήτη.
