Στις 7 Σεπτέμβρη του 1999 είχαμε 2 πολύ σημαντικά γεγονότα στην Αθήνα. Το ένα ήταν ο καταστροφικός σεισμός των 5.9 ρίχτερ και το άλλο το ξεκίνημα της δημιουργίας τμήματος μεταναστών της Y.R.E.
Στις 2 Σεπτέμβρη έφτασε στα γραφεία μας ένα γράμμα υπογεγραμένο από τον νιγηριανό Ραφαέλ Ιφεάνυ που ήταν κρατούμενος στις φυλακές της οδού Ασκληπιού στον Πειραιά και ζητούσε βοήθεια γιατί είχε συλληφθεί χωρίς χαρτιά και κινδύνευε με απέλαση. Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με την υπόθεση του μιας και ξέραμε ότι υπήρχαν εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις πολύμηνων κρατήσεων με την αναμονή μιας απέλασης που συχνά δεν μπορούσε καν να πραγματοποιηθεί γιατί στις αντίστοιχες χώρες επικρατούσαν πόλεμοι ή δικτατορικά καθεστώτα.
Επισκεπτόμενοι τον Ραφαέλ στη φυλακή και αφού ξεπεράσαμε τις αρνήσεις των αστυνομικών, είδαμε μια φυλακή μεταναστών που ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια. Σε κελιά για 3 άτομα στοιβαζόντουσαν 10 ενώ οι συνθήκες υγιεινής ήταν απλά άθλιες. Ο ίδιος ο Ραφαέλ ήταν σε άθλια ψυχολογική και σωματική κατάσταση. Ξεκινήσαμε αμέσως μια εκστρατεία για τον Ραφαέλ και άλλους 3 συγκρατούμενούς του με παρόμοια προβλήματα. Ο αντίκτυπος της εκστρατείας ανάγκασε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να διατάξει έπειτα από 3 βδομάδες την απελευθέρωσή τους. Ηταν μια πολύ σημαντική στιγμή συνολικά για το αντιρατσιστικό κίνημα, γιατί αυτή η επιτυχία έδινε θάρρος και κουράγιο στους μετανάστες και άνοιγε το δρόμο για την απελευθέρωση και άλλων μεταναστών που ήταν στην φυλακή μόνο και μόνο γιατί δεν είχαν χαρτιά.
Από τότε το τηλέφωνο της Υ.R.E άρχισε να χαράζεται στους τοίχους των φυλακών με την ένδειξη: “ανθρώπινα δικαιώματα”. Ο δρόμος για την δημιουργία τμήματος μεταναστών της Y.R.E είχε ανοίξει.
Οι πρώτοι 4 μετανάστες έγιναν γρήγορα 20 και τα τηλέφωνα δεν σταμάτησαν να κτυπάνε. Στην περίπτωση της εκστρατείας για τον Μπικόνγκο Ραμαντάνι ανακαλύψαμε ένα ελληνικό “εξπρές του μεσονυχτίου”. Ο Μπικόνγκο έμεινε στη φυλακή 51/2 χρόνια περνώντας τα πάνδεινα και χάνοντας όλα του τα χαρτιά κατά τη διάρκεια φωτιάς στις φυλακές του Α.Στεφάνου στην Πάτρα, για να αθωωθεί χωρίς καμία αποζημίωση και κατόπιν να ξανασυλληφθεί γιατί δεν είχε χαρτιά.
Η εκστρατεία μας είχε και διεθνή αντίκτυπο, εκτός από την υποστήριξη από χιλιάδες ανθρώπους, από βουλευτές, συνδικάτα κτλ. Ηταν τόσα τα ψηφίσματα συμπαράστασης, που επικοινώνησε μαζί μας εκπρόσωπος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης προκειμένου να σταματήσουμε να στέλνουμε ψηφίσματα γιατί είχαν μπλοκάρει τα φαξ του υπουργείου! Η οριστική απελευθέρωση του Μπικόνγκο τον Φλεβάρη του 2001 συνέπεσε με την μεταφορά στα καινούργια γραφεία της Y.R.E στην πλατεία Κολιάτσου, μετατρέποντας την μετακόμιση σε γιορτή.
Η εκστρατεία για τους μετανάστες απεργούς πείνας στην Γενική Ασφάλεια (ΓΑΔΑ) τον Ιούλη του 2000 που έφτασαν στο σημείο να ράψουν τα στόματά τους, οι πικετοφορίες έξω από τα αστυνομικά τμήματα του Πειραιά, της Δραπετσώνας και τη ΓΑΔΑ καθώς και η εκστρατεία για την οριστική καταδίκη του ρατσιστή Π.Καζάκου που είχε σκοτώσει 2 μετανάστες και αφήσει άλλους 5 ανάπηρους σε ένα 48ωρο, ήταν μερικές από τις πιο σημαντικές καμπάνιες που εκτός από απήχηση είχαν και θετικά αποτελέσματα για τους μετανάστες γεγονός που αποδείκνυε στην πράξη την σημασία της οργάνωσης και της κοινής πάλης για τα δικαιώματά μας.
Σήμερα η ομάδα των μεταναστών της Y.R.E περιλαμβάνει συντρόφους από τη Νιγηρία, τη Γκάνα, το Καμερούν, τη Ρουάντα, την Τανζανία, τη Σομαλία, τη Λιβερία, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Αλβανία και τη Ρωσία.
Η δουλειά των μεταναστών απορροφούσε ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας της Y.R.E καθώς οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες και πολύπλοκες. Το οικονομικό βάρος επίσης ήταν δυσβάστακτο. Ενδεικτικά μόνο για τον Ινοσεντ Μπαμούγκο καταβάλαμε σχεδόν 3000 ευρώ προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος. Μοιραία τα υπόλοιπα μέτωπα της αντιρατσιστικής μας δουλειάς πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
