Του Τάκη Γιαννόπουλου
Ποιος θυμάται το «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι»; Την αλήστου μνήμης «κοινοτική αλληλεγγύη»; Όλα τα φούμαρα και τα ψέματα που τάιζαν διαρκώς τους λαούς, κυβερνώντες και ΜΜΕ για «τα καλά» του ευρώ;
Ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα; Γκαγκστερικού τύπου εκβιασμοί σε Κύπρο σήμερα, Ελλάδα-Ισπανία-Πορτογαλία-Ιρλανδία χθες. Κανονική ληστεία στις τραπεζικές καταθέσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους μισθούς και τις κατακτήσεις δεκαετιών. Ανείπωτη ανθρωπιστική κρίση με πρωτόγνωρα φαινόμενα: ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών, κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας, μαζική ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση.
«Το κούρεμα των καταθέσεων είναι πρότυπο και για άλλες χώρες», δηλώνουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι κι επίτροποι όπως ο Ντάισελμπλουμ και ο Μπαρνιέ.
Και ήδη στην Ισπανία συζητιέται το ενδεχόμενο κουρέματος των καταθέσεων ενώ αυξάνονται παρόμοια σενάρια για τράπεζες σε Μάλτα, Λουξεμβούργο, Σλοβενία ή αλλού.
Ποιος κερδίζει από αυτές τις πολιτικές; Οι καπιταλιστές των πιο ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και πρώτοι από όλους οι Γερμανοί καπιταλιστές. Τα ελλείμματα των χωρών του Νότου γίνονται πλεονάσματα για τη Γερμανία και άλλες χώρες ενώ οι καταθέσεις των τραπεζών του Νότου «μεταναστεύουν» για τις τράπεζες της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας.
Οι καπιταλιστές την εποχή της κρίσης δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο: αυτό του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Αντιμετωπίζουν όλους τους λαούς – συμπεριλαμβανομένων και των δικών τους – σαν σκλάβους ιθαγενείς που πρέπει να πειθαρχούν αδιαμαρτύρητα στις εντολές τους..
Η κοινοτική αλληλεγγύη και η ισότιμη και ενωμένη Ευρώπη είναι χίμαιρα σε καπιταλιστική βάση και ιδιαίτερα την εποχή της πιο βαθιάς μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης.
Η αλήθεια για τις τράπεζες και η υποκρισία της Τρόικα
«… σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, ο χρηματοπιστωτικός-τραπεζικός τομέας υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώρας, π.χ. κατά τη διάρκεια της κρίσης ο κύκλος εργασιών των τραπεζών της Ελβετίας ανερχόταν στο 650% του ΑΕΠ, της Γαλλίας στο 320% και της Γερμανίας στο 280%.
»Ακόμη, στο Λουξεμβούργο ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι 20πλάσιος του ΑΕΠ (!!!!!!), στο Βέλγιο δύο τράπεζες (Dexia, Fortis) έχουν μέγεθος τετραπλάσιο του ΑΕΠ, στη Μ. Βρετανία τρεις τράπεζες (RBS, Barclays, HSBC) έχουν επίσης τετραπλάσιο μέγεθος, ενώ στις Σουηδία και Ολλανδία ο χρηματοπιστωτικός τομέας υπερβαίνει 3,5 φορές το ΑΕΠ.
»Στην Ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κυμαινόταν το 2010 στα 10 τρισ. ευρώ, το ενεργητικό των τραπεζών της υπερέβαινε τα 43 τρισ. ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Bank of International Settlements) τo 2010 το μέγεθος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο σε «άϋλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 τρις δολάρια, ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 τρις δολάρια, δηλαδή 16,5 φορές μεγαλύτερος.»
(τα στοιχεία είναι από άρθρα των Κ. Νικολακόπουλου, Ν. Μπογιόπουλου – iskra.gr)
Και καλά ο Μπίστης και ο Μαργαρίτης της ΔΗΜΑΡ… Αυτοί ψάχνουν ακόμα και τώρα για την καλή Ευρώπη και την καλή Σοσιαλδημοκρατία.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως; Πιστεύει στα σοβαρά ότι μπορεί να κάνει επαναδιαπραγμάτευση με την Μαφία του Βερολίνου και της Τρόικα; Και ότι θα ακουστούν τα «λογικά» της επιχειρήματα;
Για μια Αριστερά που θέλει να είναι αντάξια του ονόματός της μόνο ένα πλάνο πρέπει να υπάρχει: αυτό της σύγκρουσης με την Τρόικα και της πάλης για ανατροπή της καπιταλιστικής Ευρωζώνης. Και γι’ αυτό το πλάνο πρέπει από τώρα να προετοιμάζει το λαό. Όλα τα άλλα αποτελούν αυταπάτες όπως αυτές που κατέρρευσαν λίγες μόλις μέρες μετά το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής στις προτάσεις του Eurogroup.
Σε αυτή τη σύγκρουση το πιο σημαντικό δεν είναι το θέμα του νομίσματος αλλά αυτό του οικονομικού μοντέλου που θα στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη και θα δώσει δύναμη στο νόμισμα είτε αυτό λέγεται δραχμή, λίρα, τάλαντο, κοινό νόμισμα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου κοκ.
Σε συνθήκες καπιταλισμού όποιο και αν είναι το νόμισμα δεν μπορεί να αποτελέσει λύση σε τελική ανάλυση. Προσωρινή ανακούφιση μπορεί να δώσει σε κάποια προβλήματα (μέσα από την τόνωση των εξαγωγών) αλλά οριστική αποφυγή των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αποκλείεται. Και όσο πιο μικρή είναι μια χώρα και η οικονομία της, τόσο πιο μεγάλη αυταπάτη αποτελεί η λογική της ανεξάρτητης-καπιταλιστικής-πλην τίμιας- Ελλάδας ή Κύπρου κτλ.
Μόνο στη βάση του σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομίας και του διεθνισμού μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Και αυτό είναι που λείπει σήμερα από τις πολιτικές προτάσεις της Αριστεράς. Ακούμε όλων των ειδών τις ανιστόρητες απόψεις περί «στροφής στη Ρωσία» η οποία αποδείχτηκε και στην περίπτωση της Κύπρου φούμαρα. Ενώ άλλοι μιλούν για την Κίνα «ξεχνώντας» όχι μόνο τις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν στην Κίνα αλλά και την εμπειρία της κινέζικης COSCO στο λιμάνι του Πειραιά που έχει επιβάλλει κανονικές μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας.
Η Αριστερά οφείλει να «ψάξει» και να βρει το δρόμο για το κτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μέσα από τη διεθνιστική της πάλη. Γιατί μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια καθημερινά προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι.
