Άρθρο της σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (446) που κυκλοφορεί από 09/02/17 έως 23/02/17
Πριν μερικά χρόνια ήταν το Grexit. Κάποια στιγμή οι ιθύνοντες της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών πίστεψαν ότι ξεπέρασαν τον κίνδυνο του Grexit και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλούσε στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τότε ήρθε το Brexit – νέος σεισμός και μάλιστα πολύ ισχυρότερος! Και στη συνέχεια ξεκίνησε ένας νέος κύκλος αγωνίας: τι θα γίνει με την Ιταλία, την Ολλανδία και τη Γαλλία οι οποίες οδεύουν προς εκλογές και oι λεγόμενες «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις, είτε της ακροδεξιάς (Γαλλία, Ολλανδία) είτε του λαϊκισμού (Ιταλία – «Κίνημα 5 Αστέρων») απειλούν με ανάληψη της διακυβέρνησης.
Και μετά ήρθε ο Τραμπ.
Η στάση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ήταν το επιστέγασμα μιας πορείας κρίσης που γινόταν όλο και πιο βαθιά: ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την απόφαση των Βρετανών ψηφοφόρων υπέρ του Brexit, ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να βοηθήσει την Ευρωζώνη να σταθεί στα πόδια της και πως το καλύτερο που έχει να κάνει η Ελλάδα είναι να φύγει από αυτήν.
Σαν αποτέλεσμα άρχισαν στον ΣΥΡΙΖΑ να συζητούν το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα αναγκασμένη να γυρίσει στη δραχμή! Έριξαν βέβαια τις ευθύνες γι’ αυτό στον Τραμπ, με λόγια του είδους «αν αποφάσισε ο Τραμπ να διαλύσει την Ευρωζώνη, ε, τι να κάνουμε;». Η Ευρωζώνη είναι με βάση αυτή τη λογική έρμαιο των αποφάσεων του Τραμπ… Πώς εξηγείται αυτό όταν τα μεγέθη της οικονομίας των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης είναι παρόμοια; Όχι, δεν είναι στον Τραμπ το πρόβλημα, είναι στην ίδια την ΕΕ και την Ευρωζώνη!
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως η ΕΖ αποτελείται από 19 διαφορετικά κράτη, των οποίων οι άρχουσες τάξεις έχουν τα δικά τους ξεχωριστά συμφέροντα που είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Έτσι όταν κερδίζουν οι Γερμανοί (καπιταλιστές) χάνουν κάποιοι άλλοι… Πάνω σ’ αυτή τη βάση είναι που ένα μεγάλο τμήμα της βρετανικής άρχουσας τάξης τάχθηκε υπέρ του Brexit.
Με βάση την ανάλυση της ταξικής φυσιογνωμίας της ΕΕ και της ΕΖ, το «Ξ» εξήγησε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της Ευρωζώνης ότι αυτό το εγχείρημα ήταν θνησιγενές. Πως η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη ότι το κοινό νόμισμα σήμαινε: ευημερία, απασχόληση, ανάπτυξη, κοινωνική και πολιτική σύγκλιση κοκ, ήταν ένα ψέμα (ή μία αυταπάτη για «αριστερούς» όπως αυτούς που σήμερα ηγούνται του ΣΥΡΙΖΑ). Πως όσο καιρό η ευρωπαϊκή οικονομία πήγαινε καλά το «σχήμα» θα μπορούσε να προχωράει. Αλλά όταν έμπαινε σε κρίση, κάτι που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε λόγω της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, η ίδια τη ΕΖ (Ευρωζώνη) και η ΕΕ θα μπαίνανε σε κρίση. Αυτό είναι που βλέπουμε σήμερα.
Οι πρόσφατες δηλώσεις της Άνγκελα Μέρκελ, στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ που έγινε στη Μάλτα, ότι
«Δεν μπορούν όλες οι χώρες να συμμετάσχουν με τους ίδιους ρυθμούς στη διαδικασία της ενοποίησης»,
είναι περισσότερο από ξεκάθαρες: Οι χώρες που είναι κοντά στον «γερμανικό άξονα» με ψηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα μπορούν να προχωρήσουν σφυρηλατώντας μια κλειστή ομάδα που θα αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά τον ανταγωνισμό των αμερικανικών, ασιατικών, κλπ κεφαλαίων για κυριαρχία στην παγκόσμια οικονομία. Οι υπόλοιποι μένουν απέξω και… καλή τύχη.
Όλα δείχνουν ότι η ΕΕ και η ΕΖ με τη μορφή που τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα πλησιάζουν το τέλος τους – θα έχουμε δύο ή και τρεις ταχύτητες, κάποιους εντός και κάποιους εκτός. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς που τοποθετείται η Ελλάδα. Το ερώτημα όμως δεν είναι τι κάνουν οι άρχουσες τάξεις. Είναι τι κάνουμε εμείς.
Πρέπει κατ’ αρχήν να αποδώσουμε τις ευθύνες που αναλογούν σε όλους αυτούς που προκάλεσαν την κοινωνική καταστροφή που βιώνει η χώρα στο όνομα μιας χίμαιρας – αυτής του Ευρώ. Αυτό αφορά όχι μόνο τα παραδοσιακά κόμματα του κατεστημένου όπως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά αφορά και τους «αριστερούς» εκείνους του είδους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που θυσίασαν αξίες, αρχές και δεσμεύσεις στο βωμό του Ευρώ.
Και στη συνέχεια θα πρέπει να παλέψουμε για το χτίσιμο μιας Αριστεράς που να είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, ενάντια στο σύστημα και ενάντια στην ΕΕ και την ΕΖ. Μια μάχη που δεν πρέπει να δοθεί από μια εθνοκεντρική-απομονωτική σκοπιά, αλλά, αντίθετα, με το όπλο του διεθνισμού: της κοινής πάλης των εργαζομένων της Ευρώπης για ένα καλύτερο μέλλον για όλους, για μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη.
