Από το σάιτ της CWI, www.socialistworld.net
Επιμέλεια Πάρη Μακρίδη
Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο: συνεχιστής της πολιτικής του Μουμπάρακ
Τις τελευταίες εβδομάδες μαζικές διαδηλώσεις έλαβαν μέρος σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου. Μετά την πτώση του Μουμπάρακ, τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο (ΑΣΣ) το οποίο παρουσιάστηκε ως «εγγυητής» της δημοκρατικής μετάβασης. Φυσικά αυτό ήταν μόνο το πρόσχημα. Εδώ και δέκα μήνες ο στρατός κυβερνά την Αίγυπτο (ενώ το αρχικό σχέδιο ήταν το μεταβατικό στάδιο να διαρκέσει έξι μήνες) με την ίδια αυταρχικότητα διατηρώντας και επεκτείνοντας τους καταπιεστικούς νόμους του προηγούμενου καθεστώτος.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε; Ο επικεφαλής του ΑΣΣ, Στρατηγός Ταντάουι, διετέλεσε επί είκοσι χρόνια Υπουργός Άμυνας του Μουμπάρακ ενώ οι περισσότεροι της στρατιωτικής ηγεσίας υπηρέτησαν πιστά τον Αιγύπτιο δικτάτορα. Ο στρατός επίσης διατηρεί στην κατοχή του εταιρείες και τα οικονομικά του συμφέροντα ταυτίζονται με την άρχουσα τάξη της χώρας. Γι’ αυτό και φοβάται το λαϊκό παράγοντα και το ρόλο που διεκδικεί στις πολιτικές εξελίξεις.
Η συνέχιση της επανάστασης
Αυτή η κατάσταση, το ότι δηλαδή τίποτα δεν άλλαξε από την εποχή Μουμπάρακ, έβγαλε το λαό ξανά στους δρόμους στα τέλη Νοέμβρη. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 18 Νοέμβρη όταν χιλιάδες Αιγύπτιοι διαμαρτυρήθηκαν για την καθυστέρηση των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Μερικοί από τους διαδηλωτές κατασκήνωσαν ξανά στην πλατεία Ταχρίρ απ’ όπου απομακρύνθηκαν βίαια από τις στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό ήταν και το έναυσμα μαζικότερων και μαχητικότερων διαδηλώσεων σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου, με κεντρικό αίτημα την παραίτηση του Στρατηγού Ταντάουι και την επίσπευση των δημοκρατικών αλλαγών.
Η απάντηση του στρατού ήταν σκληρή με τους νεκρούς να ξεπερνάνε τους τριάντα. Μετά από τις εξελίξεις αυτές ο στρατός κάλεσε για το σχηματισμό κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και δεσμεύτηκε για τη διενέργεια προεδρικών εκλογών μέχρι τον Ιούλιο.
Στις 28 Νοέμβρη ξεκίνησαν οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων οι οποίοι θα επεξεργαστούν το νέο Σύνταγμα, με το στρατό να ζητάει να θεσπιστεί διάταξη που να τον εξαιρεί από οποιονδήποτε έλεγχο όσο αφορά τις δράσεις και τα οικονομικά του.
Ο νέος αυτός ξεσηκωμός του αιγυπτιακού λαού δεν έγινε ξαφνικά. Όλο το προηγούμενο διάστημα που ακολούθησε την πτώση του Μουμπάρακ, ο λαός έβλεπε με επιφύλαξη το ρόλο του ΑΣΣ. Οι απεργίες των δασκάλων και των εργαζομένων στα ταχυδρομεία το Σεπτέμβρη και η μαζική διαδήλωση στις 19 και 20 Νοέμβρη στο λιμάνι της Νταμιέτα ενάντια στη μόλυνση από τα εργοστάσια της περιοχής, αποτέλεσαν τον προπομπό όσων ακολούθησαν.
Επιτακτική η ανάγκη ενός σοσιαλιστικού προγράμματος
Η επανάσταση στην Αίγυπτο συνεχίζεται επιδεικνύοντας μεγάλη αντοχή και μαχητικότητα.
Σε μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων διαλύονται οι αυταπάτες για το ρόλο του στρατού, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να εκμεταλλευτεί την επανάσταση για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Οι δυνάμεις της CWI παρεμβαίνουν στις επαναστατικές διεργασίες επισημαίνοντας ότι για να υπάρξει γνήσια δημοκρατική αλλαγή που να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του λαού είναι αναγκαίο το βάθεμα της επανάστασης.
Αυτό αφενός σημαίνει υπεράσπισή της και από το στρατό αλλά και από προσπάθειες εκτόνωσής της μέσα από κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας».
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την οργάνωση λαϊκών πολιτοφυλακών με δημοκρατική λειτουργία μαζί με την απεύθυνση στα χαμηλότερα στρώματα του στρατού, τους απλούς φαντάρους, καλώντας τους να οργανώσουν επιτροπές βάσης για να αφαιρέσουν την εξουσία από τους αξιωματικούς.
Από την άλλη χρειάζεται να αναλάβει πρωτοβουλία η εργατική τάξη μέσα από την ανεξάρτητη δράση της, με σκοπό να κηρυχθεί Γενική Απεργία με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης.
Όλα αυτά πρέπει να καταλήγουν σε μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου. Οι βουλευτικές εκλογές που γίνονται, το μόνο που θα κάνουν είναι να εδραιώσουν το καπιταλιστικό σύστημα και το διεφθαρμένο καθεστώς.
Ο μοναδικός τρόπος για την προώθηση μιας πραγματικής, ριζοσπαστικής αλλαγής περνάει μέσα από το δρόμο της Επαναστατικής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, στην οποία να συμμετέχουν οι εκλεγμένοι και άμεσα ανακλητοί αντιπρόσωποι των εργατικών στρωμάτων και των φτωχών αγροτών. Μια τέτοια Εθνοσυνέλευση θα μπορούσε να διασφαλίσει τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων μέσα από τις αυξήσεις σε μισθούς, την καταπολέμηση της ανεργίας, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας αλλά και τις κοινωνικές παροχές σε επίπεδο Παιδείας, Υγείας, Υπηρεσιών κλπ.
Με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων θα μπορούσε να οργανώσει την οικονομία με τρόπο που να μη βασίζεται στη συσσώρευση κερδών από μια μικρή μειοψηφία αλλά στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Οι Ισλαμιστές εκμεταλλεύονται το κενό της Αριστεράς
Αυτή την απουσία ενός σοσιαλιστικού προγράμματος και ενός επαναστατικού κόμματος που να το «παλεύει» μέσα στην κοινωνία έχουν εκμεταλλευτεί οι μετριοπαθείς ισλαμιστικές δυνάμεις.
Όπως στην Τυνησία (με τη νίκη του Ισλαμιστικού κόμματος Ενχάντα στις εκλογές) έτσι και στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδερφότητα εκμεταλλεύεται το πολιτικό κενό αυξάνοντας την επιρροή της, βασιζόμενη κυρίως στο φιλανθρωπικό της έργο (διοργάνωση συσσιτίων κλπ) που αναπλήρωνε την έλλειψη κοινωνικού κράτους και στην αντιπολιτευτική της ρητορική.
Όμως καμιά πραγματική λύση δεν μπορεί να προσφέρει καθώς και αυτή κινείται στα καπιταλιστικά πλαίσια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός άλλωστε ότι δεν συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, όπως και ότι αρχικά είχε καταγγείλει και το επαναστατικό ξέσπασμα του Γενάρη. Πίσω απ’ αυτή τη στάση βρίσκεται το γεγονός ότι δεν θέλει να χάσει το ρόλο του «σοβαρού συνομιλητή» με το στρατό, στο παιχνίδι της κατανομής της εξουσιαστικής «πίτας».
