Το 65% των ελλήνων δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και το 80% στα πολιτικά κόμματα ! Ο μέσος όρος των αντίστοιχων ποσοστών στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 27 χωρών είναι 62% και 72%.(Τα στοιχεία είναι από το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο του Νοέμβρη-Δεκέμβρη 2006).
Αν σε αυτά τα στοιχεία προσθέσουμε το ότι στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα το 55% των πολιτών δήλωνε δυσαρεστημένο από την κυβέρνηση και το 70% από την αντιπολίτευση (!!) τότε έχουμε μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτή στην οποία επικεντρώνουν οι διάφοροι αναλυτές και ΜΜΕ.
Η πλειοψηφία των πολιτών δεν καλύπτεται πολιτικά ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση ούτε από τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς. Όχι γιατί είναι αδιάφοροι αλλά γιατί στην περίπτωση των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τα έχουν δοκιμάσει στις κυβερνήσεις και στην περίπτωση των αριστερών κομμάτων γιατί δεν τους πείθουν. Διόλου τυχαία μια σειρά σημαντικών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη -όπως το κίνημα για το CPE στη Γαλλία ή ο αγώνας φοιτητών-πανεπιστημιακών στην Ελλάδα- ξέσπασαν από τα κάτω και με πρωτοβουλία δυνάμεων πέρα και έξω από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας και τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς.
Το τραγελαφικό φαινόμενο του να δημιουργεί το κίνημα της παιδείας μεγαλύτερα προβλήματα στην αντιπολίτευση από ότι στην κυβέρνηση οφείλεται στις δυσδιάκριτες πολιτικές διαφορές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ και στην προφανή αδυναμία του να πείσει για το αντίθετο.
Ωστόσο το κίνημα της παιδείας έχει ήδη πετύχει – ανάμεσα στα άλλα- κάτι πολύ σημαντικό. Έχει υποχρεώσει την αριστερά να κατεβάζει κοινά πλαίσια στη συντριπτική πλειοψηφία των γενικών συνελεύσεων , να συμμετέχει σε κοινές συγκεντρώσεις και πορείες (των φοιτητών) και να συμπαρασύρει ένα κομμάτι της βάσης του ΠΑΣΟΚ στην υποστήριξη των καταλήψεων.
Αυτό είναι πρωτόγνωρο αν αναλογιστούμε τι συνέβαινε μέχρι τώρα με τις διαρκείς χωριστές συγκεντρώσεις και επιτροπές στις απεργίες, στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα κτλ.(πχ είχαμε 6 διαφορετικές επιτροπές στη Θεσ/νίκη το 2003 και άλλες τόσες στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια της ίδιας χρονιάς).
Τώρα στο φοιτητικό κίνημα βλέπουμε στις αποφάσεις των ΓΣ και στις διαδηλώσεις να συμπορεύεται όλη η αριστερά, μαζί με σημαντικά κομμάτια ανένταχτων και ένα μέρος της βάσης της ΠΑΣΠ και να μετατρέπουν τη ΔΑΠ σε μειοψηφία στις ΓΣ παρότι κυριαρχεί στις φοιτητικές εκλογές εδώ και 19 χρόνια.
Αυτές οι διεργασίες οδηγούν αναπόφευκτα σε κινήσεις για την κοινή κάθοδο στις φοιτητικές εκλογές όπου έχουν ήδη παρθεί πρωτοβουλίες για κάτι τέτοιο (δες πιο αναλυτικά σελ. 6 ).
Το κίνημα της παιδείας εμπνέει το εργατικό κίνημα της χώρας μας, παρά την ωμή προπαγάνδα των ΜΜΕ. Δείχνει πως μέσα από τους αγώνες του το κίνημα μπορεί να πετύχει νίκες, όπως το να αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να αποσυρθεί από την συνταγματική αναθεώρηση (κι έτσι να σταλεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 στις καλένδες).
Δείχνει πως μπορεί να επιβάλει στις ηγεσίες της αριστεράς να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν την επίθεση, δημιουργώντας ταυτόχρονα διεργασίες που αφορούν την ευρύτερη συσπείρωση της αριστεράς σε πιο μόνιμη βάση.
Σ’ αυτό το δρόμο πρέπει όλοι όσοι παλεύουμε για την ενότητα στη δράση της αριστεράς να μπούμε ακόμα πιο μαχητικά (διατηρώντας βέβαια ταυτόχρονα τις διαφορετικές πολιτικές και την ανεξαρτησία μας) με στόχο την αποτροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης και την αναγέννηση του κινήματος και της αριστεράς.
________________
