Η απόφαση της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. της 27ης Οκτώβρη για το ελληνικό χρέος δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στον ελληνικό λαό και στους εργαζόμενους, δεν προσφέρει λύση στο πρόβλημα του χρέους και της γενικότερης κρίσης στη χώρα, δεν λύνει καθόλου το πρόβλημα της κρίσης χρέους που διαπερνά την Ευρωζώνη. Είναι θέμα χρόνου προτού αυτή η κρίση πάρει ακόμη πιο οξύ χαρακτήρα απειλώντας ευθέως τη βιωσιμότητα και του ευρώ και της ίδιας της Ε.Ε.
Συνεχίζουμε να πληρώνουμε είτε με κούρεμα είτε χωρίς
Η απόφαση για μείωση («κούρεμα») του ελληνικού χρέους κατά 50%, δεν αφορά το σύνολο του χρέους. Από τα 360 δισ. € που έχει περίπου φτάσει αυτή τη στιγμή το χρέος, το «κούρεμα» ύψους 50% αφορά μόνο 200 δισ € που αφορούν τις ιδιωτικές τράπεζες – αντιστοιχεί δηλαδή σε 100 δις €. Τα υπόλοιπα 160 δις αφορούν κατά κύριο λόγο δάνεια από την Τρόικα κι αυτά δεν «κουρεύονται».
Επίσης δεν «κουρεύονται» και τα νέα δάνεια που θα δοθούν από την Τρόικα στην ελληνική κυβέρνηση, μετά τη χτεσινή συμφωνία, ύψους 130 δισ € (πέραν των 110 δις € του περσινού Μνημονίου).
Τα 100 δισ.€ που θα χάσουν οι τράπεζες (ελληνικές και ξένες) στο βαθμό που δεν έχουν τρόπο να τα μαζέψουν από την αγορά θα τα πάρουν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – δηλαδή θα κληθούν οι εργαζόμενοι σαν φορολογούμενοι να τα πληρώσουν. Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα η «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών παρόλο που οι λεπτομέρειες δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμα(1)
Στην Ελλάδα οι απώλειες των τραπεζών από το «κούρεμα» υπολογίζονται σε 30 δισ. € και με δεδομένη την αδυναμία των ελληνικών τραπεζών, τις απώλειες αυτές θα καλύψει το ελληνικό κράτος μέσα από τα νέα δάνεια που θα του παραχωρήσει η Τρόικα. Αυτά τα ποσά θα κληθούν να πληρώσουν στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται οι Έλληνες εργαζόμενοι–φορολογούμενοι.
Ένα άλλο ποσό αφορά απώλειες ύψους 12,5 δισ.€ από τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις φόρτωσαν με τα τοξικά τους ομόλογα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτά τα ελλείμματα θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός – είτε μέσα από τη φορολογία του είτε με νέα μείωση των συντάξεων, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και των ορίων συνταξιοδότησης!
Το χρέος βασικά αλλάζει χέρια
Το ελληνικό χρέος αυτή τη στιγμή ξεπερνά τα 360 δις ευρώ. Με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε τις πρωινές ώρες της 27ης Οκτώβρη θα μειωθεί για να φτάσει πάνω-κάτω τα 300 δις €. Επομένως, η μείωση του χρέους δεν έχει καμία σχέση με το 50% αλλά κυμαίνεται στο 17 – 18% του συνολικού χρέους.
Σ’ αυτό το μειωμένο κατά 60 ή 70 δις χρέος, όμως, θα πρέπει να προσθέσουμε τα νέα δάνεια που θα παίρνει η ελληνική κυβέρνηση από την Τρόικα και τα οποία μέχρι το τέλος του 2014 θα έχουν φτάσει αθροιστικά τα 130 δις €! Με άλλα λόγια, το πρόβλημα του χρέους παραμένει εξαιρετικά μεγάλο παρά τη μείωση μετά τη χτεσινή απόφαση – στην πραγματικότητα το χρέος παραμένει εκτός ελέγχου!
Έτσι ενώ, στο τέλος του 2014 το σύνολο των δανείων στις ιδιωτικές τράπεζες θα έχει μειωθεί αισθητά από τα 200 δις € που βρίσκεται σήμερα, θα έχει προκύψει ένα άλλο τεράστιο χρέος προς την Τρόικα που θα κυμαίνεται ανάμεσα στα 200 και τα 240 δις € (τα 110 δις € του πρώτου μνημονίου και τα 130 της χθεσινής συμφωνίας με κάποιες προσθαφαιρέσεις2) και που θα αντιστοιχεί περίπου στο 100% του ΑΕΠ!
Με ποια προοπτική;
Όλη αυτή η συμφωνία δεν σημαίνει την παραμικρή ελάφρυνση στα εξοντωτικά βάρη τα οποία καλείται εδώ και δύο χρόνια να πληρώσει ελληνικός λαός! Ακριβώς το αντίθετο! Η προϋπόθεση για να υπάρξει αυτό το «κούρεμα» ήταν να περάσουν και να συνεχίσουν να περνούν όλες οι αποφάσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού!
Με ποια προοπτική;
Με την «προοπτική» το ελληνικό χρέος να φτάσει το 2020, δηλαδή μετά από μια δεκαετία εξοντωτικής λιτότητας… το 120% του ΑΕΠ! Να φτάσει δηλαδή εκεί που ήταν το 2009!!
Αν αυτό το πράγμα ακούγεται σαν το άκρον άωτον του παραλογισμού (από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων) έτσι πραγματικά είναι! Μια δεκαετία ισοπέδωσης των πάντων για να φτάσει το χρέος εκεί που ήταν όταν ξεκίνησε η κρίση! Αυτή είναι η ωμή, απλή, αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα των αριθμών την οποία ούτε καν οι επαγγελματίες ψεύτες της κυβέρνησης δεν μπορούν να αμφισβητήσουν!
Η Ιταλία, τώρα, στο μάτι του κυκλώνα
Η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δεν λύνει το πρόβλημα της «κρίσης του χρέους» ούτε καν της Ελλάδας, πόσο μάλλον της Ευρώπης και ειδικά και της Ιταλίας που αυτή τη στιγμή οδηγείται στο μάτι του κυκλώνα. Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας, ξεπερνά τα 2 τρις ευρώ (είναι σχεδόν 4 φορές το χρέος της Ελλάδας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας μαζί) και πλησιάζει το 120% του ιταλικού ΑΕΠ! Οι πολιτικές που αυτή τη στιγμή ζητούν οι επικεφαλής της ΕΕ και της Τρόικας από την Ιταλία θα έχουν αντίστοιχα αποτελέσματα με αυτά που είχαν οι πολιτικές τους στην Ελλάδα: μεγάλωσαν το πρόβλημα του χρέους!
Αυτή η κρίση, με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη μελλοντική κατάρρευση του ευρώ, τη διάλυση της ευρωζώνης και της ΕΕ (καθώς η κατάρρευση του ευρώ θα σημαίνει την επιστροφή σε συναλλαγματικούς ελέγχους και εμπορικούς φραγμούς).
Νεοαποικισμός
Αυτή την χρεοκοπημένη πολιτική η Τρόικα εφαρμόζει στέλνοντας τους εντολοδόχους της να εγκατασταθούν μόνιμα στην Αθήνα για να παρακολουθούν βήμα με βήμα την πολιτική της καταλήστευσης των Ελλήνων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Η κυβέρνηση Παπανδρέου χαιρετίζει με ενθουσιασμό την παρουσία τους εδώ – είναι λέει «συνεργάτες» που θα μας «βοηθήσουν». Στην πραγματικότητα αυτοί θα αποφασίζουν και θα διοικούν. Θυμίζουν περισσότερο τους «κυβερνήτες» των Βρετανών και Γάλλων αποικιοκρατών στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Ο νεο-αποικισμός, με την πλήρη έννοια της λέξης, είναι εδώ!
Οι βαθύτερες αιτίες
Δεν είναι όμως μια κρίση η οποία οφείλεται στην «ανοησία», την «άγνοια» ή την «βλακεία» των ευρωπαίων ηγετών. Είναι μια κρίση που οφείλεται στην ίδια την εσωτερική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος! Είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το σύστημα, στο ακόρεστο κυνηγητό του κέρδους, ξεπέρασε εντελώς στα όρια του, δημιούργησε τεράστιες φούσκες (χρηματοπιστωτικές, στην αγορά κατοικίας, στην αγορά εμπορευμάτων, κοκ) οι οποίες τώρα σκάνε.
Και οι φυσικά οι υπεύθυνοι γι’ αυτοί την κρίση, οι τραπεζίτες, το μεγάλο κεφάλαιο οι κυβερνώντες, δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν οι ίδιοι γι’ αυτή την κρίση. Θα φορτώσουν το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους οι οποίοι θα υποχρεώνονται, όσο το καπιταλιστικό σύστημα δεν ανατρέπεται, να πληρώσουν ένα απίστευτο κόστος, με τη συντριβή του βιοτικού τους επιπέδου και των δικαιωμάτων που κατακτήσαμε εδώ και έναν αιώνα, για να μπορούν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι και οι εφοπλιστές να διατηρούν τα κέρδη και την εξουσία τους!
Γι’ αυτό ούτε και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μπορεί να προσφέρει οποιαδήποτε προοπτική εξόδου από την κρίση, όσο παραμένει το καπιταλιστικό σύστημα.
Ο μόνος δρόμος για το εργατικό κίνημα
Από τη μεριά των εργαζομένων υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μπορέσουν να διαφυλάξουν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, να ξεφύγουν από την ανεργία, την εξαθλίωση και την πείνα, να διασφαλίσουν το δικαίωμα στην εργασία, την παιδεία, την υγεία και την σύνταξη. Και αυτός είναι:
- Άρνηση αποπληρωμής του συνόλου του χρέους – και στις ιδιωτικές τράπεζες και στην Τρόικα.
- Εθνικοποίηση του συνόλου του τραπεζικού συστήματος, για να διαφυλαχθούν οι καταθέσεις των εργαζομένων και να αξιοποιηθούν για το κοινό όφελος.
- Εθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης.
- Αξιοποίηση των τεράστιων πόρων που θα εξοικονομηθούν από την μη αποπληρωμή του χρέους και από το πέρασμα των τραπεζικών καταθέσεων στον έλεγχο της κοινωνίας –αντί των ιδιωτών, τραπεζιτών– για να μπει οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά.
- Δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας, πλήρης διαφάνεια, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση σε όλο το φάσμα της παραγωγής, σαν ο μόνος τρόπος να εξαλειφθεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση που μαστίζουν την καπιταλιστική οικονομία και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
- Αυτά όλα σημαίνουν πλήρη και ολοκληρωτική ρήξη με τις «αγορές» και την άρχουσα τάξη. Είναι κάτι που για να γίνει πραγματικότητα απαιτεί μια αριστερά εξοπλισμένη με ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Έτοιμη να τραβήξει τη σύγκρουση με το σύστημα μέχρι το τέλος, στηριγμένη στο διεθνισμό – που σημαίνει συγκεκριμένες πρακτικές πρωτοβουλίες για κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη (που είτε είναι είτε θα βρεθούν σε παρόμοια κατάσταση). Μια αριστερά που θα έχει ψηλά στη σημαία της την πάλη ενάντια στην Ευρώπη των καπιταλιστών, για την Ευρώπη των εργαζομένων και του σοσιαλισμού. Ενός σοσιαλισμού στηριγμένου στην εργατική δημοκρατία – και που καμία σχέση δεν έχει ούτε με τις μονοκομματικές δικτατορίες της πρώην ΕΣΣΔ και Κίνας, ούτε με τους σοσια-ΛΗΣΤΕΣ του ΠΑΣΟΚ και των ομοίων τους διεθνώς.
- Τα σημερινά μαζικά κόμματα της αριστεράς αρνούνται να ανταποκριθούν σ’ αυτά τα καθήκοντα. Ρόλος και καθήκον όλων όσων έχουν την κατανόηση που περιγράφουμε πιο πάνω είναι να μπουν συνειδητά και μεθοδικά στη μάχη για το κτίσιμο της μαζικής επαναστατικής αριστεράς που χρειάζονται οι εργαζόμενοι και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
________________________
