Η απαγόρευση της μουσουλμανικής γυναικείας μαντίλας στα γαλλικά σχολεία και το άνοιγμα μιας παρόμοιας συζήτησης στη Γερμανία σε μια περίοδο ενίσχυσης τόσο του ισλαμισμού όσο και του αντι-μουσουλμανικού ρατσισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική έχει σίγουρα διεθνές ενδιαφέρον.
Ο Γάλλος πρόεδρος Σιράκ στις 17 Δεκεμβρίου αποφάσισε την απαγόρευση των "εμφανών συμβόλων θρησκευτικής πίστης" στα πλαίσια της "υπεράσπισης του κοσμικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης" και της "υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών".
Το μέτρο, που αφορά 5.000 περίπου μουσουλμάνες μαθήτριες (είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει ίση εφαρμογή σε περιπτώσεις χριστιανικών σταυρών κλπ) που φοιτούν στα σχολεία της χώρας, δίχασε τη γαλλική κοινωνία, τα κόμματα και… τις φεμινίστριες.
Υπέρ του μέτρου τάχθηκε η δεξιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι περισσότεροι διευθυντές σχολείων κι ένα κομμάτι φεμινιστριών, ενώ εναντίον του τα κυριότερα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, τα κόμματα της αριστεράς, αντιρατσιστικές οργανώσεις, θρησκευτικές οργανώσεις, μια άλλη μερίδα φεμινιστριών, ακόμη κι ο Λεπέν που αισθάνεται ότι με το νόμο περιορίζονται και οι Καθολικοί.
Το πρώτο που θα πρέπει να σχολιάσει κανείς είναι ο όψιμος "αντιρατσισμός" του Σιράκ, που ενώ καταπιέζει τους Άραβες της Γαλλίας, δυσκολεύοντας τη νομιμοποίηση τους, απελαύνοντας τους και διαιωνίζοντας τις άθλιες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης τους, ξαφνικά θυμήθηκε τον αγώνα ενάντια στον θρησκευτικό /κοινοτικό φανατισμό και για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων γυναικών.
Αλλά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Σιράκ, σημασία έχουν τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του μέτρου αυτού. Σε ένα κλίμα εντεινόμενου αντι-αραβικού και αντι-μουσουλμανικού ρατσισμού, το μέτρο αναπόφευκτα θα ενισχύσει τις διώξεις των μουσουλμάνων και τον αποκλεισμό αρκετών μαθητριών από τα δημόσια σχολεία.
Από την άλλη, η απαγόρευση θα μετατρέψει αναπόφευκτα τη μαντίλα σε σύμβολο αντίστασης, θα συσπειρώσει τους μουσουλμάνους γύρω από τους φονταμενταλιστές και θα δυσκολέψει τον αγώνα των μουσουλμάνων γυναικών για τα δικαιώματα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν λίγο καιρό είχε πραγματοποιηθεί διαδήλωση αράβων μεταναστριών από τα λαϊκά προάστια του Παρισιού που με το σύνθημα "ούτε πουτάνες, ούτε υποταγμένες" καταδίκαζαν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ενώ μετά την απόφαση του γάλλου προέδρου ακολούθησε μαχητική διαδήλωση 3.500-4.000 μουσουλμάνων, με κυρίαρχη την παρουσία γυναικών και με κεντρικό σύνθημα "Η μαντίλα είναι η φωνή μου".
Ασφαλώς η μαντίλα είναι μια μορφή καταπίεσης των μουσουλμάνων γυναικών και μ’ αυτή την έννοια αγωνιζόμαστε για την εξάλειψη της, όπως αγωνιζόμαστε για την εξάλειψη της βίας σε βάρος των γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο, της πορνείας και κάθε άλλης μορφής καταπίεσης τους.
Ωστόσο, οι θρησκευτικές προλήψεις, όπως κι οι κοινωνικές ρατσιστικές ή σεξιστικές αντιλήψεις, έχουν βαθιές ρίζες, ακόμα και στα μυαλά των ίδιων των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό και δεν καταργούνται δια μαγείας με προεδρικά διατάγματα. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα διατάγματα σκοπό έχουν να συγκαλύψουν το ρατσισμό αυτού που τα εκδίδει.
Απαιτούνται μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, σε συνδυασμό με τη συστηματική παρέμβαση της επαναστατικής αριστεράς, ώστε οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι να μπουν μπροστά στον αγώνα για τα δικαιώματα τους.
Γι’ αυτό και απαιτείται σεβασμός στο δικαίωμα της κάθε γυναίκας και του κάθε άντρα να επιλέγει το ντύσιμο, τις θρησκευτικές του/της εκφράσεις και τα έθιμα του/της, ενώ παράλληλα χρειάζεται συστράτευση όλων των καταπιεσμένων, ανεξάρτητα από ιδιαιτερότητες, στον αγώνα ενάντια στο σύστημα που καλλιεργεί την καταπίεση, τις διακρίσεις και τις δεισιδαιμονίες.
