Αναφορές στην ιστορία του αμερικανικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος
Του Γιώργου Κασαμπαλάκου – μέρος β’
Ο βιομηχανικός συνδικαλισμός (1905-1940)
Industrial World Workers
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου ιδρύθηκαν τον Ιούνιο του 1905, στο Σικάγο. Πρωτοστάτες της προσπάθειας οι γνωστοί μας Γιουτζίν Ντεμπς και Μπιγκ Μπιλ Χέιγουντ, αλλά και η εξηνταοκτάχρονη διάσημη συνδικαλίστρια Μαίρη Τζόουνς (1837-1930).
Στόχος των γουόμπλις (wobblies) όπως καθιερώθηκε να λέγονται (4), ήταν ο συνδικαλισμός των πιο εξαθλιωμένων εργατικών μαζών, ανειδίκευτων και μαύρων εργατών, ταυτόχρονα με τον φραγμό στη διαίρεση του συνδικαλιστικού κινήματος, που επέφερε η συντεχνιακή λογική της AFL.
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου δήλωναν μια καθαρή πολιτική θέση και στάση: πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού – χωρίς όμως να είναι απόλυτα βέβαιοι για το τι θα τον αντικαθιστούσε.
Η ιδεολογία τους, αν μπορεί κάποιος να την ορίσει συνολικά, είχε έντονα στοιχεία από τον ουτοπικό σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό αλλά και τον αναρχισμό. Οι δράσεις τους εμπεριείχαν βία, ακόμη και στην ένοπλη μορφή της, συνδυασμένη με έναν ιδιότυπο ακτιβισμό. Για παράδειγμα, όταν έφθαναν σε κάποια πόλη, ένα μέλος τους ανέβαινε συνήθως σε μια στέγη, απ’ όπου ξεκινούσε την προπαγάνδιση της δράσης τους. Μόλις η Αστυνομία τον συλλάμβανε, αμέσως εμφανιζόταν ο αντικαταστάτης του, ο οποίος συνέχιζε από εκεί που ο προηγούμενος είχε σταματήσει. Όπως ήταν φυσικό, η παρουσία των IWW προκάλεσε αντιδράσεις από την AFL και τα παραδοσιακά συνδικαλιστικά όργανα.
Ο συνδικαλισμός των IWW συνδέθηκε στενά με γυναικείες εργατικές οργανώσεις, αναδεικνύοντας θρυλικές μορφές όπως η Εμμα Γκόλντμαν (1869-1940), η Μαίρη Τζόουνς και η θρυλική Ελίζαμπεθ Γκάρλι Φλιν (1890-1964).
Η τελευταία πρωτοστάτησε σε μαζικές απεργίες εργατριών σε κλωστοϋφαντουργίες, ενώ συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη αρκετές φορές στον αγώνα της για ισότητα των δύο φύλων και για κοινωνική δικαιοσύνη.
Το 1913 έλαβε χώρα μια μεγαλειώδης απεργία στα ανθρακωρυχεία ιδιοκτησίας Ροκφέλερ, στο Κολοράντο. Περισσότεροι από 11.000 ανθρακωρύχοι πάλεψαν ηρωικά διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. Στον καταυλισμό του Λάντλοου, όπου είχαν στρατοπεδεύσει περίπου 1.000 απεργοί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, πραγματοποιήθηκε πραγματική σφαγή από δύο λόχους Εθνοφρουράς, με δεκάδες νεκρούς, ακόμη και μικρά παιδιά. Στη διάρκεια των γεγονότων αυτών εκτελέστηκε ο ελληνικής καταγωγής αρχηγός των απεργών Λούις Τίκας.
Η είσοδος των ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε την πολεμική υστερία και περαιτέρω κτυπήματα στους «επικίνδυνους» για την κοινωνική ειρήνη συνδικαλιστές. Τον Ιούλιο του 1917, κατά τη διάρκεια απεργίας χαλκωρύχων, ένοπλοι πολιτοφύλακες εισέβαλαν στα σπίτια τους, έδεσαν χειροπόδαρα 2.000 απεργούς και τους μετέφεραν στην έρημο με ζωάμαξες, όπου και τους παράτησαν απειλώντας τους να μην γυρίσουν πίσω.
Οι γουόμπλις τάχθηκαν εξαρχής εναντίον του πολέμου, γεγονός που στοχοποίησε ακόμη περισσότερο τα μέλη της οργάνωσης. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1917 πραγματοποιήθηκαν εισβολές της Αστυνομίας σε όλα τα γραφεία τους ανά την επικράτεια και συνέλαβαν χιλιάδες μέλη, ανάμεσά τους τον Μπιγκ Μπιλ Χέιγουντ και το σύνολο της εκτελεστικής επιτροπής.
Ακολούθησαν μαζικές δίκες, στο Σικάγο, στο Σακραμέντο, στη Γουιτσίτα, στην Ομάχα κ.α. Οι περισσότεροι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση από 10 έως 20 χρόνια για την αντίθεσή τους στον πόλεμο. Ακόμη και ο ηλικίας 64 χρόνων, πια, Γιουτζίν Ντεμπς, καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη, το 1919.
Το τέλος του πολέμου έφερε τεράστιες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων πρώτης ανάγκης και μείωση των πραγματικών μισθών κατά 14%. Οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν μεγάλες, με αποτέλεσμα το 1919 να σημαδευτεί από κύμα απεργιών.
Οι μεγαλύτερες σημειώθηκαν στον κλάδο των χαλυβουργών, όταν 365.000 εργάτες της US Steel και άλλων μεγάλων βιομηχανιών προχώρησαν σε απεργία που εξαπλώθηκε σε 50 πόλεις και 10 Πολιτείες.
Την ίδια στιγμή, ο άνεμος αλλαγής που έφερε μαζί του το νέο καθεστώς της Σοβιετικής Ενωσης προκάλεσε την αντίδραση των εργοδοτών και των βιομηχάνων απέναντι στους απεργούς. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το μαζικό κύμα δυσαρέσκειας και κινητοποιήσεων στην αμερικανική κοινωνία, ξεκίνησε η περίοδος της «κοκκινοφοβίας», της κατηγορίας δηλαδή σύσσωμου του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος για κομμουνιστική συνωμοσία με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας και της δημιουργίας μιας «Σοβιετικής Αμερικής».
Στην προσπάθεια καταστολής των απεργών συνέδραμαν νέες οργανώσεις «αγανακτισμένων» αντικομμουνιστών πολιτών, όπως η Αμερικανική Λεγεώνα (5). Επίσης, το «αφεντικό» της AFL, Σαμ Γκόμπερς (1850-1924) ενίσχυσε τη δημαγωγική ρητορεία της κοκκινοφοβίας, λόγω του ανταγωνισμού της Ομοσπονδίας με τους γουόμπλις και άλλες, πιο μαχητικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Oι διαδικασίες της AFL δεν ήταν καθόλου δημοκρατικές: ακόμη και μπράβοι επιστρατεύονταν για να περάσουν τη γραμμή συναίνεσης με τους βιομηχάνους. Αυτή η κατάσταση πυροδότησε αντιδράσεις, ακόμη και εντός της Ομοσπονδίας.
Το 1920 σημαδεύτηκε από την υποψηφιότητα, μέσα από τη φυλακή, του πατέρα του αμερικανικού συνδικαλισμού Γιουτζίν Ντεμπς για την προεδρία των ΗΠΑ, με τη στήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Παρά την «κοκκινοφοβία» κατόρθωσε να πάρει ένα εκατομμύριο ψήφους. Στις 23 Δεκεμβρίου 1921, μετά την παροχή χριστουγεννιάτικης αμνηστίας από τον πρόεδρο Ουόρεν Χάρντινγκ, ο Ντεμπς αποφυλακίστηκε σε ηλικία 66 ετών.
Σάκο και Βαντσέτι – το Κραχ του 1929
Η δεκαετία του 1920 σημαδεύτηκε από την υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι. Οι δύο ιταλικής καταγωγής πολιτικοποιημένοι ακτιβιστές συνελήφθησαν στις 5 Μαΐου 1920 για εμπλοκή σε υπόθεση ληστείας σε χρηματαποστολή, χωρίς απολύτως καμία απόδειξη. Η δίκη τους δεν ήταν η αντικειμενικότερη στη δικαστική ιστορία. Ο δικαστής Γουέμπστερ Θάγιερ δήλωσε απευθυνόμενος στους ενόρκους για τον Βαντσέτι:
«Ισως αυτός ο άντρας να μην έπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Είναι όμως ηθικά ένοχος γιατί αποτελεί εχθρό των υπαρχόντων θεσμών της χώρας»
(Μπόγιερ Ρίτσαρντ Ο. – Μορέ Χέρμπερτ Μ., Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των Η.Π.Α., σ.375).
Έπειτα από αλλεπάλληλες δίκες, εφέσεις και δηλώσεις συμπαράστασης από προσωπικότητες από όλο τον κόσμο (Μπέρναρ Σο, Ρομέν Ρολάν, Αλμπερτ Αϊνστάιν, Ανατόλ Φρανς) αλλά και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε Παρίσι, Λονδίνο, Αβάνα, Πόλη του Μεξικού, Βομβάη, Μόσχα κ.α., οι δύο άνδρες εκτελέστηκαν στις 3 Αυγούστου 1927.
Στα τέλη Οκτωβρίου του 1929 εκδηλώθηκε το μεγάλο οικονομικό κραχ. Όλοι συμφωνούσαν πως το χρηματιστηριακό κραχ ήταν απλώς η αφορμή, αλλά υπήρχαν πολλές και διαφορετικές απόψεις για την πραγματική αιτία. Από τη μία ήταν απόψεις όπως αυτή του τραπεζίτη Φρανκ Βάντερλιπ, με την οποία συμφωνούσαν οι περισσότεροι εργάτες:
«Το κεφάλαιο κρατούσε για τον εαυτό του πάρα πολλά και οι εργάτες δεν είχαν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν το μερίδιό τους στα αγαθά».
Από την άλλη, ο Χένρι Φορντ, ιδιοκτήτης της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, δήλωσε ότι:
«Φταίει το γεγονός ότι ο μέσος άνθρωπος δεν κάθεται να κάνει τη δουλειά μιας μέρας, εκτός αν τον στριμώξεις και δεν μπορεί να ξεφύγει»
(Μπόγιερ Ρίτσαρντ Ο. – Μορέ Χέρμπερτ Μ., Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των Η.Π.Α., σ.416 – 418).
Η άποψη του νέου προέδρου της AFL Ουίλιαμ Γκριν (ο Γκόμπερς είχε πεθάνει το 1924) μάλλον ταυτιζόταν με εκείνη του Φορντ.
Μάλιστα, η AFL επίσημα διαφωνούσε με τη χορήγηση επιδομάτων ανεργίας και διαβεβαίωνε τα μέλη της ότι η ανάκαμψη ήταν θέμα λίγου χρόνου.
Στις 4 Ιουλίου 1930, στο Σικάγο ιδρύθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Ανέργων, σε συνέδριο 1.320 αντιπροσώπων. Παραρτήματά του ξεκίνησαν τη λειτουργία τους σε 46 Πολιτείες και σε κάθε μεγάλη πόλη των ΗΠΑ. Η δυναμική που ανέπτυξε το Συμβούλιο ήταν τέτοια ώστε ανάγκασε την AFL να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τη χορήγηση των επιδομάτων ανεργίας. Τα μέλη του δραστηριοποιήθηκαν ιδιαίτερα στην παρεμπόδιση και στη ματαίωση των εξώσεων (ως αποτέλεσμα της αδυναμίας εξυπηρέτησης στεγαστικών δανείων από τους πολίτες).
Η εκλογή του Ρούσβελτ το 1933 και η εφαρμογή του New Deal άλλαξε το κλίμα στον συνδικαλισμό και στους εργαζομένους. Η «κοκκινοφοβία» της προηγούμενης περιόδου έδωσε τη θέση της σε μια σειρά από νόμους που άνοιξαν τον δρόμο για την ελεύθερη οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα.
Ο νόμος για την Εθνική Βιομηχανική Ανάκαμψη (NIRA) ο νόμος Γουόγκνερ κ.ά. εξασφάλισαν για πρώτη φορά το δικαίωμα των μισθωτών στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και το δικαίωμα στην απεργία, καθόρισαν ανώτατο ημερήσιο όριο εργάσιμων ωρών αλλά και όριο κατώτατων μισθών.
Η δημιουργία της Επιτροπής για τη Βιομηχανική Οργάνωση
Η εφαρμογή στην πράξη όλων αυτών των νόμων δεν έγινε χωρίς αγώνες – διαδηλώσεις, απεργίες, ακόμη και νεκρούς. Ταυτόχρονα, μαζικά βιομηχανικά συνδικάτα που συγκροτήθηκαν αυθόρμητα μόλις ψηφίστηκε ο νόμος για την Εθνική Βιομηχανική Ανάκαμψη συνδέθηκαν με την απρόθυμη για κινητοποιήσεις AFL, αλλά στην πράξη ταυτίστηκαν περισσότερο με τις ενέργειες των Γουόμπλις. Το συνδικαλιστικό κίνημα αναπτυσσόταν ραγδαία, ακόμη και όταν οι περισσότεροι νόμοι του New Deal κρίθηκαν αντισυνταγματικοί. Ήταν αναπόφευκτο η AFL να μην μπορέσει να κρατήσει στις τάξεις της όλο αυτό το ποτάμι των εργατικών διεκδικήσεων.
Τον Οκτώβριο του 1935 κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της AFL στο Ατλάντικ Σίτι, ο Τζων Λιούις (1880-1969) πρώην πρόεδρος των Ενωμένων Εργατών Ορυχείων, κατευθύνθηκε προς τον Ουίλιαμ Χάτσεσον, έναν εκ της ηγετικής ομάδας της Ομοσπονδίας που αντιδρούσαν στη μαζική εγγραφή βιομηχανικών εργατών, και τον γρονθοκόπησε.
Παρότι φάνηκε αυθόρμητη, η κίνηση ήταν καλά προσχεδιασμένη και οδήγησε –την ίδια κιόλας ημέρα σε άλλη συνεδρίαση– στην ίδρυση της Επιτροπής για τη Βιομηχανική Οργάνωση (Committee for Industrial Organization/CIO). Η νέα αυτή συνδικαλιστική οργάνωση αναπτύχθηκε με αλματώδεις ρυθμούς. Πανεθνικά σωματεία, όπως οι Εργάτες Γυαλιού, η Ενιαία Ενωση Εργατών Σιδήρου, Χάλυβα και Κασσιτέρου, οι Ενωμένοι Ηλεκτροτεχνίτες, Ραδιοτεχνίτες και Μηχανοτεχνίτες, οι Ενωμένοι Εργάτες στην Αυτοκινητοβιομηχανία και πολλά άλλα, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της CIO.
Οπως συνέβη παλαιότερα με τους Γουόμπλις, τα μέλη της πρωτοτύπησαν σε δράσεις και κινητοποιήσεις. Τότε εμφανίστηκαν και οι λεγόμενες «λευκές απεργίες». Οι εργαζόμενοι σε ένα εργοστάσιο απεργούσαν χωρίς καμία προειδοποίηση, μένοντας μέσα στο εργοστάσιο, δίπλα στις μηχανές. Τα πλεονεκτήματα αυτού του είδους απεργίας ήταν πολλαπλά: οι εργάτες προστατεύονταν από το κρύο και τη βροχή, δεν επέτρεπαν στους απεργοσπάστες να τους αντικαταστήσουν, ενώ οι δυνάμεις καταστολής απέφευγαν να εισέλθουν καθώς οι εργοδότες φοβούντο τις ζημιές στον εξοπλισμό.
Στην CIO, που το 1938 μετονομάστηκε σε Κογκρέσο των Βιομηχανικών Οργανώσεων (Congress of Industrial Organizations), για πρώτη φορά εντάχθηκαν μαζικά μαύροι εργαζόμενοι.
Οι μεγάλες νίκες που πέτυχαν τα σωματεία-μέλη της και η αλματώδης ανάπτυξή της προκάλεσαν τον φθόνο του Εθνικού Συνδέσμου Βιομηχάνων (National Association of Manufacturers/ΝΑΜ) ο οποίος το 1938 μοίρασε 2.200.000 αντίτυπα της μπροσούρας με τίτλο «Γίνε μέλος της CIO και βοήθησε στη δημιουργία της Σοβιετικής Αμερικής».
Μετά τον πόλεμο – η χαμένη γοητεία του συνδικαλισμού
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο η AFL όσο και η CIO δεσμεύθηκαν να μην απεργήσουν. Το 1945 οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι έφθασαν τα 16.000.000 μέλη. Ομως το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικράτησε έδωσε το έναυσμα για μια νέα επιχείρηση κομμουνιστοφοβίας απέναντι στις εργατικές κατακτήσεις του New Deal. Ως εκ τούτου, τον Ιούνιο του 1947 εγκρίθηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο ο νόμος Ταφτ-Χάρτλεϊ που, σύμφωνα με τον Τζων Λιούις, ήταν «η πρώτη απαίσια και άγρια εισβολή του φασισμού στην Αμερική».
Μέσω των πολλών διατάξεών του προβλεπόταν η ποινικοποίηση των απεργιών, η καταβολή αποζημιώσεων σε εταιρείες που δέχθηκαν «πλήγμα» από κινητοποιήσεις και μια σειρά από άλλα μέτρα που έκαναν το περιοδικό «Businessweek» να γράψει: «Ενα New Deal για τους εργοδότες της Αμερικής». Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι θα επακολουθούσε ήταν η καταδίκη του Κλίντον Τζενκς, στελέχους των Εργατών στα Ορυχεία και στη Μεταλλοβιομηχανία, σε 5 χρόνια φυλάκιση, γιατί κάποιος τον κατηγόρησε για κομμουνιστικές ιδέες.
Η CIO δεν κατάφερε να αντέξει στις επιθέσεις και στο ψυχροπολεμικό κλίμα. Η νέα ηγεσία της, υπό τον Φίλιπ Μάρεϊ (1886-1952), αποδυνάμωσε τις γραμμές της χρησιμοποιώντας επιχειρήματα παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούσε πριν από κάποια χρόνια εναντίον της η ηγεσία της AFL.
Τον Ιανουάριο του 1948 η εκτελεστική επιτροπή της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας έθεσε ως προϋπόθεση για την αποδοχή ενός σωματείου ως μέλους της, την έγκριση του Ψυχρού Πολέμου ενώ υποχρέωσε τα μέλη της να συνταχθούν με τον υποψήφιο πρόεδρο που θα εκλεγόταν στο συνέδριο των Δημοκρατικών.
Στο συνέδριο της ομοσπονδίας το 1949 στο Κλίβελαντ, η διάσπαση φαινόταν προδιαγεγραμμένη. Σημαντικά και μαζικά συνδικάτα, όπως οι Ενωμένοι Ηλεκτροτεχνίτες, το Συνδικάτο Λιμενεργατών και Εργατών Αποθηκών, οι Εργάτες Τροφίμων, οι Ενωμένοι Εργάτες Δημοσίου, το Εθνικό Συνδικάτο Μαγείρων και Θαλαμηπόλων και πολλά άλλα, διαγράφηκαν. Ο αριθμός μελών της CIO που εκδιώχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες ξεπέρασε τα 1.000.000 μέλη.
Η νέα CIO προσπάθησε να μιμηθεί τις πρακτικές της AFL, προσλαμβάνοντας ακόμη και μέλη του υποκόσμου για να επιτεθούν σε συνδικαλιστές με σημαντικό ρόλο σε σωματεία που αποχώρησαν. Ένα τέτοιο θύμα γκανγκστερικής επίθεσης ήταν ο Μόρις Τράβις, γραμματέας και ταμίας των Εργατών Λατομείων και Χυτών, ο οποίος κτυπήθηκε από σφαίρα στο μάτι και τυφλώθηκε.
Ο μακαρθισμός και οι επιθέσεις σε δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών ανάγκασαν τη βάση πολλών σωματείων να αρχίσει να σκέφτεται εκ νέου τον καλύτερο δυνατό συντονισμό τους και την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Προς αυτή την κατεύθυνση τα σωματεία των Ενωμένων Ηλεκτροτεχνιτών, των Οδηγών Φορτηγών και των Ενωμένων Χαλυβουργών, αν και μέλη διαφορετικών ομοσπονδιών (AFL και CIO), ίδρυσαν το 1954 την Τριπλή Συμμαχία, η οποία συσπείρωσε 3.000.000 μισθωτούς. Η ανάγκη για ενότητα επέτρεψε παλαιές διαφορές να γεφυρωθούν.
Έτσι, στις 9 Φεβρουαρίου 1955, AFL και CIO υπέγραψαν συμφωνία συγχώνευσης, υπό την προϋπόθεση διαφύλαξης της αυτονομίας καθεμιάς και κάθε σωματείου μέλους. Το καθεστώς αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα.
Ο συνδικαλισμός στις ΗΠΑ σήμερα
Το αμερικανικό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα έκανε αισθητή την παρουσία του στις επόμενες δεκαετίες, έχοντας όμως απωλέσει την αίγλη των παλιών ηρωικών μαχών. Σε πολλές περιπτώσεις οι ηγεσίες των ανώτατων συνδικαλιστικών οργάνων πίστεψαν πως το νέο καθήκον τους είναι η διανομή των μερισμάτων από την πορεία των μετοχών των εργοδοτριών επιχειρήσεων.
Σήμερα παρατηρείται και πάλι το φαινόμενο της αγωνιστικής έξαρσης σε συγκεκριμένες συνδικαλιστικές καμπάνιες σε τοπικό επίπεδο, όπως η πετυχημένη διεκδίκηση κατώτατης ωριαίας αμοιβής 15 δολαρίων στην περιοχή του Σιάτλ το 2014.
Η ιδέα του συνδικαλισμού στις ΗΠΑ δεν έχει τη λάμψη και τη γοητεία άλλων εποχών. Όμως ζούμε σε μια εποχή στην οποία το εργατικό κίνημα επιστρέφει και μπαίνει σε μια νέα περίοδο διεκδικήσεων και αγώνων. Είναι σίγουρο πως οι ιστορικές παραδόσεις, το θάρρος, η ανιδιοτέλεια και ο ηρωισμός που χαρακτήριζαν το αμερικανικό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα σε παλιότερες εποχές, θα γίνουν ξανά επίκαιρες και θα εμπνεύσουν τις νέες γενιές των αγωνιστών.
Σημειώσεις
-
Η ετυμολογία της ονομασίας «wobblies», αν και δεν έχει ξεκαθαριστεί απόλυτα, πιθανότατα παραπέμπει σε αυτούς που κινούνται συνεχώς, λόγω της ασταμάτητης κίνησης και δράσης τους, από πόλη σε πόλη και από Πολιτεία σε Πολιτεία.
-
Αμερικανική οργάνωση φασιστικής ιδεολογίας, που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1919 στο Παρίσι. Το 1923, μάλιστα, κάλεσε τον Μουσολίνι να μιλήσει σε συνέδριό της στο Σαν Φρανσίσκο. Ο εθνικός διοικητής της, Αλβιν Οσλεϊ, δήλωνε: «Μην ξεχνάτε πως ό,τι είναι οι φασίστες για την Ιταλία, είναι η Αμερικανική Λεγεώνα για τις Ηνωμένες Πολιτείες» (Μπόγιερ Ρίτσαρντ Ο. – Μορέ Χέρμπερτ Μ.: Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των Η.Π.Α., σ.351)
Σχετικά άρθρα
- Aqui estamos, y no nos vamos!Είμαστε εδώ και δεν φεύγουμε! – 01/05/2016
https://xekinima.org/aqui-estamos-y-no-nos-vamosbreimaste-edo-kai-den-feygoyme/ - Κάποτε στην Αμερική… – 29/04/2016
https://xekinima.org/kapote-stin-ameriki/ - ΗΠΑ: Οι «αόρατοι» εργαζόμενοι οργανώνονται κι απεργούν– στη Wal-Mart, στα McDonald’s κ.α. – 09/12/2012
https://xekinima.org/ipa-oi-aoratoi-ergazomenoi-organonontai-ki-apergoy/ - «Σεισμός» στο Σιατλ – 06/12/2013
https://xekinima.org/seismos-sto-siatl/
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1) Γκάλμπρεϊθ Τζων Κένεθ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΑΧ ΤΟΥ 1929, εκδ. Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000.
(2) Hobsbawm Eric: Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2004.
(3) Μπόγιερ Ρίτσαρντ Ο. – Μορέ Χέρμπερτ Μ.: Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1993.
(4) Palme Dutt R.: THE INTERNATIONALE, Lawrence & Wishart Ltd, Λονδίνο 1964.
(5) Suggs George G.: UNION BUSTING IN THE TRI-STATE, University of Oklahoma Press, Νόρμαν 1986.
(6) Zinn Howard: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ, εκδ. Αιώρα, Αθήνα 2005.
