Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Πρόσφατο άρθρο σε περιοδικό που ασχολείται με τη μητρότητα, καθοδηγεί τις γυναίκες ως προς το ποιες πρέπει να είναι και πώς να συμπεριφέρονται, προτρέποντάς τες να πουν 20 «ευχαριστώ» στους μπαμπάδες των παιδιών τους.
Φυσικά η συντροφικότητα, η καλή συμπεριφορά, η αμοιβαία κατανόηση, είναι απαραίτητα στοιχεία μιας υγιούς σχέσης. Οι λόγοι, όμως, για τους οποίους η αρθρογράφος προτρέπει τις μαμάδες να ευχαριστήσουν τους μπαμπάδες, στην ουσία «εξηγούν» ποια πρέπει να είναι η θέση του κάθε μέλους της οικογένειας στα πλαίσια των πατροπαράδοτων προτύπων, που από τη μια θέλουν τον άντρα δυνατό, κουβαλητή, έξυπνο, ικανό να λύνει τα προβλήματα και, από την άλλη, τη γυναίκα, τρυφερή μητέρα, περιποιημένη και όμορφη, παρά την… «υστερία» που απ’ ότι φαίνεται της επιβάλλει η φύση της!
Ας δούμε μερικές μόνο από τις σεξιστικές, στην πραγματικότητα, προτάσεις της αρθρογράφου.
Για το νεογέννητο
«Ευχαριστούμε [μπαμπάδες] που παρά το άγχος και την γλυκιά σας αδεξιότητα, φροντίσατε το νεογέννητο σαν μαμά. Που ξυπνήσατε και ξαγρυπνήσατε, που ταΐσατε και κάνατε μπάνιο και αλλάξατε τόσες πάνες».
Γιατί ως γνωστό, με βάση τα πατροπαράδοτα πρότυπα, το νεογέννητο μπορεί να το φροντίσει σωστά μόνο η μαμά και αν ο μπαμπάς θέλει να συμμετάσχει στη διαδικασία, πρέπει να μάθει να το κάνει όπως εκείνη. Το πιο σημαντικό ερώτημα που προκύπτει όμως είναι το γιατί το αυτονόητο, η συμμετοχή δηλαδή του πατέρα στην καθημερινή φροντίδα του παιδιού, αποτελεί ένα αξιοσημείωτο γεγονός, για το οποίο μάλιστα η μητέρα πρέπει να πει «ευχαριστώ». Λες και ο σύντροφός της αναλαμβάνει χαριστικά τμήμα των αποκλειστικά δικών της ευθυνών.
Υστερίες, παραλογισμοί και παράνοιες
«Κι ευχαριστούμε [μπαμπάδες] που τα κάνατε όλα αυτά παρά την κάπως υστερική μας τάση να τα κάνουμε όλα μόνες μας, γιατί νομίζαμε ότι μόνο εμείς είμαστε ικανές να φροντίσουμε το μονάκριβο νεογέννητό μας.
»Ευχαριστούμε που μας κοροϊδεύετε για τους παραλογισμούς και τα άγχη μας και μας συνεφέρετε απ’ την (μικρή) παράνοιά μας».
Κάπως «υστερικές» και λίγο «παρανοϊκές» λοιπόν οι γυναίκες. Αλλά ο «άντρας» είναι εκεί για να μας συνεφέρει από τις υστερίες, την παράνοια και τους παραλογισμούς μας. Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, αν η γυναίκα διαβάζει τα παιδιά, μαγειρεύει, αλλάζει τις πάνες, σκουπίζει, σφουγγαρίζει, σιδερώνει, πλένει τα πιάτα, κλπ, είναι γιατί έχει την «κάπως υστερική τάση» να θέλει «να τα κάνει όλα μόνη της».
Και όταν η γυναίκαι κάνει όλα τα πιο πάνω ο άντρας τι ακριβώς υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει; Αν το να βοηθά και να μοιράζεται τα καθήκοντα της συμβίωσης δεν είναι το πιο φυσικό και λογικό πράμα του κόσμου, ίσως για την αρθρογράφο μας φυσικό είναι να πίνει μπύρες με τους φίλους του. Και, βέβαια, αν αφήσει για λίγο αυτές τις «ανδρικές υποθέσεις» για να βοηθήσει στα «γυναικεία καθήκοντα» τότε του αξίζουν χιλιάδες ευχαριστώ.
Ζούμε στον ίδιο κόσμο;
Συνεχίζει απτόητη η αρθρογράφος
«Κι ευχαριστούμε που μάθατε να φτιάχνετε πλεξούδες για τις κόρες σας».
…
«Κι ευχαριστούμε που μεγαλώνετε γιους που σας μοιάζουν».
Γιατί, τα παιδιά πρέπει να μάθουν από μικρά τη θέση τους, όπως την έμαθαν οι γονείς τους. Έτσι το κοριτσάκι πρέπει να έχει χαριτωμένες πλεξούδες και να μοιάζει με τη Μπάρμπι, ενώ το αγοράκι πρέπει να μοιάζει στο σοφό, τον δυνατό, αυτόν που προστατεύει και φροντίζει την οικογένεια.
Αν λοιπόν αγαπητέ μπαμπά έμαθες να φτιάχνεις πλεξούδες για την κόρη σου, συγχαρητήρια, μπράβο κι ευχαριστούμε! Τα υπόλοιπα, το βάψιμο των νυχιών, το κομμωτήριο, τη λάντζα και το μαγείρεμα θα της τα μάθει η μαμά της. Το γιο σου όμως, πρέπει να τον μάθεις να γίνει σπουδαίος, να δουλεύει και να βγάζει λεφτά, να είναι προστατευτικός και γενικά να σου μοιάζει!
«Και για όλες τις φορές που με ιώβεια υπομονή διαχειριστήκατε τα προβλήματα που εμείς αδυνατούσαμε να διαχειριστούμε».
Να, αυτός είναι ο άντρας που ονειρεύονται όλες οι γυναίκες! Όχι μόνο λύνει τα προβλήματα που εσύ αδυνατείς να διαχειριστείς, αλλά το κάνει και με υπομονή, χωρίς να σου χτυπάει κάθε λίγο ότι είσαι ανίκανη, λιγότερο έξυπνη, ή δυναμική από εκείνον. Αν ήθελες συντροφικότητα, συνεργασία και σεβασμό να πήγαινες να παίξεις σε σαπουνόπερα!
«Ευχαριστούμε, μπαμπάδες, που δουλεύετε εξαντλητικά, για να μη μας λείψει τίποτα».
Η παραπάνω φράση, δεν μπορεί δυστυχώς να αντιμετωπιστεί με χιούμορ, ούτε καν μαύρο. Γιατί όσο προσβλητική είναι για τις γυναίκες, άλλο τόσο καταπιεστική είναι για τους άντρες. Οι πρώτες, ανίκανες να φροντίσουν τον εαυτό τους και να θρέψουν την οικογένειά, οφείλουν να κάτσουν στο σπίτι και να μεγαλώσουν τα παιδιά. Οι δεύτεροι όμως, σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, με τσεκουρεμένους μισθούς, άνεργοι ή επισφαλώς εργαζόμενοι, πρέπει να φροντίσουν «να μη μας λείψει τίποτα»!
Η σκληρή πραγματικότητα
Στην Ελλάδα της κρίσης και της λιτότητας τα ποσοστά των αυτοκτονιών αυξήθηκαν αλματωδώς. Με βάση τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Συνέδριο Προληπτικής Ψυχιατρικής που έγινε τον περασμένο μήνα (Νοέμβρη) μεταξύ 2001 και 2012, αυτοκτόνησαν 4.641 άνθρωποι.
Αυτοί οι αριθμοί είναι γενικά γνωστοί.
Από αυτούς, όμως, 3.840, ή το 82,7% ήταν άντρες!
Αυτό δεν είναι καθόλου γνωστό!
Προφανώς οι περισσότεροι από αυτούς, οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, αφού δεν κατάφεραν να δουλέψουν αρκετά εξαντλητικά, ώστε να μη λείψει τίποτα στην οικογένεια, πιθανά να ήταν άνεργοι, ή απλήρωτοι. Δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς στο ρόλο που τους θέλει υπεύθυνους για την ευημερία της οικογένειας.
Σ’ αυτούς μάλλον δεν αξίζουν ευχαριστώ…
Είναι όμως και μια άλλη κατηγορία ανδρών – αυτοί που έχουν μάθει ότι ακριβώς επειδή είναι «αρχηγοί» και επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα ανόητα πρότυπα της αρθρογράφου, γιατί το σύστημα τους συνθλίβει, θεωρούν ότι μπορούν να χτυπούν τις γυναίκες ή τις συντρόφους τους, όπως και τα παιδιά τους.
Το φαινόμενο ονομάζεται ενδοοικογενειακή βία. Έχει συναίσθηση η αρθρογράφος μας πόσο μαζικό είναι αυτό το φαινόμενο;
«Εάν ζεις στην ΕΕ και είσαι άνω των 15 ετών, έχεις πιθανότητα 1 προς 3 να πέσεις θύμα σωματικής ή σεξουαλικής βίας και πάνω από 50% να πέσεις θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, κυρίως στον χώρο εργασίας σου».[2]
Τα πιο πάνω είναι τα επίσημα στοιχεία. Τα ανεπίσημα είναι πάντα πολύ πιο ψηλά. Και μιλάμε για την Ευρώπη που θεωρείται η πιο «ανεπτυγμένη» και «πολιτισμένη» περιοχή του πλανήτη. Δεν μιλάμε για την Αφρική ούτε για τις μουσουλμανικές χώρες. Εκεί απλά δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράψουν την καταπίεση της γυναίκας.
Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Η αρθρογράφος μας όμως προφανώς ζει στο δικό της κόσμο. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής δισεκατομμυρίων γυναικών. Είναι ευτυχισμένη δίπλα από τον «αρχηγό» τον οποίο λατρεύει. Και τον ευχαριστεί γι’ αυτό από τα βάθη της ψυχής της.
Έτσι συμβάλλει στη διαιώνιση της ανισότητας ανάμεσα στα φύλα. Είναι μια γυναίκα που φωνάζει με όλο της το είναι: ζήτω η ανισότητα! Όταν έρθει η μέρα της γυναίκας όμως είναι πολύ πιθανό η ίδια αρθρογράφος να γράψει ένα άρθρο που να μας εξηγεί τη σημασία της ισότητας.
Σημειώσεις:
[1] https://xekinima.org/25-noembri-pali-enantia-sti-bia-kata-ton/ και http://www.tanea.gr/news/greece/article/5313666/to-33-twn-gynaikwn-exei-ypostei-bia-aykshsh-endooikogeneiakhs-bias-sthn-ellada/
Σχετικά άρθρα
