Μόλις ένα χρόνο από την γενική απεργία των 6 εβδομάδων που συγκλόνισε την Γουαδελούπη (*) τα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας του νησιού δεν έχουν βρει λύση. Η γαλλική κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες προσπαθούν να ματαιώσουν τις συμφωνίες για αυξήσεις μισθών και μειώσεις τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης που πέτυχε πέρσι η LKP («Επιτροπή Ενάντια στην Εκμετάλλευση» – οργάνωση που συνενώνει συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και κοινωνικές οργανώσεις) και όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε νέο ξέσπασμα του κινήματος.
Αθέτηση των υποσχέσεων
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν οι πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Γαλλικών Δυτικών Ινδιών (σημ: του υπουργείου της γαλλικής κυβέρνησης που είναι υπεύθυνο για τις πρώην αποικίες) για εκ νέου αύξηση της τιμής του πετρελαίου κατά 0.22 ευρώ το λίτρο την επόμενη περίοδο. Η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε τόσο τον περασμένο Σεπτέμβριο (κατά 0.06 ευρώ), όσο και στις αρχές Γενάρη (κατά 0.04 ευρώ). Η υπουργός θρασύτατα υποστήριξε πως
«η αύξηση πρέπει να γίνει για να αποζημιωθεί η SARA (Αντιλλέζικη Εταιρεία Διυλισμού – θυγατρική της γαλλικής πολυεθνικής Total) για την απώλεια κερδών που είχε»!!
Η εξωφρενική αυτή δήλωση γίνεται την στιγμή που η SARA είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια διαρκή αύξηση κερδών και όλα τα έξοδα της για ανάπτυξη και εγκαταστάσεις στο νησί τα πληρώνει το γαλλικό κράτος – δηλαδή οι Γάλλοι εργαζόμενοι-φορολογούμενοι!
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση υποτάσσεται πλήρως στις απαιτήσεις των καπιταλιστών προσπαθεί με διάφορα κόλπα (αλλαγή του τρόπου υπολογισμού κτλ.) να πάρει πίσω και την συμφωνία για αύξηση μισθών ενθαρρύνοντας τους εργοδότες που αισθάνονται πως μπορούν να βγουν στην αντεπίθεση.
Ο ρόλος της LKP
Η συνένωση σε μια κοινή πλατφόρμα όλων εκείνων των δυνάμεων (εργατικά σωματεία, φοιτητικοί και πολιτιστικοί σύλλογοι, κοινωνικές οργανώσεις) που επιδιώκουν ριζοσπαστικές αλλαγές είναι από μόνο του ένα θετικό γεγονός. Όμως, ένα χρόνο μετά την λήξη της γενικής απεργίας, η LKP έχει ξοδέψει πολύ χρόνο σε συσκέψεις και συμβούλια χωρίς να μπορέσει να προχωρήσει τα πράγματα μπροστά. Την ίδια ώρα σε μια σειρά περιοχές οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε τοπικές διαδηλώσεις και απεργίες προκειμένου να εξασφαλίσουν την εφαρμογή των αυξήσεων στους μισθούς. Η προκλητική στάση της κυβέρνησης και των εργοδοτών κάνει φανερό πως οποιαδήποτε νίκη πετύχουν οι εργαζόμενοι δεν θα είναι μόνιμη όσο την εξουσία θα έχουν οι καπιταλιστές.
Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι φτάνουν σ’ αυτό το συμπέρασμα και συζητάνε ανοιχτά για την ανάγκη νέας γενικής απεργίας. Η έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατικής λειτουργίας μέσα στην LKP καθυστερεί τις εξελίξεις όμως είναι φανερό πως ένα νέο ξέσπασμα του κινήματος είναι στα σκαριά.
Και τώρα;
Το κίνημα στην Γουαδελούπη βρίσκεται αντιμέτωπο με μία καμπή. Οι κατακτήσεις που πέτυχε μετά από σκληρό αγώνα αμφισβητούνται. Ή θα μπορέσει να αντεπιτεθεί ή κυβέρνηση και εργοδότες θα πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του. Η κυνικότητα των καπιταλιστών δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία: παρά τις όποιες παραχωρήσεις αναγκάζονται να κάνουν κάτω από την πίεση και την αγωνιστικότητα του κινήματος, αυτές θα είναι πάντα προσωρινές – όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια τους θα επιδιώκουν να τα πάρουν πίσω και θα χτυπάνε διαρκώς το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Μόνος δρόμος είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτό είναι και το καθήκον που έχει μπροστά του το εργατικό κίνημα του νησιού. Να πάρει στα χέρια του τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες του νησιού και να οργανώσει την οικονομία με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι των εκμεταλλευτών.
Μόνο έτσι θα βρει δικαίωση και το κεντρικό σύνθημα του ηρωικού κινήματος στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου: «Η Γουαδελούπη είναι δικιά μας – Όχι δικιά σας!»
___________
(*) δείτε και <br/>
https://xekinima.org/archive/viewpaper.php?c=2&v=320 <br/>
https://xekinima.org/archive/viewpaper.php?c=2&v=321
