Alex Lecoq και Mikael Helot
Για πάνω από 6 βδομάδες οι εργαζόμενοι στο νησί της Γουαδελούπης, στην «γαλλική Καραϊβική», έχουν προχωρήσει σε γενική απεργία που παρέλυσε τα πάντα. Το απεργιακό κύμα εξαπλώθηκε στην γειτονική Μαρτινίκα και από τις 5 Μάρτη στο νησί της Αν. Αφρικής La Reunion.
Στις 4 Μάρτη υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ της LKP («Επιτροπή Ενάντια στην Εκμετάλλευση» – οργάνωση που συνενώνει συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και κοινωνικές οργανώσεις) και του Συνδέσμου των εργοδοτών του νησιού.
Η συμφωνία αυτή αποτελεί μια μεγάλη νίκη για τους εργαζόμενους και το λαό της Γουαδελούπης. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αύξηση μισθών 200 ευρώ το μήνα για τους χαμηλόμισθους, μείωση στην τιμή του ψωμιού και των μεταφορών. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται όσον αφορά τα υπόλοιπα αιτήματα των απεργών, μεταξύ των οποίων και η μείωση τιμών σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Η συμφωνία που υπογράφηκε περιλαμβάνει συνολικά 165 παραγράφους με διαφόρων ειδών αιτήματα. Ο Elie Domota, ηγέτης της LKP, σε μια μεγάλη συγκέντρωση εργαζομένων, αφού διάβασε την συμφωνία και οι συγκεντρωμένοι την επιδοκίμασαν, συνέχισε λέγοντας: «Σύντροφοι, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτά που πετύχαμε, αλλά είμαστε μόνο στην αρχή». Ανακοίνωσε τη λήξη της απεργίας, αλλά τόνισε ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει να συνεχιστούν, τόσο για να εφαρμοστούν τα συμφωνημένα, όσο και για να υπάρξουν νέες νίκες.
Όσο και αν οι εργοδότες βρίσκονται στριμωγμένοι αυτή την περίοδο, δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Αυτό φάνηκε και από την πρόταση τους η συμφωνία να διαρκέσει μόνο 36 μήνες (περίοδος κατά την οποία η κυβέρνηση θα καταβάλλει από τα κρατικά ταμεία το μεγαλύτερο κόστος των μεταρρυθμίσεων). Αυτό δείχνει πως είναι αποφασισμένοι να πάρουν πίσω μόλις βρουν ευκαιρία όλα όσα οι εργαζόμενοι κέρδισαν με τον αγώνα τους.
Σοσιαλιστική προοπτική
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια περίοδο που και στην μητροπολιτική Γαλλία υπάρχει μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια. Ο Σαρκοζί και το γαλλικό κεφάλαιο τρέμουν την εξάπλωση παρόμοιων φαινομένων και στην Γαλλία συνολικά.
Οι γενικές απεργίες έδειξαν για άλλη μια φορά την τεράστια δύναμη που έχει η εργατική τάξη όταν κινηθεί μαχητικά και συντονισμένα, καθώς και την δυνατότητα της να αναγκάζει το κεφάλαιο σε υποχωρήσεις.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχει καμία αυταπάτη.
Όσο το κεφάλαιο παραμένει στην εξουσία, θα επιδιώκει ξανά και ξανά να χτυπήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Μόνο η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μπορεί να εγγυηθεί ευημερία για τους εργαζόμενους.
