Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Από το 2000 ο αριθμός των εισαχθέντων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ συνεχώς μειώνεται, από 82.045 το 2000 σε 76.315 το 2003, ενώ παράλληλα έχουν ιδρυθεί 23 νέα τμήματα σε πολλές πόλεις της χώρας. Όμως αν κοιτάξουμε πέρα από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι "ικανοποιεί ένα από τα αιτήματα του λαού και παράσχει ποιοτική παιδεία" θα δούμε πώς στην πράξη πρόκειται για διεύρυνση της υποβάθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης και περικοπής των εισακτέων.
Οι δαπάνες ανά φοιτητή μειώνονται δραματικά κάθε χρόνο. Όλα τα ιδρύματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΤΕ) αναφέρουν προβλήματα και ελλείψεις σε υποδομές και σε προσωπικό, γεγονός που οδηγεί σε μια αμφιβόλου ποιότητας απόδοση και δημιουργεί διαρκώς δυσκολίες στους φοιτητές. Ένα ιδιαίτερα χτυπητό παράδειγμα είναι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου από το 1993 ο αριθμός των εισακτέων αυξήθηκε κατά 55%, ενώ ο αριθμός των διδασκόντων μόλις 7%.
Από το 1993 – 2000 οι εισακτέοι διπλασιάστηκαν και ιδιαίτερα το 1999-2000 (σημειωτέον χρονιά εκλογών) αυξήθηκαν κατά 20% ενώ οι κρατικοί προϋπολογισμοί κυμαίνονταν στα 603.794.667,64 ευρώ το 2001 και 617.377.700 ευρώ το 2002, δηλαδή αυξήθηκαν μόλις κατά 2.24%…
Από την άλλη στα ΤΕΙ την ίδια ώρα που ανακοινώθηκε πανηγυρικά η ανωτατοποίησή τους, οι κρατικές δαπάνες μόλις και μετά βίας έφτασαν το 2002 τα 223.286.000 ευρώ.
Συνολικά τα ΑΕΙ χρωστάνε 11 εκατ. ευρώ στον ΟΤΕ ενώ η ΔΕΗ απειλεί με διακοπή ρεύματος την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Τέλος, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (πρώην ΑΣΟΕΕ) δεν έχουν ακόμα δοθεί τα κονδύλια που αφορούν την σίτιση των φοιτητών.
Είναι φανερό ότι η διεύρυνση της πρόσβασης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ πραγματοποιείται σε συνθήκες περικοπής των δαπανών, γεγονός που "πριμοδοτεί" την οικοδόμηση του υποχρηματοδοτούμενου και υποβαθμισμένου Πανεπιστήμιου με αντίστοιχα υποβαθμισμένα και απαξιωμένα διαπιστευτήρια.
Αυτό έχει ήδη οδηγήσει στο να ψάχνουν τα Πανεπιστήμια πόρους από τα κοινοτικά πακέτα, την αγορά, από δίδακτρα, από παρακρατήσεις αμοιβών των μελών ΔΕΠ που ασκούν ελεύθερο επάγγελμα ακόμα και από επιχειρηματικές καθαρά δραστηριότητες.
Αυτό επισημάνθηκε, καθόλου τυχαία, και από την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή η οποία αναφέρει ότι "οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλάβουν σημαντικό μέρος της ευθύνης για την προσωπική τους μόρφωση". Σε πιο απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι η εκπαίδευση από κοινωνικό δικαίωμα μετατρέπεται σε υποχρέωση του εργαζόμενου.
