Kυριακή μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας … Επισκέπτομαι ένα από τα λεγόμενα ξενοδοχεία που «φιλοξενούν» μετανάστες … Μοιάζει περισσότερο με τρώγλη και όμως είναι ένα καταφύγιο για εκατοντάδες ανθρώπους … Η Αλμάς δέχεται να μας μιλήσει … Έφυγε από την Μογκαντίσου της Σομαλίας πριν ένα χρόνο για να σώσει τα παιδιά της από τον πόλεμo … Μοναδική της σκέψη, πως θα βρει 250 ευρώ για το νοίκι του δωματίου … Ένα άδειο δωμάτιο, με δυο στρώματα και δύο κουβέρτες για να ζεστάνουν τέσσερα παιδιά …
Δευτέρα πρωί, κατευθύνομαι στον Αστέρα Βουλιαγμένης που πραγματοποιείται το Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη. Στην είσοδο η αστυνομία μας ζητάει ταυτότητες για να ελέγξουν αν είμαστε μέσα στη «λίστα» . Το Φόρουμ γίνεται για την Αλμάς αλλά η ίδια σίγουρα δεν είναι γραμμένη στη «λίστα». Το πιθανότερο είναι ότι η ίδια καν δεν ξέρει που βρίσκεται το συγκεκριμένο ξενοδοχείο … Αλλά και να ήξερε, που να βρει 400 ευρώ για μία διανυκτέρευση ;;;
Δύο διαφορετικοί κόσμοι με ένα κοινό παρανομαστή, τα προβλήματα των μεταναστών … Από τα στοιχεία που προέκυψαν από το Φόρουμ 700 εκ άνθρωποι σε όλο το κόσμο θα ήθελαν να αναζητήσουν καλύτερη τύχη μακρυά από τον τόπο τους … Στην συνέντευξη που μας παραχωρεί ο Κώστας Γαβράς, σκηνοθέτης και πρόεδρος του Φόρουμ, μας μιλάει για τα δις που ξοδεύτηκαν στο πόλεμο του Αφγανιστάν χωρίς να αλλάξει τίποτα και αναρωτιέται «πόσα χωριά της Αφρικής θα μπορούσαν να έχουν ωφεληθεί από αυτά τα λεφτά»; Μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για τα χρήματα που ξοδεύτηκαν στον Αστέρα Βουλιαγμένης προκειμένου να συζητήσουν οι «προστάτες» των μεταναστών χωρίς την παρουσία των ιδίων;
Υ.Γ. Επειδή δεν μπορώ να το κρατάω άλλο μέσα μου, θέλω να αποκαλύψω και την δική μου αμαρτία … Όση ώρα περιμέναμε στο δωμάτιο των 400 ευρώ που μας είχε παραχωρηθεί για να πραγματοποιήσουμε την συνέντευξη, άνοιξα το ψυγείο για να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό … Το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια επώνυμη γαλλική σοκολάτα… Την άνοιξα και την άφησα να λιώνει μέσα στο στόμα … Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα την μητέρα από την Σομαλία και τα 4 της παιδιά … Η ώρα ήταν δώδεκα το μεσημέρι και το πιθανότερο δεν θα είχαν φάει τίποτα από το πρωί … Άφησα την σοκολάτα στο τραπέζι, καταπίνοντας το πιο πικρό κομμάτι που έχω γευτεί στη ζωή μου …
Μάριος Κωνσταντινίδης,
Δημοσιογράφος
