«Σήμερα στη Γαλλία όταν γίνεται απεργία, κανείς δεν το αντιλαμβάνεται!» δήλωνε ο Νικολά Σαρκοζί τον περασμένο Ιούλιο σε συνάντηση του κόμματος του.
Στη μεγάλη πορεία της 29ης Γενάρη, ημέρα γενικής απεργίας που κάλεσαν οχτώ εργατικά συνδικάτα, πολλά πανώ ρωτάγαν «μας βλέπεις τώρα;»
Με 200 διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία, 2.5 εκατ. διαδηλωτές και απεργούς σε όλους τους τομείς, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ο κυνισμός της κυβέρνησης Σαρκοζί δέχτηκε ένα πρώτο μαζικό χτύπημα.
Ηταν στην πραγματικότητα η πρώτη μεγάλη μαζική κινητοποίηση επί της τωρινής κυβέρνησης, κινητοποίηση που θεωρήθηκε ανάλογη αυτής για το CPE. Το χαρακτηριστικό αυτής της κινητοποίησης ήταν η επέκτασή της σε όλους τους εργασιακούς τομείς και η πολύ σημαντική συμμετοχή των εργαζομένων και του ιδιωτικού τομέα (αποτέλεσμα επίσης των μαζικών απολύσεων στους τομείς της αυτοκινητοβιομηχανίας και της σιδηρουργίας), όπως και η συμμετοχή διαδηλωτών όλων των ηλικιών: μικρά παιδιά με τους γονείς τους που διαδήλωναν για την εκπαίδευση, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι όλων των ηλικιών. Υπήρχε και ένα κομμάτι εργαζομένων που ταυτιζόταν με τα αιτήματα της απεργίας αλλά δε συμμετείχε από φόβο τυχόν επιπτώσεων. Αυτή η στάση συνδέεται με μια προσπάθεια απαξίωσης του δικαιώματος για απεργία και τον στιγματισμό κάποιων κινητοποιήσεων ως «ανεύθυνες». Ετσι το 69% των Γάλλων θεώρησε δικαιολογημένη τη συγκεκριμένη γενική απεργία.
Με γενικό σύνθημα «Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση», τα περισσότερα συνθήματα αφορούσαν την πολιτική κοινωνικής ανισότητας, τη σταδιακή αποσύνθεση της Δημόσιας Εκπαίδευσης, της Δημόσιας Υγείας και του Δημόσιου τομέα γενικότερα, την επίθεση σε κεκτημένα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και την καταστολή. <p/>
Αυτή τη φορά ο Σαρκοζί δε μπορούσε να κάνει ότι δε βλέπει. Δοκιμάζοντας άλλο επικοινωνιακό ύφος, δηλώνει «θεμιτή» την αντίδραση του κόσμου, «δείχνει κατανόηση» και προτείνει συνάντηση με τα συνδικάτα για τα μέσα Φεβρουαρίου, συνάντηση που στην πραγματικότητα ήταν ήδη προγραμματισμένη! Ταυτόχρονα μέλη της κυβέρνησης με τη βοήθεια κάποιων ΜΜΕ μας «ενημερώνουν» ότι αιτία της αγανάκτησης είναι «η κρίση» και όχι η πολιτική της κυβέρνησης, σα να επρόκειτο για φυσικό φαινόμενο, χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια ανάλυσης αυτής της κρίσης.
Η επιτυχία της 29ης Γενάρη γεννά ελπίδες αλλά και ερωτηματικά ως προς τη συνέχεια της πορείας του κινήματος και τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί η ολοένα αυξανόμενη αγανάκτηση και κοινωνική δυσφορία. Προς το παρόν τα συνδικάτα «περιμένουν» την τηλεοπτική εμφάνιση του Σαρκοζί στις 05/02 για να τοποθετηθούν! <p/>
Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, ένα κομμάτι του κινήματος, αυτό των Πανεπιστημιακών και των Ερευνητών κηρύσσει γενική και επ’αόριστον απεργία. Παράλληλα δημιουργούνται πόλοι συγκέντρωσης διαφορετικών επαγγελματικών χώρων (Ψυχική Υγεία, Εκπαίδευση, Δικαιοσύνη, Πολιτισμός) οι οποίοι, έχοντας συνείδηση ότι η ίδια πολιτική αποδομεί τον κάθε τομέα απ’αυτούς, οργανώνονται με στόχο τις κοινές δράσεις.
Κορίνα Καπετανάκη
____________________
Εκατομμύρια εργαζόμενοι διαδηλώνουν ενάντια στις πολιτικές του Σαρκοζί
Σύμφωνα με την αστυνομία, 1.1 εκ. άνθρωποι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις που έγιναν σε όλη την Γαλλία στα πλαίσια της γενικής απεργίας που κήρυξαν τα συνδικάτα στις 29 Γενάρη. Τα συνδικάτα μιλούν για 2.5 εκ. διαδηλωτές. ‘Ετσι ή αλλιώς, πρόκειται για τις μαζικότερες πορείες στην χώρα από το κίνημα ενάντια στον CPE (το νόμο για την εργασία των νέων που τελικά ανατράπηκε), τον Μάρτη του 2006. Περίπου 200.000 διαδήλωσαν στο Παρίσι, 150.000 στην Μασσαλία, 70.000 στην Τουλούζ και 30.000 στην Ρουέν. Αυτά τα νούμερα είναι υψηλότερα και από τον αριθμό των διαδηλωτών την πρώτη βδομάδα της γενικής απεργίας του 1995 ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο
Πολλές διαμαρτυρίες
Σε πολλές πόλεις, ηγούνταν των διαδηλώσεων τα μπλοκ των εργαζομένων από τις μεγάλες βιομηχανίες του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα από την αυτοκινητοβιομηχανία. Οι εργαζόμενοι της Renault στην Ρουέν και την Le Havre, της Peugeot στην Mulhouse, της Ford στο Μπορντό κ.α. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες την ίδια ώρα που ανακοινώνουν τεράστια κέρδη προχωράνε σε περικοπή των ωρών εργασίας, απόλυση των συμβασιούχων ακόμα και σε κλείσιμο εργοστασίων. Η συμμετοχή των εργατών του κλάδου στις κινητοποιήσεις είναι μεγαλύτερη απ’ ότι συνήθως. Αντιμέτωποι με την απειλή νέων επιθέσεων από τα αφεντικά, οι εργάτες της Renault στην Le Havre φώναζαν κατά την διάρκεια της πορείας: «Είμαστε ειρηνικοί, αλλά δεν θα είμαστε για πολύ».
Όμως, τα αισθήματα οργής των εργαζομένων υποσκάπτονται από την έλλειψη μιας καθαρής ανάλυσης από την ηγεσία των συνδικάτων όσον αφορά τις αιτίες της οικονομικής κρίσης και την στάση της επίσημης αριστεράς που απλά κατηγορεί τις τράπεζες και τους νομοθέτες για κάποιες «υπερβολές». Ενώ λοιπόν ο θυμός απέναντι στα αφεντικά και τους μεγαλομετόχους ήταν έκδηλος δυστυχώς δεν εκφράστηκε σε συγκεκριμένα αιτήματα όσον αφορά τους μισθούς, το κλείσιμο εργοστασίων κτλ. Το κύριο αίτημα της ηγεσίας της CGT (η βασική εργατική συνομοσπονδία) στην Renault ήταν η παραγωγή ενός νέου μοντέλου στην Le Havre –ένα αίτημα που τα αφεντικά μπορούσαν εύκολα να καταρρίψουν, επικαλούμενοι την πτώση των πωλήσεων.
Ωστόσο, οι συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις είχαν ως βασικό σύνθημα το «Δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας». Πολλοί διαδηλωτές συμμετείχαν με αυτοσχέδιες πικέτες ενάντια στον Σαρκοζί και το καπιταλιστικό σύστημα.
Τεράστια κινητοποίηση του δημόσιου τομέα
Οι συγκεντρώσεις ήταν τόσο τεράστιες που υπήρχαν διαδηλωτές που βρίσκονταν κάτω από τα πανό διαφορετικών κλάδων από τους δικούς τους. Αυτό έκανε δύσκολο το να καταλάβει κανείς την ακριβή συμμετοχή κάθε κλάδου από τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες. Φαίνεται πως υπήρξε πολύ μεγάλη συμμετοχή από την εταιρεία ηλεκτρισμού, τα ταχυδρομεία και τους εργαζόμενους στην υγεία, με συνθήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών. Στην ατζέντα της κυβέρνησης υπάρχει σχέδιο για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη οργή στον κλάδο. Σε πολλές πόλεις υπήρχαν κοινά μπλοκ εργαζομένων από διαφορετικά νοσοκομεία.
Οι κοινωνικοί λειτουργοί (εργαζόμενοι και φοιτητές) κινητοποιήθηκαν επίσης ενάντια στην «Συλλογική Σύμβαση 66» που έχει στόχο την περικοπή των δαπανών για κοινωνικές υπηρεσίες και το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων του κλάδου.
Στις πόλεις όπου υπήρχε οργανωμένο μαθητικό κίνημα τους προηγούμενους μήνες τα μπλοκ των μαθητών ήταν μαζικά και δυναμικά. Στην Ρουέν πάνω από 500 μαθητές τραγουδούσαν: «Όλοι μαζί, όλοι μαζί, γενική απεργία!».
Οι προοπτικές για το κίνημα από δω και πέρα δεν είναι ξεκάθαρες. Τα πανεπιστήμια δέχονται νέα επίθεση και οι φοιτητές αρχίζουν κινητοποιήσεις στις 2 Φλεβάρη. Στον τομέα της υγείας και σε ορισμένες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα υπάρχει η δυνατότητα για περαιτέρω κινητοποιήσεις. Η τεράστια συμμετοχή στις διαδηλώσεις της 29ης Γενάρη και η οργή ενάντια στην κυβέρνηση δείχνουν πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις για έναν πραγματικά μεγάλο αγώνα με ένα μαχητικό πρόγραμμα.
Τα συνδικάτα συναντιούνται σε πανεθνικό επίπεδο στις 2 Φλεβάρη και από όλες τις πόλεις υπάρχει πίεση για μια νέα μέρα δράσης και για μια πραγματική γενική απεργία. Το παράδειγμα της απεργίας και του μπλοκαρίσματος στην Γουαδελούπη, στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες, είναι μια ένδειξη του τι έρχεται. Το νησί είναι μπλοκαρισμένο εδώ και δυο βδομάδες ενάντια στην αύξηση του κόστους ζωής, τους χαμηλούς μισθούς και την στρατηγική της υπανάπτυξης της περιοχής που ακολουθείται από την κυβέρνηση και την τοπική ελίτ.
Η Gauche Revolutionnaire (γαλλικό τμήμα της CWI) συμμετείχε στις διαδηλώσεις και βοήθησε στην οργάνωση της απεργίας στους κλάδους που έχουμε παρουσία. Εκατοντάδες φύλλα της εφημερίδας μας πουλήθηκαν στις κινητοποιήσεις. Συμμετείχαμε σε συνελεύσεις εργαζομένων και προβάλλαμε την ανάγκη τα συνδικάτα να ορίσουν νέα γενική απεργία το συντομότερο δυνατόν.
Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος θα σημάνει νέες επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι σημαντικό να υπάρξει ένα πραγματικό σχέδιο δράσης που να συνδυάζει τα αιτήματα για τους μισθούς και την ανεργία με την αναγκαιότητα για εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο των επιχειρήσεων και των τραπεζών που απειλούν με απολύσεις και κλείσιμο.
Alex Rouillard, Gauche Revolutionnaire (γαλλικό τμήμα της CWI)
