Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
Τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας μαζί με το ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις άνθισαν η διαπλοκή, η διαφθορά και τα σκάνδαλα. Ενεπλάκησαν κυβερνητικά κόμματα, πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικοί και ανώτερα στελέχη του κομματικού και κρατικού μηχανισμού. Ο ελληνικός λαός άναυδος διάβαζε για ιλιγγιώδη ποσά και για πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας. Παράλληλα κυριάρχησε η δημαγωγία, οι κούφιες υποσχέσεις και η πολιτική ανηθικότητα. Όλα μαζί αποτελούν μερικά από τα διαχρονικά και βασικά χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η αριστερά στην ιστορική της διαδρομή είχε πάντα ένα πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της για το οποίο δικαιολογημένα υπερηφανευόταν: το ηθικό. Η ιδεολογία και οι αγώνες της, αλλά και το ό, τι δεν είχε κυβερνήσει μέχρι τώρα την προστάτευαν. Το τελευταίο διάστημα, όμως, εκείνο που ονομάζεται «κυβερνώσα αριστερά», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να χάνει αυτό το ατού. Αιτία η πολιτική ανηθικότητα που προέκυψε από τις απραγματοποίητες προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά και οι σκιές που δημιούργησαν οι υποθέσεις δύο κορυφαίων υπουργών, των κκ Φλαμπουράρη και Σταθάκη.
Με αφορμή αυτές τις περιπτώσεις θέλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι ο τελευταίος που θα στήσει αρθροδίκες και θα πετάξει λάσπη. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια επιπλέον ανηθικότητα. Αυτό που προκαλεί θυμό είναι η πολιτική συμπεριφορά των υπουργών. Και οι δύο σιώπησαν αρχικά και μετά από μέρες παραδέχτηκαν ότι ελέγχεται το πόθεν έσχες τους. Εκείνο που εξοργίζει δεν είναι ο πλούτος των υπουργών, αλλά η στάση τους, η οποία προκαλεί τους πολίτες, που από τη μια ακούν για κρυμμένα εκατομμύρια και από την άλλη καλούνται να πληρώσουν απανωτούς φόρους. Ειδικά ο υπουργός Οικονομίας, ο οποίος αποδέχτηκε έμμεσα ότι έστω και για μικρό διάστημα υπήρξε συνειδητός φοροφυγάς(ελλιπή δήλωση(!) το χαρακτήρισε για να μειώσει τον αντίκτυπο της ενέργειας του) και, όταν είδε την προοπτική της εξουσίας, αποφάσισε να δηλώσει το ποσόν του ενός εκατομμυρίου, το οποίο απέκρυψε. Αλλά και ο υπουργός Επικρατείας και πολιτικός πατέρας του νυν πρωθυπουργού με το θέμα της μεταβίβασης των μετοχών της εταιρείας του. Μια ηθική στάση, τίμια και αριστερή, θα ήταν η παραίτηση τους για όσο διάστημα διερευνούνται οι υποθέσεις και η επάνοδος στους υπουργικούς θώκους, αν αποδειχθεί η αθωότητα τους. Αυτό θα έπρεπε να το επιβάλλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός μια που αρέσκεται να πιπιλίζει την καραμέλα της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαπλοκής, οι οποίες χτύπησαν την πόρτα του με τις περιπτώσεις των δύο υπουργών, οι οποίες ελέγχονται.
Είναι σαφές ότι η ηθική της αριστεράς δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού και των συνεργατών του. Συνεπώς τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τον άνθρωπο που οδήγησε το κόμμα του στη μεγαλύτερη μετάλλαξη της μεταπολίτευσης και ο οποίος τρεις φορές φέρθηκε ανήθικα και ανέντιμα στους ψηφοφόρους; Τίποτα περισσότερο από την απραξία, τη σιωπή και πιθανώς τη συγκάλυψη. Γιατί πράγματι ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και αντί γι αυτό έφερε ένα χειρότερο. Πήρε στα χέρια του ένα θριαμβευτικό ΟΧΙ με το δημοψήφισμα και το μετέτρεψε σε ταπεινωτικό ΝΑΙ. Υποσχέθηκε, τέλος, στην τελευταία προεκλογική περίοδο ένα παράλληλο με το μνημόνιο πρόγραμμα, το οποίο γνώριζε ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί, εξαπατώντας, όπως ο χειρότερος πολιτικάντης, τον ελληνικό λαό.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα μακροημερεύσει. Πολύ φοβάμαι, πάντως, ότι στο μέλλον θα δούμε ξανά σκάνδαλα που θα θυμίζουν ό, τι ο πρωθυπουργός αποκαλεί παλιό. Γιατί αυτό όχι μόνον δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης δεν έκλεισε και όσοι περιμέναμε ότι θα ανατείλει μια νέα εποχή διαψευστήκαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται ήδη ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που παράγει χρηματισμό, διαφθορά, πολιτικό ψέμα και ανηθικότητα. Ο ίδιος μετατρέπεται σε μπράτσο του και σε υπάκουο παιδί της πολιτικής του ρεαλισμού και τα αποτελέσματα δε θα αργήσουν να φανούν. Μέσα σε αυτό το ελληνικό πολιτικό πλαίσιο και εντός της αγκαλιάς του πολιτικού παιδονόμου της Ευρώπης, της Ε.Ε., δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις προς όφελος των πολλών. Ας γίνει αυτό, τουλάχιστον, ξεκάθαρο στη συνείδηση των πολιτών.
