Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Από τις πρώτες κιόλας μέρες που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ξεκίνησε η προσπάθεια ωραιοποίησης της πραγματικότητας. Τότε, βέβαια, αυτό δεν ήταν τόσο φανερό. Με την πάροδο του χρόνου έγινε πιο εμφανές και σήμερα είναι εντελώς ξεκάθαρο. Ας θυμηθούμε δύο – τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Όταν οι δανειστές και το ΔΝΤ μας είχαν στριμώξει στα σχοινιά και μας έραβαν το κοστούμι του 3ου μνημονίου ο κ. Βαρουφάκης μιλούσε για δημιουργική ασάφεια. Την εποχή που το προσφυγικό άρχισε να φουντώνει η κα Χριστοδουλοπούλου έβλεπε ανθρώπους που απλώς λιάζονταν την πλατεία Βικτωρίας. Αμέσως μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου θα ψηφιζόταν , δήθεν, και ένα παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο θάφτηκε στο πρώτο nein των δανειστών. Πριν από λίγο καιρό, όταν πουλήθηκε το 67% του πρώτου λιμανιού της χώρας, ο «πειραιάρχης» κ. Δρίτσας έλεγε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και έστρεφε τα «πυρά» του εναντίον του ΤΑΙΠΕΔ και του κ. Πιτσιόρλα. Και άλλα πολλά.
Με τον καιρό έγινε σαφές και στον πιο δύσπιστο ότι η απόσταση λόγων και έργων της κυβέρνησης είναι τεράστια. Όλο αυτό το διάστημα εκφράζονται, φαινομενικά , διαφοροποιήσεις από κεντρικές πολιτικές επιλογές. Η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να πείσουν ότι δεν ξέφυγαν από τις υποσχέσεις που έδωσαν και τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν, ότι δεν εγκατέλειψαν δομικές αρχές της ιδεολογίας τους είναι μεν αγωνιώδης, ανεπαρκής δε. Η πραγματικότητα δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί πια. Έτσι γελιοποιούνται όλοι όσοι, τάχα, έχουν διαφορετική γνώμη , αλλά κρατάνε την υπουργική τους καρέκλα ή το έδρανο της Βουλής. Μακροπρόθεσμα θα αποδειχθεί ότι οι σκοπιμότητες και οι προσχηματικές αντιγνωμίες δε θα τους σώσουν. Οι προφάσεις δεν αρκούν πια. Όποιος διαφωνεί αληθινά με το μνημόνιο και με την ακολουθούμενη πολιτική, βρίσκεται εκτός κυβέρνησης. Δεν ψηφίζει νόμους που έχουν τα πιο ακραία χαρακτηριστικά του φιλελευθερισμού και καταργούν και τα τελευταία κοινωνικά δικαιώματα. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τη στήριξη σε τέτοιες πολιτικές που μόνο αριστερές δεν είναι.
Η κυβερνητική «αντίσταση» γίνεται εκ του πονηρού και αποδεικνύεται κάθε μέρα πόσο άσφαιρη είναι. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη προσπάθεια να δημιουργηθεί ρωγμή στις σχέσεις ΕΕ και ΔΝΤ με τη δημοσιοποίηση των συνομιλιών ανάμεσα στον κ. Τόμσεν και στη κα Ραντουλέσκου . Το αποτέλεσμα ήταν να επαναβεβαιωθεί σε όλους τους τόνους ότι πρόγραμμα χωρίς ΔΝΤ δεν υπάρχει. Και ενώ, τάχα, διαπραγματεύεται και η ολοκλήρωση της συμφωνίας μετατίθεται από βδομάδα σε βδομάδα, σε μια επίδειξη ψευτολεονταρισμού και νόθου πολιτικού τσαμπουκά για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αποτυχημένη προσπάθεια της να εκθέσει το ΔΝΤ, αποφάσισε να καταθέσει νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, χωρίς , όπως ειπώθηκε, την έγκριση των θεσμών . «Είμαστε κυρίαρχη κυβέρνηση», είπε ο κ Τσακαλώτος, « και εμείς θα επιλέξουμε και θα αποφασίσουμε πώς θα πάμε στο στόχο». Βέβαια η γενναιότητα αυτή δεν κράτησε για πολύ, αφού συμπλήρωσε ότι θα ακούσουν τις παρατηρήσεις των θεσμών και θα κάνουν τροποποιήσεις, αν χρειαστεί. Τέτοια κυριαρχία (!).
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση δέχτηκε προκαταβολικά πακέτο 3,6 δις το οποίο, υποτίθεται, ότι θα εφαρμοστεί, μόνον αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι κάτω από 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Το βάφτισαν πακέτο ασφαλείας, ενώ πρόκειται για ένα 4ο μνημόνιο. Δύο μέρες πριν πανηγύριζε, γιατί τα στοιχεία της Eurostat ευνοούσαν τις θέσεις της στην διαπραγμάτευση. Άλλη μια ωραιοποίηση της πραγματικότητας κατέρρευσε. Αποδεικνύεται, τελικά, ότι τα λόγια για κατανάλωση, που δε συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις μετατρέπονται σε μπούμερανγκ . Ο ελληνικός λαός χόρτασε από τέτοια. Ήλπισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε άλλο ήθος, άλλο λόγο, άλλη πολιτική. Όσο περνάει, ωστόσο, ο καιρός, διαπιστώνει ότι μοιάζει όλο και περισσότερο με τους προηγούμενους. Καθημερινά φαίνεται, επίσης, ότι ο δρόμος των μνημονίων οδηγεί όχι μόνο στο ξεπούλημα και στην ταπείνωση της χώρας, αλλά και στη χλεύη και στον εξευτελισμό όλων εκείνων που τον στηρίζουν.
