Εδώ και δεκαετίες, οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν σχεδόν κάθε χρόνο κι από ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Και, αν πιστέψουμε τον εκάστοτε υπουργό οικονομικών, όλα είχαν ένα κοινό στοιχείο: Ήταν πιο δίκαια, πιο αναλογικά και πιο αποτελεσματικά από το προηγούμενο. Και, βέβαια, ο σημερινός υπουργός δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση από αυτό τον κανόνα: να συνεχίσει δηλαδή να κοροϊδεύει προκλητικά τα λαϊκά στρώματα υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους …
Οι εκατοντάδες διατάξεις του καινούριου νομοσχεδίου δεν χρησιμεύουν παρά για να αποκρύψουν το βασικό γεγονός, ότι αυτοί που πλήρωναν τόσα χρόνια, δηλαδή τα λαϊκά στρώματα, θα συνεχίσουν να πληρώνουν -και με το παραπάνω, μια και υπάρχει κρίση- και αυτοί που τόσα χρόνια κέρδιζαν σε βάρος της κοινωνίας θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Χτυπά τα λαϊκά στρώματα
Υπάρχουν βέβαια κάποιες διατάξεις που διορθώνουν σ’ έναν ελάχιστο βαθμό κάποιες από τις προκλητικές αδικίες των προηγούμενων χρόνων. Η εισαγωγή περισσότερων κλιμακίων για τα χαμηλά εισοδήματα και η επαναφορά του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (με κατάργηση του προηγούμενου ΕΤΑΚ) είναι κάποιες απ’ αυτές. Αλλά πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό, γιατί τα χαμηλά εισοδήματα δέχτηκαν μια τεράστια μείωση με την επιβολή των μέτρων που πρόσφατα ανακοινώθηκαν.
Η αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων σε καύσιμα, ποτά και τσιγάρα πλήττουν κατά κύριο λόγο ακριβώς τα λαϊκά εισοδήματα (των οποίων ταυτόχρονα μειώνονται οι μισθοί)! Ο λόγος είναι απλός: οι χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι δαπανούν σχεδόν το σύνολο των εισοδημάτων τους στην αγορά καταναλωτικών αγαθών για τις καθημερινές τους ανάγκες. Έτσι, η ποσοστιαία επιβάρυνσή τους είναι πολλαπλάσια απ’ αυτή των μεγαλύτερων εισοδημάτων, που απλώς θα αποταμιεύουν (ή θα «επενδύουν» …) λίγο λιγότερα.
Το τελικό αποτέλεσμα λοιπόν καθόλου δεν βελτιώνεται με μερικές δεκάδες ευρώ που ένα ποσοστό των εργαζομένων μπορεί να κερδίσει μέσα από τις αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος (άμεσοι φόροι).
Τεκμήρια διαβίωσης
Όσον αφορά στην εισαγωγή των τεκμηρίων διαβίωσης, που προβλήθηκε σαν χτύπημα κατά της φοροδιαφυγής, κι εδώ τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά, ακόμα κι αν υποθέσουμε -και δεν έχουμε κανένα λόγο εδώ που τα λέμε – ότι θα λειτουργήσουν για όλους, χωρίς παράθυρα και κόλπα. Γιατί με τον τρόπο που εισάγονται διορθώνουν το πολύ πολύ κάποιες εξωφρενικές καταστάσεις, αφήνοντας τον κύριο όγκο της φοροδιαφυγής στο απυρόβλητο. Τι άλλο να πούμε για κάποιον που έχει βίλα, σκάφος, κουρσάρα και κάνα δυο υπηρέτες και θα του επιβληθεί τεκμήριο διαβίωσης γύρω στις 50.000 ευρώ, δηλαδή όσο δηλώνει μια οικογένεια 2 δημοσίων υπαλλήλων με μισθό κάτω απ’ τα 2 χιλιάρικα (ακαθάριστα);
Μηχανισμός αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου
Αλλά το βασικό στοιχείο του φορολογικού ν/σ βρίσκεται στο ότι, όπως πάντα, λειτουργεί σαν μηχανισμός αναδιανομής προς όφελος των ισχυρών.
Για να δώσουμε ένα μέτρο της τεράστιας αναδιανομής που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια σε βάρος των μισθωτών και υπέρ του κεφαλαίου, και που ο βασικός μηχανισμός της ήταν ακριβώς η φορολογία, είναι αρκετό να αναφέρουμε το εξής: θα αρκούσε να επανέλθει το φορολογικό καθεστώς στα επίπεδα του 1995 για να συγκεντρωθούν τα ποσά που αναζητά σήμερα η ελληνική κυβέρνηση για να ρίξει το δημόσιο έλλειμμα και που έχουν προκαλέσει την άνευ προηγουμένου επίθεση των τελευταίων μηνών σε βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Ας δώσουμε λίγα παραδείγματα:
Ο συντελεστής των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων έχει πέσει από το 45% στο 25% τα τελευταία χρόνια. Στην πραγματικότητα μάλιστα, μέσω μιας σειράς ελαφρύνσεων και λογιστικών τρυκ, η επιβάρυνση των κερδών του κεφαλαίου δεν ξεπερνάει πια το 12-13%.
Η εκκλησία είχε μέχρι το 2004 την υποχρέωση καταβολής στο κράτος του 35% των ακαθάριστων εσόδων της – άσχετα αν κρατούσαν διπλά βιβλία (με δική τους ομολογία) και δεν πλήρωναν παρά ένα γελοίο ποσό τελικά. Η υποχρέωση αυτή καταργήθηκε με νόμο του ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν τις εκλογές του 2004.
Οι Έλληνες εφοπλιστές, (που μας κάνουν και «εθνικά υπερήφανους» με τον εμπορικό στόλο τους που είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο) απολαμβάνουν συνολικά 58 (!) φοροαπαλλαγές, που κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι κοστίζουν, με αποτέλεσμα να συνεισφέρουν στην οικονομία λιγότερα από όσα εισπράττει το κράτος από τα παράβολα της νομιμοποίησης των μεταναστών! Το ωραίο είναι ότι όποτε ακούγεται μια φωνή για λογική φορολόγηση των εν λόγω «κυρίων» το αντεπιχείρημα είναι ότι θα πάρουν τα καράβια τους και θα φύγουν. Κι αν «φεύγανε» δηλαδή τι θα χάναμε, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πληρώνουν φράγκο;
Και μόνο τα τρία πιο πάνω παραδείγματα είναι παραπάνω από αρκετά για να καταλάβουμε πως η ελληνική οικονομία δεν έχει «πρόβλημα», έτσι, γενικά και αόριστα.
Το βασικό πρόβλημά της είναι πως μια χούφτα καπιταλιστές και επουράνιοι άρχοντες λυμαίνονται τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας και δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να συνεισφέρουν, ακόμα και τώρα που σ’ όλους τους τόνους βομβαρδιζόμαστε (απ’ αυτούς τους ίδιους!) για τις δραματικές συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε ως έθνος.
Μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως για όσο καιρό θα τους ανεχόμαστε, οι συνθήκες θα παραμένουν «δραματικές».
