Του Δημήτρη Πανταζόπουλου – Φιλοσοφική Αθήνας
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές παρατηρήθηκε ανακοπή της αύξησης της συμμετοχής για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια, αν αναλογιστούμε και τη σημαντική περυσινή αύξηση των εισακτέων: (1999: 70.581 – 2000: 81666 – 2001: 103.263 – 2002: 114.943 – 2003: 139.567 ενώ το 2004: 140.594).
Η συμμετοχή στις εκλογές κυμαίνεται στο 55% – 60% αν πάρουμε υπόψη ότι οι ενεργοί φοιτητές είναι γύρω στις 200.000.
Η ΔΑΠ για 18η χρονιά βγήκε 1η με άνοδο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Άνοδο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ είχε και η ΠΑΣΠ, ενώ η ΠΚΣ είχε πτώση στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ (491 & 465 ψήφους αντίστοιχα).
Τα ΕΑΑΚ είχανε πτώση στα ΑΕΙ και μικρή άνοδο στα ΤΕΙ. Για τα ΕΑΑΚ πρέπει να σημειώσουμε ότι είχαν μεγάλη πτώση σε σχολές που στο παρελθόν είχαν μεγάλη δύναμη, κυρίως στην Αθήνα, όπως είναι η φιλοσοφική και κάποιες σχολές του ΕΜΠ. Όσον αφορά τα ΔΑΡΑΣ είχαν μείωση στα ΑΕΙ και μικρή άνοδο στα ΤΕΙ. Τα μικρότερα σχήματα της αριστεράς (Αριστερά Σχήματα, Γένοβα 2001, Αγωνιστικές Κινήσεις, Πορεία) είχαν πτώση. Οπως φαίνεται από τα αποτελέσματα σε πανελλαδικό επίπεδο η πτώση της αριστεράς είναι μικρή. Στην ουσία επιστρέψαμε στα προπέρσινα αποτελέσματα.
Οι λόγοι για τους οποίους για άλλη μία φορά ΔΑΠ και ΠΑΣΠ ανέβηκαν ενώ η αριστερά έπεσε, έχουν να κάνουν τόσο με την πολιτική συγκυρία όσο και με την κατάσταση της αριστεράς στις σχολές. Σε μία χρονιά όπου δεν υπήρχαν ούτε φοιτητικοί αγώνες, ούτε κάποιο γενικό κίνημα όπως το αντιπολεμικό και η Θεσ/νίκη πέρυσι, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κυριάρχησαν μέσα από πρακτικές ρουσφετιού, πάρτι, εκδρομών, διαπλοκής τόσο με τους μεγαλοκαθηγητές όσο και με τις διοικητικές υπηρεσίες κάποιων σχολών.
Από την άλλη η αριστερά παραμένει κατακερματισμένη προτιμώντας να παίζει ξύλο μεταξύ της αντί να μιλά για τα προβλήματα των φοιτητών και της παιδείας γενικότερα. Εάν σε αυτό προσθέσουμε την τάση βυζαντινολογίας και τη χρήση γλώσσας ξένης προς το μέσο φοιτητή, παίρνουμε το συνδυασμό που σκοτώνει. Το μείγμα της κακής κατάστασης για την αριστερά συμπληρώνεται από το γεγονός ότι στην πλειοψηφία της εξαρτά την παρέμβαση της από τις επιλογές της κυβέρνησης, περιμένει δηλ. πότε θα κατεβάσει η κυβέρνηση ένα ν/σ για να γίνει χαμός, πανικός κτλ
Πως μπορεί κανείς να περιμένει να οικοδομήσει κίνημα εάν θεωρεί συντεχνιασμό την ενασχόληση με το μικρό αμφιθέατρο και τις επί πληρωμή σημειώσεις. Και κυρίως πως περιμένει κανείς να κερδίσει τις ΓΣ, όταν χρειαστεί, αν προηγουμένως δεν έχει χτίσει μία καθημερινή σχέση εμπιστοσύνης με τους φοιτητές μέσα στις σχολές. Είναι λοιπόν φανερό ότι η υπάρχουσα αριστερά στα πανεπιστήμια, και κυρίως οι μαζικές παρατάξεις (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ) αδυνατούν να δώσουν διέξοδο στο κίνημα μιας και στο παρελθόν έχουν δοκιμαστεί και στην ουσία έχουν αποτύχει. Πρόκειται για παρατάξεις που είχαν και έχουν μαζικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια και παρόλα αυτά δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν την κατάσταση. Είναι λοιπόν καιρός για να χτιστεί μια άλλη, νέα, μαζική αριστερά στα πανεπιστήμια.
